Η στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές είναι λίγες μέρες πριν την Κυριακή της Κρίσεως. Πόσο συνταρακτικά είναι τα λόγια του Χριστού μας! Τι μας λέει; Ότι το μέτρο της κρίσης θα είναι το πώς ήταν η συμπεριφορά μας απέναντι στον αδελφό μας. Απέναντι στον πονεμένο αδελφό μας στον ασθενή, στον φυλακισμένο, στον διψασμένο, στον γυμνό, στον άρρωστο…..
Αδελφοί μου, όλοι εσείς που αγαπάτε την Ιεραποστολή και στηρίζετε το έργο βρίσκεστε μέσα σε αυτά τα λόγια Του Κυρίου μας.
Γιατί μας είπε: Όποιος ξεδιψάσει, όποιος δώσει φαγητό, όποιος ντύσει κάποιον, όποιος επισκεφθεί ασθενή, φυλακισμένο είναι σαν να το κάνει σε εμένα τον ίδιο.
Σας ευχαριστώ που υπάρχετε και στηρίζετε το έργο της Επισκοπής μας. Με την βοήθεια την δική σας κάνουμε όλα τα παρακάτω: Χτίζουμε ιατρεία, σχολεία, πηγάδια, εκκλησίες, δίνουμε φαγητό, επισκεπτόμαστε φυλακισμένους.
Η αγάπη η δική σας μας δίνει φτερά και κάνουμε όλα αυτά. Έχουμε το πρόγραμμα για τα υποσιτισμένα παιδιά. Πώς να περιγράψεις αυτά τα συναισθήματα αυτά που βλέπουν τα μάτια μας, αναρωτιέμαι και λέω. Πόσα στόματα κρέμονται σε ένα κουτί γάλα;
Θυμάμαι μια συνομιλία με τον γέροντα μου.
— Γέροντα, θέλω να πάω στην ιεραποστολή, είπα.
— Ιεραποστολή σημαίνει πείνα κοινή! Ότι ζει ο κόσμος θα το ζήσεις στο πολλαπλάσιο, μου απάντησε.
— Αντέχω, απάντησα με θάρρος άγνοιας.
Τούτη η απάντηση έμελλε να με κυνηγάει πάντα. Ντρέπομαι που το λέω: δεν πείνασα εγώ. Ίσως ελάχιστες φορές. Είδα όμως μωρά να κλαίνε ξέψυχα από την κατάρα αυτή. Είδα μαστούς γυναικών, σαν κρεμασμένους άδειους δερμάτινους ασκούς να στάζουν μετά βίας γάλα. Είδα γέρους να σπρώχνουν το ρύζι στο νεότερο για να έχει ελπίδα ζωής. Και όσο και να είχα φάει, πεινούσα. Πεινούσα σαν ζώο. Ούρλιαζα στη μοναξιά μου.
Επιτέλους, όμως, είδα και μάτια να γυαλίζουν στην όψη ενός κουτιού γάλακτος. Χέρια να αρπάζουν τη ζωή. Γλώσσες που λαίμαργα έγλειφαν το πέριξ του στόματος, για να πάρουν κάθε ίχνος τροφής που έμεινε παράνομα εκεί. Χόρτασα βλέποντας τα παιδιά μου να χορταίνουν. Γλυκάθηκε η ψυχή μου στη θέα μιας κοιλίτσας που φούσκωσε προσφέροντας ύπνο βαρύ σε ένα μωρό.
Η εταιρεία Dreavia Rontamil μάς εξασφάλισε 38.000 κουτιά πολυβιταμινούχου γάλακτος. Μια ανάπαυλα στη ριζωμένη πείνα. Μια σταγόνα στην θάλασσα της απελπισίας που όμως φτάνει για να αλλάξει το χρώμα της. Από μαύρη να γίνει λευκή. Από πικρή νόστιμη. Από θανατερή γεμάτη ζωή. Από άγευστη νόστιμη ως η μεταλαβιά.
Ευχαριστώ, συνοδοιπόροι μου!
† Ο Τολιάρας Πρόδρομος
