Στα βορειοδυτικά της Τανζανίας, όχι πολύ μακριά από τα σύνορα της Ουγκάντας και δίπλα στη λίμνη Βικτώρια, βρίσκεται μια ήρεμη, καταπράσινη, αφρικανική πόλη, η Μπουκόμπα. Οι κάτοικοι της, που συντηρούνται κυρίως από τις πλούσιες καλλιέργειες μπανάνας της περιοχής και τα μικρά ψαράκια της λίμνης, είναι ιδιαίτερα φιλικοί προς τους ξένους, γεγονός που εξηγείται εν μέρει από τη μακρόχρονη παρουσία διαφόρων ιεραποστόλων στην περιοχή. Η δραστηριότητα της Ορθοδοξίας στην περιοχή ξεκίνησε μερικά χρόνια πριν και συνεχίζεται έως και σήμερα με πολλές δυσκολίες αλλά και ιδιαίτερες προσπάθειες από τον αφρικανό μητροπολίτη της περιοχής κ.Ιερώνυμο (Ιερά Μητρόπολη Μουάντζας).
Ένα όμορφο μέρος στην περιφέρεια αυτής της φτωχής πόλης επέλεξε μια μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική ελληνική οργάνωση, το ΚΕΔΑΣ (Κέντρο Διεθνούς Ανάπτυξης και Συνεργασίας) για να εγκαταστήσει μια νοσοκομειακή μονάδα με σκοπό την εξυπηρέτηση τόσο των κατοίκων της Μπουκόμπα, όσο και του πληθυσμού της ευρύτερης περιοχής. Σήμερα, μετά από δέκα περίπου χρόνια υπερπροσπάθειας από τα μέλη της οργάνωσης για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού, το νοσοκομείο YA UFUFUO YA KANISA (Αναστάσεως) είναι σε θέση να προσφέρει πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ιατρική περίθαλψη στους ασθενείς που το επισκέπτονται. Αν και ο στόχος είναι να καταστεί αύταρκες στην αφρικάνικη κοινωνία, η έλλειψη ιατρονοσηλευτικού προσωπικού από τους ιθαγενείς αναγκάζει το ΚΕΔΑΣ να οργανώνει αποστολές μικρής διάρκειας με Έλληνες επαγγελματίες υγείας και όχι μόνο, με αποτέλεσμα την περιστασιακή πλήρη λειτουργία του.
Σε μια τέτοια 9/μελή αποστολή που περιελάμβανε γιατρούς, νοσηλευτές και ειδικούς ιατρικών εργαστηρίων, πήραμε και εμείς μέρος και είμαστε ευγνώμονες γι` αυτό. Ξεκινήσαμε στις 24 Απριλίου από την Αθήνα και μετά από ένα μακρύ αλλά ευχάριστο ταξίδι δύο σχεδόν ημερών, με στάσεις στο Κάιρο και στην Καμπάλα, φτάσαμε σ` ένα σπίτι-ξενώνα της ορθόδοξης Μητρόπολης όπου θα φιλοξενούμασταν. Οι δύο εβδομάδες που ακολούθησαν πέρασαν πολύ γρήγορα με το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας να περνά στο νοσοκομείο, το οποίο αμέσως αγαπήσαμε και βαλθήκαμε να φροντίσουμε. Η είδηση της άφιξής μας διαδόθηκε γρήγορα στην περιοχή και από τη δεύτερη κιόλας μέρα οι ασθενείς άρχισαν να καταφθάνουν μαζί με τα παιδιά τους περπατώντας μεγάλες αποστάσεις. Κάποιοι από αυτούς χρειάστηκε να περιμένουν πολλές ώρες επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη υπομονή, ελπίζοντας πως ο λευκός με τη λευκή μπλούζα θα έλυνε το πρόβλημα που τους ταλαιπωρούσε μέρες ή και μήνες. Όσο οι γιατροί πάσχιζαν, με τη βοήθεια κάποιων ντόπιων μεταφραστών, να τους εξηγήσουν κάποιους βασικούς κανόνες υγιεινής ή το θεραπευτικό σχήμα των πιο συχνών νοσημάτων που φάνηκαν να τους ταλαιπωρούν(ελονοσία, φυματίωση, AIDS), κάποιοι της αποστολής μας ασχολούνταν με την οργάνωση του φαρμακείου, των βοηθητικών χώρων, των αποθηκών και του περιβάλλοντος χώρου του νοσοκομείου.
Αυτό που απασχόλησε όμως περισσότερο όλους μας, ήταν η επικοινωνία με αυτούς τους τόσο ταλαιπωρημένους αλλά ταυτόχρονα και τόσο ανέμελους ανθρώπους. Τα γέλια των παιδιών καθώς τρέχαν πίσω από το πουλμανάκι μας που χανόταν στον χωματόδρομο και τα περιποιημένα δώρα που μας δώσαν με τόση χαρά και ευγνωμοσύνη, αρκούν για να πείσουν οποιονδήποτε πως τέτοιες προσπάθειες αξίζουν να ξεκινούν, να ενθαρρύνονται, να συνεχίζονται και να υποστηρίζονται με κάθε τρόπο και κόπο.
Αριάδνη Πράντζου
Νοσηλεύτρια-Θεαγένειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης
Τακτικό Μέλος της Αδελφότητας
