Η Εκκλησία είναι ο φυσικός χώρος της αγάπης και τής ειρήνης. Και είναι θαυμάσιο να βιώνεται έτσι και μόνον έτσι ο Οίκος αυτός του Θεού. Του Θεού που εκών εταπείνωσεν εαυτόν για να αφήσει την μοναδική αυτή παρακαταθήκη επάνω στο Ξύλο του Σταυρού εισάγοντας ως πρώτο στην επουράνια Βασιλεία Του όχι κάποιον προφήτη, ούτε κάποιον…
Ὅπου διακονεῖ κανεὶς τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖ βρίσκει τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀνάπαυσή του. Αὐτὸς εἶναι ὁ νόμος καὶ τὸ κριτήριο. Ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ ἡ ὁποία κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ θέλγεται πραγματικὰ καὶ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ἀντισταθεῖ στὴν ἀκατανίκητη αὐτὴ δύναμη, στὸ μυστικὸ κάλεσμα τὸ ὁποῖο δὲν θὰ διστὰσει νὰ ἀπαιτήσει ἴσως…
Αυτό είναι το θαύμα της Πίστεως. Δύο κόσμοι ξένοι. Δύο κόσμοι τόσο μακρινοί. Κι όμως ενωμένοι κάτω από τη σκέπη της Αγάπης του Θεού. Μαρτυρούν και ομολογούν καθημερινά το θαύμα της ζωντανής μας Πίστεως. Εδώ στον Άθωνα. Εδώ στην Ιεραποστολή…
Ήλθα αποβραδίς στην αγαπημένη πόλη Sakaraha του Toulear. Ήλθα, αν και εχθές ο πυρετός και η εξάντληση από την εδώ και 2 μήνες πια ασθένεια, δεν άφηναν περιθώρια στο λογισμό και στις αποφάσεις μου. 2 μήνες καθηλωμένος στo σπίτι παρακαλούσα το Θεό να με αξιώσει να κάνω Χριστούγεννα κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ. Εχθές πάλευα…
Το θέαμα, που αντίκρισα μπροστά μου, ήταν τραγικό: ένα βρέφος 8 μηνών με γερασμένο δέρμα σαν 70 χρονών. Μαλακό και ζαρωμένο. Ρώτησα τον πατέρα τι τρώει το παιδί και μου απάντησε κυρίως ρύζι. Αραιά τού δίνει και μια μοναχή καθολική γάλα. Τους είπα ότι το παιδί χρειάζεται οπωσδήποτε γάλα. Το απόγευμα πήγα και του αγόρασα από ένα φαρμακείο ειδικό γάλα για βρέφη…
Καθόμαστε μαζί Του κοντὰ στὴν θάλασσα, ἐκεῖ ὅπου τὸ περίφημο κανάλι τῆς Μοζαμβίκης ἑνώνει μὲ τὰ ἀγριεμένα κύματά του τὸν κόσμο μας, τὴν γῆ τῆς Μαδαγασκάρης μὲ τὸν ἄλλον συγγενὴ καὶ ταλαιπωρημένο κόσμο τῆς Μοζαμβίκης, τῆς γῆς τῆς Ἀφρικῆς…
Η Ιεραποστολή όμως δεν είναι μόνο μια όμορφη και χαρούμενη παράταξη γεγονότων αλλά μια πραγματικότητα πολλές φορές σκληρή καί η οποία κρύβει συχνά απροσδόκητη θλίψη στους βιώνοντες την αλήθεια της…
Δεν σου υπόσχομαι ράβδους χρυσές και ανάγλυφες. Δεν έχω τίποτα τέτοιο να σου δώσω. Θα σου δώσω καλάμι στα χέρια να κουβαλάς και να σε στηρίζει στις μακρινές σου πορείες μέσα στη σκόνη και στις λάσπες. Όπως το απλό καλάμι που βάσταξε ο Κύριος προ της σταυρικής εκείνης υπέρτατης Θυσίας…
Τα υγρά μάτια του διακρίνουν μια μαύρη φιγούρα να ανεβοκατεβαίνει το διάδρομο. Το περπάτημα μηχανικό. Κοντοστέκεται εμπρός στην πόρτα του χειρουργείου για λίγο. Φεύγει, έρχεται. Ποιος δίνει όμως σημασία. Μέσα από τον πόνο και την απορία ακούγεται σιγά-σιγά η φωνή του νέου να ρωτά: “Ποιος είσαι εσύ;”
Ξεκίνημα νέας Ιεραποστολικής προσπάθειας στο νησί Μαυρίκιος
