Τὸ δρόμο αὐτὸν τῆς Ἱεραποστολῆς πρέπει νὰ τὸν βαδίζει κανεὶς στηριγμένος σὲ δυὸ θεμελιώδεις νόμους· σ’αὐτὸν τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸ συνάνθρωπο καὶ σ’ αὐτὸν τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πόνο. Ὁ δεύτερος ἐκρέει ἀπὸ τὸν πρῶτο, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του ἀποτελεῖ τὴν πρώτη ἐντολὴ τοῦ πνευματικοῦ Νόμου τοῦ Εὐαγγελίου.
Σὲ μιὰ λοιπὸν ἀπὸ τὶς λειτουργίες ποὺ τελέσαμε σὲ προάστιο τῆς πρωτευούσης μὲ κάλεσαν νὰ δῶ καὶ ἕναν νεαρὸ ἄρρωστο. Ὅταν μπῆκα μὲσα στὴν λασποκαλύβα του, ἡ ὁποία εἶναι συνήθως ἕνας σχεδὸν ὑπαίθριος χῶρος – δωμάτιο 15 τετραγωνικῶν – στὸν ὁποῖο μπορεῖ νὰ διαβιώνουν μέχρι καὶ 10 κατὰ μέσο ὅρο μέλη τῆς οἰκογενείας, ἀπωθήθηκα ἀπὸ μιὰ ἔντονη δυσοσμία προχωρημένης σήψης ἀκαθορίστου ἀρχικὰ προελεύσεως. Συνέχισα ὅμως γιατὶ εἶχα τὴν ὑποχρέωση νὰ δῶ τὸν ἄρρωστο. Στὸ κρεβάτι βρῆκα ἕναν λιωμένο στὴν κυριολεξία νέο 28 χρονῶν ἐνὼ στὴν ἐρώτηση ποιὰ ἦταν ἡ ἀσθένειά του ἡ μητέρα του μοῦ ἀποκάλυψε τὸ τυλιγμένο μὲ ἕνα βρώμικο πανί πόδι του· ἕνα πρησμένο γκρίζο πόδι μὲ παλλαπλὲς ὀπές ἐκ τῶν ὁποίων ἔρρεαν ὑγρὰ καὶ ἔβρισκαν ἄφθονη τροφὴ κάθε εἴδους μικρόβια καὶ ἔντομα. Ἡ δυσοσμία προέρχονταν ἀπὸ αὐτὸ τὸ πόδι. Ἡ αἰτία τῆς μὴ προσαγωγῆς του σὲ νοσηλευτικὸ ἵδρυμα: ἡ ἔλλειψη χρημάτων. Κάτι πολὺ συνηθισμένο γιὰ τὰ κοινωνικὰ δεδομένα τῆς Μαδαγασκάρης.
Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα στείλαμε τὸν νεαρὸ στὸ νοσοκομεῖο. Σὲ μερικὲς ἡμέρες ἔγινε ἀφαίρεση τοῦ πάσχοντος μέλους μετὰ ἀπὸ μιὰ πολυέξοδη καὶ πολύπονη ὁμολογουμένως ἰατρικὴ διαδικασία, ἡ ὁποία στὴν καλύτερη περίπτωση ἐγγίζει οἰκονομικὰ τὰ 5 μηνιάτικα ἐργαζομένου σ’ αὐτὴ τὴ χώρα.
Ὁ νεαρὸς σήμερα ἀκόμη νοσηλεύεται χωρὶς νὰ ἔχει διαφύγει τὸν κίνδυνο, μὲ σαφὴ ὅμως βελτίωση στὴν ὑγεία του καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἔχοντας καινούργιο πλέον ὄνομα, χριστιανικό, μιὰ ποὺ θέλησε ἐκεὶ μέσα στὸν θάλαμο τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀγωνίας νὰ δεχθεῖ τὸ ἅγιο Βάπτισμα.
Ὁ Σεραφείμ (πλέον) ἔχει ἀναστηθεῖ ψυχικὰ καὶ σχεδὸν σωματικά. Ἡ ἀγωνία μας βέβαια συνεχίζεται. Μέσα ὅμως στὴν χαρά τῆς προσωπικῆς του Ἀναστάσεως.
Αὐτὸ ἦταν ἕνα μικρὸ περιστατικὸ ἀπὸ τὰ ἀμέτρητα ποὺ συναντᾶ κανεὶς ἐδώ… σ’ αυτήν τή «φυλακή τοῦ πόνου». Ἐδὼ ποὺ μαθαίνεις νὰ συντονίζεις τὴν καρδιὰ σου ἐξ ἀνάγκης στὸν πόνο τῆς καρδιᾶς αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων. Ἐδὼ μαθαίνεις ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε πολυτιμότερο ἀπὸ τὸν Χριστό. Τὸν ὁποῖο τὸν βλέπεις μέσα στὰ μάτια καὶ τὴν ἀγωνία τῶν πονεμένων παιδιῶν, τῆς ἀπαρηγόρητης μάνας, τοῦ ἄνεργου πατέρα μὲ τὰ 7-10 παιδιά, τοῦ γέρου ρακοσυλλέκτη, τῶν ἀνθρώπων τῆς πείνας καὶ τῆς δίψας· πνευματικῆς καὶ ὑλικῆς.
Ἐδώ μαθαίνει κανεὶς νά χτίζει ὄχι παραμυθένια μπέστ σέλερ ἀλλὰ πραγματικοὺς Ναούς. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη παρηγοριά καὶ ἡ ἀνακούφιση σ’ αὐτή τή «φυλακή» τῆς αὐτοεξορίας μας. Αὐτὸ τὸ μικρὸ «ψυχρὸν ποτήριον» στὸ τραγικὸ «διψῶ» ποὺ ἀκούγεται ἀπὸ τὸν πανάγιο Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ μέχρι αὐτὲς τὶς ξεχασμένες λασποκαλύβες τοῦ Τρίτου Κόσμου.
Χριστὸς Ἀνέστη ἀπὸ Μαδαγασκάρη. Χριστὸς Ἀνέστη ἀπὸ μία ἀκόμα «φυλακή τοῦ πόνου».
Ιερομόναχος Πολύκαρπος
