Μια ιεραποστολική περιοδεία πίστης και ελπίδας
Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη είναι η εντολή που μας έδωσε ο Χριστός και σήμερα όσο ποτέ αυτό πρέπει να το τηρούμε, γιατί στον κόσμο πολλοί άνθρωποι ακόμα δεν γνωρίζουν τον Χριστό και άλλοι τόσοι πέφτουν στα χέρια ψευδοπροφητών που τους απομακρύνουν από την αλήθεια. Όταν όμως μιλάμε για Ιεραποστολή δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είναι έργο ξένο, αλλά απευθύνεται σε όλους μας. Κάθε Χριστιανός είναι καλεσμένος να συμμετέχει στη μετάδοση της Ορθοδοξίας στον κόσμο, γιατί δεν πρέπει να νομίζουμε ότι το μήνυμα του ιεραποστολικού έργου είναι αποκλειστικά και μόνο για τους ιερωμένους. Όλοι από τη θέση μας πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτό.
Ακόμη περισσότερη είναι η ευθύνη για τους Έλληνες, γιατί το ευαγγέλιο είναι γραμμένο στη δική τους γλώσσα όπως και τα έργα των Πατέρων. Τώρα, για τον τρόπο με τον οποίον ο καθένας συμμετέχει στην αποστολή αυτή εξαρτάται από τις δυνατότητες που έχει ο καθένας. Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι να υπάρχει αδιαφορία για όσους ακόμα δεν γνωρίζουν την Ορθοδοξία.
Η Λατινική Αμερική ήταν έως πρόσφατα ένα έδαφος άγνωστο για τον Ορθόδοξο κόσμο, όπως και η Ορθοδοξία ήταν άγνωστη για τους εκεί ιθαγενείς, γιατί παρ’ ότι υπήρχαν ορισμένες ενορίες, αυτές ήταν περιορισμένες για τους μετανάστες από ορθόδοξες χώρες. Είναι η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως που, όπως το έκανε με τους Σλάβους, άνοιξε την πόρτα για τους ιθαγενείς ώστε και εμείς να γευτούμε τον Άρτο της ζωής και τον Θείο Λόγο της Αλήθειας που είναι ο Κύριος και Θεάνθρωπός μας Ιησούς Χριστός.
Η Μητρόπολή μας είναι γεωγραφικά πολύ εκτεταμένη, εκ τούτου απαιτεί μεγάλα ποιμαντικά ταξίδια από τη μια χώρα στην άλλη. Και όταν μιλάω για ταξίδια εννοώ αεροπορικώς, που σημαίνει ότι η ζωή του Μητροπολίτη μας είναι μια αληθινή περιπέτεια που απαιτεί πολύ κόπο και θυσίες, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πρόκειται για έθνη που πολιτικά υφίστανται τακτικές ιδεολογικές ταραχές και μία ποικιλία πολιτισμών. Για να καταλάβετε, όταν ο Μητροπολίτης μας έχει να επισκεφτεί την Κολομβία πρέπει να ταξιδέψει τέσσερις ώρες αεροπορικώς μέσα στην ίδια τη Μητρόπολή του. Και εντός της Κολομβίας, μόλις φτάσει στην πρωτεύουσα Μπογκοτά τον περιμένουν μεγάλες περιοδείες που διαρκούν ακόμα και μέρες.
Όταν η Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως αποφάσισε να διορίσει τον σεβασμιώτατο Ιάκωβο ως Μητροπολίτη Μεξικού, είχαμε την απορία αν θα μπορέσει να αντέξει αυτή την πορεία που πρέπει κανείς να παρακολουθήσει σε αυτές τις χώρες, που διαφέρουν τόσο πολύ από το ελληνικό περιβάλλον. Όμως, από την πρώτη στιγμή που πάτησε τη δική του επαρχία, καταλάβαμε ότι η πιο σωστή απόφαση ήταν αυτή. Άνθρωπος νέος, που εμπνέει πνευματικά, τέλειος ποιμενάρχης, γεμάτος αγάπη, ταπείνωση και απλότητα.
Τον δεχθήκαμε στην πόλη της Μπογκοτάς και αμέσως αρχίσαμε τις διάφορες ποιμαντικές και λειτουργικές εργασίες. Και καταλάβαμε ότι έχει μία μεγάλη παρά Θεού κλήση και κλίση, αλλά και το χάρισμα με το δικό του βλέμμα να αγγίζει την καρδιά των ανθρώπων. Μας εντυπωσίασε ως σήμερα ότι ομιλεί τόσο καλά διάφορες γλώσσες, αλλά ιδιαίτερα τα ισπανικά. Αλλά και είναι ικανός να βιώνει την πραγματικότητα του κάθε λαού, γινόμενος ο ίδιος γέφυρα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, μεγάλων και νέων και να αγκαλιάζει όλους χωρίς διακρίσεις.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε στους πιστούς του καθεδρικού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μπογκοτά, οι οποίοι πρόκειται ιδιαίτερα για νέους ανθρώπους, τέκνα τα οποία περιμένουν από έναν Μητροπολίτη να τους καταλάβει και να τους στηρίξει στο δρόμο της Ορθοδοξίας, τον οποίο βηματίζουν βρίσκοντας κάθε οντολογική απάντηση για τη δική τους ζωή.
Η ποιμαντική περιοδεία ξεκίνησε, μετά από επίσκεψη σε κάθε ενορία της Μπογκοτάς με διάφορες ακολουθίες και αντιμετωπίσαμε εννέα ώρες ταξίδι προς την άλλη πόλη, που ονομάζεται Pereira, όπου είδε τους εκεί πιστούς και την επόμενη μέρα μπήκαμε στην πόλη Kali. Αμέσως μετά συνεχίσαμε προς το Medellin, όπου έχουμε σήμερα 4 ενορίες και άλλες ιεραποστολικές παροικίες σε διάφορα μέρη του νομού Αντιόχειας. Πολύς κόσμος μαζί με τους ιερείς υποδέχτηκε τον ποιμενάρχη του αλλά αν αυτοί τον δέχτηκαν με αγάπη, πιο μεγάλη ήταν η αγάπη του ποιμενάρχη για εκείνον τον λαό. Η εικόνα του ιεράρχη πρόσφερε ελπίδα, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση για μία άλλη φορά για τη δική του πνευματικότητα. Θα έλεγα ως βοηθός επίσκοπος ότι τα δικά του κηρύγματα και τα λόγια που μας είπε ήταν εξαιρετικά καλά, καλύτερη ήταν όμως η δική του παρουσία, που σαν μαγνήτης σε καθήλωνε.
Από το Medellin πορευθήκαμε για το ατλαντικό μέρος της Κολομβίας, δηλαδή προς την καραϊβική πλευρά της χώρας μας. Δύο μέρες ήμασταν μέσα στο αμάξι ταξιδεύοντας και παρά την κούραση και ό,τι θυσία πηγάζει από τόσες πολλές ώρες οδοιπορίας δεν ακούσαμε να παραπονιέται. Αλλά το αντίθετο: Ο ίδιος μάς έδινε κουράγιο, κοιμώμενος όπως κοιμάται ο απλός καθημερινός Κολομβιανός, σε απλά ξενοδοχεία και μέσα στο αμάξι.
Η ενορία του Αγίου Αθανασίου του Σερετέ της Cordoba φημίζεται ως το «νηπιαγωγείο» της Μητρόπολης, γιατί οι περισσότεροι είναι μικρά παιδιά. Και κρατώντας την ελληνική σημαία δέχτηκαν τον πατέρα τους σε αυτό τον χώρο, όπου χτίζουμε ναό με τη βοήθεια της Αδελφότητας Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής. Ήδη τα οικοδομικά έργα έχουν ολοκληρωθεί και απομένει η τοποθέτηση των κουφωμάτων, τα μάρμαρα και ο εξοπλισμός του ναού.
Τελειώνοντας κάθε εργασία στο Σερετέ, μας περίμεναν άλλες δύο μέρες για να φτάσουμε στην ενορία του Τιμίου Προδρόμου στα σύνορα Κολομβίας και Βενεζουέλας. Το οποίο κάναμε. Και εκεί πάλι η παρουσία του σεβασμιωτάτου δημιούργησε εξαιρετική και θετική εντύπωση σε όλους τους πιστούς. Και από εκεί μπήκαμε για να επισκεφτούμε τους πιστούς στη χώρα της Βενεζουέλας. Αρχίζοντας πρώτα με τους αδελφούς του Κολόν, που είναι ντόπιοι και λειτουργούν σε έναν νοικιασμένο χώρο. Και εκεί κατάλαβα το χάρισμα του Δεσπότη μας να γίνεται εντελώς φτωχός με τους φτωχούς, καθαγιάζοντας κάθε ψυχή με τη δική του απλότητα και ταπείνωση.
Αμέσως μετά πορευθήκαμε στις διάφορες ενορίες και ελληνικές παροικίες στην πόλη του Καράκας, Βαλένσια και Σαν Κριστόμπαν. Αλλά και άλλες ελληνικές παροικίες, όπως στην πόλη του Ελ Βιχία. Συγκινητικό ήταν ότι οι Έλληνες επί πολλά χρόνια είχαν να δουν έναν Έλληνα Μητροπολίτη να τους επισκεφθεί. Πρέπει να αναφερθώ στο γεγονός ότι ο σεβασμιώτατος Ιάκωβος στην ενορία του Αγίου Νικολάου στην πόλη της Βαλένσιας, νέος όπως είναι, άγγιξε και σφράγισε ιδιαίτερα την καρδιά της νεολαίας αυτής της ελληνικής ενορίας, που ακόμα σήμερα όταν τους επισκέπτομαι έχουν να πουν για τη δική του παρουσία και πώς τους αγκάλιασε και τους έφερε κοντά του.
Όπως καταλαβαίνετε, για μένα που είμαι ιθαγενής και κατάγομαι από την Κολομβία ήταν μία ιδιαίτερη και μεγάλη ευλογία να πορεύομαι δίπλα στον σεβασμιώτατο Ιάκωβο. Και βλέποντάς τον σκεφτόμουν
τον Καλό Ποιμένα, ο οποίος πηγαίνει για να βρει τα εσκορπισμένα πρόβατα, όπου και να βρίσκονται, φέρνοντας ελπίδα, ανανεώνοντας την πίστη των αδελφών, βιώνοντας την πραγματικότητα κάθε λαού και συμμετέχοντας δυναμικά στον πολιτισμό μας.
Ευχαριστούμε τον Θεό, τον παντοδύναμο Ποιμένα και Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, και τη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και τον Παναγιώτατο, γιατί μάς έδωσε έναν δυναμικό, ταπεινό και απλό ποιμενάρχη, όπως χρειάζεται τη σημερινή εποχή στην δική μας γη. Από τότε έως σήμερα έχουμε καινούργιες ενορίες, νέους ιερείς, και αποκτήσαμε μια νέα πνοή ζωής στο ιεραποστολικό μας έργο. Κύριος ο Θεός διαφυλάξοι την σεβασμιότητα Ιακώβου, τους ιερείς και το ποίμνιο της Μητρόπολής μας και τους συνοδοπόρους της, την Αδελφότητα Ορθόδοξου Εξωτερικής Ιεραποστολής και πάντας υμάς.
† Ο Άσσου Τιμόθεος
