Ένα ποτήρι γάλα, ένα χαμόγελο, μια ελπίδα

Στη Νότια Μαδαγασκάρη, εκεί όπου η γη διψά και τα παιδιά περπατούν χιλιόμετρα μέσα στην καυτή σκόνη για να φτάσουν στο σχολείο, η Εκκλησία μας δεν οικοδομεί μονάχα τοίχους και στέγες. Οικοδομεί ψυχές. Χτίζει μέλλον, προσφέρει αξιοπρέπεια, και πάνω απ’ όλα, σκορπίζει αγάπη.

Μέσα σε τόπους ξεχασμένους από τους ανθρώπους αλλά ευλογημένους από τον Θεό, η Επισκοπή μας, με τη δύναμη και την πρόνοια του Κυρίου, κατάφερε να ιδρύσει δέκα σχολεία· δέκα πνευματικούς φάρους μέσα στο σκοτάδι της ανέχειας και της εγκατάλειψης. Στα σχολεία αυτά, χιλιάδες παιδιά λαμβάνουν καθημερινά δωρεάν παιδεία όχι μόνο στα γράμματα, αλλά κυρίως στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη, στην πίστη στον Χριστό.

Είναι παιδιά που τα στατιστικά αγνοούν, αλλά ο Θεός γνωρίζει το όνομά τους. Είναι οι αδελφοί μας οι ελάχιστοι, εκείνα τα μικρά που ο Χριστός μάς παρέδωσε ως δασκάλους, ως πατέρες και μητέρες. Με τα γυμνά ποδαράκια, με τα κουρελιασμένα ρούχα και τα μάτια γεμάτα φως. Έρχονται κάθε πρωί στα σχολεία μας κρατώντας ένα τετράδιο στο χέρι και μια ελπίδα στην καρδιά. Και τους περιμένουμε. Με μια σιωπηλή προσευχή, με έναν καλό λόγο, με ένα χαμόγελο. Και ίσως το πιο σημαντικό με ένα ποτήρι γάλα και μερικά μπισκότα.

Διότι πώς να μιλήσεις σε μια ψυχή για τον Παράδεισο, όταν το στομάχι της είναι άδειο; Πώς να οδηγήσεις ένα παιδί στον φωτισμό της γνώσεως, όταν παλεύει με την πείνα; Αυτός είναι ο λόγος που, στα σχολεία μας, μοιράζουμε καθημερινά σε όλα τα παιδιά γάλα και μπισκότα. Είναι το πρώτο τους πρωινό και πολλές φορές το μόνο τους γεύμα. Μια απλή πράξη, που όμως κρύβει μέσα της όλη τη φροντίδα της Εκκλησίας. Μια σιωπηλή αγκαλιά. Ένα «σ’ αγαπώ» του Χριστού με τη μορφή φαγητού.

Δεν πρόκειται για πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι δίκαιο. Είναι ο Λόγος του Θεού που γίνεται πράξη μέσα στις αυλές των σχολείων, μέσα από την Εκκλησία που δεν περιορίζεται στο Ιερό, αλλά κατεβαίνει στο δρόμο, σκύβει με στοργή, διδάσκει, ταΐζει, σκεπάζει, ζει και αγαπά.

Κάθε φορά που κοιτώ τα παιδικά χεράκια να κρατούν με σεβασμό το ποτήρι του γάλακτος, κάθε φορά που βλέπω να φωτίζεται το πρόσωπό τους από την πρώτη γουλιά, αισθάνομαι πως βρίσκομαι ενώπιον μυστηρίου. Γιατί Εκείνος που γεννήθηκε σε φάτνη, τώρα γεννιέται και πάλι στις καρδιές αυτών των μικρών αδελφών. Ο Χριστός είναι εκεί, παρών. Στο χαμόγελο, στο ψίχουλο, στο βλέμμα. Είναι Αυτός που ευλογεί το λίγο και το κάνει πολύ. Το ελάχιστο και το μεταμορφώνει σε αιώνια αξία.

Και ίσως να μη μπορούμε να αλλάξουμε όλον τον κόσμο – δεν είναι δική μας η δύναμη. Αλλά αλλάζουμε τον κόσμο αυτών των παιδιών. Και αυτή είναι η δική μας Λειτουργία. Και όταν ένα παιδί μορφώνεται, τρέφεται και χαμογελά, τότε ο ουρανός ολόκληρος αγάλλεται.

Με ευγνωμοσύνη σε όσους στηρίζουν σιωπηλά και ταπεινά αυτόν τον αγώνα,

Με πίστη πως η αγάπη του Θεού δεν έχει όρια.

Ο Επίσκοπος Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης Πρόδρομος