Από το Χωρήβ στην Κατάγκα: Μια νέα γεώτρηση από την Αδελφότητά μας
Στην Αγία Γραφή, και πιο συγκεκριμένα στο βιβλίο της Εξόδου, υπάρχει ένα περιστατικό που αναδεικνύει τη σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα του νερού για τη ζωή του ανθρώπου. Ο Μωυσής, μετά τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, οδήγησε με εντολή του Θεού τους Ισραηλίτες στη βραχώδη και άνυδρη περιοχή Ραφιδείν. Εκεί όμως, όπως μας λέει η Γραφή, «οὐκ ἦν ὕδωρ τῷ λαῷ πιεῖν» (Έξοδος 17:1). Δεν υπήρχε νερό για να πιει ο λαός.
Η δίψα τούς κυρίεψε και τότε στράφηκαν εναντίον του Μωυσή, απαιτώντας: «δὸς ἡμῖν ὕδωρ, ἵνα πίωμεν» (Έξοδος 17:2). Τότε ο Μωυσής προσευχήθηκε θερμά στον Θεό και Εκείνος άκουσε την προσευχή του: του ζήτησε να πάρει μερικούς από τους προκρίτους, να κρατήσει στο χέρι του το ραβδί με το οποίο είχε χτυπήσει τον Νείλο (Έξοδος 7:17) και να πάει στον βράχο στο όρος Χωρήβ. Εκεί, με θεϊκή υπόδειξη χτύπησε την πέτρα και ανέβλυσε άφθονο νερό. Ο λαός ήπιε και ξεδίψασε…
Αυτό όμως που αποτελεί το βαθύτερο θαύμα δεν είναι μόνο η ροή του νερού από την πέτρα, αλλά το γεγονός ότι ξεδίψασε ένας ολόκληρος λαός, ότι η Θεία αγάπη απάντησε στην ανάγκη. Και σήμερα, αδελφοί, διψούν άνθρωποι από σωματική δίψα και από έλλειψη αγάπης, φροντίδας, ελπίδας. Πολλοί πίνουν από νερά ακατάλληλα, που δεν ξεδιψούν ούτε ανακουφίζουν, αντιθέτως προκαλούν ασθένειες.
Αυτή την ανάγκη αφουγκράστηκε και η Αδελφότητά μας και χρηματοδότησε ακόμη μία γεώτρηση στην Τσαμπούλα του Κονγκό, με φροντίδα της Ιεράς Μητρόπολης Κατάγκας.
Χρειάζεται να «σπάσει ο βράχος» της αδιαφορίας, να γίνει η καρδιά μας σάρκινη, ευαίσθητη, συμπονετική, να μοιάσει στον Κύριο που δεν έμεινε αδιάφορος μπροστά στη δίψα του λαού Του. Το αληθινό θαύμα της αγάπης δεν είναι θεαματικό, είναι απλό, ουσιαστικό και έμπρακτο: Να δημιουργήσουμε μέσα στις ερήμους του κόσμου και στους άνυδρους βράχους της Αφρικής πηγάδια αγάπης, πηγές ζωής που θα προσφέρουν καθαρό, δροσερό και ανακουφιστικό νερό στους αδελφούς μας.
