Η Εκκλησία είναι ο φυσικός χώρος της αγάπης και τής ειρήνης. Και είναι θαυμάσιο να βιώνεται έτσι και μόνον έτσι ο Οίκος αυτός του Θεού. Του Θεού που εκών εταπείνωσεν εαυτόν για να αφήσει την μοναδική αυτή παρακαταθήκη επάνω στο Ξύλο του Σταυρού εισάγοντας ως πρώτο στην επουράνια Βασιλεία Του όχι κάποιον προφήτη, ούτε κάποιον όσιο, ούτε κάποιον καταξιωμένο ή κάποιον ευυπόληπτο της τότε κοινωνίας στην οποία έζησε και κήρυξε, αλλά τον τελευταίο ληστή ο οποίος ατιμωτικά βρέθηκε κρεμασμένος στο πλάι του, συνοδοιπόρος Του όμως στην ύστατη εκείνη ώρα στην οποία ολοκληρωνόταν ο κύκλος του σωτηριολογικού έργου και ξημέρωνε σε λίγο η μεγάλη εκείνη ημέρα πού θα έφερνε στον κόσμο τον άγνωστο έως τότε νόμο του Πνεύματος μέσα στον οποίο θα εμπεριέχονταν όλοι οι προφήτες και το γράμμα της Παλαιάς Διαθήκης. Πως να χωρέσει πραγματικά στον ανθρώπινο νου αυτή η Αλήθεια! Εδώ δεν υπάρχει χώρος για «εχθρούς». Υπάρχει μόνο χώρος για αδέλφια και όποιος αγαπάει την Αλήθεια αυτή ας κάνει την μικρή προσπάθειά του να την βιώσει μέσα στον χώρο όπου αδιακρίτως εισέρχονται όσοι την επιζητούν. «Τί ἐστιν Ἀλήθεια»;
…Θυμάμαι που καθόμουν κάποτε στην πανέμορφη αυτή ενορία τα απογεύματα μόνος μου με τα μικρά μας παιδιά της προσωρινής Εκκλησίας που με τόσους πειρασμούς φτιάξαμε και η οποία χάραξε πραγματικά ιστορία στην Ιεραποστολή εδώ του Τουλιάρ μέσα στις καρδιές μας μια που συνδέθηκε με τίς πιο έντονες μνήμες σε αυτόν τον τόπο. Τότε θυμάμαι πώς τα παιδιά πέφτανε χαριτωμένα στην αγκαλιά μου θαρρείς και κάποιος τα έστελνε για να σου χαρίσουν αυτό που δεν είχες ποτέ μέσα στην μοναξιά σου. Περίμενα με δίψα εκείνες τις στιγμές δίπλα στους ψαράδες που με τόση χάρη ρίχνανε τότε τις πιρόγες τους στην χρυσογάλαζη θάλασσα του Ινδικού. Ένας πανέμορφος πίνακας από τίς μνήμες αυτού του τόπου ανοίγεται τώρα μπροστά μου όταν σαν από όνειρο ακούω την φωνή σου που με τόση αγάπη μπαίνει μαζί με τον απογευματινό νοτιά μέσα στα σωθικά μου. Πάμε αδελφέ μου βράδιασε πια. Και μια άλλη φωνή μέσα σου: «Αγάπη. Αυτή είναι η Αλήθεια».
…Στάσου λίγο μου λές. Εδώ είναι οι υπάρξεις που αγαπώ πάνω από όλες. Και αυτομάτως βλέπω δέκα λερωμένα και κουρελιασμένα ημίγυμνα παιδάκια με απλωμένα τα χέρια. Μικρά τσοπανόπουλα καταδιψασμένα και ηλιοκαμένα, της φυλής Masikoro μιας από τις δύο που αγάπησα πάνω από όλες στον τόπο αυτό. Μα αυτά τα παιδιά δεν είναι που εχθές σε σταματούσαν και απλώνανε τα χέρια μπροστά σου; Τώρα μαζί με το δικό σου ένα ακόμα χέρι έρχεται να απλωθεί προς αυτά τα παιδιά και μια φωνή που σου φωνάζει: βλέπεις, δεν είσαι μόνος. Είμαι δίπλα σου ακούς, για να σου δώσω αυτό που σου έλλειψε τόσα χρόνια μέσα στον αγώνα σου. Την Αγάπη. Αυτή είναι η Αλήθεια.
…Πάμε στο νοσοκομείο. Το παιδί βασανίζεται μου λες. Δεν μπορεί να ανασάνει και πονάει. Έχει αφόρητους πόνους. Τα χέρια σου τώρα το ευλογούν. «Δεν θα ζήσει πολύ». Μετά από δύο μέρες το παιδί μας έφυγε πατέρα μου. Τα χέρια μας μαζί το ευλογούν στο τελευταίο ταξίδι. «Έχουμε έναν άγγελο στον ουρανό να πρεσβεύει για μας». Τα τελευταία σου λόγια, ο τελευταίος ασπασμός του Επισκόπου προς έναν βλαστό μας που μόλις άφησε τη ζωή. Πρέπει να μεταφράσω μα δε μπορώ πια. Οι μνήμες ξεδιπλώνονται σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά μου αν και οι εικόνες είναι πια τόσο θολωμένες στα μάτια. Είμαι μέσα στο ιερό. Το νεκρό μας παιδί ο Χρύσανθος μόλις 16 ετών έφυγε πια. Και ακόμα ακούω την ταπεινή, σχεδόν ψιθυριστή φωνή του να με χαιρετά στην αυλή της εκκλησίας. Φεύγω πατέρα μου σου λέει τώρα. Φεύγω μα μη κλαίς είμαι μαζί σου. Και μη ξεχνάς δεν είσαι πια μόνος. Κι ο θρήνος πέπαυται. Γιατί έχεις δίπλα σου την Αγάπη. Αυτή είναι η Αλήθεια.
Τι παράξενη ένωση αυτή του θανάτου με τη ζωή μέσα στην πίστη μας!
Μα τελικά πουθενά δεν μπορείς να βρεις τη Αλήθεια αδελφέ μου μού λές παρά μόνον στην Αγάπη του Χριστού.
Είμαστε μαζί στον αγώνα αυτό. Δε νομίζω πια να έχεις αμφιβολία. Η αρχή για να κατανοήσεις την Αλήθεια είναι η Αγάπη. Αυτή είναι επίσης και το πλήρωμα της Αλήθειας.
Τα απογεύματα στο Τουλιάρ δίπλα στην θάλασσα είναι υπέροχα. Η θάλασσά μας αυτή, γαλήνια ετοιμάζεται να υποδεχτεί τότε τον παμφώτεινο σύντροφό της που έχει ήδη ντυθεί το πορφυρένιο του χιτώνα για να την συναντήσει για μια ακόμα φορά κάτω από τον μαγευτικό έναστρο ουρανό. Τα παιδιά δίπλα σου και στην αγκαλιά του σεβαστού πατέρα και επισκόπου του τόπου σε γεμίζουν με άμμο με τα ατέρμονα παιχνίδια τους ενώ οι πιρόγες για μια ακόμα φορά πέφτουν γοητευτικά και με αγέρωχη υπερηφάνεια, με υψωμένα τα πανιά τους για να θρέψουν με τήν Χάρη και ευλογία του Θεού αυτά τα υπέροχα πλάσματά Του που μπορεί να μην έχουν μάθει γράμματα πολλά στην ζωή τους αλλά ξέρουν καθημερινά να σου διδάσκουν την αρχή κάθε αρετής και την βάση κάθε φιλοσοφίας και κάθε καλού σε αυτόν τον κόσμο. Την αγάπη και την χαρά μέσα σέ αυτήν.
Το χέρι σου με χτυπάει ελαφριά στην πλάτη μου, κι εγώ δεν νοιώθω το βαρύ και άχαρο χέρι ενός «δεσπότη» αλλά το χέρι ενός πραγματικού πατέρα να μου δίνει κουράγιο και να μου λέει: Πάνω από όλα Αγάπη. Γιατί μέσα της κρύβεται κάθε Αλήθεια.
Γιατί αυτή είναι η Αλήθεια στον κόσμο αυτό.
π. Πολύκαρπος Αγιαννανίτης
