Πολλοὶ ρωτοῦν πολλὲς φορές, ποιὸ μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ μεγαλύτερο προσὸν ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει κάποιος γιὰ νὰ κάνει Ἱεραποστολή. Καὶ ὅλοι μας ἀγωνιζόμαστε νὰ καταρτιστοῦμε μὲ τὴν ἀνάλογη μόρφωση, νὰ μάθουμε γλῶσσες, νὰ κάνουμε σχεδιασμούς, ὑπολογισμούς, οἰκονομίες, νὰ ὀχυρωθοῦμε γενικὰ ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρὲς γιὰ νὰ «πετύχουμε».
Ξεχνοῦμε ὅμως νὰ ρωτήσουμε τὸ βασικότερο: τὶ σημαίνει τελικὰ ἱεραποστολή; Καὶ τότε, πολλὲς φορές, πέφτουμε στὸ σφάλμα νὰ ὁρίζουμε τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο, χωρικά, σὲ μία ἤπειρο, τροπικά, σὲ ἀτέρμονες περιπέτειες καὶ ποσοτικὰ τέλος ἀκόμα καὶ σὲ στατιστικές καὶ προγνώσεις.
Ἂν θὰ θέλαμε ὅμως νὰ ἀπαντήσουμε στὸ πρῶτο ἐρώτημα, ἂς ἀρχίσουμε καλύτερα ἀπὸ τὸ δεύτερο. Θὲς νὰ μάθεις τὶ προσόντα πρέπει νὰ ἔχεις γιὰ νὰ κάνεις ἱεραποστολή; Κοίταξε καλύτερα μέσα στὴν μακραίωνη ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ συνειδητοποιήσεις αὐτὸ ποὺ μιλᾶ μέσα μας. Στὴν καρδιά μας.
Ἂς δοῦμε λοιπὸν λίγο πίσω. Ποῦ κήρυξε ὁ Χριστός; Στὴν πατρίδα Tου. Στὸν τόπο ὅπου μεγάλωσε. Ἀπὸ ποῦ ξεκίνησε ἡ πρώτη Ἐκκλησία; Ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ. Ποιὰ ἀνώτερη μόρφωση εἶχε ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καὶ τὶ ἐπαγγέλονταν; Ἦταν ἕνας καλός ψαράς. Ὅλοι οἱ ἀπόστολοι πέθαναν μαρτυρικά; Ἀναμφίβολα ὄχι. Ποῦ κήρυτταν Χριστὸ καὶ νέα Πίστη οἱ πρώτοι Χριστιανοί; Στοὺς οἰκείους τους ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον. Ποιὸν εἶχαν κοντά τους γιὰ νὰ κατηχήσουν καὶ νὰ εὐαγγελίσουν οἱ μοναχοὶ τῆς Νιτρίας μὲ ἀρχηγὸ τὸν Μέγα Ἀντώνιο; Προφανῶς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ συναγωνιστές τους, ἀσκητὲς μοναχούς. Ποῦ ἐφαρμόζουν τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης οἱ φτωχοὶ βιοπαλαιστὲς οἰκογενειάρχες; Στὰ παιδιά τους. Ἄραγε ὅλοι αὐτοὶ δὲν εἶναι Ἱεραπόστολοι; Μήπως ὁ μοναχὸς ποὺ λιώνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ μοναστήρι του δὲν κάνει ἱεραποστολή;
Ἑπομένως τὸ μόνο προσὸν ποὺ κινεῖ τὰ νήματα τῆς ἱεραποστολῆς καὶ φυσικὰ τὴν ὁρίζει εἶναι ἡ Ἀγάπη. Πῶς μπορεῖ κανεὶς νὰ διδάξει Χριστὸ ποὺ εἶναι ἡ ἐνσάρκωση τῆς Ἀγάπης ὅταν μέσα του εἶναι κενὸς ἀπὸ αὐτήν; Καὶ ποιὸ εἶναι τελικὰ τὸ κίνητρο τῆς ἱεραποστολῆς, ὅταν λείπει αὐτὴ ἡ ἀρετή; Ἂς δοῦμε ὅμως τώρα κι ἕνα παράδειγμα:
Πρόσφατα ἀσθένησε γνωστός καὶ καλὸς φίλος μου ἱεραπόστολος ἀπὸ Covid σὲ κράτος τῆς Ἀφρικῆς. Μοῦ εἶπε τὰ ἐξῆς:
«Πάτερ, μόλις βγῆκε θετικὸ τὸ τέστ, μὲ κλείσανε ἀμέσως στὸ νοσοκομεῖο. Ἤμουν τελείως μόνος. Ἁπὸ Ἕλληνες, κανεὶς δίπλα μου. Μόνο οἱ προσευχὲς τοῦ Πατριάχη, τῶν καλῶν πατέρων μας καὶ τῆς οἰκογένειας ἀπὸ Ἑλλάδα μὲ συντρόφευαν νύχτα-μέρα. Μὲ εἶχαν κλεισμένο μέσα σὲ ἕνα θάλαμο ποὺ ἀρχικὰ οὔτε νερὸ δὲν εἶχε. Τὸ φαγητὸ ἄθλιο. Φαρμακευτικὴ ἀγωγὴ καμία. Μόνο λίγο ὀξυγόνο μοῦ δώσανε, γιὰ τὸ ὁποῖο εὐγνωμωνῶ βέβαια τοὺς νοσηλευτές. Αὐτοὶ ἦταν οἱ μόνοι ποὺ μὲ παρηγοροῦσαν, ὅποτε ἔρχονταν γιὰ ἐπισκέψεις οἱ γιατροί.. Τότε, ἔπαιρνα μιὰ ἀνάσα.
Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἀπέραντη μοναξιὰ ὅμως ὁ καλὸς Θεὸς μοῦ φύλαξε κάτι θαυμαστό. Ἦταν ὁ ὁδηγός τοῦ Ἱεραποστολικοῦ κλιμακίου. Ἕνας νεαρὸς ἰθαγενής, ποὺ κατηχοῦνταν ἀπὸ ἐμᾶς καὶ βαπτίστηκε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ Ὀρθόδοξος. Μοῦ ἔστελνε συνεχῶς μηνύματα – δὲν μποροῦσα νὰ μιλήσω λόγῳ δύσπνοιας. Μοῦ ἔφερνε φαγητὸ καὶ ἔπαιρνε τὰ περισσεύματα καθημερινά, δύο φορὲς τὴν ἡμέρα, γιὰ νὰ καθαρίσει τὰ σκεύη καὶ νὰ μοῦ φέρει νέο φρεσκομαγειρεμένο φαγητό, γνωρίζοντας τὸν κίνδυνο νὰ κολλήσει καὶ ὁ ἴδιος, τὸ ὁποῖο ἀπὸ ὅ,τι μοῦ εἶπε ἀργότερα ὄντως ἔγινε. Μοῦ ζητοῦσε ἐπίμονα τὰ ροῦχα μου γιὰ νὰ τὰ πλύνει. Προσεύχονταν διαρκῶς νὰ γίνω καλὰ καὶ μάζευε καὶ ὅλους τοὺς γνωστοὺς καὶ στενοὺς ἀδελφοὺς νὰ κάνουν προσευχή. Ὅταν δὲ ἔβαλα τὸ ὀξυγόνο, ἂν καὶ δὲν τοῦ ἔλεγα πολλὰ πράγματα, ὅπως μοῦ ἔλεγε ἀργότερα, εἶχε μιὰ ἀκατάσχετη ἀγωνία γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς ἀσθένειας. Ἦταν αὐτὸς ποὺ ἦλθε μετὰ ἀπὸ τρεῖς ἑβδομάδες μὲ τὸ αὐτοκίνητο γιὰ νὰ μὲ παραλάβει κατευθείαν ἀπὸ τὸν θάλαμο Covid καὶ μὲ ἀγκάλιαζε καὶ μὲ ἀσπαζόταν ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀπόγευμα, πλημμυρισμένος μέσα στὴν χαρὰ καὶ στὴν ἀνακούφιση γιὰ τὸ ὅτι ἐπέζησα.
Καὶ τώρα λοιπὸν σὲ ἐρωτῶ: ποιὸς ἔκανε ἱεραποστολὴ ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες τῆς μοναξιᾶς καὶ τῆς ἀγωνίας; Ποιὸς εἶναι ὁ ἱεραπόστολος σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση; Πάντως ὄχι ἐγώ…».
Κάποιοι λένε ὅτι στὴ μετά Covid ἐποχὴ ὅλα θὰ ἀλλάξουν.
Ἡ ἐποχή Covid ὅμως ἔχει κι ἕνα βασικὸ ὄφελος. Ἡ ἀνθρωπότητα ἀντίκρισε κατάματα τὴν ἀπέραντη μοναξιά της καὶ συγχρόνως τὸν μοναδικό σύντροφό της, τὴν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ τὴν Ἀγάπη ποὺ με τόσο θαυμαστὸ τρόπο φανερώνεται στὴν παρουσία τῶν ἐλάχιστων προσώπων ποὺ στέκονται δίπλα στον ἀσθενή ἀπὸ Covid, στὸ ἡρωϊκὸ ἀναμφίβολα νοσηλευτικὸ προσωπικό, μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα στὴν ἐσωτερικὴ παρηγοριὰ ποὺ ἐμπνέει ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο τελικὰ πηγάζει κάθε καλὸ σὲ αὐτὸν τὸν τόσο μοναχικό κόσμο μας.
Καὶ ἡ ἱεραποστολὴ ἐν τέλει δὲν εἶναι ἄλλο, ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ἀναγνώριση καὶ ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς Ἀγάπης στὴν καρδιά μας. Ἡ ἀναγνώρισή της ἀπὸ τὴν ὕπαρξή μας καὶ ὁ πόθος νὰ τὴ χαρίσουμε στὸν συνάνθρωπο, ὅπως μᾶς χαρίστηκε δωρεὰν ἀπὸ τὸν Θεό.
Ὅποιος κατορθώνει νὰ δεχτεῖ μέσα του αὐτὴν τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν ἐφαρμόσει, δικαιοῦται καὶ ἀξίζει νὰ ὀνομάζεται ἱεραπόστολος. Ἡ ἐποχή μας, μᾶς δίνει αὐτὴν τὴν θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ αὐτομεμψία καὶ αὐτοσυνειδησία.
Ἂς τὴν ἀδράξουμε τώρα, στὴ νέα «Covid ἐποχή».
π. Πολύκαρπος Αγιαννανίτης
Πρωτοσύγκελλος Ι.Ε. Τολιάρας
