Αγάπη: Το Άλφα και το Ωμέγα της ύπαρξης

Όταν κανείς πορεύεται στην ιεραποστολή, μαθαίνει να βλέπει την Αγάπη όχι ως μια αφηρημένη έννοια, αλλά ως ζωή, ως θυσία, ως φωτιά που φωτίζει και θερμαίνει τις ψυχές. Η Αγάπη είναι το χέρι που σηκώνει τον πεσμένο, το ψωμί που μοιράζεται, το βλέμμα που παρηγορεί, το δάκρυ που γίνεται προσευχή.

Στην καρδιά της Αφρικής, εκεί όπου η γη είναι ξερή και οι καρδιές διψούν για ελπίδα, έχω δει την Αγάπη να σπάει τη σκληρότητα της ανθρώπινης αδιαφορίας. Παιδιά που περπατούν ώρες για να φτάσουν στο σχολείο, όχι γιατί κάποιος τα υποχρεώνει, αλλά γιατί εκεί βρίσκουν φως, γνώση και ένα μέλλον. Μάνες που, αν και δεν έχουν τίποτα, θα δώσουν το μοναδικό τους κομμάτι ψωμί σε ένα παιδί που πεινά περισσότερο από το δικό τους.

Σε ένα χωριό της Τολιάρας, όταν ανοίξαμε μια νέα γεώτρηση, ένας ηλικιωμένος γονάτισε μπροστά στη βρύση και κλαίγοντας έβαλε νερό στα χέρια του, σαν να έπιανε κάτι ιερό. «Τώρα δεν θα πεθάνουμε από τη δίψα», είπε. Για εμάς ήταν ένα έργο ακόμη. Για εκείνους ήταν ζωή. Ήταν Αγάπη.

Στις φυλακές, εκεί όπου οι άνθρωποι ξεχνιούνται, έρχεται η Αγάπη και θυμίζει πως κάθε ψυχή είναι πολύτιμη. Μου είπε κάποτε ένας κρατούμενος: «Δεν φοβάμαι την τιμωρία, φοβάμαι τη λήθη». Και όταν του δώσαμε λίγο φαγητό, ένιωσε πως η ζωή του είχε αξία. Αυτό είναι η Αγάπη: να λες σε έναν άνθρωπο που όλοι ξέχασαν, «είσαι αδελφός μου».

Στην κλινική μας, μια μητέρα έφερε το παιδί της στα χέρια, άψυχο σχεδόν από την ασιτία. Οι γιατροί πάλεψαν, η προσευχή υψώθηκε, και το παιδί σώθηκε. Όταν η μητέρα το κράτησε και πάλι στην αγκαλιά της, μου είπε: «Ο Θεός ήρθε σήμερα στο σπίτι μου». Η Αγάπη σώζει. Κυριολεκτικά.

Η Αγάπη είναι παντοδύναμη, και όμως επιτρέπει τον πόνο, τα μαστιγώματα, τα καρφιά, τη Σταύρωση. Γιατί; Γιατί μόνο μέσα από τη θυσία αποκαλύπτεται πλήρως. Δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό της, δεν μετρά το κόστος. Δίνεται ολόκληρη. «Ουδείς έχει αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν, να θυσιάσει τη ζωή του για τους φίλους του» (Ιωάν. 15:13).

Η Αγάπη, λοιπόν, δεν είναι μια ωραία λέξη, δεν είναι συναίσθημα. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που περπατά ανάμεσά μας. Είναι ο Χριστός που στέκεται δίπλα στο φτωχό, στον άρρωστο, στον κρατούμενο, στο παιδί που πεινά, στη μάνα που δακρύζει. Είναι ο Χριστός που μας καλεί να γίνουμε κι εμείς φορείς αυτής της Αγάπης, να βγούμε από τον εαυτό μας και να συναντήσουμε τον άλλο.

Ας Τον αφήσουμε να μας καθοδηγήσει, να μας διδάξει, να μας πλάσει κατά την εικόνα και την ομοίωσή Του. Ας γίνουμε κι εμείς φως, αγάπη, παρηγοριά για τους γύρω μας. Και τότε, η Αγάπη θα αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο, γεφυρώνοντας τη γη με τον ουρανό.

† Ο Τολιάρας Πρόδρομος