Τελικά η πορεία μας δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Ξεκινούμε και δεν γνωρίζουμε που θα καταλήξουμε. Μια ζωή περιπέτειες και εκπλήξεις! Από τη μια άκρη της ηπείρου της Αφρικής στην άλλη. Έχουμε ακόμα μακρύ δρόμο να κάνουμε ώσπου να εκπληρώσουμε την αποστολή μας. Κουραζόμαστε φυσικά αλλά φαίνεται ότι ο Θεός ενδιαφέρεται τόσο πολύ για το έργο Του, που μας φροντίζει με όλα τα απαραίτητα.
Δεν περίμενα ούτε φανταζόμουν ποτέ ότι θα με αξίωνε ο Θεός να φθάσω για μια ακόμη φορά σ’ αυτό το σημείο της άκρας συγκατάβασης και ευλογίας. Δεν ήταν κάτι το μαγικό. Δεν έγινε χωρίς υπεράνθρωπες προσπάθειες, πείνα και δίψα, κούραση, αγρυπνία, πολυήμερες διαδρομές μέσα στο αυτοκίνητο! Και γιατί όχι; Τα άγρια ζώα! Τα συναντούμε παντού. Η περίπτωση ενός επιθετικού ελέφαντα στο μέσο του ταξιδιού μας ήταν παραδειγματική και ευτυχώς ήταν μέρα, διαφορετικά θα μας διέλυε με τις κακές του προθέσεις. Όμορφη η φύση, ζώα μικρά μετά μεγάλων. Ευχαριστήσαμε τον Θεό που δημιούργησε τα πάντα εν σοφία.
Φθάσαμε στην έρημο, εκεί όπου κατοικεί και δραστηριοποιείται η περίφημη φυλή των Τουρκάνα. Πρωτόγονη και πρωτόγνωρη φυλή διατηρεί ακόμα όλα τα ήθη και έθιμα των προπατόρων τους και των παλαιών γενεών. Με υπερηφάνεια και δέος καμαρώνουν γι’ αυτό: απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αφού ακόμα μερικά από τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν όπως ο μανδύας που σκεπάζει το σώμα τους αλλά και η περικεφαλαία και άλλα φαίνεται να τους δικαιολογούν γι’ αυτή τη θεωρία τους.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς! Έβρεχε μέρα νύχτα. Πώς τώρα θα πάμε στον ναό μας τον ορθόδοξο για τη λειτουργία του νέου έτους. Ήταν αδύνατο. Μα έπρεπε όμως και το τολμήσαμε. Δεν πειράζει που περπατήσαμε μέσα στις λάσπες και δυσκολευτήκαμε λιγάκι να φθάσουμε. Μα τι υπέροχες μελωδίες, τι πανδαισία ήταν αυτή! Και φυσικά στην τοπική διάλεκτο. Λειτουργία και χειροτονία διακόνου. Στο πουθενά κυριολεκτικά. Ακούστηκε τόσο δυνατά το μήνυμα της Ορθοδοξίας που οπωσδήποτε στα σύνορα θα διερωτώντο. Τι ήταν αυτή η ευλογημένη πρωτοχρονιά!
Δεν μείναμε όμως μέχρι εδώ. Επισκεφθήκαμε και τις άλλες δύο ενορίες. Λόγω των βροχών ο υποτιθέμενος δρόμος μετατράπηκε σε αμέτρητες λίμνες! Είδαμε το έργο που επιτελούν οι ιερείς μας. Οι ναοί μας ωραίοι, επιβλητικοί μέσα στην άγρια φύση, εγκαινιασμένοι από παλαιότερες επισκέψεις μου. Είναι μια ζωντανή μαρτυρία μέσα στο πουθενά της Ορθοδοξίας μας.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι είναι εκείνο της πείνας! Είναι απαράδεκτο, απίστευτο και πρωτάκουστο! Οι άνθρωποι αυτοί πεινούν κυριολεκτικά! Δεν είχαμε άλλη επιλογή. Η Εκκλησία μας σ’ αυτές τις καταστάσεις πρωτοστατεί και πρωτοπορεί. Αγοράσαμε τρόφιμα και έτσι μπορέσαμε να δώσουμε λίγη χαρά στους πονεμένους, στους ξεχασμένους κι αδικημένους αυτούς ανθρώπους, πλάσματα και δημιουργήματα του ίδιου του Θεού.
Σε μια περίπτωση διανείμαμε και ρύζι μαγειρεμένο στα μικρά παιδάκια. Δεν είναι μια συνηθισμένη κατάσταση για τα δικά μας τα δεδομένα. Άνθρωποι μικροί και μεγάλοι να πεινούν κυριολεκτικά! Ευχαριστήσαμε τον Κύριό μας, γιατί μπορέσαμε να εκπληρώσουμε, παρ’ όλες τις δυσκολίες κι αυτή την αποστολή μας.
Συνεχίσαμε για μερικές μέρες την προσφορά και τη διακονία μας σ’ άλλες περιοχές. Εκτός από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, Θεία Ευχαριστία, γάμους, αγιασμούς, κηδείες κ.λπ. Ήταν καταπληκτικό και αυτό δείχνει ότι ο Θεός μάς παρακολουθεί, μας προστατεύει και μας στηρίζει, ώστε να μπορούμε να μοιραζόμαστε τη ζωή και την Ανάστασή Του όλοι μαζί.
Απ’ εκεί φθάσαμε, ύστερα απ’ αυτό το πολύωρο ταξίδι, στο Λάμου, δηλ από τον Βορρά που βρισκόμαστε φθάσαμε στα Ανατολικά, όπου κάναμε τις ακολουθίες μας σ’ έναν πρόχειρο ναό του Αγίου Παντελεήμονα, τραβήξαμε προς το τέρμα του Ινδικού Ωκεανού, ακριβώς δίπλα στη μουσουλμανική Σομαλία! Στο μεταξύ εδώ είναι γνωστό ότι οι φανατικοί μουσουλμάνοι έσφαζαν κυριολεκτικά τους χριστιανούς αλύπητα. Γι’ αυτό και παντού υπήρχε αστυνομία και στρατός. Εμείς, φυσικά, με τον σταυρό μας προχωρούσαμε και ο στρατός και η αστυνομία βλέποντας έναν λευκό να ταξιδεύει παρ’ όλο τον κίνδυνο προς αυτά τα μέρη έκαναν διάφορες σκέψεις και υποψίες.
Έτσι, φθάνοντας στον Ινδικό Ωκεανό, ετοιμαζόμαστε για την ακολουθία και την ευλογία των υδάτων. Εκείνη την ώρα ακριβώς έφθασαν δύο στρατιωτικά οχήματα με μασκοφόρους και οπλισμένους στρατιώτες, οι οποίοι πήραν θέση, έτοιμοι για δράση. Εκείνη την ώρα φόρεσα το πετραχήλι μου και το μικρό ωμοφόριό μου κι αρχίσαμε την ακολουθία. Μόλις οι στρατιώτες αντελήφθησαν και είδαν ότι ο σκοπός μας ήταν καθαρά θρησκευτικός, αφόπλισαν τα όπλα τους και αποχώρησαν ήρεμα. Εμείς συνεχίσαμε την ακολουθία μας.
Την ίδια μέρα που αγιάστηκαν τα ύδατα του Ινδικού Ωκεανού ένα λεωφορείο που μετέφερε επιβάτες, έπεσε στη θάλασσα, στα ανοικτά του ωκεανού, και βυθίστηκε. Ω του θαύματος! Όλοι οι επιβάτες σώθηκαν. Κανένας δεν πνίγηκε. Ένας, όμως, τύπος που παρακολούθησε το γεγονός αυτό ξαφνιάστηκε. Ήταν και φίλος με έναν από τα δικά μου τα παιδιά. Τον πήρε τηλέφωνο και τον ρώτησε ποιος ήταν αυτός ο ιερωμένος που έριξε σταυρό στον Ωκεανό. Και του εξήγησε ο δικός μου ότι ήταν ο Ορθόδοξος Επίσκοπος. Και τότε εκείνος, χωρίς να γνωρίζει πολλά πράγματα για τα θαύματα, αναφώνησε «Να, λοιπόν, γιατί σώθηκαν όλοι και δεν πνίγηκε κανένας, αφού ο Επίσκοπος αγίασε τα ύδατα του Ινδικού Ωκεανού!»
Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου!
✝Ο Ναϊρόμπι Μακάριος
