Αυτή την ώρα που χαράσσω τις γραμμές αυτές, βρίσκομαι σε μια απομακρυσμένη περιοχή κοντά στα σύνορα της Τανζανίας. Για μέρες τώρα ο Μασάι ιερέας με καλούσε επειγόντως να επισκεφθώ την περιοχή τους, για να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια τη φρικτή κατάσταση που βρίσκονται οι πιστοί μας αλλά και γενικότερα όλος ο πληθυσμός της περιοχής. Και ανθρώπινα σκεπτόμενος, είπα μέσα μου «Είναι δυνατόν να υπάρχουν σήμερα άνθρωποι, στον 21ο αιώνα, που πεινούν και πεθαίνουν από την πείνα γιατί δεν έχουν το απαραίτητο καθημερινό ψωμί για να επιβιώσουν;»
Και φυσικά, χωρίς καμιά καθυστέρηση, με το συνηθισμένο μου επιτελείο, με το μικρό φορτηγό της ιεραποστολής μας, γεμίσαμε με όλων των ειδών τρόφιμα και αναχωρήσαμε για να φθάσουμε μετά από ταξίδι έξι ωρών στον προορισμό μας. Καταλαβαίνει κανείς τη χαρά του ιερέα μας, όταν μας αντίκρισε. Δεν έβρισκε λέξεις για να μας ευχαριστήσει, αφού ήξερε για ποιο λόγο φθάσαμε εκεί. Χωρίς καμιά καθυστέρηση μπήκε στο ημιφορτηγό της ιεραποστολής μας και ακολουθήσαμε τις οδηγίες του. Ήμασταν όλοι πολύ περίεργοι να δούμε τι θα συναντούσαμε. Ύστερα από λίγη ώρα μπήκαμε σε μια περιοχή που ήταν κυριολεκτικά χωμένη μέσα στους πελώριους βράχους, αφού πρωτύτερα διασχίσαμε περιοχές χωμένες μέσα στο χώμα, λόγω της ανομβρίας που συνεχίζεται εδώ και αρκετά χρόνια.
Πραγματικά, το όλο θέαμα θύμιζε βιβλική καταστροφή, αφού δεν υπήρχε ούτε ένα πράσινο φύλλο στα γύρω δέντρα ούτε καμιά άλλη βλάστηση. Φθάσαμε, λοιπόν, και βρεθήκαμε μπροστά στις καλύβες των Μασάι, καμωμένες από ξηρά χόρτα. Βγήκαν οι γυναίκες πρώτα και μετά τα μικρά παιδιά. Το όλο θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Οι άνθρωποι πεινούσαν. Αν είναι δυνατόν, στον αιώνα που ζούμε, να υπάρχουν άνθρωποι και ιδιαίτερα παιδάκια, σκελετωμένοι όλοι, που δεν έχουν να τραφούν με λίγη τροφή! Ευτυχώς, όμως, που με την ενημέρωση του ιερέα μας, μπορέσαμε και αγοράσαμε αρκετές προμήθειες τροφίμων. Τους μίλησε ο ιερέας για την επίσκεψή μας αυτή και τους λόγους που τους συναντήσαμε. Η επικεφαλής των κατοίκων μάς υποδέχθηκε με θερμά λόγια και ευχαριστίες για τα φιλάνθρωπα αισθήματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τονίζοντας ιδιαίτερα το χειροπιαστό γεγονός των μικρών παιδιών που βλέπαμε ότι πεινούσαν.
Έτσι, διαπιστώσαμε με τα ίδια μας τα μάτια πόσο υποφέρουν οι άνθρωποι, κυριολεκτικά λιμοκτονούν και στερούνται όλων των αναγκαίων μέσων για να ζήσουν. Είναι αμαρτία στον αιώνα μας, ν’ αφήνουμε τα παιδάκια αυτά να υποφέρουν σε τέτοιο βαθμό κι εμείς να καλοπερνούμε με τις ανέσεις μας και να μην ικανοποιούμαστε και να παραπονιούμαστε κιόλας ότι δεν έχουμε δήθεν αρκετά αγαθά. Εμείς, συγκρινόμενοι, έχουμε πλησμονή υλικών αγαθών και άλλοι δίπλα μας πεθαίνουν από την πείνα.
Αλλά και στην πρωτεύουσα Ναϊρόμπι, υπάρχει πολλή δυστυχία. Επί καθημερινής βάσεως, 350 παιδάκια, ορφανά ή εγκαταλελειμμένα, ζητούν την προστασία μας. Τους δίνουμε πρόγευμα και γεύμα ζεστό, δηλαδή μαγειρεμένο, ανθρώπινο. Το όλο αυτό πρόγραμμα στοιχίζει μόνo € 1.000 την εβδομάδα. Έτσι, με τον τρόπο αυτό ανακουφίζονται όλα αυτά τα παιδάκια, που κάτω από άλλες συνθήκες δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν, δε θα είχαν καμία προστασία, καμία φροντίδα από κανέναν. Δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείψουμε το έργο αυτό, το οποίο πραγματικά, από την πείρα μας, σώζει ζωές και δίνει ελπίδα και μήνυμα χαράς και αισιοδοξίας για το μέλλον. Ας βρεθούν, λοιπόν, άνθρωποι που θα το στηρίξουν, για να μπορέσουμε να το συνεχίσουμε.
Ευχαριστούμε την Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής, που εδώ και δεκαετίες μεταφέρει αυτά τα μηνύματα προς το ευρύ κοινό, για να ενημερώνονται και, αν υπάρχουν δυνατότητες, να βρίσκονται συμπαραστάτες.
†Ο Ναϊρόμπης Μακάριος
