Η προσωπική μου πορεία προς την Ορθοδοξία ξεκίνησε από ένα γεγονός. Έδειξαν στην πρώτη τηλεόραση που έφτασε στη γειτονιά μου τους προέδρους που είχαν επισκεφθεί την Κολομβία και μέσα σε αυτούς ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος. Από εκεί μου ήρθε η περιέργεια και ρώτησα ποιος είναι αυτός. Βρέθηκε λοιπόν ένας Αγγλικανός και μου είπε ότι ο Μακάριος ήταν ένας Ορθόδοξος ιεράρχης. Εκείνη την εποχή, η Ορθόδοξη Εκκλησία περιοριζόταν σε μικρές ελληνικές παροικίες σε διάφορα μέρη της Βενεζουέλας. Στην Κολομβία όμως από όπου κατάγομαι, είχαμε έναν καθεδρικό ναό στην Μπογκοτά. Τον είχαν χτίσει το 1967 ένας Έλληνας, ο Χρήστος Αρβανίτης, αλλά ήτανε κλειστός. Ερχόταν μια φορά τον χρόνο ένας ιερέας και λειτουργούσαν. Από κει και πέρα δεν ερχόταν κανείς άλλος.
Έτσι πέρασαν αρκετά χρόνια και το ’97 το Οικουμενικό Πατριαρχείο άνοιξε την Ιερά Μητρόπολη Παναμά. Έγραψα στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αθηναγόρα και μου απάντησαν: «Τάδε μέρα θα φτάσει στην πρωτεύουσα της Κολομβίας ο Μητροπολίτης. Πηγαίνει για πρώτη φορά να λειτουργήσει». Όπως καταλαβαίνετε, ήρθε, μας αγκάλιασε, μας άνοιξε την πόρτα διά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και μας έστειλε μετά στην Ελλάδα να σπουδάσουμε. Έστειλε δύο παιδιά από την Κολομβία κι άλλους δύο από την Πόλη του Μεξικού. Ήρθαμε εδώ, μάθαμε ό,τι μπορέσαμε και με την αγκαλιά της Αδελφότητας Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής ξεκινήσαμε. Ο δρόμος αυτός μάς οδήγησε στην ιερωσύνη. Χειροτονήθηκα διάκονος στον ναό της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκα στην πόλη μου και πριν από τρία χρόνια χειροτονήθηκα επίσκοπος στον καθεδρικό ναό της Μπογκοτάς.
Το 2000 γυρίσαμε στην Κολομβία και αρχίσαμε να διδάσκουμε. Ξεκινήσαμε από το μηδέν. Πραγματικά δεν προφταίνουμε να απευθυνθούμε στον κόσμο, αλλά έρχονται από μόνοι τους οι άνθρωποι γιατί αναζητούν κάτι διαφορετικό. Αναζητούν αυτά που έψαχνα κι εγώ, την αυθεντική χριστιανοσύνη, την αυθεντική πίστη, την πίστη αυτή που δεν έχει διακοπεί ποτέ και είναι ίδια από τον καιρό των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας έως σήμερα. Αυτό τον θησαυρό τον κρατά ζωντανό η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Οι αποστάσεις που διανύουμε είναι πελώριες. Οι ενορίες στην Μπογκοτά είναι του Αγίου Αντωνίου, τα Εισόδια και μια ιεραποστολή σε μια περιοχή που οι άνθρωποι πένονται πραγματικά. Μετά η κοντινότερη ενορία είναι σε ένα χωριό, το Αλβάν, 2 ώρες με το αυτοκίνητο. Η επόμενη είναι η Περέιρα, τα Εισόδια της Θεοτόκου, 9 ώρες απόσταση. Μετά το Δεκάλι στις 12 ώρες απόσταση, το Μεντεγίν, στις 9 ώρες, το Σερετέ σχεδόν 24 ώρες. Στο Σαν Αγουστίν που είναι η πιο μακρινή παροικία, 27 ώρες ταξίδι. Στο Μεντεγίν είναι η ενορία του Αγίου Μάρκου και η ενορία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Από το Μεντεγίν ταξιδεύουμε 4 ώρες για να φτάσουμε στο Γιαρουμάλ κι από κει πρέπει να συνεχίσουμε με άλογα μέσα στα βουνά. Στο Μαγεδουπάρ, 25 ώρες. Στην Κούκουτα κάνουμε 2 μέρες να φτάσουμε.
Η Κολομβία έχει μια έκταση 5 φορές σαν την Ελλάδα και η Βενεζουέλα, η άλλη χώρα που διακονώ, άλλες τόσες. Καταλαβαίνετε… Στο Σαν Κριστόβαρ, έχουμε μια ενορία Ελλήνων και πάμε σε όλη τη Βενεζουέλα. Φύγαμε το Πάσχα για να κάνουμε τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, φεύγοντας από Μπογκοτά και κάναμε πέντε μέρες να φτάσουμε στο Καράκας και πέντε μέρες να γυρίσουμε. Μεγάλα τα ταξίδια, μεγάλος αγώνας.
Υπάρχει ένας δυτικός ιερέας που μαζί με την ενορία του ζήτησαν να γίνουν Ορθόδοξοι, 300+ άτομα. Πρέπει να κάνουμε κατήχηση και να βγάλουμε κατηχητικά εγχειρίδια.
Στην Κολομβία έχουμε δύο κανονικούς ναούς, αυτόν που έχτισαν οι Έλληνες και έναν που τελειώσαμε τώρα, του Τιμίου Προδρόμου στα σύνορα Κολομβίας και Βενεζουέλας. Ο Ναός είναι σε ελληνικό ρυθμό και βαμμένος σε μπλε και άσπρο, γιατί θέλαμε να τιμήσουμε την Ελλάδα, να μας θυμίζει τη σημαία της πατρίδας που πλούτισε τη δική μας πατρίδα με τον πολιτισμό, με τη σοφία, με την Ορθοδοξία και με την αγάπη των Ελλήνων!
Σήμερα είμαι χαρούμενος γιατί μπόρεσα να αγοράσω όλους τους τόμους της Πατρολογίας στα αρχαία και νέα ελληνικά, για να τα μεταφέρουμε στην Κολομβία, γιατί δεν πρόκειται κανείς να μάθει σωστή θεολογία αν δεν στέκεται πάνω από την εμπειρία και τη διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας, που περιγράφουν και ερμηνεύουν την αποκάλυψη του Χριστού. Θέλουμε να τα μεταφράσουμε και να κάνουμε οργάνωση των κειμένων ανά θέμα και να τα εκδώσουμε για τον λαό μας. Το θέλουμε αυτό γιατί τα προβλήματα της εποχής των Πατέρων είναι τα ίδια προβλήματα που έχουμε κι εμείς σήμερα. Τι έχει αλλάξει; Τα υλικά μέσα και ο τρόπος που ζούμε. Αλλά τα προβλήματα είναι ίδια: το υλικό, το υπαρξιακό, τα συναισθήματα, οι πτώσεις μας. Δεν είχανε αμάξια, είχαν άλογα. Αλλά ίδιος είναι ο εγωισμός, ίδια η αλαζονεία, ίδια η υπερηφάνεια, ίδια η φιλαργυρία που κάνει τον άνθρωπο να είναι λύκος για τον άνθρωπο…
Κι εμείς κάνουμε τη μεγαλύτερη επανάσταση, που είναι οντολογική επανάσταση. Έλεγε κάποτε ο Φιντέλ Κάστρο, ο ηγέτης της Κούβας, ότι ο μεγαλύτερος πόλεμος του ανθρώπου είναι με τον εαυτό του. Οι πραγματικοί Ορθόδοξοι ξέρουμε τι θα πει μετάνοια, τι θα πει κάθαρση και τι θα πει κένωση. Χωρίς αυτά τα πράγματα δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι φωτισμένος. Μπορεί να έχει γνώσεις ακαδημαϊκές, όμως εμπειρία Θεού δεν μπορεί να έχει.
Έχουμε φέρει παιδιά στην Ελλάδα τα οποία με τη βοήθεια της Αδελφότητας Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής μπορέσαμε να τα σπουδάσουμε θεολογία. Φτιάξαμε μια ψηφιακή θεολογική ακαδημία στα ισπανικά, για να μπορέσουμε να τους διδάξουμε θεολογία και τα έργα των Πατέρων.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έχουμε ανάγκη να χτίσουμε ναούς. Τώρα πρέπει να ξεκινήσουμε τον δεύτερο ναό. Έχουμε οικόπεδο στο Σερετέ, στο Μεντεγίν δεν έχουμε ούτε οικόπεδο, στο Γιαρουμάλ επίσης, στην Αντιόχεια επίσης.
Επειδή οι άνθρωποι της Κολομβίας παίρνουν 200-220 δολάρια τον μήνα, δεν μπορούν να δώσουν πολλά. Γιατί είναι αδύναμοι, δεν επαρκούν αυτά ούτε για τα φαγητά και τη μόρφωση των παιδιών τους. Γι’ αυτό κάνουμε κι εμείς φιλανθρωπικό έργο, όσο μπορούμε να τους βοηθήσουμε.
Ονειρεύομαι μία Εκκλησία που θα έχει μάθει μέσω των έργων των Πατέρων τι σημαίνει ορθοπραξία. Ονειρεύομαι μια σταθερή Εκκλησία, όχι τόσο οικονομικά γιατί δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει η οικονομική κατάσταση της χώρας. Τα παιδιά που έχουμε σήμερα θα έχουν ωριμάσει και δεν θα χρειάζονται έναν Τιμόθεο να τρέχει στην Ελλάδα για να τους φέρει 8-9 βαλίτσες γεμάτες με θυμιάματα, δισκοπότηρα, καλύμματα, ράσα κ.λπ. Σιγά-σιγά να μπορέσουν να ορθοποδήσουν οι ενορίες μας για να μπορέσουν να επιβιώσουν και ο κάθε παπάς να έχει έναν μικρό μισθό, έναν ελάχιστο μισθό.
Χρειαζόμαστε προς το παρόν τη βοήθεια των Ελλήνων, γιατί πρέπει να χτίσουμε ναούς. Ονειρεύομαι μια Εκκλησία που να έρθουν τα κατάλληλα παιδιά στην Ελλάδα και να πάρουν από δω το φως, την εμπειρία της πίστεως και την πνευματικότητα για να γυρίσουν και να πλουτίσουν τη δική μου χώρα. Τώρα είναι η αρχή, τα πρώτα βήματα!
† Ο Άσσου Τιμόθεος
