Ο προορισμός του ταξιδιού μου αυτή τη φορά ιδιαίτερος γιατί περιελάμβανε μια αχανή χώρα της Ασίας – την Ινδία -την έβδομη σε έκταση χώρα του κόσμου με 3,287,590 τ.χλμ.
Πρόκειται για την δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο μετά την Κίνα με 1,148 δις κατοίκους.
Στο πέρασμα της ιστορίας της διατηρήθηκαν διάφοροι πολιτισμοί περισσότερο από 4.500 χρόνια διαμορφώνοντας έτσι ένα μωσαϊκό εθνοτήτων και πολιτισμών από το οποίο δεν έλειψαν οι πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις. Η Ινδία αποτελεί μία από τις σοβαρότερες περιπτώσεις υπερπληθυσμού στον κόσμο.
Η παιδική θνησιμότητα είναι πολύ υψηλή. Τα λοιμώδη νοσήματα παραμένουν η βασική αιτία θανάτου καθώς βρίσκουν εύκολα θύματα στον υποσιτισμένο πληθυσμό.
Θρησκεία: Ινδουισμός 82,6%, Μουσουλμάνοι 11,3%, Χριστιανοί 2,4%, Βουδιστές 0,7%
Οι Ινδουιστές είναι οργανωμένοι σε κάστες ή κοινωνικές τάξεις. Οι γάμοι ανάμεσα σε ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικές κάστες είναι αδύνατοι.
Ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά θέματα που παίρνει διαστάσεις παραβίασης ανθρώπινων δικαιωμάτων είναι η έκτρωση θηλυκών εμβρύων μετά από εύρημα προγεννητικών διαγνωστικών μεθόδων.
Με αυτήν την αδυναμία και την αρνητική στάση της ινδικής κοινωνίας να δεχθεί και την ύπαρξη των κοριτσιών στους κόλπους της, αρχίζει και η ιστορία που θα σας διηγηθώ παρακάτω που μοιάζει με “ινδικό παραμύθι”.
Μια φορά κι έναν καιρό στην επαρχία Bakeswar της Καλκούτας των Ινδιών δύο Ιεραπόστολοι ο π. Ιγνάτιος και η αδελφή Νεκταρία μετά από υπεράνθρωπες και ηρωικές προσπάθειες ίδρυσαν το έτος 1999 ένα παλάτι που το ονόμασαν “Ορφανοτροφείο Ορθόδοξης Ιεραποστολής “.
Σήμερα «από αγάπη» στεγάζει και αγκαλιάζει 90 ορφανά κορίτσια που προέρχονται από τις φτωχότερες από των φτωχών οικογενειών της περιοχής.
Η αγκαλιά που τα μεγαλώνει και τα προστατεύει είναι της αδελφής Νεκταρίας που είναι συγχρόνως και μάνα και αδελφή και παιδαγωγός και αρωγός αυτού του τεράστιου έργου που παρά τις αντίξοες συνθήκες αγωνίζεται με αυταπάρνηση και από αγάπη και μόνο.
Γι’ αυτό ζώντας την λατρεμένη συντροφιά των κοριτσιών και της αδελφής Νεκταρίας – απέναντι σε μια πραγματικότητα ενός λαού που πολύ σκληρά επιβιώνει και δοκιμάζεται . Η κατάσταση αυτή πήρε μέσα μου τις διαστάσεις ενός παραμυθιού όπου διαδραματίζεται η ζωή ενενήντα πάμφτωχων ορφανών κοριτσιών που κατορθώνουνμε την δύναμη της αγάπης να μεταβούν από τις λασποκαλύβες στο παλάτι και να μεταμορφωθούνε σε πριγκίπισσες της μάνας και αδελφής Νεκταρίας που συνεχίζουν να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή της αφού τις την αφιέρωσε.
Μέσα σ’ αυτό το φιλανθρωπικό έργο περιλαμβάνεται και η δωρεάν περίθαλψη των απόρων κατοίκων της περιοχής σε οδοντιατρικά, παθολογικά και οφθαλμολογικ άπεριστατικά.
Κατά την διάρκεια της παραμονής μου εξετάστηκαν για οφθαλμολογικό έλεγχο τόσο παιδιά του ορφανοτροφείου όσο και άποροι της επαρχίας Baskeswar.
Με την βοήθεια φαρμακευτικού υλικού από την εταιρεία Alcon την οποία εκ νέου ευχαριστώ για την προσφορά της, ανακουφίστηκαν αρκετοί ασθενείς από οφθαλμολογικές παθήσεις.
Στο διάστημα αυτό πέτυχα την συγκυρία οργάνωσης οφθαλμολογικού ιατρείου που έγινε με δωρεά της αδελφότητας καθώς και την έναρξη λειτουργίας του νέου ορφανοτροφείου αρρένων επίσης δωρεά της αδελφότητας.
Έξω όμως από τον πύργο του “αληθινού παραμυθιού” , η ζωή διαδραματίζεται με την σκληρή της πλευρά.
Οι δρόμοι της πόλης Καλκούτα των 15.000.000 κατοίκων κατακλύζονται από τους άστεγους και μεταβάλλονται σε κατοικίες των οικογενειών τους!
Η ζωή τους στο δρόμο είναι η καθημερινότητα τους και δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν πλέον από την έσχατη πτώση που έχουν ήδη υποστεί.
Οι εντυπώσεις των αντιθέσεων που σου δίνει αυτή η χώρα είναι πολύ έντονες: Συχνά μπροστά απ’ αυτούς τους “δρόμους της ανθρώπινης εξαθλίωσης” περνάει η άρχουσα τάξη με λιμουζίνες η οποία επιμένει να αδιαφορεί και αρνείται να κοιτάξει προς τα έξω τους “δρόμους της ντροπής” κλείνοντας τις κουρτίνες από τα παράθυρα της λιμουζίνας. Οι άνθρωποι λοιπόν του “δρόμου της ντροπής” έχουν κάτι να ζητήσουν όπως κι εμείς ζητάμε σε άλλη κλίμακα όμως.
Είναι πιο απλοί και πιο ταπεινοί από εμάς γιατί χαίρονται όταν καταδεχθούμε να τους χαρίσουμε το χαμόγελό μας και ζουν με τα ψίχουλα των άλλων. Ανήκουν στην τελευταία καταχωρημένη τάξη της κοινωνίας και λέγονται “ανέγγιχτοι”. Είναι η περιθωριοποιημένη κάστα και δεν επιτρέπεται να τους πλησιάζουν οι υπόλοιποι.
Κι όμως παρατηρώντας τους ένοιωσα πως όλοι μας στο πέρασμα μας από αυτή την ζωή είμαστε άλλοι μικροί κι άλλοι μεγάλοι ζητιάνοι, οι ρόλοι μας μόνο αλλάζουν.
Ο θάνατος όταν έλθει στους μεγάλους ζητιάνους θα είναι πιο ταπεινωτικός γιατί θα τους στερήσει μονομιάς τα “μεγάλα” ενώ στους μικρούς ζητιάνους θα έρθει απλά γιατί δεν θα έχει να τους στερήσει τίποτα γιατί το απόλυτο τίποτα ήταν όλη τους η περιουσία!
Στις μέρες που ζούμε η ανθρωπότητα περνάει μια βαθειά και κρίσιμη καμπή.
Αυτό το κύμα χτυπάει και τους μεγάλους και τους μικρούς ζητιάνους και οι μεγάλοι τώρα βρίσκονται αντικριστά με τους μικρούς. Κανείς δεν ξέρει τι θα επακολουθήσει.
Ποιος θα σωθεί και ποιος θα χαθεί νομίζω δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Αυτό που θα αναμετρηθεί σε αυτήν την κρίσιμη κατάσταση είναι το ποιος θα δώσει το χέρι στον άλλον.
Στην Καλκούτα η Ορθόδοξη Ιεραποστολή διέθετε συσσίτιο καθημερινά για 25000 άπορους.
Σήμερα το τραπέζι το ημερήσιο, που παρέχει στους άπορους, έχει ελαττωθεί δραματικά. Φτάνει μόλις για ενενήντα έσχατους άπορους. Έντονη έκκληση της αδελφής Νεκταρίας είναι να μην σταματήσει να παρέχεται αυτό το συσσίτιο στους έσχατους ανέγγιχτους της κοινωνίας.
Ας μην ξεχνάμε πως ο ρόλος της Ελλάδας μέσα στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας ήταν να πρεσβεύει πνευματικά ιδεώδη, ανθρώπινες αξίες, πολιτισμό. Πάνω σ’ αυτό το θέμα ο συγγραφέας Umberto Eco έκανε την εξής αναφορά:
” Η Ελλάδα για την ανθρωπότητα υπήρξε και υπάρχει η μάνα που γεννάει και δίνει αγαθά άπλετα στα παιδιά της γης”
Μέσα σε μία ταλανισμένη ανθρωπότητα, λοιπόν, όπου συστήματα σαθρώνονται, αξίες και θεσμοί καταλύονται, απογυμνωμένη πλέον φθάνει στην τελική της αναμέτρηση που είναι:
Κατά πόσο εμείς οι μεγάλοι ζητιάνοι θα απλώνουμε το χέρι στους μικρούς έσχατους ζητιάνους της γής.
Κατερίνα Αλεξάνδρου
