Ένα Πηγάδι στην Ampataka: μια πηγή ζωής, ευγνωμοσύνης και χάριτος
Στην καρδιά της Ampataka, ενός ταπεινού χωριού στη Νότια Μαδαγασκάρη, η δίψα δεν ήταν μόνο σωματική· ήταν και ψυχική. Η γη ξερή, σκασμένη από τον ήλιο, περίμενε υπομονετικά ένα άγγιγμα ελέους. Οι άνθρωποι περπατούσαν ώρες, καθημερινά, για να γεμίσουν έναν κουβά. Κι όμως, ουδέποτε παραπονέθηκαν. Τα παιδιά μάθαιναν από μικρά τι σημαίνει στέρηση, μα κράταγαν στα μάτια τους εκείνη τη σπίθα της ελπίδας που δεν σβήνει ποτέ.
Εκεί, λοιπόν, ήρθε η αγάπη να κάνει το θαύμα της. Ένα πηγάδι άνοιξε. Ένα θαύμα έγινε. Κι εκεί που πριν υπήρχε μόνο σκόνη, τώρα αναβλύζει νερό καθαρό, δροσερό – νερό ζωής.
Η στιγμή ήταν ανείπωτη. Μητέρες κρατούσαν στα χέρια τους το πρώτο δοχείο με καθαρό νερό και έκλαιγαν βουβά. Παιδιά χόρευαν γύρω από το πηγάδι με την αθωότητα της χαράς. Γέλια, φωνές, προσευχές – όλα έγιναν ένα με τον ουρανό. Μια λειτουργία χαράς, εκεί, στην άκρη της γης.
Αυτό το έργο δεν είναι μόνο καρπός ανθρώπινης πρωτοβουλίας. Είναι κυρίως καρπός προσευχής. Γιατί πίσω από κάθε πηγάδι, πίσω από κάθε σταγόνα αγάπης, υπάρχει μια άλλη πηγή – η πηγή της πίστης. Κι εμείς, που πορευόμαστε σε αυτή τη γη, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε ποιος είναι ο αληθινός δωρητής: ο Κύριος που αγιάζει τα πάντα.
Με συγκίνηση και βαθειά ευγνωμοσύνη στρέφουμε το βλέμμα μας προς την Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής, που εδώ και χρόνια στέκεται ακούραστος συνοδοιπόρος στο έργο της τοπικής μας Εκκλησίας. Είναι εκείνοι που πίστεψαν στο όραμα, όταν όλα ήταν ακόμα στάχτη. Εκείνοι που έδωσαν από το περίσσευμα της καρδιάς τους, για να μπορέσουν οι άνθρωποι εδώ να έχουν πρόσβαση στο πιο βασικό αγαθό – το νερό.
Και μαζί με την Αδελφότητα, τιμούμε βαθιά κάθε δωρητή – επώνυμο ή ανώνυμο – που με αγάπη, θυσία και προσευχή έγινε μέρος αυτού του θαύματος. Κανένας κόπος τους δεν χάνεται. Κάθε σταγόνα από το πηγάδι της Ampataka κουβαλά μέσα της την ευλογία τους. Η μνήμη τους θα ευωδιάζει πάντοτε εδώ, στους δρόμους της Μαδαγασκάρης.
Το σχολείο της Ampataka έχει πλέον δικό του νερό. Τα παιδιά δεν χρειάζεται πια να χάνουν τα μαθήματα για να κουβαλούν βαρέλια. Τώρα πίνουν και μορφώνονται. Τώρα γελούν χωρίς να διψούν. Και κάθε τους χαμόγελο είναι μια σιωπηλή ευχαριστία στους ανθρώπους που τα αγάπησαν χωρίς να τα γνωρίζουν.
Εμείς, ως ταπεινοί συνεχιστές ενός μεγάλου έργου που ξεκίνησε με θυσία και πίστη, έχουμε χρέος να μην ξεχνούμε. Να μνημονεύουμε, να ευγνωμονούμε και να εργαζόμαστε με τα γόνατα λυγισμένα και την καρδιά ανοιχτή.
Η Ampataka πίνει νερό. Κι εμείς πίνουμε την ευλογία του Θεού.
Δόξα τω Θεώ για όλα. Δόξα τω Θεώ για τους ανθρώπους Του.
Επίσκοπος Τολιάρας Πρόδρομος
