Η Εξαήμερη Πατριαρχική Επίσκεψη στην Τολιάρα
Η γη της Τολιάρας, κατάξερη και φτωχή, άνοιξε για λίγες ημέρες σαν άνθος μετά τη βροχή.
Ήταν η εξαήμερη Πατριαρχική επίσκεψη του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κ.κ. Θεοδώρου Β΄ μια επίσκεψη που δεν έφερε μόνο τιμή, αλλά και ανάσα, συγκίνηση και πνευματική αναγέννηση σε μια γωνιά της Αφρικής όπου η ελπίδα συχνά μοιάζει μακρινή.
Η υποδοχή υπήρξε συγκλονιστική. Από νωρίς το πρωί, πλήθη ανθρώπων άνδρες, γυναίκες και παιδιά είχαν συγκεντρωθεί στους δρόμους της πόλης. Κρατούσαν κλαδιά φοινίκων, λουλούδια και στα χείλη τους αντηχούσε ο ρυθμός των τυμπάνων της χαράς. Η γη σείστηκε από την ιαχή: “Arahaba! Karazana! Zo amin’ny Patriarka!” «Καλωσορίσατε, Πατριάρχη της Ζωής!»
Ο Μακαριώτατος κατέβηκε με ταπεινότητα από το αυτοκίνητο, σήκωσε τα χέρια του ευλογώντας το πλήθος και, δακρυσμένος, φίλησε το χώμα της Νότιας Μαδαγασκάρης. «Η Αφρική είναι η καρδιά μου», ψιθύρισε. «Και εσείς, τα παιδιά της, είστε το μέλλον της Εκκλησίας.»
Τα εγκαίνια του Ορφανοτροφείου των Διδύμων
Η πρώτη μεγάλη στάση της Πατριαρχικής πορείας ήταν στα εγκαίνια του νέου Ορφανοτροφείου “Τα Δίδυμα της Αγάπης”, ένα έργο που γεννήθηκε μέσα από δάκρυα και προσευχή.
Εδώ, κάτω από την καυτή στέγη της Αφρικής, η Ιεραποστολή της Τολιάρας σώζει δεκάδες νεογέννητα που, λόγω των τοπικών παραδόσεων, θα είχαν χαθεί· δίδυμα βρέφη που θεωρούνται “σημάδι κακοτυχίας” από τις φυλές και εγκαταλείπονται.
Ο Πατριάρχης, μπαίνοντας στο Ορφανοτροφείο, κράτησε στην αγκαλιά του ένα από αυτά τα μικρά παιδιά. Έσκυψε, το σταύρωσε και είπε: «Αυτό το παιδί είναι η ίδια η μαρτυρία της Ανάστασης. Από την απόγνωση γεννιέται η ζωή, από το σκοτάδι ανατέλλει το φως του Χριστού.»
Τα εγκαίνια συνοδεύτηκαν από ύμνους, χαμόγελα και δάκρυα. Οι άνθρωποι που υπηρετούν εκεί, σιωπηλά, μετρώντας τις αναπνοές κάθε βρέφους σαν προσευχή, έκλαιγαν συγκινημένοι. Το Ορφανοτροφείο δεν είναι απλώς ένα σπίτι είναι λίκνο ζωής, μαρτύριο αγάπης, ιερό καταφύγιο ψυχών που ο Θεός δεν ξέχασε.
Τα νέα σχολεία φάροι παιδείας και ελπίδας
Στις επόμενες ημέρες της επίσκεψης, ο Πατριάρχης εγκαινίασε δύο νέα δωδεκαθέσια σχολεία, δωρεά της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, στα οποία φοιτούν 1.400 παιδιά.
Η χαρά των μικρών μαθητών δεν περιγράφεται. Στην αυλή, με τα πόδια τους γυμνά, χόρευαν και τραγουδούσαν· τα μάτια τους έλαμπαν σαν μικρά αστέρια που πρώτη φορά βλέπουν το φως της γνώσης.
Ο Μακαριώτατος στάθηκε μπροστά στον πίνακα της πρώτης αίθουσας. Πήρε μια κιμωλία και έγραψε με το χέρι του στα μαλαγάσι: “Fahazavana dia fanomezana avy amin’Andriamanitra” «Το φως είναι δώρο του Θεού». «Να θυμάστε», είπε στα παιδιά, «ότι κάθε γράμμα που μαθαίνετε είναι ένας σπόρος ελευθερίας. Και κάθε σπόρος πίστης, καρπός αιώνιας ζωής.»
Ο θεμέλιος λίθος στον Πρώτο Ναό του Αγίου Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου
Η κορυφαία στιγμή της Πατριαρχικής επίσκεψης ήρθε όταν ο Μακαριώτατος έθεσε τον θεμέλιο λίθο στον πρώτο παγκοσμίως Ναό του Αγίου Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου, του μεγάλου Ιεραποστόλου και “Αποστόλου της Αφρικής”, στη Νότια Μαδαγασκάρη. Η δωρεά της Αδελφότητος Εξωτερικής Ιεραποστολής Θεσσαλονίκης έδωσε σάρκα και οστά σε ένα όνειρο που πολλοί θεωρούσαν αδύνατο.
Ο χώρος ήταν σιωπηλός, μόνο ο άνεμος της ερήμου φυσούσε ανάμεσα στις φοινικιές, σαν να ψιθύριζε το “Δόξα Σοι ο Θεός”. Ο Πατριάρχης γονάτισε, άγγιξε το χώμα και είπε με δάκρυα: «Εδώ, όπου η γη διψά για νερό και οι ψυχές για Θεό, θα αναστηθεί ο Ναός του Αγίου Χρυσοστόμου, του πρώτου Έλληνα που ύψωσε το λάβαρο της Ορθοδοξίας στην Αφρική. Από αυτή τη γη της Νότιας Μαδαγασκάρης θα αντηχήσει το “Κύριε ελέησον” σε όλες τις φυλές και τα έθνη.»
Οι παρόντες γονάτισαν, και καθώς ο λίθος τοποθετούνταν στη γη, όλοι ένιωσαν πως εκείνη τη στιγμή η ιστορία της ιεραποστολής άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο· ένα κεφάλαιο που γράφεται με ιδρώτα και πίστη.
Το Ποτάμι της Χάριτος – οι εκατό βαπτίσεις
Η έκτη και τελευταία ημέρα της επίσκεψης ήταν ημέρα ουρανού. Κάτω από τη σκιά των μπαομπάμπ και μπροστά σε μια λιμνούλα, εκατό νέες ψυχές φόρεσαν λευκά ενδύματα. Μητέρες, νέοι, παιδιά, όλοι στάθηκαν με ευλάβεια περιμένοντας να γίνουν μέλη του Σώματος του Χριστού.
Ο Πατριάρχης, συγκινημένος, ευλόγησε τα νερά. Η ψαλμωδία των ιερέων ενώθηκε με τον ήχο του ανέμου· και καθώς βυθίζονταν τα πρόσωπα στο νερό, έλαμπαν από φως. Ο ουρανός της Μαδαγασκάρης καθρεφτιζόταν στα νερά του βαπτίσματος μια εικόνα που κανείς δεν θα ξεχάσει. «Τώρα δεν είστε πια παιδιά της γης», είπε ο Πατριάρχης, «αλλά κληρονόμοι του Ουρανού».
Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει
Όταν ο Πατριάρχης άφηνε πίσω του την Τολιάρα, ο ήλιος βυθιζόταν αργά στον Ινδικό Ωκεανό.
Μα εκεί, στις καρδιές των ανθρώπων, είχε ήδη ανατείλει μια άλλη αυγή η αυγή της ελπίδας.
Τα παιδιά στα σχολεία, τα βρέφη στο Ορφανοτροφείο, οι νεοφώτιστοι στις καλύβες τους και οι ιερείς στα μικρά εκκλησάκια ψιθύριζαν προσευχή ευγνωμοσύνης.
Η εξαήμερη Πατριαρχική επίσκεψη δεν ήταν απλώς ένα γεγονός· ήταν μια αποκάλυψη αγάπης, μια ζωντανή απόδειξη ότι το Ευαγγέλιο συνεχίζει να γράφεται, όχι με μελάνι, αλλά με ανθρώπινες καρδιές.
«Η Νότια Μαδαγασκάρη είναι το ευαγγέλιο της ελπίδας.Και η Ορθοδοξία, το φως που δεν σβήνει».
† Ο Τολιάρας Πρόδρομος
