Εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους ὅτι κάθε προσπάθεια καὶ κάθε καλὸ ἔργο πρωτίστως δοκιµάζεται µὲ πειρασµοὺς καὶ θλίψεις. Εἶναι και αὐτὸς ἕνας νόµος τῆς Πίστεώς µας. Σὰν νὰ ἔπρεπε ἔτσι, κάθε µας πράξη νὰ δοκιµασθεῖ ἀπὸ τὸ «κόσκινο» τῆς Θείας βούλησης, ὥστε καθαρὸ καὶ ἀτόφιο ὅπως προσφέρεται ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ µᾶς, νὰ γυρίσει καὶ πάλι σ’ Αὐτὸν ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐπήγασε καὶ προῆλθε.
«Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν» λοιπὸν ἰσχύει γιὰ ὅλες µας τὶς πράξεις καὶ δυνατότητες ποὺ καθηµερινὰ προσφέρονται ἄνωθεν. Γιατὶ τίποτε ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι δικό µας.
Ἔτσι καὶ τώρα στὴν περίοδο αὐτὴν ποὺ ἡ πατρίδα µας δοκιµάζεται καὶ ποὺ ὁ προσωπικός πόνος κάθε ἀνθρώπου ἄρχισε νὰ γίνεται πλέον συλλογικὸς καὶ νὰ παίρνει διακοινωνικὲς διαστάσεις, ἐδὼ στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς δοκιµάζεται καὶ ὁ δικὸς µας πόνος καὶ ἀγωνία, οἱ ὁποῖοι µὲ τὴν σειρά τους εἶναι καὶ ἀγωνίες καὶ πόνοι τῶν συµπατριωτῶν µας, τῶν πατέρων µας, τῶν ἀδελφῶν, τῶν φίλων ἀπὸ τὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο. Πόνος δικός µας καὶ δικός σας, µιὰ ποὺ συλλογικὰ χτίζουµε οἱ Ἕλληνες πάντα ὅ,τι χτίζουµε, µέσα σ’ αὐτὸ τὸ «εὐλογηµένο καταφύγιο», ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ ἀείµνηστος Φώτης Κόντογλου, τὸ ὁποῖο λέγεται Ἑλλάδα.
Παρ’ ὅλες τὶς οἰκονοµικὲς ἀνυπέρβλητες πλέον δυσκολίες συνεχίζεται λοιπὸν ἡ οἰκοδόµηση τοῦ Ὀρφανοτροφείου στὴν πρωτεύουσα τῆς χώρας, τὸ ὁποῖο στηρίζεται ἀρχικὰ στὴν εὐγενὴ δωρεὰ τῶν 50.000 € συµπατρώτισσάς µας ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη µέσῳ της Αδελφότητας Ὀρθόδοξης Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς. Στὶς κτηριακὲς ἐγκαταστάσεις θὰ συµπεριλαµβάνεται καὶ ἕνας ἐσωτερικὸς Ι. Ναὸς γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν οἰκοτροφουµένων ὀρφανῶν τῆς χώρας µας. Αἴθουσα σίτησης καὶ ἀρκετὰ δωµάτια, ὅπου θὰ βροῦν στέγαση καὶ δυνατότητα διαβίωσης τὰ παιδιὰ αὐτὰ, τὰ ὁποῖα δὲν εἴχαν τὴν τύχη νὰ γνωρίσουν τὴν οἰκογενειακὴ θαλπωρὴ καὶ τὴ ζεστασιὰ τοῦ µητρικοῦ ἤ πατρικοῦ ἐναγκαλισµοῦ ποὺ πολλοὶ ἀπὸ ἐµᾶς χάριτι Θεοῦ ἀπολαύσαµε στὴ ζωή µας.
… Σκέφτοµαι τώρα ποὺ ἡ γραφίδα κυλᾶ πάνω σ’ αὐτὴ τὴ σελίδα, πόσο σηµαντικὰ εἶναι ὁρισµένα πράγµατα στὴ ζωή µας. Πόσο πλουσιοπάροχα δίνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ σε µᾶς πολλάκις, καὶ πόσο ἀχάριστοι καὶ ἀγνώµονες φαινόµαστε πάνω στὸ γεγονός αὐτὸ ποὺ ὀνοµάζεται Θεία Πρόνοια. Καὶ προσεύχοµαι νὰ δώσει ὁ Κύριος πέρας στὸν φρικωδέστατο αὐτὸν πυρετὸ τῆς ἀγνωµοσύνης µας.
Μὲ θαυµασµὸ λοιπὸν βλέπω καὶ ’γὼ αὐτὸ τὸ ἔργο τὸ ὁποῖο φυσικὰ δὲν εἶναι δικὸ µου ἀλλὰ πρωτίστως τοῦ Θεοῦ καὶ κατόπιν τῶν ἀνθρώπων ποὺ συµβάλλουν σὲ αὐτὸ µὲ πρωτοπόρο τὸν Ἐπίσκοπο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας µας. Κι ὅµως, ἐξοµολογοῦµαι ὅτι ἀκόµα διστάζω καὶ ἀρνοῦµαι νὰ ὁµολογήσω τὸ Θαῦµα. Λογισµοὶ δυσπιστίας διαδέχονται τὶς εὐλογηµένες στιγµὲς τῆς Θεϊκῆς παρηγοριᾶς καὶ παρουσίας ποὺ ὅλοι µας νοµίζω ζοῦµε σ’ αὐτὴν τὴν ταλαίπωρη ζωή.
Τὸ τελικὸ ὅµως ἀποτέλεσµα εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπω. Καὶ αὐτὸ ποὺ ζῶ καὶ βιώνω. Ἡ ἐκκλησία Χάριτι Θεοῦ οἰκοδοµεῖται καὶ «πύλες ᾃδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».
Δόξα λοιπὸν τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν. Στερνὴ προσευχὴ καὶ δέηση ὅλων µας, θερµῶς παρακαλῶ καὶ ἀπευθύνω πρὸς ὅλους ἔκκληση, ἂς εἶναι τὰ λόγια τοῦτα:
«Στερέωσον Κύριε τὴν Ἐκκλησίαν ἣν ἐκτίσω τῷ τιµίῳ σου Αἵµατι». Εἴτε αὐτὴ λέγεται Ἐπίσκοπος, εἴτε ἐθελοντές, εἴτε πιστοὶ καὶ πλήρωµα καὶ Ναὸς καὶ Κιβωτὸς Σωτηρίας καὶ παρηγοριᾶς ἐν γένει στὸν ἀνθρώπινο πόνο.
Στερέωσον Κύριε καὶ «τὰ ἔργα τῶν χειρῶν σου µὴ παρίδῃς». Ἀµήν.
Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ,
π. Πολύκαρπος Ἀγιαννανίτης
