Για τη Σιέρρα Λεόνε άκουγα συχνά στα δελτία ειδήσεων. Ήταν η περίοδος του εμφυλίου πολέμου και από τη χώρα αυτή μόνο μακάβριες ειδήσεις άκουγες. Η Σιέρρα Λεόνε αν και διαθέτει αδαμαντωρυχεία, δυστυχώς είναι από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη, με μέσο όρο ζωής τα 30 χρόνια! Όταν γνώρισα τον π. Θεμιστοκλή που ήταν ο μοναδικός ιεραπόστολος στη Σιέρρα Λεόνε, τον ρώτησα, αν θα μπορούσαμε να τον επισκεφθούμε και να κάνουμε ρεπορτάζ για την εκπομπή «Αληθινά Σενάρια» της ΕΤ3, μου απάντησε θετικά και με προειδοποίησε ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στα λόγια του και μετά από μερικούς μήνες καταφέραμε να βρεθούμε στη Σιέρρα Λεόνε με τον πρόεδρο της Αδελφότητας Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής κ. Βάιο Πράντζο και τον οπερατέρ Χρήστο Καπρινιώτη. Μετά από ένα πολύωρο και κοπιαστικό ταξίδι φθάσαμε αργά το βράδυ στην πρωτεύουσα Φρίταουν(Freetown).
Το χωριό των αναπήρων
Το πρωί της επόμενης ημέρας ξεκινήσαμε για το χωριό των αναπήρων που δημιούργησε ο π. Θεμιστοκλής. Απείχε μια-δυο ώρες από το Φριταουν. Από μακριά, μόλις μας αντιλήφθηκαν, μικροί και μεγάλοι, έτρεξαν να μας συναντήσουν. Άλλοι σέρνονταν στο χώμα, άλλοι περπατούσαν με μπαστούνια και οι πιο προνομιούχοι ήταν σε αναπηρικά καροτσάκια. Οι περισσότεροι ήταν ακρωτηριασμένοι χωρίς πόδια ή χέρια. Τους τα είχαν κόψει οι αντάρτες στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου, μόνο και μόνο για να τρομοκρατήσουν τους αντιπάλους τους. Όπως μας εξήγησε ο π. Θεμιστοκλής, όλους τους ανάπηρους τους βρήκε στους δρόμους της πρωτεύουσας όπου ζητιάνευαν για να επιβιώσουν. Διανυκτέρευαν σε ένα ερειπωμένο σπίτι, ο ιδιοκτήτης του οποίου τους έκανε έξωση και δεν είχαν πια που να μείνουν. Έτσι, ο π. Θεμιστοκλής αποφάσισε να δημιουργήσει το χωριό. Έχτισε μικρά σπιτάκια για τους ανάπηρους και τις οικογένειες τους, ενώ στο κέντρο του χωριού δημιούργησε μια αχυροκαλύβα η οποία ήταν η εκκλησία και ταυτόχρονα το σχολείο. Πριν μπούμε μέσα για την καθιερωμένη Θεία Λειτουργία η ομάδα ποδοσφαίρου του χωριού ήθελε να μας κάνει επίδειξη. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μας μόλις τους είδαμε να παίζουν μπάλα. Όσοι δεν είχαν πόδια σέρνονταν στο έδαφος, άλλοι έτρεχαν πίσω από τη μπάλα με ένα πόδι και κάποιοι άλλοι με αναπηρικά καροτσάκια.. Απερίγραπτη ήταν η χαρά τους όταν έβαζαν γκολ. Ο αγώνας ήταν ισόπαλος 1-1 όταν ο ιερέας του χωριού που ήταν και ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη.
Ο π. Θεμιστοκλής μπήκε στην αχυροκαλύβα και άρχισε τη Θεία Λειτουργία. Τον ακολούθησαν όλοι οι ανάπηροι με τα παιδιά τους. Στο τέλος ο π. Θεμιστοκλής και ο κ. Πράντζος τους μίλησαν για τις προσπάθειες που κάνουν οι Έλληνες δωρητές έτσι ώστε το χωριό να αποκτήσει και άλλα σπιτάκια, ιατρείο, σχολείο και εκκλησία. Μικροί και μεγάλοι χειροκρότησαν. Ήταν όλοι τους χαρούμενοι.
Το σχολείο του χωριού!
Μετά το πέρας του εκκλησιασμού, τα παιδιά έπιασαν τις καρέκλες και άρχισαν να τις αλλάζουν θέσεις! Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Ο π. Θεμιστοκλής μάς εξήγησε ότι εκείνη τη στιγμή η εκκλησία μετατρέπονταν σε σχολείο… Δημιουργήθηκαν τέσσερα τμήματα που λειτουργούσαν ταυτόχρονα μέσα στο ναό. Ένα τμήμα ήταν στο ιερό του ναού και τα άλλα τρία στον κυρίως ναό. Παρακολουθήσαμε για λίγο το μάθημα και μείναμε άφωνοι. Αυτά τα παιδιά μπορεί να μην είχαν να φάνε αλλά είχαν πολλή όρεξη για μάθημα. Μπορεί να ήταν στοιβαγμένα τρία – τέσσερα παιδιά σε ένα θρανίο, μπορεί να καθόταν στο έδαφος, μπορεί να μην άκουγαν καλά το δάσκαλό τους γιατί δίπλα τους τα παιδιά των άλλων τμημάτων έλεγαν το δικό τους μάθημα, αυτά τα παιδία όμως σαν σφουγγάρια προσπαθούσαν να «ρουφήξουν» αυτά που τους έλεγε ο δάσκαλός τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα παιδιά με τα μεγάλα μάτια που έλαμπαν από ενθουσιασμό και είχαν τόση όρεξη για γράμματα…
“Ξέρουμε ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά προσπαθούμε να χτίσουμε ένα κανονικό σχολείο“, μας είπε ο π. Θεμιστοκλής και πρόσθεσε «το ευτύχημα είναι ότι εδώ, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες τα παιδιά μαθαίνουν να διαβάζουν και να γράφουν. Σε πολλές περιοχές δυστυχώς δεν υπάρχουν σχολεία, θα το δείτε σε λίγο που θα πάμε».
Στις φτωχογειτονιές του Freetown
Πράγματι σε λίγη ώρα βρισκόμασταν σε μια από τις φτωχογειτονιές του Φριτάουν. Όπου και αν πηγαίναμε με τον π. Θεμιστοκλή δίναμε ρούχα, τρόφιμα, καραμέλες στα παιδιά. Όλα ήταν βοήθεια από την Ελλάδα ή την Αυστραλία. Στην πρώτη φτωχογειτονιά που πήγαμε ορισμένα παιδιά έκαναν μάθημα στην κυριολεξία στο δρόμο. Δεν υπήρχαν θρανία και πίνακες. Ένας ανάπηρος δάσκαλος καθόταν στο έδαφος και τα περισσότερα δεν είχαν ούτε μολύβια, ούτε τετράδια. Δεν καταλάβαινα “γρι” από αυτά που τους έλεγε. Ζήλεψα όμως από το μεράκι εκείνων των παιδιών, για να μάθουν γράμματα. Οι γονείς τους μετέφεραν χώμα, πέτρες, ξύλα και ότι άλλο χρήσιμο έβρισκαν μέσα στον απέραντο σκουπιδότοπο όπου ζούσαν. Τα πήγαιναν όλα στην αγορά για να τα πουλήσουν και να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό.
-Καλά, ποιος αγοράζει πέτρες και χώμα, ρώτησα.
-Στη Σιέρρα Λεόνε όλα χρειάζονται, μου απάντησε ο π. Θεμιστοκλής. Τις πέτρες τις τοποθετούν στα θεμέλια του σπιτιού τους. Με το χώμα φτιάχνουν τούβλα για τα σπίτια τους. Τα αφήνουν στον ήλιο να ξεραθούν και μετά αρχίζουν το χτίσιμο…
Στη δεύτερη φτωχογειτονιά όταν φτάσαμε σοκαριστήκαμε. Την ώρα που μπήκαμε στα πρώτα σπίτια μάθαμε ότι την ίδια νύχτα πέθαναν πέντε παιδιά. Πέθαναν από μαλάρια και θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν είχαν πάρει ένα χάπι που στοιχίζει λιγότερο από ένα ευρώ. Ο αρχηγός της περιοχής, μας είπε ότι αυτό γινόταν μέρα–νύχτα. Δυστυχώς δεν υπήρχε γιατρός και το πλησιέστερο νοσοκομείο ήταν σε απόσταση δύο ωρών. “Αν είχαμε ένα μικρό ιατρείο σε αυτήν την περιοχή θα είχαμε σώσει πολλά παιδιά”, είπε ο π. Θεμιστοκλής και κάλεσε τους Έλληνες να βοηθήσουν για τη δημιουργία του.
Ο ιεραπόστολος της Σιέρρα Λεόνε
Φύγαμε με βαριά καρδιά. Στο αυτοκίνητο ρώτησα τον π. Θεμιστοκλή πώς βρέθηκε σ’ αυτή τη χώρα. Τότε έμαθα την συγκλονιστική ιστορία του: Ο π. Θεμιστοκλής γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς και στα 13 του μετανάστευσαν για την Αυστραλία. Δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την εκκλησία. Όταν ήταν φοιτητής ήταν μαρξιστής και γύριζε από εργοστάσιο σε εργοστάσιο μιλώντας στους εργάτες. Του άρεσε η ροκ μουσική. Ήταν επικεφαλής ενός συγκροτήματος και έκανε καριέρα στην Αυστραλία. Αργότερα εργάσθηκε ως καθηγητής πανεπιστημίου αλλά μια μέρα έκανε στροφή 180 μοιρών. Τα παράτησε όλα και έγινε ιεραπόστολος. Διάλεξε να πάει στη Σιέρρα Λεόνε γιατί ο εμφύλιος πόλεμος που κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια, άφησε πολλές πληγές. Δεκάδες χιλιάδες άμαχοι είχαν βρει φρικτό θάνατο και πολλά παιδιά έμειναν ορφανά. Η χώρα ήταν διαλυμένη. Στις περιοδείες που κάναμε με τον π. Θεμιστοκλή μάς έδειξε μια γέφυρα, όπου εκεί, εκτελέστηκαν εκατοντάδες ανυποψίαστοι άνθρωποι και στη συνέχεια «εξαφανίστηκαν» στο ποτάμι. Ακόμα και σήμερα οι ψαράδες της περιοχής βρίσκουν τους σκελετούς των θυμάτων.
Οι εκπομπές
Όταν παρουσιάσαμε στα «Αληθινά Σενάρια» σε δύο συνεχόμενες εκπομπές τη Σιέρρα Λεόνε και τις προσπάθειες που κάνει ο π. Θεμιστοκλής, σαν να έγινε θαύμα. Ο κόσμος συγκινήθηκε και εν μέσω οικονομικής κρίσης, συγκέντρωσε τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα συνολικής αξίας 100.000 ευρώ. Επίσης έστειλαν ένα ασθενοφόρο και δύο οδοντιατρικά μηχανήματα!!! Ποιος είπε λοιπόν ότι στις μέρες μας δεν υπάρχουν άνθρωποι με ανθρωπιά; Υπήρξαν συμπολίτες μας που εκτός από τον οβολό τους, προσέφεραν και τον ίδιο τους τον εαυτό. Μετέφεραν τη βοήθεια στις αποθήκες της Αδελφότητας Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής στο Φίλυρο και φόρτωσαν τα κοντέινερ που στάλθηκαν στη Σιέρρα Λεόνε. Κάποιοι άλλοι δέχθηκαν να πάνε στη χώρα αυτή για να βοηθήσουν το έργο του π. Θεμιστοκλή.
Ευχόμαστε από καρδιάς στον π. Θεμιστοκλή και σε όλους όσοι βοηθούν το έργο του να συνεχίζουν την προσπάθεια τους γιατί πραγματικά με τον τρόπο αυτό σώζουν εκατοντάδες ζωές…
