Αγαπητοί μου αδελφοί και συνοδοιπόροι,
Δεν είναι πολύς καιρός, λίγος μάλλον, που η τοπική μας Εκκλησία αποφάσισε να ασχοληθεί με ό,τι επιμελώς θέλει να ξεχάσει κάθε κοινωνία: τους κρατούμενους των σωφρονιστικών καταστημάτων.
Φορτώσαμε ρύζι, σκεύη και μέρα τη μέρα γυρίσαμε όσες φυλακές ξέραμε. Αν με ρωτούσαν τι αίσθηση σού αφήνει η φυλακή, θα έλεγα πως είναι ο τόπος στον οποίο η ελπίδα έσβησε. Οξύμωρο!
Αντί το κακό, το έγκλημα και η διαφθορά πάσης φύσεως να είναι η πλήρης απουσία ζωής και ελπίδας, μπροστά στη φρίκη που βιώνουν εντός των φυλακών, όλα αυτά φαντάζουν παράδεισος. Ίσως γι’ αυτό γυρίζουν πίσω στις επίπλαστες χαρές τους.
Δεν πιστεύω ότι μια κούπα ρύζι θα κάνει την κόλαση τόπο μετανοίας, δεν νομίζω πως μια κίνηση θα αλλάξει το σύστημα. Όμως, τουλάχιστον θα δείξει σ’ έναν άνθρωπο αυτό που είναι η Εκκλησία, η πίστη ότι και μέσα στον προσωπικό θάνατο και μηδενισμό κάποιος τρέχει να σε σώσει. Όπως είπε και ένας μεγάλος Έλληνας: «αν δε μπορείς να σκοτώσεις το θηρίο, τουλάχιστον μη συνηθίσεις την παρουσία του».
Στην όλη αυτή προσπάθεια ένας λογισμός γεννήθηκε εντός μου. Μην μπορώντας να ξεχάσω την απελπισμένη φωνή του διευθυντή των φυλακών ότι καθημερινά χάνουμε ανθρώπους λόγω έλλειψης φαγητού, γονατίζω, δάκρυα κυλούν στα μάτια μου, κάνω τον Σταυρό μου και ζητώ βοήθεια:
Φώτισε, Θεέ μου, σε παρακαλώ κάποιους ανθρώπους για μια ακόμη φορά να γίνουν συγκυρηναίοι μας. Εσύ είσαι Αυτός που είπες: ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με…
Απορίας άξιο είναι το γεγονός ότι ένα από τα κριτήρια της σωτηρίας μας είναι η στάση του ανθρώπου στην παρουσία του κακού. Και μάλιστα στο αποδεδειγμένο κακό. Δεν λέγει ο Ευαγγελιστής ότι αν κάποιος είναι άδικα στη φυλακή πρέπει να τον επισκεφθείς. Το αφήνει στη σιωπή! Ή καλύτερα το κείμενο θέλει να χαράξει μέσα μας ότι και δίκαια να είναι κάποιος δέσμιος, για το πιο ειδεχθές έγκλημα, στα μάτια του Θεού άγιος εστί. Ετσι μας ζυγίζει ο Θεός και καθήμενος στον θρόνο του την ώρα της Κρίσεως θα αναφωνεί: Ως τυφλοί έπραξαν και ως εικόνες Μου μετανιωμένοι στέκονται δεξιά Μου.
Γι αυτό μάς προστάζει να αφήσουμε τον λίθο στην γη και να πετάξουμε στον αδελφό μας τα άνθη της αγάπης. Να πιστοποιήσουμε με γεγονότα ότι είμαστε δικοί Του, τρελοί για τον κόσμο, τρελοί ως αγαπώντες. Δόξα τω Θεώ! Όπου ακούμε για τη δικαιοσύνη Του, περιμένουμε ως ποινή μόνο το έλεος!
Αυτό το έλεος δέχομαι απο όλους εσας τους φίλους της Αδελφότητας Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής αυτά τα τρία χρόνια στη Νότια Μαδαγασκάρη.
Καταφιλώ τα χέρια σας.
† Ο Τολιαρας Πρόδρομος
