Ὅταν οἱ Γαδαρηνοί ἔτρεχαν ἔντρομοι νὰ δοῦν το γεγονός τῆς θεραπείας τοῦ διαμονιζομένου ἀδελφοῦ τους ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ, δὲν περίμεναν μάλλον ποτέ, ὅτι θὰ βρίσκονταν πρὸ δύο μεγάλων ἐκπλήξεων. Ἡ πρώτη, τὸ ὅτι θὰ ἔβλεπαν τὸν πρώην δαιμονισμένο συμπατριώτη τους, ποὺ μέχρι ἐχθὲς περιέρχονταν τὶς ἐρήμους, γυμνός, μὲ σπασμένες, ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν δαιμονιώδη δύναμή του, τὶς ἀλυσίδες ποὺ τὸν συγκρατοῦσαν, τώρα νὰ εἶναι σωφρονισμένος καὶ νὰ κάθεται «παρά τοὺς πόδας» τοῦ Εὐεργέτη του. Τὸ δεύτερο, τὸ ὅτι ἡ ἄπληστη καὶ φιλάργυρη καρδιά τους, θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὸν δρόμο τοῦ ἑκούσιου αὐτοδαιμονισμοῦ τους, στὴν ἐκδίωξη καὶ ἀπομάκρυνση δηλ. τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴν περιοχή τους, τὰ Γάδαρα, ἀπὸ τὸν κόσμο τους, ἀπὸ τὴ ζωή τους. Ποιὸς θὰ περίμενε πραγματικὰ ὁ πρώην δαιμονισμένος Γαδαρηνὸς νὰ γίνει σώφρων, ἐνῶ οἱ πρώην «σώφρονες» Γαδαρηνοί τώρα πιά, νὰ ἀκολουθήσουν τὸ δρόμο του. Γιατί δὲν ὑπάρχει πιὸ δαιμονιώδης κατάσταση, ἀπὸ τὸ νὰ ζητάει κάποιος νὰ διώξει τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴ ζωή του.
Περιερχόμενος στοὺς δρόμους τῆς Μπούνια, κοντὰ στὰ ἀνατολικὰ σύνορα τοῦ Κονγκὸ μὲ τὴν Οὐγκάντα, στὴν περιφέρεια τοῦ Ἰτούρι, βλέπει κανεὶς αὐτὲς τὶς δεκάδες, ταλαιπωρημένες ὑπάρξεις. Ἀνθρώπους ποὺ ἡ θέαση τῆς ἐνδυμασίας τους, τοὺς προσδίδει ἀκουσίως, τὴν ἰδιότητα τοῦ «δαιμονισμένου». Χέρια ποὺ ἁπλώνονται μπροστά σου, βρώμικα καὶ ἄπλυτα, γιὰ νὰ σοῦ ζητήσουν 500 ἢ στὴν πιὸ καλὴ τῶν περιπτώσεων 1000 φράγκα, ἤτοι 40 λεπτά τοῦ εὑρῶ, γιὰ ἕνα ἐλεεινὸ πιάτο φαγητό. Μαῦρες φιγοῦρες στοὺς δρόμους, ποὺ περνοῦν ὅλη τὴ νύχτα στὸ πεζοδρόμιο, ἀφοῦ δὲν ἔχουν σπίτι, γυναῖκα, παιδιά, γιὰ νὰ τοὺς περιμένουν. Τὰ «παιδιὰ τῶν χαρτόκουτων» ποὺ συναντοῦσα διαρκῶς στοὺς δρόμους τῆς Μαδαγασκάρης. Οἱ «δαιμονισμένοι» ποὺ ἡ πλειοψηφία τοῦ κόσμου μας παραβλέπει καὶ προσπερνᾶ, γιατὶ ἄλλες σοβαρὲς δουλειὲς μᾶς περιμένουν, πάντοτε πίσω καὶ δὲν ἔχουμε χρόνο γιὰ νὰ κατεβάσουμε πρὸς τὸ ἔδαφος, ἔστω γιὰ λίγο, τὴν ἐπηρμένη, ἄκαμπτή μας ὀφρῦ.
Αὐτὰ τὰ παιδιά, αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους συνάντησα σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς 63 προσφυγικὲς δομὲς τῆς Μπούνια. Μέσα στὴν δομή, στοιβιασμένοι 14000 ἄνθρωποι, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ δύο τρίτα, περίπου, παιδιά. Εἶναι τὰ θύματα τῶν ἐσωτερικῶν μεταναστεύσεων ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς «ἐμφυλίους» τῆς περιοχῆς, οἱ ὁποῖοι προκαλοῦνται προφανῶς, ὅπως πάντοτε ἐξ ἄλλου, ἀπὸ τοὺς μεγάλους τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι θέλουν γιὰ τὰ δικὰ τους συμφέροντα νὰ ἀδειάσουν τὴ γῆ ἀπὸ τὰ παιδιά της, τὴν μάνα ἀπὸ τὰ σπλάχνα της, τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ὀμορφιά του καὶ τὴν γαλήνη του. Τραγικὲς λοιπὸν φιγοῦρες τὰ παιδιὰ αὐτὰ, χωρὶς πλέον γονεῖς. Χωρὶς πολλὲς φορὲς φαγητό, σπίτι ἢ ροῦχα. Ἀντίστοιχα βέβαια καὶ γονεῖς χωρίς τὰ παιδιά τους καὶ τὸ βιός τους. Πάνω ἀπὸ τὶς δομές, στὴν εἴσοδό τους, θα δεῖ κανεῖς εὐκρινῶς, νὰ φιγουράρουν οἱ μεγάλες ταμπέλες μὲ τὰ κατεβατὰ ἀπὸ τὶς «ἐλεήμονες» χῶρες και τὶς Μ.Κ.Ο, οἱ ὁποῖες ἔρχονται γιὰ νὰ «ρίξουν» τὴν ἀνθρωπιστικὴ «βοήθειά» τους, στὰ πεινασμένα αὐτὰ θύματα τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης ἀπληστίας, ποὺ ἀπὸ τὴ μιὰ ἀποδεκατίζει καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη στηρίζει.
Αὐτοὶ εἶναι οἱ «δαιμονισμένοι» τοῦ κόσμου μας, ποὺ κυκλοφοροῦν σὰν τὰ φαντάσματα τὶς νύχτες στοὺς δρόμους. Οἱ ἄνθρωποι γιὰ τοὺς ὁποίους κανεὶς δὲν ἐπιζητᾶ τὴν θεραπεία τους. Καὶ ἂν κάποιος θὰ τοὺς τὴν δώσει, θὰ φροντίσουν οἱ μεγάλοι τῆς γῆς νὰ τὸν ἀποπέμψουν, ὅπως οἱ Γαδαρηνοί, γιὰ νὰ διατηρήσουν τὴν «ἀγέλη τῶν χοίρων» ζωντανή, ὥστε νὰ τοὺς θρέφει εἰς ἀεί, πρὸς ἴδιόν τους, πάντοτε, ὄφελος.
Σκληρὸς ὁ λόγος; Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸν κόσμο μας. Εἶπα ἀμέτρητες φορὲς ὅτι κουράστηκα. Ὅμως, ἄλλες τόσες ἔμεινα πίσω, ἐνθυμούμενος τὰ χέρια ἐκείνων τῶν ἀθώων παιδιῶν μας νὰ ἁπλώνονται ἱκετευτικά πρὸς τὸ μέρος μου.
Μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου μας καὶ τὴν καλή καρδιὰ τοῦ ἀγαπητοῦ μου καὶ ἀειμνήστου κ. Γιώργου Χωριατέλη, ὁ ὁποῖος ἔχει ἤδη ἀναπαυθεῖ ἐδῶ καὶ δύο μῆνες ἐν Κυρίῳ, ἀποδεχθήκαμε την δωρεά του, ἑνὸς χωραφιοῦ κοντὰ στὴν λίμνη τοῦ Ἄλμπερτ ποὺ βρίσκεται στὰ ἀνατολικά, ἀκριτικὰ σύνορα τοῦ Κονγκό. Ἡ ἔκταση αὐτὴ βρίσκεται πλησίον μιᾶς προσφυγικῆς δομῆς, ὅπως αὐτὲς ποὺ περιέγραψα πιὸ πάνω.
Σᾶς ἀνακοινώνω ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ἐδῶ πλέον, σκοπεύουμε νὰ χτίσουμε τὸν πρῶτο Ὀρθόδοξο Ἱερὸ Ναό, ποὺ θὰ τιμᾶται στὴν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. Εὐελπιστοῦμε, ὅτι κατόπιν θὰ μπορέσουμε νὰ ἀνεγείρουμε καὶ τὸ ἱεραποστολικό μας κέντρο, τὸ ὁποῖο θὰ βοηθάει τὰ δεκάδες αὐτὰ προσφυγόπουλα τῶν δομῶν ποὺ βρίσκονται πλησίον.
Πρώτη μας ἀνάγκη ἡ κατασκευή ἑνὸς πηγαδιοῦ, γιατὶ δὲν ὑπάρχει ὕδρευση στην περιοχή. Τὸ κόστος του εἶναι περίπου 5.000 €.
Θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω γιὰ πολλοστὴ φορὰ τὴν Ἀδελφότητα Ὀρθοδόξου Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς Θεσσαλονίκης ποὺ στέκεται στὸ πλάι μας, στὸ δρόμο αὐτὸ τῆς θεμελίωσης τῆς νεοσύστατης Ἐπισκοπῆς μας, στὴν εὑρύτερη περιοχὴ τῆς περιφέρειας τοῦ Ἀνατολικοῦ Κονγκὸ -Ἰτούρι.
Ἀδελφοί μου, ὁ κόσμος μας εἶναι γεμᾶτος μὲ ἀνθρώπους ποὺ καθημερινά μᾶς καλοῦν στὸ δρόμο τους. Νὰ ἀφουγκραστοῦμε τὸν πόνο τους καὶ νὰ σκύψουμε στὴν ἀπελπισία τους. Αὐτοί λέγονται πολλὲς φορὲς πυρόπληκτοι, πλημμυροπαθείς, θύματα πολέμου, Οὐκρανοί, Ἰσραηλινοί, Παλαιστίνιοι καὶ κανεῖς δὲν ἀμφισβητεῖ τὸ ὅτι ὅλοι αὐτοὶ εἶναι ἄνθρωποι δικοί μας. Κανεῖς δὲν ἀμφισβητεῖ ὅτι εἶναι καὶ αὐτοὶ δεμένοι μὲ τὶς «ἀλύσεις» τῆς βασάνου τῆς παρούσης ζωῆς, ἡ ὁποία τοὺς σέρνει σὲ «ἄνυδρους ἐρήμους» γιὰ νὰ δοκιμάσει τὸν πόνο τους, μέχρι θανάτου πολλὲς φορές. Γιὰ ὅλους αὐτοὺς θρηνεῖ ἡ ἀνθρωπότητα.
Ἀλλά μέσα σὲ αὐτοὺς ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅτι συγκαταλέγονται καὶ οἱ ἀδελφοί μας στὴν Ἀφρική. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ γνώρισαν τὸν κόσμο, μέσα ἀπὸ τὴν σκληρὴ καὶ ἀνηλεὴ ἀποικιοκρατία καὶ δὲν εἶδαν τὴν ἀλήθεια, παρὰ μόνο μέσα από τὴν σκλαβιά τους ποὺ μέχρι καὶ σήμερα τοὺς καταδυναστεύει. Ὅσο πιὸ πολύ σκύβουμε πάνω στὶς ἀλύσεις του πόνου τους, τόσο διακρίνουμε καὶ ἐμεῖς τὴν δική μας πραγματικότητα. Ὅλοι μας φέρουμε ἐπάνω μας τὶς δικές μας «ἀλυσίδες ὁ καθένας, ποὺ μᾶς κρατοῦν δέσμιους στὶς ἐρήμους τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Προσφέροντας τὴν ἀγάπη μας καὶ τὸ λιγοστό μας ἔλεος, «λύνουμε τὰ δεσμά» τῶν ἀδελφῶν μας. Αὐτοὶ ὅμως οἱ ἄνθρωποι ποὺ σώζονται ἀπὸ ἐμᾶς σήμερα, εἶναι ποὺ αὔριο θὰ μᾶς σώσουν καὶ ἐμᾶς ἀπό τὰ σκληρὰ δεσμά, τοῦ ἑαυτοῦ μας, πρῶτα ἀπὸ ὅλα, ἀλλὰ καὶ τοῦ σκληροῦ καὶ δύσκολου κόσμου μας, κατά δεύτερον λόγον.
Τὰ χέρια ποὺ ἁπλώνονται τώρα μπροστά μας, εἶναι αὐτὰ ποὺ αὔριο θὰ πιάσουν εὐγνωμόνως τὰ δικά μας, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν πρὸς τὴν αἰωνιότητα.
Καὶ μάλλον ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὰ χέρια αὐτά.
π. Πολύκαρπος Διαμαντόπουλος
