Είχαμε αφήσει πλέον τον ποταμό Kasai και πλέαμε τον ποταμό Sankuru. Έπρεπε ο επίσκοπος με τη συνοδεία του, τέσσερις φοιτητές της Θεολογικής Σχολής του Ορθοδόξου Πανεπιστημίου του Κογκό, να φθάσουν στα απομακρυσμένα χωριά του δάσους. Δεύτερη μέρα ταξιδεύουν μέσα στα ποτάμια, στην άγρια φύση, στα παρθένα δάση, στην καρδιά της Αφρικής. Δεν τους πείραζε που όλο το βράδυ διανυκτέρευσαν στην άκρη του ποταμού, μέσα στο πλοιάριο.
Η αδημονία τους ήταν μεγάλη. Πρώτη φορά ο επίσκοπος θα συναντούσε τους ιθαγενείς Ορθοδόξους πιστούς του. Πρώτη φορά θα έβλεπαν τον επίσκοπό τους. Οι φοιτητές Αλέξανδρος και Παύλος της Θεολογικής Σχολής είχαν ενημερώσει τον μοναδικό ιερέα της τεράστιας αυτής περιοχής και τους ιθαγενείς, και θα τους περίμεναν. Θα συγκεντρώνονταν από όλα τα χωριά που βρίσκονται στα δάση. Έπρεπε να πάνε.
Ο Κυβερνήτης της περιοχής, στην τελευταία πόλη, το Ilebo, όπου είχαν προσγειωθεί με το μικρό δεκαθέσιο αεροπλανάκι της γραμμής, τους απέτρεψε να συνεχίσουν το ταξίδι τους για το Sankuru.
– Επικίνδυνο και δύσκολο το εγχείρημά σας να διαπλεύσετε τα ποτάμια, να περάσετε μέσα από τα άγρια δάση. Επικοινωνία δεν υπάρχει, ούτε τηλέφωνα. Αν πάθετε κάτι, έχουμε ευθύνη…
Ο επίσκοπος όμως και οι συνοδοί του φοιτητές ήταν αποφασισμένοι. Απάντησαν:
– Θα μας προστατεύσει ο Θεός. Πρέπει να συναντήσουμε τους Ορθοδόξους, να λειτουργήσουμε, να τους κοινωνήσουμε.
Ο Κυβερνήτης προσπάθησε και πάλι να τους εμποδίσει.
– Δεν πρέπει να πάτε, υπάρχει φόβος.
– Θα πάμε. Γι’ αυτό ήρθαμε από την Kinshasa. Οι πιστοί μας μας περιμένουν.
Βλέποντας την επιμονή όλων ο Κυβερνήτης απάντησε :
– Tότε όχι με την βάρκα που βρήκατε, αλλά με το ταχύπλοο που έχει το κράτος, όχι με μονόξυλο, με πιρόγα. Το μικρό αυτό ταχύπλοο τώρα μάς το δώσανε, πρώτη φορά θα ταξιδεύσει. Με την πιρόγα θέλετε μια βδομάδα να φθάσετε στον προορισμό σας, και είναι πολύ έπικίνδυνο.
Ο Θεός μάς βοήθησε, φθάσαμε επιτέλους στο χωριό Shamana, στο μοναδικό χωριό που έχει κτισμένη εκκλησία, και τιμάται στον Άγιο Ευθύμιο τον νέο. Ο μοναδικός ιερεύς της απέραντης αυτής περιοχής π. Αυγουστίνος μαζί με το ευλογημένο ποίμνιό του μας υποδέχονται με τραγούδια, με χορούς.
Πρώτη φορά έβλεπαν λευκό. Πρώτη φορά επίσκοπο. Έπιαναν τα χέρια του λευκού επισκόπου να δούν πώς είναι το δέρμα των λευκών. Χαίρονταν τα παιδιά, ευχαριστούσαν οι γέροι, χόρευαν οι γυναίκες και οι νέοι. Ένα πρωτοφανές πανηγύρι είχε στηθεί. Είχαν έρθει και από μακρινά χωριά, 70 χιλιόμετρα με τα πόδια. Περίμεναν μέρες τον επίσκοπό τους.
Έγινε η προβλεπόμενη από το τυπικό υποδοχή στην εκκλησία, όπου έψαλε η αυτοσχέδια χορωδία του χωριού. Μετά τους λόγους, καθήσαμε έξω, κάτω από πανύψηλα δένδρα, με τους βασιλείς, τους φυλάρχους, τους πιστούς για να συζητήσουμε.
– Εμείς εδώ, όταν αρρωσταίνουμε, μέχρι να πάμε στο γιατρό, πεθαίνουμε…
– Το κοντινότερο ιατρείο θέλει τέσσερις μέρες για να πας…
– Ξεκινάμε, και στο δρόμο από την ταλαιπωρία πεθαίνουν οι γέροι και τα παιδιά μας…
– Τέσσερις μέρες μέσα στο δάσος! μονολόγισε ο επίσκοπος.
Η συζήτηση φούντωσε. Ο επίσκοπος χάθηκε λίγο στις σκέψεις του: «Τέσσερις μέρες… Κι εμείς που λεγόμαστε πολιτισμένοι παραπονιόμαστε, όταν απέχει λίγη ώρα ο γιατρός από το σπίτι μας. Ντροπή μας και αυτοί πεθαίνουν… Τέσσερις μέρες με τα πόδια για να πάνε στο γιατρό…». Έριξε μια ματιά στα παιδάκια, τα ματάκια τους έλαμπαν. Αν αρρωστήσουν, δεν έχουν ιατρείο… Μέχρι να πάνε, θα πεθάνουν. Θα πεθάνουν για μια ασπιρίνη…
– Eχουμε νοσοκόμο, συνέχισαν οι βασιλείς, αλλά δεν έχουμε φάρμακα, ούτε ιατρείο…
– Θα κάνουμε ιατρείο, απάντησε αυθόρμητα ο επίσκοπος. Θα κάνουμε εδώ στο χωριό σας, να εξυπηρετεί και τα γύρω χωριά. Ένας χριστιανός από τη Θεσσαλονίκη θα σας βοηθήσει να το αποκτήσετε.
Άκρα σιγή επακολούθησε. Απίστευτο το νέο… Θα γίνει ιατρείο εδώ…. μέσα στο δάσος, στο ξεχασμένο χωριό μας…
– Ναι, θα γίνει, επανέλαβε ο επίσκοπος.
– Θα δώσουμε όσο χώρο χρειάζεται, θα βοηθήσουμε όλοι, απάντησε ο βασιλεύς του χωριού.
Αμέσως συγκροτήθηκε μια επιτροπή, ο νοσοκόμος και τρεις κτίστες. Έπρεπε να μελετήσουν, να κάνουν το σχέδιο, να δούν πώς θα φέρουν τα υλικά. Όλα απαιτούν καλό σχεδιασμό. Τα τσιμέντα, τα σίδερα, οι λαμαρίνες για στέγη, τα καρφιά, τα εργαλεία, όλα πρέπει να έλθουν από την πρωτεύουσα, την Κινσάσα, με ποταμόπλοιο. Τέσσερις εβδομάδες έως δυό μήνες κάνουν για να φθάσουν μέχρι εδώ με το ποταμόπλοιο, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Αν λείψει κάτι, δε το βρίσκεις εδώ, θέλει καλό σχεδιασμό.
Το πρωί, μετά τη Θεία Λειτουργία, η επιτροπή παρέδωσε χαρούμενη το πρόχειρο σχέδιο στον επίσκοπο.
– Όταν θα γίνει, δε θα πεθαίνουμε στο δρόμο… δε θα ταλαιπωρούνται οι γέροι… δε θα χάνουμε τα παιδιά μας. Ο Θεός να ανταμείψει αυτόν από τη Θεσσαλονίκη, που θα μάς κάνει το ιατρείο.
† Ο Κεντρώας Αφρικής Νικηφόρος
