Η Ουγκάντα, μία χώρα 33 εκ. κατοίκων, στην ανατολική Αφρική, συγκέντρωσε φέτος το καλοκαίρι το ενδιαφέρον μας, λόγω μιας σχέσης αγάπης που υπάρχει σε βάθος χρόνου μεταξύ των Ελλήνων και των κατοίκων της χώρας αυτής. Είχα τη χαρά να φιλοξενηθώ στο ιεραποστολικό κέντρο της πρωτεύουσας Καμπάλα, όπου συγχρόνως εδρεύει και η Μητρόπολη της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουγκάντα, με μητροπολίτη τον σεβ. κ. Ιωνά και στο ιεραποστολικό κέντρο Degeya-Bombo με υπεύθυνο τον π. Ιωάννη Κιμπούκα, κατόπιν μεσολαβήσεως της Αδελφότητάς μας, την οποία και ευχαριστώ.
Περιηγήθηκα και στα χωριά των νοτίων συνόρων της Ουγκάντα κατά μήκος της λίμνης Βικτόρια, όπου βρίσκονται οι πηγές του ποταμού Νείλου, σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής. Οι πρώτες εικόνες που αποτυπώνει ο επισκέπτης από τη χώρα αυτή είναι αντιφατικές. Πρόκειται για ένα όμορφο φυσικό τοπίο με τροπική βλάστηση. Η εικόνα που σου παρέχει από τις συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμούς της είναι της εξαθλίωσης, της στέρησης και της φτώχειας. Σε αυτήν την ευλογημένη γη με τον χαμηλό πολιτισμικό και βιοτικό δείκτη, γίνονται προσπάθειες αναδιαμόρφωσής της. Εδώ η ελληνική συνεισφορά δίνει το παρόν της μέσα από την οργάνωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και συμβάλλει στην εξέλιξη της ζωής της κοινωνίας αυτής.
Γίνονται έργα που στοχεύουν στην εκπαίδευση των παιδιών με σχολεία δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου και οικοτροφεία, κέντρα υγείας και νοσοκομεία για την περίθαλψή τους και Ορθόδοξοι ναοί για την πνευματική επιμέλεια και καθοδήγησή τους. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του μητροπολίτη σεβ. κ. Ιωνά το πνευματικό και κοινωνικό έργο της Ορθοδοξίας προχωρά τώρα με πιο γοργά βήματα. Άξια ενδιαφέροντος είναι η απάντηση που δόθηκε από τους μαθητές ύστερα από μια έρευνα που έγινε στα σχολεία τους με την ερώτηση: «Ποια είναι τα πιο ποθητά και πολύτιμα αγαθά στη ζωή σας;» Απάντηση: «Η πίστη και η εκπαίδευση». Από μικρή ηλικία τα παιδιά στην Ουγκάντα είναι πολύ καλά συνειδητοποιημένα πως οι μοναδικοί μοχλοί ώθησής τους προς την πρόοδο και το μέλλον είναι η πίστη στο Θεό και η εκπαίδευση. Συχνά μας επαναλάμβαναν να μεταφέρουμε: «ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελλάδα και στους Έλληνες, γιατί χωρίς τη βοήθειά τους, εμείς δε θα μπορούσαμε μόνοι μας να επιβιώσουμε και να υπάρξουμε.» Μας έκαναν να νιώσουμε πως και μόνο η επίσκεψή μας στη χώρα τους τους έδωσε κουράγιο και δυνάμεις για να συνεχίσουν το δύσκολο αγώνα της επιβίωσης.
Εισπράξαμε ικανοποίηση από τα γεμάτα χαρά και ευγνωμοσύνη φωτεινά πρόσωπα των ανθρώπων, από τα χαμόγελα των παιδιών που τους δίνεται η ευκαιρία να πάνε στο σχολείο, να σπουδάσουν, να μορφωθούν και να μπορέσουν να πορευθούν με αξιοπρέπεια και υπόληψη στη ζωή τους.
Σίγουρα ο δρόμος είναι μακρύς και λείπουν ακόμη πολλά πράγματα, καθώς πολλά σχολεία δεν έχουν πόρτες, παράθυρα, θρανία, πίνακες. Παρ’ όλ’ αυτά το μάθημα γίνεται και προοδεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Φεύγοντας από τη χώρα με συντρόφευε ακόμη το απέραντο χαμόγελο των παιδιών και το βλέμμα τους με τα μεγάλα ζεστά εκφραστικά τους μάτια. Τα παιδιά της Ουγκάντας μάς έδειξαν το δρόμο, απομένει σε εμάς να τον διαβούμε.
