Είχαμε αυτές τις μέρες την αποφοίτηση των μικρών παιδιών του Δημοτικού μας σχολείου. Μια τελετή λαμπρή με αγιασμό για τα παιδιά που αποφοιτούσαν. Παρόντες «γονείς» των παιδιών ή φίλοι, για να γιορτάσουν το ευχάριστο και μοναδικό γεγονός για την ηλικία τους. Χαρές και τραγούδια, ομιλίες και ποιήματα. Μ’ ευχαρίστησαν για το γεγονός ότι η Εκκλησία η Ορθόδοξη τούς αγκαλιάζει και τους προσφέρει τα πάντα δωρεάν. Τους απήντησα τους γονείς και τους ευχαρίστησα λέγοντάς τους ότι εκείνοι είναι η αιτία που η Εκκλησία έρχεται ν’ αναπληρώσει ένα κενό στη ζωή τους. Χωρίς προβολή, σιωπηλά προσφέρει τα πάντα για να δώσει ευκαιρίες στα παιδάκια αυτά που κάτω από οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες ή περιστάσεις δεν θα μπορούσαν να μορφωθούν, να έχουν στολή σχολικη κι ένα πιάτο φαγητού την ημέρα. Αυτή εξ άλλου είναι η αποστολή της Εκκλησίας με τον επίσκοπο πρώτο να δηλώνει ότι η αγάπη αυτή και η συμπαράσταση πηγάζει από τον ίδιο τον Θεό που είναι πατέρας όλων των ανθρώπων.
Τα παιδάκια με τις επίσημες στολές τους έφθαναν στη μεγάλη μας εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Δεν γνώριζα αν υπήρχαν γονείς με την ουσιαστική σημασία. Συνήθως μια γυναίκα συνόδευε το κάθε παιδάκι. Κι αυτή δείχνει ότι πατέρας δεν υπήρχε! Όλοι και όλες πέρασαν και πήραν την ευχή από τον επίσκοπο. Ξαφνικά φθάνει ένα αγόρι μόνο του. Δεν είχε ούτε γονείς ούτε αδέλφια. Ο Επίσκοπος το αγκάλιασε κι εκείνο έπεσε στην αγκαλιά του αφήνοντας άθελά του να τρέχουν τα δάκρυα από τα μάτια του. Ποιος ξέρει πόσο πληγώθηκε μέσα του, αφού δεν είχε κανένα δικό του για να τον στηρίξει.
Από εκείνη όμως την ώρα κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνος του: είχε μαζί του τον ίδιο τον Θεό, που τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του υποσχέθηκε ότι θα τον συνοδεύει σε όλη την πορεία της μετέπειτα ζωής του…
Τέτοια περιστατικά έχουμε καθημερινά. Σήμερα ο Διευθυντής με πληροφόρησε ότι ένας μικρός μαθητής ξαφνικά παράλυσε και δεν μπορεί να περπατήσει. Για να έλθει στο σχολείο τον κουβαλά στη ράχη του ο πατέρας του! Βγήκα τότε στην αυλή για να το δω με τα μάτια μου. Αντίκρισα λοιπόν το παιδάκι πάνω στο κρεβάτι. Δίπλα του ο πατέρας του και ο Διευθυντής μας. Τους χαιρέτησα όλους και ζήτησα να μάθω τι συνέβη. Προσευχήθηκα για το παιδάκι. Παρ’ ότι δεν περπατά και δεν μπορεί να μιλήσει, ακούει και καταλαβαίνει τα πάντα. Μπορεί να μελετά σε τέτοιο βαθμό που ο Διευθυντής με διαβεβαίωσε ότι αριστεύει σε όλα τα μαθήματά του. Το βράδυ στις 9 η κενυατική τηλεόραση έδειξε το γεγονός τονίζοντας ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δίνει το παρών στα προβλήματα των ανθρώπων. Ο πατέρας του παιδιού με ευχαρίστησε, τον έβαλε στη ράχη του και έφυγαν.
†Ο Ναϊρόμπι Μακάριος
