«Ἀδελφοί μου ἑορτάζουμε γιὰ πρώτη φορὰ μαζί. Σὲ αὐτὸν τὸν τόπο ὅπου μὲ ἔφερε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ σεπτὴ ἐντολὴ τοῦ Πατριάρχου μας, τὸν ὁποῖο εὐχαριστῶ, μαζί μὲ ὅλους ἐσᾶς νομίζω, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου. Σήμερα γιορτάζουμε τὸ Πάσχα. Τὴν πρώτη κοινή μας Ἀνάσταση, τὴν ὁποία ζοῦμε καὶ ἐφέτος, κάτω ὅμως καὶ ἀπὸ ἕνα ἄλλο φῶς. Ἕνα φῶς – προοίμιο. Μαζὶ μὲ τὸ Ἅγιο Φῶς τὸ ὁποῖο μόλις ἐλάβαμε στὶς λαμπάδες μας καὶ μέχρι τώρα κρατᾶμε στὰ χέρια μας, σήμερα ἄναψε καὶ ἕνα ἀκόμα φῶς ποὺ προμηνύει τὴν ἐπερχόμενη πορεία τῆς Ἐκκλησίας στὸν τόπο μας».
Στὸ μέσο τῆς Ἀφρικανικῆς Ἠπείρου, μιὰ νέα Ἐπισκοπὴ λοιπὸν γεννιέται. Ἡ πόλις τοῦ Κισανγκάνι, παλαιά λεγόταν Stanleyvill, πρὸς τιμὴν τοῦ πρώτου Βρετανοῦ ἐξερευνητῆ της Hanrey Morton Stanley. Παρ’ ὅλα ταῦτα καθιερώθηκε ἡ ἀρχαιότερη, πρώτη ὀνομασία της, Kisangani στὴν Σουαχίλι ἢ Singitini στὴν Λινγκάλα ποὺ εἶναι οἱ δύο τοπικὲς καθομιλούμενες γλῶσσες. Καὶ οἱ δύο αὐτές, καθιερωμένες πλέον ὀνομασίες, ἑρμηνεύονται ὡς «ἡ πόλις στὸ νησί».
Μὰ γιὰ ποιὸ νησὶ ὅμως μιλᾶμε στὸ μέσον τῆς Ἀφρικῆς; Κι ὅμως στὸ μέσον ἐδῶ τῆς Ἀφρικῆς, ὑπάρχουν πάνω ἀπὸ 4000 νησιά, στὸν βαθύτερο αὐτὸν ποταμὸ τοῦ κόσμου, στὸν Κονγκό, τοῦ ὁποίου τὸ βάθος φτάνει κατὰ τόπους στὰ 220 μέτρα, ἐκεῖ ὅπου πολλὲς φορὲς δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει τὸ ἡλιακὸ φῶς. Σὲ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ νησιά, στὸ Ἀνατολικὸ τμῆμα τῆς Λαϊκῆς Δημοκρατίας τοῦ Κονγκό, στὸ Wana Lesali, βρισκόταν καὶ τὸ πρῶτο χωριό, ἀπὸ τὴν θέση τοῦ ὁποίου, προῆλθε καὶ ἡ ὀνομασία τῆς πόλης μας.
Τὰ ὅρια τῆς Ἐπισκοπῆς τοῦ Κισανγκάνι ἐκτείνονται στὴν εὑρύτερη περιοχὴ τοῦ Ἀνατολικοῦ Κονγκὸ ποὺ ὀνομάζεται Province Orientale, καὶ ἐδαφικὰ ἰσοδυναμεῖ μὲ τέσσερεις περίπου φορὲς τὴν Ἑλλάδα. Τὸ Κισανγκάνι εἶναι ἡ πρωτεύουσα τῆς περιφέρειας καὶ ἡ μεγαλύτερη πόλη της. Μορφολογικά, περιβάλλεται ἀπὸ τοὺς ποταμοὺς τοῦ Κονγκὸ, Τσόπο καὶ Λίντι καὶ μοιὰζει σὰν ἕνα νησὶ ἐν μέσῳ τῶν τροπικῶν Ἀφρικανικῶν δασῶν. Μέσα στὰ ὅρια τῆς Ἐπισκοπῆς, σὲ πολὺ μεγάλη ἀπὸσταση μεταξύ τους, ἔχουμε τρεῖς ἐνορίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν χτιστεῖ ἀπὸ τὸν ἄλλοτε ἀκμάζοντα ἐδῶ Ἑλληνισμό. Ἀναπόσπαστο κομμάτι τῶν κάποτε μεγάλων Ἑλληνικῶν κοινοτήτων τοῦ Κισανγκάνι, τῆς Μπούνια καὶ τοῦ Ἰζίρου, οἱ τρεῖς αὐτὲς Ἐκκλησίες μας, στέκονται ἡρωϊκά, ἐδῶ καὶ 70 περίπου χρόνια, γιὰ νὰ δώσουν τὴν μοναχικὴ πλέον, διττή ὁμολογία τους, τοῦ Ὁρθόδοξου, συνάμα δὲ καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ πνεύματος, ἐδῶ στὴν καρδιὰ τῆς Ἀφρικῆς.
Σήμερα πλέον, γηραιὲς μὰ καὶ ἀρχοντικὲς συγχρόνως οἱ Ἐκκλησιές μας, στέκουν στὰ πόδια τους, καλώντας ἐμᾶς, τοὺς σύγχρονους κληρονόμους τους, τῆς Ἑλληνορθόδοξης παράδοσής τους, νὰ τὶς προσφέρουμε τὴν ἀγάπη μας καὶ νὰ τὶς ἐπαναφέρουμε στὴν ἀρχική τους ἀξιοπρέπεια καὶ αἴγλη. Χτυπημένες κι αὐτὲς ἀπὸ τὸν χρόνο, τὴν ἐγκατάλειψη, τὶς λεηλασίες ποὺ ἔζησαν οἱ ὁμογενεῖς μας ἐδῶ καὶ τελικὰ ἀπὸ τὴν τραγικὴ φθίνουσα πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἐδῶ, ζητοῦν δύο πράγματα: τὴν συντήρηση καὶ διατήρησή τους καὶ τὴν ἐπαύξηση καὶ στήριξη τοῦ ποιμνίου, τοῦ ντόπιου πληθυσμοῦ κυρίως, ποὺ τόσα χρόνια τὶς γεμίζει καὶ τὶς στολίζει πραγματικά, μὲ τὴν ὁμολογιακὴ λατρευτική του ζωὴ μέσα στὸν ἱερὸ τους χῶρο.
Ἡ Ἐπισκοπή μας λοιπὸν ἀδελφοί μου, εἶναι ἀκόμα στὰ σπάργανα, στὴν ἀγκαλιά τῆς Ἀφρικῆς. Οἱ ἀνάγκες εἶναι ἀμέτρητες. Ἱεραρχικὰ ὅμως θὰ μποροῦσαμε νὰ ποῦμε ὅτι προέχουν, ἡ οἰκοδόμηση ἑνὸς τόπου, στὸν ὁποῖο ἡ ἴδια θὰ στεγαστεῖ, ἔνα Ἱεραποστολικὸ Κέντρο δηλαδή, συγχρόνως δὲ καὶ μία ἐκπαιδευτικὴ δομὴ ἡ ὁποία θὰ τῆς δώσει ζωή, χαρίζοντας ἔτσι ἡ ἴδια στὴν περιοχή τὶς πρῶτες νότες τῆς Ἑλληνορθόδοξης ὁμολογίας της στον τόπο μας. Ἀπαραίτητη κρίνεται ἐπίσης, ἡ συντήρηση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μας, τοῦ Εὑαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ἀρχικὰ καὶ τον καθεδρικὸ Ναὸ τῆς Ἐπισκοπῆς, μέχρι νὰ βρεθοῦν οἰκονομικοὶ πόροι γιὰ τὴν οἰκοδόμηση νέου, κάτι τὸ ὁποῖο προϋποθέτει φυσικὰ καὶ τὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη τῆς Ἱεραποστολικῆς μας δραστηριότητας. Ὅλα αὐτά, δεδομένου ὅτι οἱ κατηχήσεις ἔχουν ἤδη ἀρχίσει στὰ πρῶτα παιδιὰ τὰ ὁποῖα ἔχουν ἔλθει κοντά μας καὶ ἀναμένεται στὸ ἐγγύς μέλλον νὰ τελέσουμε καὶ τὶς πρῶτες βαπτίσεις μας.
Στὴν πόλη τῆς Μπούνια ἐπίσης ἔχουμε ἤδη ἀρκετοὺς κατηχουμένους, οἱ ὁποῖοι ἀναμένουν τὴν βάπτισή τους. Στὸ Ἰζίρου, ἐκτὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγ. Δημητρίου ὁ ὁποῖος χρήζει συντηρήσεως, πρέπει ἐπίσης νὰ συντηρήσουμε καὶ νὰ φροντίσουμε γιὰ τὴν ποιμαντική του ἐπιμέλεια τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, 200 χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν πόλη.
Ἁπὸ πλευρᾶς φιλανθρωπίας ἔχουμε ἀρχίσει ἔκτακτα συσσίτια σὲ ἄπορα καὶ ἄστεγα παιδιά, μαζὶ μὲ τὴν φροντίδα γιὰ τὴν ἰατρικὴ τους περίθαλψη ἐφ’ ὅσον αὐτὸ κρίνεται ἀπαραίτητο. Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἤδη κατηχοῦνται. Ἡ συστηματικοποίηση ὡστόσο τῆς φιλανθρωπικῆς μας δράσεως ἐδῶ, ἀπαιτεῖ ἰδιαίτερο χῶρο καὶ πόρους.
Τελειώνοντας, θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τὴν Ἀδελφότητα Ὀρθοδόξου Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς ποὺ ἔχει στηρίξει ἀλλεπάλληλες φορὲς τὸ ἔργο τῶν δύο Ἐπισκοπῶν τῆς Μαδαγασκάρης, τὴν ὁποία διηκόνησα γιὰ 12 χρόνια, μέχρι καὶ πρὶν 5 μῆνες. Νὰ εὐχαριστήσω ἐπίσης τὴν Ἀδελφότητα γιατὶ ἤδη ἄρχισε νὰ στηρίζει τὸ Ἱεραποστολικό ἔργο στὴν νέα Ἐπισκοπή μας ἐδῶ στὸ Κισανγκάνι. Και φυσικὰ νὰ σᾶς εὐχαριστήσω ὅλους ἐσᾶς ποὺ ἐδῶ καὶ τὸσα χρόνια στηρίζετε πάνω ἀπὸ ὅλα ἠθικὰ τὸν προσωπικό μου ἀγῶνα.
Τἐλος θὰ ἤθελα νὰ σᾶς προσκαλέσω ὅλους σὲ αὐτὴν τὴν πολύπλευρη ὄντως προσπάθεια οἰκοδόμησης τῆς νέας Ἐπισκοπής μας. Ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο ποὺ μπορεῖ. Πρῶτα ἀπὸ ὅλα ὅμως, διά μέσου τῶν προσευχῶν σας, τὶς ὁποῖες καὶ πρωτίστως ζητῶ γιὰ τὴν καλή σὺν Θεῷ εὐόδωση τῆς προσπάθειάς μας.
π. Πολύκαρπος Διαμαντόπουλος
Πατριαρχικὸς Ἐπίτροπος Κισαγκάνι
