Οπωσδήποτε με τα δικά μας τα δεδομένα και τις καθημερινές μας συνήθειες, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε ότι ένα πιάτο ζεστού φαγητού μπορεί να σώσει τις ζωές των μικρών παιδιών. Επαναλαμβάνω, για μας είναι αδιανόητο και υπερβολικό, αν υποστηρίξουμε ότι στον 21ο αιώνα υπάρχουν παιδάκια που διψούν και πεινούν και δεν έχουν την άμεση πρόσβαση ούτως ώστε να τραφούν φυσιολογικά όπως κάθε άνθρωπος. Και το λέω αυτό γιατί βρίσκομαι σε μια μακρινή περιοδεία κυριολεκτικά στο πουθενά, όπου οι άνθρωποι και ιδιαίτερα τα παιδιά ζητούν κάποια στήριξη για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Όσο κι αν δυσκολεύεται ο ανθρώπινός μας νους να βρει έναν τρόπο και ένα μέσον ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε αυτά τα παιδάκια να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνα τους, δεν είναι εγκαταλελειμμένα, δεν υποφέρουν πια και δεν ανησυχούν για το αύριο, εμείς τους το διαλαλούμε και τους υποσχόμαστε ότι τους έχουμε στην καρδιά μας και δεν θα τους αφήσουμε να αισθανθούν ότι είναι μόνοι και αβοήθητοι.
Λοιπόν στην περιοδεία μου αυτήν, είχα να αντιμετωπίσω καταστάσεις του παρελθόντος, του παρόντος αλλά και του μέλλοντος. Και γιατί παρακαλώ; Να! Έχω μπροστά μου αυτή την εικόνα και προβληματίζομαι και διερωτώμαι. Ήλθα λοιπόν, να δω από κοντά αυτό το οποίο για χρόνια η Ορθόδοξή μας Εκκλησία καλλιεργεί, αυτό το πνεύμα της φιλανθρωπίας, της αγάπης, της φιλευσπλαχνίας, της διάκρισης και της αποδοχής, κάτι που έχω σημειώσει πολλές φορές αφού είναι μέρος της ζωής μου για τις περισσότερες από 4 δεκαετίες ταπεινής διακονίας μου στον χώρο της Αφρικής. Τα παιδάκια λοιπόν αυτού του συγκεκριμένου χώρου που βασικά ονομάζεται ορφανοτροφείο, με υποδέχθηκαν με χορούς και τραγούδια, τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα ανοίξουν οι πέτρες και θα μιλήσουν και αυτές. Τι κάνουμε λοιπόν, αφού ανακαλύψαμε εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα την ανάγκη στήριξης των παιδιών αυτών, που βρίσκονται στους πρόποδες του Όρους Κιλιμαντζάρο, μια περιοχή όπου έδωσα τον εαυτό μου τα τελευταία 30 χρόνια σαν Επίσκοπος της Εκκλησίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής; Ένα πιάτο λοιπόν ζεστού φαγητού για το κάθε παιδάκι. Τους σέρβιρα με τα ίδια μου τα χέρια και αισθάνθηκα μια εσωτερική, πνευματική ευφορία, ότι επιτέλους σαν Εκκλησία κάτω από τις παρούσες τραγικές και δραματικές συνθήκες που διέρχεται ολόκληρη η ανθρωπότητα, δίνουμε το παρών μας και ανακουφίζουμε όσο μπορούμε αυτά τα πεινασμένα παιδάκια που έχουν όλο το δικαίωμα σαν δημιουργήματα του ίδιου του Θεού να ζουν και να κινούνται όπως ο υπόλοιπος κόσμος.
Τελειώσαμε την περιοδεία μας και ξεκινήσαμε ακόμα πιο ενδότερα. Να σημειώσω ότι εδώ έχουμε και σχολεία. Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, μόνο στην πρόνοια και επέμβαση του Θεού και ιδού το συνταρακτικό: ο διευθυντής του σχολείου μου αποκαλύπτει ότι όταν ήταν μικρό παιδάκι, φοιτούσε στο δικό μας το δημοτικό, όπου φυσικά η παιδεία μας είναι δωρεάν και δίνουμε την ευκαιρία στα παιδάκια να έχουν και την Ορθόδοξη Χριστιανική μόρφωση, μέσα από τις καθημερινές μας Ιερές Ακολουθίες. Ταυτόχρονα εδώ στον χώρο μας αυτόν που ήταν και ο συγκεκριμένος δάσκαλος, δίνουμε πρωινό και γεύμα σε αυτά τα παιδάκια και, να το τονίσω, δωρεάν. Η ιστορία δεν σταματά ως εδώ. Μου αποκαλύπτει λοιπόν ο δάσκαλος αυτός, πόσο ωφελήθηκε σαν μικρό παιδάκι από τη γενναιοδωρία της Ορθόδοξής μας Εκκλησίας. Δεν είχε λόγους για να μας ευχαριστήσει, γιατί η ιστορία δεν τελειώνει και προχωρεί και μου αποκαλύπτει ότι λόγω της καλής του επίδοσης, τον έστειλα σε ένα από τα γυμνάσια μας όπου φοίτησε και αρίστευσε, και όχι μόνο. Μετά ήρθε και φοίτησε και στη συνέχεια αποφοίτησε από το διδασκαλικό μας κολλέγιο. Τα σχόλια δεν χρειάζονται…
Μακάρι να μπορούσαμε να δίναμε περισσότερες ευκαιρίες, για να έχουμε πολλά τέτοια αποτελέσματα. Μπορεί να νομίζει κανείς ότι περιαυτολογώ ή θέλω να δώσω εντυπώσεις υπερβολικές για αυτούς που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο. Τέτοιου είδους ιστορίες μάς συγκλονίζουν καθημερινά και είναι αυτές που μας στηρίζουν και μας δίνουν δυνάμεις σωματικές και πνευματικές. Η περιοδεία μας ήταν πενθήμερη και φυσικά συνεχίζεται, αφού στην αυλή μας φιλοξενούμε σήμερα 311 παιδάκια που είτε είναι ορφανά, είτε στερούνται μέσων διατροφής και μόρφωσης. Εμείς αυτό κάνουμε καθημερινά και είναι αυτό που με τη χάρη του Θεού η Εκκλησία μας προσπαθεί μέσα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που διέρχεται ολόκληρη η ανθρωπότητα, να συμπαρίσταται και να δίνει ελπίδα και κουράγιο στα παιδάκια αυτά, διαβεβαιώνοντάς τα ότι θα είμαστε δίπλα τους, μαζί τους, όσο κι αν κουραζόμαστε. Και φυσικά έχουμε ένα απαραίτητο κόστος για την συντήρησή τους, την παιδεία και το φαγητό τους. Γι’ αυτό και δεν εφησυχάζουμε ούτε αναπαυόμαστε ούτε ξεκουραζόμαστε. Πιστεύουμε ότι έχουμε καθήκον να δώσουμε αυτή την ελπίδα και την διαβεβαίωση σε αυτά τα παιδάκια, ότι τα αγαπούμε και τα αγκαλιάζουμε σφιχτά σαν να είναι δικά μας.
† Ο Ναϊρόμπι Μακάριος
