Όντως μυστήριο αποτελεί η πορεία της ζωής ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει μέσα του ένθερμη την αγάπη του για τον Θεό και Σωτήρα του κόσμου Ιησού Χριστού. Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα με τον αγαπητό φίλο, συνεργάτη της Ιεραποστολής και μέλος της Αδελφότητάς μας κ. Νίκο Ασλανίδη, έμπειρο δημοσιογράφο, να ιχνηλατήσουμε στα βήματα του πρωτοπόρου Γέροντα και πνευματοκίνητου ιδρυτή της Αδελφότητάς μας πατέρα Χρυσόστομου Παπασαραντόπουλου.

Ξεκινήσαμε την πορεία μας μαζί του μυστικά, όπως μυστικά του εδόθη η Χάρις και η δύναμη από τον Θεό για το έργο αυτό. Σκοπός μας να καταγράψουμε βήμα-βήμα την επιθυμία αυτού του Αγίου να μεταδώσει στους ιθαγενείς της Αφρικής το μήνυμα χαράς της Ανάστασης του Χριστού.

Πίστευε ακράδαντα πως ήρθε η ώρα που η Ορθοδοξία ως θεία λατρεία και πίστη, έπρεπε να μεταδοθεί στους μαύρους αγγέλους, όπως αποκαλούσε τους ιθαγενείς. Πάμφτωχος ο ίδιος και ταλαιπωρημένος από το προχωρημένο της ηλικίας του και την ασθενική και εύθραυστη υγεία του, έφτασε στην Καμπάλα της Ουγκάντας το 1960 και έστησε την καλύβα του ανάμεσα σε αυτούς που πολύ αγάπησε, στους φίλους του και τα παιδιά του.

Εδώ έκτισε τον πρώτο Ναό του Αγίου Νικολάου, σε έναν όμορφο λόφο που φαίνεται από παντού στην Καμπάλα, την πρωτεύουσα της Ουγκάντας. Η όμορφη αυτή εκκλησία, αν και μικρή, είναι καλοφτιαγμένη και χαριτωμένη, χτισμένη σε σταυροειδές σχήμα, με ψηλό καμπαναριό και παράθυρα τριγύρω. Οι κοιμηθέντες πρωτοπόροι ιθαγενείς και αναζητητές της ορθοδοξίας βρίσκονται τριγύρω από το Ναό, φύλακες της ορθής πίστης και λατρείας. Επίσκοπος Χριστοφόρος Μουκάσα Σπάρτας, πατήρ Οβαδίας Μπασαγιακιτάλο, πατήρ Ειρηναίος Μπαγκίμπι, επίσκοπος Θεόδωρος Νανγκυάμα και άλλοι, πιστοί μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής τους στη μητέρα Eκκλησία.

Την άλλη ημέρα βηματίσαμε προς το χωριό Ντεγιέγιε, όπου έγινε η πρώτη Ορθόδοξη Θεία Λατρεία το 1933, από τον Αρχιμανδρίτη Ιεραπόστολο Νικόδημο Σαρίκα. Προχωρήσαμε 4 ώρες βαθιά στη χώρα, περνώντας ατέλειωτες φυτείες από καλαμπόκι και ζαχαρότευτλο που ξεδιψούν οι ρίζες τους από τις πηγές του Νείλου. Παντού πράσινο, παντού φως του ήλιου, παντού παιδιά, πολλά παιδιά να παίζουν και να πηγαίνουν σχολείο. Παντού ένα χαμόγελο, δυο μάτια καθαρά και μια απορία «τι θέλουν αυτοί οι μουζούκοι (οι λευκοί) στον τόπο μας, με αυτά που κουβαλούν επάνω τους (κάμερες, ορθοστάτες, σύνεργα);»

Άνθρωποι απλοί, καλοσυνάτοι, με ένα πλατύ χαμόγελο. Ανοίγουν τα χέρια να σε αγκαλιάσουν κι εσύ, ο μουζούκος, βλέπεις ίσια, βαθιά μέσα στην καρδιά τους την άδολη ψυχή τους, τον απέραντο κόσμο της αγάπης, τη δημιουργία του Πλάστη, την εικόνα του Θεού.

Αυτό είδε ο Γέροντας και τότε, την ανεξικακία αυτών των ανθρώπων, γι΄ αυτό περπάτησε πολλά χιλιόμετρα μέσα στη ζούγκλα, για την εικόνα του Θεού. Έστειλε χιλιάδες γράμματα ζητώντας βοήθεια. «Έλα, έλα παιδί μου, σου γράφω από την Αφρική, έλα, είμαι εδώ και σε περιμένω μην αργείς».

Σε μια Ευρώπη που πεθαίνει και συρρικνώνεται σκοτώνοντας τα παιδιά της με χιλιάδες εκτρώσεις, εδώ η Αφρική παραμένει ζωντανή και αυξάνουσα. Παιδιά καθημερινά περπατούν στην άκρη του δρόμου, περπατούν αρκετά χιλιόμετρα, για να πάνε στο σχολείο, να αποκτήσουν την γνώση, να μάθουν γράμματα.

Για αυτά τα παιδιά ο πάτερ Χρυσόστομος έστησε σχολεία, που την Κυριακή γίνονταν εκκλησίες, τόπος Θείας Λατρείας και ιεράς μυσταγωγίας.

Ώρες πολλές ταξιδεύαμε σε κακούς, χωμάτινους δρόμους. Θα ήταν αδύνατο να βρούμε τον σωστό δρόμο, αν ο π. Στέφανος δεν έστελνε τον γιο του από το χωριό Nakyaka να μας συναντήσει και να μας οδηγήσει στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Μεγάλος ναός, ευρύχωρος, σκεπασμένος κι αυτός με λαμαρίνες, όπως όλοι οι ναοί εδώ. Η υποδοχή που μας επιφύλαξαν τα παιδιά ήταν φιλική και εγκάρδια, με τραγούδια και τύμπανα σε ρυθμικούς σκοπούς. Χρόνια τώρα τα τύμπανα των ιθαγενών, ο ρυθμός, ο κτύπος των χεριών, οι κινήσεις του σώματος και το τραγούδι είναι τρόπος έκφρασης χαράς, λύπης και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό.

Την επόμενη ημέρα προχωρήσαμε χιλιόμετρα παραπάνω από την χθεσινή εξόρμηση και φτάσαμε στο χωριό Nakabale, με την ενορία του Αγίου Παύλου. Το σχολείο δίπλα στην εκκλησία και τα παιδιά άψογα ντυμένα όλα στο ίδιο χρώμα.

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Παύλου θέλει συντήρηση μα οι άνθρωποι φτωχοί και ταλαιπωρημένοι, δεν έχουν χρήματα να διορθώσουν και να συντηρήσουν τον Ιερό Ναό. Η καρδιά τους παιδική. Παρ’ όλες τις στερήσεις, μας φίλεψαν μπανάνες, φασόλια και ρύζι. Το θεωρούν τιμή και υποχρέωση να σε φιλοξενήσουν. Έδωσαν στον επίσκοπο, περίσσευμα της αγάπης τους, λίγα φασόλια, λίγες μπανάνες κι έναν πετεινό.

Το απόγευμα κατάκοποι από τα πολλά χιλιόμετρα, επιστρέψαμε στην Τζίτζα με τον ωραίο ναό φτιαγμένο με κόκκινο τούβλο σε μικρό οικόπεδο μέσα στην πόλη. Ο ιερέας σοβαρός με την παπαδιά του, μορφωμένος με ευρωπαϊκή νοοτροπία. Ο επίσκοπος Σίλβεστρος τον εμπιστεύεται για τις ικανότητές του και περιμένει πολλά από αυτόν. Η πόλη είναι καλοφτιαγμένη, με κράσπεδα και όμορφα σπίτια. Το βράδυ φτάσαμε κατάκοποι στον Άγιο Λαυρέντιο, τον μητροπολιτικό Ι. Ναό της πόλης Γκούλου, στην βόρεια Ουγκάντα. Ναός όμορφος, χτισμένος στο πιο ψιλό μέρος της πόλης Γκούλου, φωτεινός, με πολλά παράθυρα και πόρτες, αποτελεί καταφύγιο των ορθοδόξων χριστιανών της περιοχής.

Ξεκινήσαμε και πάλι πολύ πρωί την άλλη μέρα για να πορευθούμε μέσα από ατέλειωτα δάση και πυκνή βλάστηση, για να συναντήσουμε μια φυλή ιθαγενών με διαφορετική γλώσσα, που ούτε ο επίσκοπος δεν την καταλάβαινε. Η επικοινωνία γινόταν με μεταφραστή. Εκεί μας περίμεναν μετά από πολλές ώρες οι ομόδοξοι αδελφοί μας, με κλαδιά στα χέρια, τραγούδι και χορό. Οι άνθρωποι εδώ ζουν σε πρωτόγονη κατάσταση, με το νερό να απέχει από το χωριό περίπου 2 ώρες. Ζούνε εδώ χιλιάδες χρόνια, όπως έζησαν οι πρόγονοί τους, και τρέφονται με καρπούς από τα δέντρα και με υποτυπώδη καλλιέργεια της γης. Τριγύρω, χωμένες μέσα στη ζούγκλα, οι καλύβες τους κι ανάμεσά τους ο μεγάλος ναός του Αγίου Νεκταρίου. Η χάρις του Αγίου έφτασε μέχρι εδώ, να μεσιτεύει υπέρ αυτών. Ναός μεγάλος, με τρεις μόνον εικόνες, κρεμασμένες στο κτιστό τέμπλο του, δανεικές κι αυτές μαζί με τα σκεύη της Αγίας Τράπεζας, που τα έφερε ο επίσκοπος μαζί του. Ξεκίνησε ο Όρθρος, η βάφτιση 70 ατόμων και μετά η Θεία Λειτουργία. Υπομονετικά τα παιδιά κι οι μεγάλοι, με πολλή προσευχή και ευλάβεια, εισήλθαν στην εκκλησία του Χριστού για να βαφτιστούν και να μπουν στην μεγάλη αγκαλιά της Ορθόδοξης πίστης.

Αφού τελείωσε η Θεία Ευχαριστία κοινώνησαν όλοι και τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν κι έλαμπαν από χαρά. Κρατούσαν στα χέρια τους χαρτάκι με ονόματα Μαρτύρων και Αγίων της Εκκλησίας μας. Στο τέλος της Θείας Λατρείας μάς βάλανε να φάμε κάτω από τα δέντρα και τα παιδιά περίμεναν υπομονετικά για να φάνε κι αυτά. Όταν τους ρώτησα γιατί δεν τρώνε τα παιδιά, μου είπαν ότι είναι νόμος, πρώτα να τρώνε οι δυνατοί, γιατί αυτοί θα ταΐσουν και τους αδυνάτους. Σεβασμός, λοιπόν, στους άγραφους νόμους της ζούγκλας. Ο αρχηγός της φυλής, με μπαλωμένα τα ρούχα και τα παπούτσια του με σύρμα, μας μίλησε για τις ανάγκες της φυλής, για την έλλειψη του νερού και για το πόσο αναγκαίο είναι μια γεώτρηση σε αυτή την περιοχή. Τα παιδιά περπατούν όλη μέρα, 10 χιλιόμετρα, για να φτάσουν στο κοντινότερο σχολείο και να μάθουν γράμματα. Τον ευχαριστήσαμε κι επιστρέψαμε χωρίς υποσχέσεις πίσω, πολύ αργά το βράδυ.

Στην επιστροφή, ο νους μου έτρεχε πίσω κι άφησα τη σκέψη μου να ξαναβρεθεί πάλι με αυτούς τους ανθρώπους, που η καθημερινή τους ζωή είναι αγκαλιά με το θάνατο, την ταλαιπωρία και τις αρρώστιες. Η θνησιμότητα είναι σε υψηλό ποσοστό, νοσοκομεία και κλινικές δεν υπάρχουν, κι η ζωή κυλά όπως κυλούσε χιλιάδες χρόνια πριν.

Τα μάτια μου έκλεισαν, ο νους μου κουρασμένος, παραδομένος στις σκέψεις που δύσκολα ένωναν τις εικόνες της σημερινής ημέρας. Μόνον τα μάτια έβλεπα, τα μάτια των παιδιών που με ακολουθούσαν. Έσβησα τις λίγες σκέψεις μου στην αγκαλιά του Αγίου Νεκταρίου, του Αγίου της αγάπης και της υπομονής. Άνοιξε καρδιές, φώτισε πρόσωπα, στήριξέ μας σε αυτήν την ιεραποστολική μας προσπάθεια «στα χνάρια ενός Αγίου».

Περπατήσαμε στα ίχνη του αείμνηστου γέροντα και πρωτοπόρου ιεραπόστολου Χρυσόστομου Παπασαραντόπουλου, μυρίσαμε το άρωμα της Αγιότητας. Μας δίδαξε ό,τι κάνουμε για την ιεραποστολή, να το κάνουμε με την ψυχή μας, χωρίς αμφιβολίες, με εμπιστοσύνη στην υπόσχεση του Θεού «και ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».

Νιώσαμε την αγωνία και τους αγώνες του Αγίου, για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή, μπολιασμένη με τη δύναμη της Ορθόδοξης πίστης και ζωής στη Μαύρη Ήπειρο. Μας ψιθύρισε ο γέρων Χρυσόστομος πως η αγιότητα δεν θέλει ενδείξεις, μα αποδείξεις ψυχικού μεγαλείου, θυσιαστικής πορείας, ιεραποστολικής δράσεως και απόλυτης εμπιστοσύνης στο «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου».

Χαράλαμπος Μεταλλίδης, Πρόεδρος Δ.Σ.

Αγαπητοί φίλοι της Ιεραποστολής,

Με πολλή αγάπη σάς γράφω, για να μοιραστώ μαζί σας πώς γνωρίσαμε την Ορθοδοξία εγώ και η οικογένειά μου.

Στην Κολομβία η Ορθοδοξία δεν είναι γνωστή. Οι περισσότεροι είναι ρωμαιοκαθολικοί και αγνοούν την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία απαγορεύεται ο γάμος για τους ιερείς. Εγώ και η σύζυγός μου θέλαμε να αφιερώσουμε τη ζωή μας στο έργο του Θεού αλλά θέλαμε να το κάνουμε αυτό μέσα από τον στίβο του γάμου. Ένας γνωστός μας ρωμαιοκαθολικός ιερέας μάς πρότεινε να αναζητήσουμε την Ορθοδοξία.

Μελετώντας την Αγία Γραφή, καταλάβαμε ότι η αλήθεια δεν είναι στους παπικούς, διαβάζοντας το εξής: «Το Πνεύμα μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και σε διδασκαλίες δαιμονικές. Θα παρασυρθούν από απατεώνες και υποκριτές που έχουν πωρωμένη τη συνείδησή τους. Αυτοί απαγορεύουν το γάμο» (Α΄ Τιμ. 4:1-3). Έτσι καταλάβαμε ότι η απαγόρευση αυτή προερχόταν από τους ανθρώπους και όχι από τον Θεό! Δόξα τω Θεώ, βρήκαμε την αληθινή πίστη!

Για να γνωρίσουμε την Ορθοδοξία, ταξιδέψαμε ως τη Βενεζουέλα και την Αργεντινή. Εκεί γνώρισα τους Σέρβους Ορθοδόξους και μετά πήγα στην Σερβία, όπου χειροτονήθηκα διάκονος. Αργότερα, στην Κολομβία, επισκέφθηκε το Μεδεγίν ο Μητροπολίτης Αθηναγόρας και μας προσκάλεσε να γίνουμε μέλη της Μητρόπολής του. Έτσι, χειροτονήθηκα από τον Σεβασμιώτατο Αθηναγόρα ιερέας πριν από 4 χρόνια και από τότε αγωνιζόμαστε να μεγαλώσει η Ορθοδοξία στην Κολομβία.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεξικού Αθηναγόρας είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος που έχει παλέψει για την Ορθοδοξία στην περιοχή μας. Είναι ο άνθρωπος που έφερε και άνοιξε τις πόρτες της Ορθοδοξίας στη χώρα μας, έχει στείλει πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα για να μάθουν καλά την Ορθοδοξία για να μεταφέρουν μετά τις γνώσεις αυτές στις χώρες τους. Ο μεγαλύτερός γιος μου είναι ένας από αυτούς και τώρα σπουδάζει θεολογία στη Θεσσαλονίκη.

Η κοινότητά μας βρίσκεται στο Σερετέ. Τελούμε τη θεία λειτουργία μία φορά τον μήνα στο σπίτι των γονιών μου, επειδή εγώ μένω στο Μεδεγίν και το ταξίδι από το Μεδεγίν στο Σερετέ είναι 10 ώρες με το λεωφορείο. Επειδή η κοινότητα έχει μεγαλώσει πολύ, θα μετακομίσω με την σύζυγο και με τα 3 παιδιά μου στο Σερετέ. Αυτή η κοινότητα είναι πολύ φτωχή και δεν έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν την Εκκλησία οικονομικά. Τον περασμένο Ιούνιο είχαμε τον πρώτο μας Ορθόδοξο γάμο. Στην κοινότητα του Σερετέ υπάρχουν 300 πιστοί από τους οποίους 40 είναι βαπτισμένοι και οι υπόλοιποι κατηχούμενοι. Θέλουμε να μοιραστούμε την ορθή πίστη με όλους τους ανθρώπους που αναζητούν την αληθινή Εκκλησία που κηρύττει την αγάπη του Θεού.

π. Ραφαήλ Padilla

Αν πρέπει να προσδιορίσουμε τον στιβαρό πυλώνα διάδοσης και ενδυνάμωσης του έργου της Ιεραποστολής στην αφρικανική ήπειρο, τότε χωρίς αμφιβολία θα αναφερθούμε στην Ιερά Μητρόπολη Ναϊρόμπι Κένυας.

Οραματιστής και ιδρυτής του έργου αυτού είναι ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος και πρόεδρος της Κύπρου Μακάριος Γ΄.

Οι κτηριακές εγκαταστάσεις της Ιεράς Μητρόπολης της Ναϊρόμπι έχουν έτος ίδρυσης το 1958. Την ίδια χρονολογία ο νυν Μητροπολίτης Κένυας Μακάριος δέχθηκε την πρόταση από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄ να αναλάβει τη διδασκαλία και αργότερα τη διεύθυνση της Πατριαρχικής Σχολής της Ναϊρόμπι. Την αποδέχθηκε όντας τότε λαϊκός. Σήμερα ο Μητροπολίτης Κένυας Μακάριος επιτελεί ως άξιος συνεχιστής των προκατόχων του ένα μεγάλο έργο που εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Κένυα και περιλαμβάνει: 400 ενορίες, 350 ιερείς, 30 ιατρικά κέντρα, νηπιαγωγεία, 30 δημοτικά σχολεία, 18 γυμνάσια, ορφανοτροφεία, ακαδημαϊκό διδασκαλικό κολλέγιο, πατριαρχική ιερατική σχολή.

Ιδιαίτερης σημασίας είναι το επισιτιστικό πρόγραμμα ορφανών και απόρων παιδιών. Σ’ αυτό δίδεται πρωινό και ένα γεύμα, αφού καλύπτονται και τα δίδακτρα εκπαίδευσης με ένα μηνιαίο ποσό των 20 ευρώ.

Όπως και ο ίδιος ο Μητροπολίτης Μακάριος αναφέρει, οι δύο βασικοί πόλοι προώθησης και εξάπλωσης της Εξωτερικής Ιεραποστολής τόσο στην Κένυα όσο και στην αφρικανική ήπειρο είναι η Πατριαρχική Ιερατική Σχολή και το Ακαδημαϊκό Διδασκαλικό Κολλέγιο. Οι απόφοιτοι ιερείς και διδάσκαλοι στελεχώνουν τις ενορίες και τις σχολές τόσο της επικράτειας της Κένυας όσο και άλλων αφρικανικών χωρών. Σήμερα οι Ορθόδοξοι πιστοί στην Κένυα ανέρχονται στο ένα εκατομμύριο.

Τον Αύγουστο του 2019 ως μια μικρή ομάδα μαζί με τον Πέτρο Τρικούπη, φοιτητή Γεωπονικής Σχολής, δεχθήκαμε την πλούσια και ζεστή φιλοξενία του Σεβασμιωτάτου στη Ναϊρόμπι, στις εγκαταστάσεις της Ιεράς Μητρόπολης.

Είχαμε την τιμή και την χαρά να τον συνοδεύσουμε στην περιοδεία του, καθ’ όλη τη δυτική Κένυα. Οι σταθμοί της περιοδείας μας ήταν: Nakuru, Kisii και Kisumu, καθώς και τα γύρω χωριά. Επισκεφθήκαμε πολλά από αυτά με τις ενορίες τους, γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους, φιλόξενους, απλούς, καταδεκτικούς, φιλικούς.

Βοηθήσαμε μαζί με τον Πέτρο σε οφθαλμολογικά περιστατικά πολλούς από τους κατοίκους των περιοχών αυτών με φορητό εξοπλισμό, γυαλιά και φαρμακευτικό υλικό, μέσα σε λασποκαλύβες-εκκλησίες. Μετά την περιοδεία μας, είδαμε και κατοίκους της περιοχής στο Κέντρο Υγείας της Μητρόπολης στη Ριρούτα.

Αναφέροντας τον Μητροπολίτη Κένυας Μακάριο διαπιστώνουμε ότι έχει καταστεί μια προσωπικότητα στον χώρο της Εξωτερικής Ιεραποστολής.

Πρόκειται:

• για έναν στοργικό πατέρα πολλών ορφανών και απόρων παιδιών που παρακολουθεί κάθε βήμα της ζωής τους. Την παιδική τους ηλικία, την ακαδημαϊκή τους μόρφωση, την ενήλικη ζωή τους, την προσωπική τους ευτυχία, την χαρά των παιδιών τους και γενικά όλη την εξέλιξη της ζωής τους.
• για έναν ακούραστο ιεράρχη περιοδεύοντα συχνά σε όλη την επικράτεια, έχοντα στενές επαφές με τους ιερείς των ενοριών (πρώην ιεροσπουδαστές του) και διδασκάλους, καθώς και με τους πιστούς Ορθοδόξους. Χαίρει μεγάλης εκτίμησης, σεβασμού και αποδοχής από τον λαό της Κένυας.
• για έναν καθηγητή και συγχρόνως διευθυντή της Πατριαρχικής Σχολής με μεγάλο και σημαντικό συγγραφικό έργο.
• για έναν εγκάρδιο οικοδεσπότη, έναν απλό άνθρωπο με μεγάλη καρδιά αφοσιωμένο καθ’ όλη την πολύχρονη διακονία του στα προβλήματα και τις ανάγκες του λαού του.

Ολοκληρώνοντας την αποστολή μας στην Κένυα, νοιώσαμε ότι μαθητεύσαμε σε ένα μεγάλο σχολείο!

Μετά από αυτή τη μαθητεία, λοιπόν, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η ευτυχία στον κόσμο που ζούμε δεν είναι απρόσιτη ούτε πολύ μακριά από εμάς.

Αρκεί να απλώσει κανείς το χέρι του· δέχεται την ανοιχτή παλάμη του άλλου. Αρκεί να χαμογελάσει κανείς μόλις· δέχεται το χαμόγελο αυτού που έχει απέναντί του. Αρκεί να ανοίξει κανείς την αγκαλιά του και δέχεται διάπλατα την αγκαλιά του άλλου.

Αν φανταστούμε ότι ο κόσμος όλος πάλλεται με αυτές τις απλές κινήσεις, θα εξέλειπαν όλες οι δυσάρεστες καταστάσεις και οι πόλεμοι σ’ αυτό τον τόσο ταλαιπωρημένο πλανήτη!

Όταν η ανθρώπινη ματαιοδοξία κορυφώνεται σε κτήρια, όπως αυτό του υψηλότερου ουρανοξύστη του κόσμου, αυτό συμβαίνει επειδή δεν συνειδητοποιήσαμε ότι τα μεγάλα ύψη βρίσκονται στις ταπεινές και δοτικές καρδιές των ανθρώπων.

Σ’ αυτό το «ύψος» ευαρεστείται και ο ουρανός και τότε σημαίνει μεγάλη γιορτή…

Κατερίνα Αλεξάνδρου
Οφθαλμίατρος – Μέλος Δ.Σ.

Όπως κάθε Αύγουστο, έτσι και φέτος για 10η χρονιά, διοργανώθηκε το δεκαπενθήμερο σεμινάριο κατηχητικών μαθημάτων, πάνω σε απλά θέματα της πίστεώς μας που αποτελούν όμως τη βάση και τον κορμό της δισχιλιόχρονης ιστορίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και εμπειρίας των αγίων Πατέρων. Γι’ ακόμη μία φορά το σεμινάριο φιλοξενήθηκε στην ενορία των Αγίων Καππαδόκων Πατέρων Αρσενίου και Παϊσίου (ο Ναός κτίσθηκε από τον Σεβ. Δημήτριο το 2005), στην πόλη του Μορογκόρο (όπου εδρεύει και το ιεραποστολικό μας κλιμάκιο), με υπεύθυνο τον π. Κλεόπα Bachuba σε συνεργασία με την ταπεινότητά μου.

Το σεμινάριο ξεκίνησε στις αρχές Αυγούστου με την πρώτη ομάδα που αποτελούνταν από γυναίκες και στις 14 Αυγούστου από τη δεύτερη ομάδα που αποτελούνταν από άνδρες. Οι πιστοί προσήλθαν από την περιφέρεια του Μορογκόρο. Ο λόγος που δημιουργήθηκαν δύο ομάδες δεν ήταν άλλος από την έλλειψη χώρων φιλοξενίας.

Έτσι εκ των πραγμάτων αναγκαστήκαμε να χρησιμοποιήσουμε τον Ιερό Ναό ως αίθουσα διδασκαλίας των κατηχητικών μαθημάτων, αλλά και την κλινική για να κοιμούνται τα βράδια οι πιστοί μας και να ξεκουράζονται, όσο ξεκουράζονται, διότι καταλαβαίνετε τις συνθήκες διαβίωσης. Ξάπλα όλοι κάτω στο τσιμεντένιο πάτωμα, πάνω σε πλαστικές ψάθες, γυναίκες και παιδιά. Θα μου πείτε πως είναι συνηθισμένοι σε αυτές τις συνθήκες, μιας και προέρχονται οι περισσότεροι από την φυλή των Μασάι, οι οποίοι κοιμούνται κάτω στη γη.

Το Σάββατο 10 Αυγούστου, λοιπόν, ξεκίνησε το σεμινάριο και για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν οπτικοακουστικά μέσα για την καλύτερη εμπέδωση των λεχθέντων κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Το σεμινάριο είχε μεγάλη επιτυχία και αυτό φάνηκε από τις πολλές ερωτήσεις και απορίες των συμμετεχόντων, την αφοσίωση και προσήλωση τους κατά την διάρκεια των μαθημάτων, αλλά και από τη χαρά και ικανοποίησή τους. Ιδιαιτέρως δε, όταν τους ανακοινώσαμε ότι θα έχουμε παρόμοια σεμινάρια ανά τακτικά διαστήματα, όχι μόνο για να εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους πάνω σε θέματα πίστεως, αλλά και για να γνωρίσει ο ένας τον άλλον καλύτερα και να νιώθουμε πραγματικά ότι αποτελούμε όλοι μαζί μία αληθινή Ορθόδοξη οικογένεια!

Έτσι πέρασαν 15 ευλογημένες ημέρες με τους απλοϊκούς και πάμφτωχους Τανζανούς αδελφούς μας, που έχουν πάντοτε ζωγραφισμένο το χαμόγελο στα χείλη τους, κάτι που λείπει από τον πλούσιο και «πολιτισμένο» δυτικό άνθρωπο της εποχής μας. Ένα είναι το σίγουρο. Ότι όλοι βγήκαμε κερδισμένοι από αυτό το σεμινάριο. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Πριν κλείσω, θερμή παράκληση να μην μας ξεχνάτε στις προσευχές σας. Ο Θεός να ευλογεί τα έργα και τις οικογένειές σας.

Μοναχός Θαδδαίος