Ἀνατολικὰ τῆς Μαδαγασκάρης περίπου 1.000 χιλιόμετρα, μέσα στὸν συνήθως ἀγριεμένο Ἰνδικὸ ὠκεανό, τόσο κοντὰ στὴν ταλαιπωρημένη γῆ τῆς Μαδαγασκάρης μὰ τόσο συγχρόνως μακριὰ ἀπὸ τὸν κόσμο της, προβάλλει ἕνας ἀκόμη «παράδεισος», σὰν νούφαρο μέσα στὰ νερὰ τοῦ ὠκεανοῦ. Μιὰ ἀσπιδοειδὴς περιμετρικὴ διάταξη κοραλλιογενοῦς ὑποθαλάσσιου ὑποστρώματος ξέρει καλὰ νὰ προστατεύει τὶς ὄμορφες ἀκτές του καὶ νὰ δημιουργεῖ ἔτσι ἕνα κυκλικὸ λευκὸ πέπλο γύρω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀπρόσιτη «νύμφη» τοῦ ὠκεανοῦ. Μιὰ «νύμφη» ποὺ πραγματικὰ θέλουν πολλοὶ νὰ πλησιάσουν, καὶ μέχρι ἕνα σημεῖο τὰ ἔχουν καταφέρει, μὰ ποὺ παρ’ ὅλα αὐτά, γιὰ ἐμᾶς τουλάχιστον, ἀκόμα παραμένει ἕνα ἄλυτο μυστήριο, ἕνας νέος καὶ ἄγνωστος κόσμος, διαφορετικός, ἄλλοτε ὄμορφος καὶ ἄλλοτε ἀπογοητευτικὰ δύσκολος, ἄλλοτε γεμάτος χαρὰ καὶ ἄλλοτε γεμάτος λύπη καὶ δυσκολίες ποῦ μοιάζουν πραγματικὰ ἀπροσπέλαστες.
Μαυρίκιος…
«Καλὼς ἤλθατε στὸν παράδεισο».
Εἶναι ἡ πρώτη ἐπιγραφὴ ποὺ συναντᾶ κανεὶς στὶς σκάλες τοῦ ἀεροδρομίου τῆς νήσου τοῦ Μαυρικίου. Κατασκευασμένος καὶ αὐτὸς βέβαια τίτλος, βγαλμένος ἀπὸ τὸν ἐμπορικὸ κόσμο τοῦ πανιδιοτελοῦς τουριστικοῦ προγραμματισμοῦ, μὰ φράση καὶ αὐτὴ ποὺ ἀκούγεται σὰν αἴνιγμα στὰ αὐτιά σου.
Μέσα λοιπὸν στὴν καρδιὰ αὐτοῦ τοῦ μικροῦ «παραδείσου» φιλοξενοῦνται 1,3 ἑκατομμύρια ψυχές. Τὸ τρίτο πιὸ πυκνοκατοικημένο μέρος τοῦ κόσμου, τουλάχιστον μέχρι μερικὰ χρόνια πρίν. 60% τοῦ πληθυσμοῦ ἀφοσιωμένο στὴν θρησκεία τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ.
Μὲ πολὺ ἔντονη τὴν παρουσία του σὰν πρώτη καὶ ἐπίσημη θρησκεία τοῦ μικροσκοπικοῦ αὐτοῦ κρατιδίου, ὁ Ἰνδουϊσμός εἶναι τὸ στοιχεῖο ποὺ «ντύνει» στὴν κυριολεξία τὶς γειτονιὲς τοῦ Μαυρικίου καὶ χρωματίζει ἔντονα τὸν κόσμο ποὺ μόνιμα μένει σ’ αὐτόν. Ἡ παγωμένη εἰκόνα τῶν ἰνδουϊστικῶν θεοτήτων σὲ κάθε γειτονιά, τὰ μεγαλοπρεπὴ ἄλλοτε μικρὰ καὶ ἄλλοτε μεγάλα μαρμαρόγλυπτα τεμένη μὲ τὴν ψύχρα ποὺ τὰ χαρακτηρίζει καὶ τὴν λευκὴ ἀνέκφραστη θνησιμαία εἰκόνα τους, τὶς τερατώδεις μορφές τῶν θεοτήτων τους καὶ τὴν ἀπάνθρωπη πολλές φορὲς μορφή τους σοῦ δημιουργοῦν ἐξ ἀρχῆς και χωρὶς νὰ τὸ θες μιὰ ἐξ ἀνάγκης ἀρνητικὴ διάθεση.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, 20% τοῦ πληθυσμοῦ ἀνήκει σὲ ἕναν γνώριμο σ’ ἐμᾶς κόσμο, ὄχι βέβαια πάντα καὶ τόσο συμπαθή. Ὁ μουσουλμανισμός, δεύτερος κυρίαρχος. Μὲ τὴν θορυβώδη αὐτοπροβλητικότητά του, γαντζωμένος στὸ χρῆμα, καὶ πρὸς τὸ παρὸν κρύβοντας τὸν βίαιο ἑαυτό του, σοῦ δείχνει τὴν παρουσία του καὶ σοῦ θυμίζει ὅτι ἔχεις μπροστά σου καὶ αὐτὸν τὸν πολύ γνωστὸ γείτονά σου, γιὰ νὰ κάνει ἀκόμα πιό δύσκολο τὸν ἀγώνα σου. Τὸ ὑπόλοιπο 20 – πολλές φορὲς ἴσως καὶ 30%, ἀνήκει στὸν καθολικισμό, τὸν λουθηρανισμό καὶ τὴν ὑπόλοιπη γνωστὴ λίγο-πολὺ πανσπερμία τῶν προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν ποὺ θαλασσοπνίγουν τὸν ἤδη ἀδύναμο κόσμο καὶ δημιουργοῦν τὴν συνήθη χαοτικὴ εἰκόνα ποὺ χαρακτηρίζει τὴν Δύση, καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ἄκρη τῆς Ἀφρικανικῆς γῆς.
… Τὸ ἀστικὸ σταματᾶ στὴν στάση garage Bala, τῆς πρωτεύουσας τοῦ Port Louis. Τά πόδια ἔχουν μάθει πλέον τὸν δρόμο. Περνοῦν τὸν ἰνδουϊστικὸ ναό στὸν ὁποῖο σὲ κατεβάζει ὁ ὁδηγός, κατευθύνοντας τώρα τὸ σῶμα σου κοντὰ σὲ ἕνα δεύτερο γκουρουϊστικὸ τέμενος – ἢ μάλλον καλύτερα παράπηγμα γιὰ νὰ ἀναπαύεται καὶ ὁ νοῦς στὸν λόγο – προετοιμάζοντας ὅμως συγχρόνως καὶ τὴν ψυχή σου γιὰ τὸ κρυφὸ μεγαλεῖο ποὺ σοῦ ἑτοιμάσανε ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ζωή σου, ὁ εὐσεβὴς πόθος τῶν λιγοστῶν εὐγενικῶν ψυχῶν, ἡ Πίστη τελικὰ ποὺ σιγοκαίει σὰν μικρὴ φλογίτσα, σὰν ἕνα μικρό – μεγάλο θαῦμα στὴν ἄκρη αὐτὴν τῆς Θεϊκῆς Δημιουργίας.
Ο Παράδεισος
Ὁ ἱερὸς Ναὸς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στὸ Port Louis. Αὐτὸς εἶναι ὁ Παράδεισος μέσα στὸν ψεύτικο τουριστικὸ ἀνθρωποκατασκευασμένο «παράδεισο» του Μαυρικίου. Ἕνα καντήλι ποὺ τὸ βρῆκα μισόσβηστο. Καὶ αὐτὸ τὸ λέγω καὶ μὲ πίκρα ἀλλὰ καὶ μὲ κρυφὴ – καὶ γώ δὲν ξέρω γιατί – χαρά.
Πήραμε τὴν ἀπόφαση σὲ συνεργασία μὲ τοὺς πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας ποὺ πραγματικὰ εἶναι λίγοι – δύο μὲ τρεῖς τὸ πολὺ δεκάδες – νὰ ἀρχίσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Μεγάλο ἴσως βῆμα. Ἴσως καὶ ὄχι. Ἡ ἀγωνία ὅμως καὶ τὸ ἐρώτημα μέσα στὴν ψυχή παραμένουν ὄντως μεγάλα. Ἐλπίζουμε. Ἐλπίζουμε στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ὄχι στὰ ἀδύναμα χέρια. Οὔτε στὴν ἀσθενικὴ ἀνθρώπινη λογική. Οὔτε στοὺς ὑπολογισμοὺς καὶ στὰ σχέδια. Σὲ τίποτε μὰ σὲ τίποτε ἀπολύτως ἀνθρώπινο. Ἐλπίζουμε σ’ Αὐτὸν ποὺ συνετέλεσε αὐτὸ τὸ Θαῦμα ποὺ καὶ πάλι ἔχουμε χειροπιαστὸ μπροστά μας, καὶ στὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Αὐτῶν ποὺ ἡ γῆ κρύβει πιὰ στὰ μητρικὰ σπλᾶχνα της, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τοῦ κτίτορος αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας ἀειμνήστου πρώτου Ἐπισκόπου Μαδαγασκάρης κυροῦ Νεκταρίου, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν ποὺ σήμερα ἀγωνίζονται καὶ προσεύχονται καὶ εὐλογοῦν τὰ ἀνάξια καὶ ἀδύναμα μέλη μας. Σ’ αὐτοὺς καὶ στὸν παντοδύναμο Θεὸ ἀνήκει αἰώνια εὐχαριστία καὶ ἔπαινος.
Ἂς ἀρχίσουμε λοιπὸν καὶ αὐτὸν τὸν ἀγῶνα ὅσο πικρὸς καὶ ἂν μᾶς φαίνεται ἀπὸ τὴν ἀρχή. Κάθε θυσία κρύβει τὸν δικό της Γολγοθᾶ καὶ τὴν δική της Ἀνάσταση.
Καλὼς ἤλθαμε λοιπὸν στὸν Παράδεισο.
Στὸν κρυφὸ αὐτόν, ὄντως αὐτὴ τὴ φορὰ Παράδεισο, ποὺ κρύβει αὐτὴ ἡ κόλαση ποὺ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς ὀνόμασε «παράδεισο». Αὐτὸς εἶναι γιὰ ἐμᾶς ὁ Παράδεισος, ἡ σανίδα Σωτηρίας, καὶ ἡ Κιβωτὸς τῆς ψυχικῆς μας καταφυγῆς: ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡ Ἐκκλησία καὶ ἐδὼ στὸν Μαυρίκιο, ἡ ὁποία ζεῖ θαυμαστῶς καὶ ἀκατανοήτως μέσα στὴν φθορὰ καὶ στὸν θάνατο.
Ἱερομ. Πολύκαρπος Ἁγιαννανίτης
