Σε ένα από τα προηγούμενα άρθρα μας αφήσαμε τον Κύριο πάνω στον Σταυρό. Σε αυτό, θα προσεγγίσουμε τα βιώματά Του, όχι μέσα από τα λόγια της Καινής Διαθήκης-από την εμπειρία κάποιου που Τον παρακολουθούσε κατά την διάρκεια των Παθών- αλλά μέσω κάποιου που έζησε εκατοντάδες χρόνια πριν κι ωστόσο η χάρις του Θεού τού τα φανέρωσε.
Περιγράφει ο Ησαΐας: «Πολλοί έχουν εκπλαγεί γι’ αυτόν, γιατί ήταν τόσο παραμορφωμένη η όψη του, ελκυστικός δεν ήταν, ούτε ωραίος ώστε να τον προσέξουμε, ούτε η παρουσία του ήταν τέτοια, που να τον αγαπήσουμε. Ήταν περιφρονημένος από τους ανθρώπους και εγκαταλελειμμένος, άνθρωπος φορτωμένος θλίψεις, του πόνου σύντροφος, έτσι που να γυρίζουν απ’ αλλού οι άνθρωποι το πρόσωπό τους. Τον αγνοήσαμε σαν να ήταν ένα τίποτα, του δώσαμε την καταφρόνια μας και εκτίμηση ούτε μια στάλα». Και επιπλέον: «Φτιάξαν τον τάφο του ανάμεσα στους ασεβείς, το μνήμα του κοντά στους παραπεταμένους και όμως δεν είχε πράξει ανομία και δόλος δεν είχε βρεθεί στο στόμα του»[1].
Θα ολοκληρώσουμε λοιπόν τη μελέτη των γεγονότων, ενσκήπτοντας στα δύο εξαίρετα κεφάλαια των κατηχήσεων του Αγίου Κυρίλλου με τις προφητείες για την Ανάσταση. Διότι είναι αλήθεια πως κι αν ακόμα προφητευόταν με την παραμικρή λεπτομέρεια η σύλληψη, τα βασανιστήρια, ο θάνατος και πραγματοποιούνταν όλα χωρίς να υπάρχει η Ανάσταση, θα έμεναν θαυμαστά γεγονότα, αλλά όχι σωτηριώδη, όπως είναι τώρα για τον κόσμο. Εύστοχα επισημαίνει ο θεσπέσιος Παύλος: «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν»(Α. Κορ. 15,14) κι ακόμα: «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν· ἔτι ἐστὲ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν(Α. Κορ. 15,17). Σε μετάφραση: «Εάν δε ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε είναι αδειανό και χωρίς περιεχόμενο το κήρυγμα μας, κούφια και ανωφελής η πίστις σας» και «άν δε ο Χριστός δεν έχη αναστηθή, όπως λέγουν μερικοί πλανεμένοι, τότε είναι χωρίς περιεχόμενον και εντελώς ανωφελής η πίστις σας. Είσθε άκομα βυθισμένοι εις τας αμαρτίας σας».
Αν στο πρώτο άρθρο ήταν τελείως ανήκουστο και απίστευτο για τους Εβραίους το ότι ο Κύριος, ο Μεσσίας, ο πανίσχυρος, ένδοξος και παντοδύναμος κυβερνήτης του σύμπαντος, θα προδίδετο, δεν θα αναγνωριζόταν από αυτούς τους οποίους καθημερινά τον περίμεναν, μελετούσαν τις θείες γραφές και στοχάζονταν την έλευσή του, αν τους ήταν αδιανόητο ότι οι ίδιοι θα είναι υπαίτιοι για την θανατική του καταδίκη και μάλιστα με έναν θάνατο προσβλητικό με έναν θάνατο καταραμένο, με τη σταύρωση, τόσο ασύλληπτο στέκει στην σκέψη των Ελλήνων -ή γενικά των ειδωλολατρών- η ανάσταση ενός ανθρώπου, η νίκη του θανάτου. Είναι γνωστό πως, όταν ο Απόστολος Παύλος κήρυξε στους Αθηναίους Χριστό θανόντα και αναστάντα λέγοντας: «διότι ἔστησεν ἡμέραν ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, ἐν ἀνδρὶ ᾧ ὥρισε, πίστιν παρασχὼν πᾶσιν ἀναστήσας αὐτὸν ἐκ νεκρῶν»(Πραξ. 17,31) εκείνοι -όπως μας πληροφορεί ο Λουκάς- «ἀκούσαντες ἀνάστασιν νεκρῶν οἱ μὲν ἐχλεύαζον, οἱ δὲ εἶπον· ἀκουσόμεθά σου πάλιν περὶ τούτου»(Πραξ. 17,32).
Ας εστιάσουμε τώρα στο θέμα μας: «η Παλαιά Διαθήκη προφητεύει για την Ανάσταση και τα γεγονότα γύρω από αυτήν» ή αλλιώς «Οι προφητείες για την Ανάσταση, σύνεργο ιεραποστολής».
Αναφέρει χαρακτηριστικά ο ψαλμωδός: «Ένεκεν της ταλαιπωρίας των πτωχών και του στεναγμού των πενήτων νυν αναστήσομαι λέγει Κύριος». «Εξ αιτίας της ταλαιπωρίας των πτωχών και του στεναγμού των στερημένων θα αναστηθώ τώρα, λέγει Κύριος»(ψαλμός 11,16), όπως επίσης: «δεν θα εγκαταλείψεις τη ψυχή μου στον Άδη, ούτε θα επιτρέψεις σε αυτόν που σου είναι αφοσιωμένος να δοκιμάσει θάνατο»(ψαλμός 15.10). Σχολιάζοντας τον παραπάνω ψαλμό ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων επισημαίνει: «Δεν είπε, ούτε θα επιτρέψεις σε αυτόν που σου είναι αφοσιωμένος να πεθάνει, γιατί τότε δε θα πέθαινε, αλλά τη φθορά βέβαια και την αποσύνθεση δεν τα βλέπω, όσο για τον θάνατο δεν θα παραμείνω για πολύ κάτω από την εξουσία του»[2]. Και αναρωτιέται ο Άγιος Κύριλλος: «τι είναι αυτό που σου συνέβη Κύριε; Γλύτωσες από τους εχθρούς σου ή μήπως απαλλάχθηκες από μελλοντικές τιμωρίες;»[3]. Ο ίδιος ο ψαλμός φανερώνει ξεκάθαρα τι συνέβη ή, καλύτερα, τι θα συνέβαινε. «Κύριε, ανήγαγες εξ άδου τη ψυχή μου», δηλαδή, «Κύριε έβγαλες την ψυχή μου από τον Αδη»(ψαλμός 29,4) και συνεχίζει να προφητεύει ο ψαλμωδός: «Με έσωσες από τους νεκρούς που κατεβαίνουν στον τάφο» (ψαλμός 29,4).
Τί αποκαλύπτουν οι ψαλμοί και οι προφητείες για τον χρόνο που θα πραγματοποιηθεί η Ανάσταση; Θα είναι πρωί, μεσημέρι ή βράδυ; Επικεντρωνόμαστε στον έκτο στίχο του 29ου ψαλμού: «Το εσπέρας αυλισθήσετε κλαυθμός , και εις το πρωί αγαλλίασις». «Το βράδυ θα διανυκτερεύσει μαζί σας το κλάμα και το πρωί θα έρθει η αγαλλίαση». Και πράγματι, αργά το βράδυ οι μαθητές είχαν πένθος, και το πρωί ήρθε η Χαρά της Αναστάσεως.
Ας εξετάσουμε τον τόπο. Αναφέρει το Άσμα Ασμάτων: «Κατέβηκα σε κήπο με καρυδιές» και «Κήπος περιφραγμένος, πηγή σφραγισμένη». Και ο ιερός Κύριλλος υπογραμμίζει πως όντως κήπος υπήρχε εκεί που ενταφιάστηκε ο Ιησούς[4] και ακόμη πως ο τάφος Του ήταν σφραγισμένος· από ποιους; Από τους Ιουδαίους, όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο: «Θυμηθήκαμε -λέει- ότι εκείνος ο πλάνος, ενώ ακόμα ζούσε, είπε ότι μετά από τρεις ημέρες θα αναστηθώ. Δώσε λοιπόν εντολή να ασφαλιστεί ο τάφος» Και παρακάτω: «και εκείνοι πήγαν και ασφάλισαν τον τάφο, σφράγισαν δηλαδή την ταφόπλακα και έβαλαν φρουρά (Μάτθ. 27,66).
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να παραλληλίσω την φρουρά εκείνη που φύλαγε τον τάφο του Ιησού με τη σημερινή ισραηλινή αστυνομία που ελέγχει τον εκάστοτε πατριάρχη Ιεροσολύμων λίγο πριν βγάλει το Άγιον Φως. Το Άγιον Φως είναι μαρτυρία Αναστάσεως και σίγουρα ανάβει κάθε φορά. Ας συλλογιστούμε· αν δεν άναβε, τότε αυτό το κράτος και οι υπηρεσίες του θα το φανέρωναν απευθείας. Αν δεν ήταν αλήθεια, θα επιδίωκαν και οι αιρετικοί να εισέλθουν στο τάφο του Ιησού για να βγάλουν το Άγιον Φως. Αυτό όμως, μόνο στον ορθόδοξο πατριάρχη Ιεροσολύμων φανερώνεται, ως απόδειξη της μοναδικότητας, Αγιότητας και Καθολικότητας της Αγίας μας Εκκλησίας.
Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο που η κουστωδία των στρατιωτικών φυλάει τον τάφο του Ιησού. Γράφει ο προφήτης Σοφονίας απευθυνόμενος στους μαθητές εκ μέρους του Χριστού: «Ετοιμάσου, ξύπνα πρωί-πρωί διότι έχουν καταστραφεί όλες οι παραφυάδες τους»(Σοφονίας 3,7), δηλαδή οι στρατιώτες των Ιουδαίων και των Ρωμαίων. Καταστράφηκε η κουστωδία, η φρουρά του τάφου του Αναστάντα Χριστού, οι άνθρωποι των οποίων η παρουσία στο μνήμα είναι ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο της Αναστάσεως του Χριστού. Είναι δυνατόν να αποκοιμήθηκαν όλοι μαζί; Και δεν άκουσαν ούτε καν τον λίθο του τάφου που μετακινούσαν οι μαθητές για να κλέψουν τον Ιησού; Αν ήρθαν οι μαθητές ενώ οι στρατιώτες ήταν ξύπνιοι, δεν έγινε καμία μάχη; Δεν τραυμάτισαν ή δεν σκότωσαν κανέναν μαθητή; Δεν τραυματίστηκαν από κανέναν; Πώς κλέψανε το σώμα του Ιησού; Μήπως υπήρχε καμιά μυστική έξοδος από τον τάφο εκτός από τον βαρύ λίθο που βρισκόταν στην πόρτα του τάφου; Όχι φυσικά, γιατί έπειτα από την Ανάσταση έλεγξαν τον τάφο εξονυχιστικά. Εάν κάτι βρισκόταν, θα το διατυμπάνιζαν έτσι ώστε να σταματήσει να φημολογείται το γεγονός της Ανάστασης.
Το ότι ο Ιησούς αναστήθηκε φανερώνεται ξεκάθαρα και από ακόμη μια περίπτωση. Οι στρατιώτες πήγαν στους Ιουδαίους και είπαν πως ο Χριστός αναστήθηκε και οι Ιουδαίοι τους έταξαν χρήματα, αρκεί να ισχυρίζονταν ότι το σώμα του Χριστού το έκλεψαν οι μαθητές του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα έπρεπε όλοι να εκτελεστούν για παράβλεψη καθήκοντος. Αυτοί, ωστόσο, όχι μόνο δεν εκτελέστηκαν αλλά αντιθέτως απήλαυσαν τους καρπούς της εξαγοράς τους από τους Ιουδαίους. Μήπως προφητεύεται και η προαναφερθείσα απάτη; Βεβαίως! Από τον προφήτη Ησαΐα, ο οποίος σημειώνει: «αλλά λέγετε ημίν και αναγγέλλετε ημίν ετέραν πλάνησιν»· σε μετάφραση: «αλλά μας λέτε και μας παροτρύνετε να παραπλανήσουμε για ακόμα μια φορά τον λαό»(Ησ. 39,10).
Ας διαβάσουμε προσεκτικά και τον ογδοηκοστό έβδομο ψαλμό, όπου ο Χριστός λέει με το στόμα του ψαλμωδού «Κύριε, συ που είσαι ο Θεός της σωτηρίας μου, φωνάζω την ημέρα και τη νύχτα σ’ εσένα»(87,2). Πρόκειται για την προφητεία της προσευχής του Ιησού στο όρος των ελεών, κατά την οποία συντετριμμένος απευθυνόταν στον Θεό Πατέρα. Ύστερα από δυο στίχους τονίζει ο ψαλμωδός: «εγενήθην ωσεί άνθρωπος αβοήθητος εν νεκροίς ελεύθερος»(87,5) «έγινα σαν άνθρωπος αβοήθητος, ελεύθερος μεταξύ των νεκρών». «Δεν είπε, έγινα άνθρωπος αβοήθητος, αλλά «σαν άνθρωπος αβοήθητος», διότι σταυρώθηκε, όχι από αδυναμία, αλλά θεληματικά. Και ο θάνατός Του δεν προήλθε από εκούσια ασθένειά Του· «συγκαταριθμήθηκα με εκείνους που κατεβαίνουν στον τάφο»(87,5)»[5]. Και ακολουθεί μία εξόφθαλμη προφητεία: «απομάκρυνες τους γνωστούς μου από κοντά μου»(87,9). Εννοεί τους μαθητές Του οι οποίοι σύσσωμοι -πλην του Ιωάννη που βρισκόταν κάτω από τον σταυρό- Τον είχαν εγκαταλείψει.
Ας ρίξουμε και μια ματιά -σύμφωνα πάντα με την σοφή καθοδήγηση του Αγίου Κυρίλλου- στην εποχή που αναστήθηκε ο Χριστός και αν αυτή προφητεύεται από την Παλαιά Διαθήκη. Στο βιβλίο των Ασμάτων αναφέρεται: «ο χειμώνας πέρασε, η βροχή πέρασε και έφυγε, τα λουλούδια έκαναν την εμφάνισή τους στη γη, ήρθε ο καιρός του κλαδέματος»(Άσμα 2,4). Δεν είναι η γη γεμάτη λουλούδια και κλαδεύουν τ’ αμπέλια; Βλέπετε πως με σαφήνεια είπε το Άσμα Ασμάτων ότι πέρασε ο χειμώνας· πως ο Χριστός αναστήθηκε τον Απρίλιο. Αυτή είναι η εποχή και ο πρώτος μήνας για τους Εβραίους, κατά τον οποίο γιορτάζεται το Πάσχα, που στην Παλαιά Διαθήκη ήταν συμβολικό, τυπικό, ενώ τώρα είναι πραγματικό»[6].
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι προλέγονται ακόμα και τα αρώματα των μυροφόρων και το μίγμα της σμύρνας με την αλόη που προσέφερε ο Νικόδημος στον ενταφιασμένο Κύριο. Μας πληροφορεί πάλι το Άσμα Ασμάτων: «Τρύγησα τη σμύρνα μου με τα αρώματά μου» και «σμύρνα και αλόη μαζί με όλα τα πρώτα αρώματα»(Άσμα 4,14).
Επιπλέον, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, η Μαρία πήγε στον τάφο αναζητώντας τον Ιησού, και δεν Τον έβρισκε. Ύστερα άκουσε από τους αγγέλους το χαρμόσυνο μήνυμα και στη συνέχεια Τον είδε με τα μάτια της. Άραγε και αυτά είναι γραμμένα; Διαβάζουμε στο Άσμα Ασμάτων: «αναζήτησα στην κλίνη μου αυτόν που αγάπησε η ψυχή μου»(Άσμα 3,1). Για ποια ώρα της μέρας γίνεται λόγος; «Αναζήτησα στην κλίνη μου τις νύχτες, εκείνον που αγάπησε η ψυχή μου»(Άσμα 3,1). Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο μας βεβαιώνει ότι η Μαρία «πήγε ενώ ακόμα ήταν σκοτάδι»(Ιω. 20,1). Και συνεχίζει το Άσμα Ασμάτων: «ενώ ήμουν στην κλίνη μου τον αναζήτησα τις νύχτες και δεν τον βρήκα». Και επαληθεύει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του: «ήραν τον Κύριό μου, και ουκ οίδα που έθηκαν αυτόν» .
Το ίδιο βιβλίο προλέγει επανηλλειμμένως τη στάση της Μαρίας και τη συνάντησή της με τον Διδάσκαλο: «μήπως είδατε αυτόν που αγάπησε η ψυχή μου; Αλλά μόλις απομακρύνθηκα λίγο από αυτούς (δηλαδή από τους αγγέλους) βρήκα αυτόν που αγάπησε η ψυχή μου, τον κράτησα και δεν τον άφησα»(Άσμα 3, 3-4). Πραγματικά, μετά την οπτασία των αγγέλω παρουσιάστηκε μόνος του ο Ιησούς· «και να, τις συνάντησε λέγοντας ‘χαίρετε’ και αυτές πλησίασαν και κράτησαν τα πόδια του»(Ματθ. 28, 5-9). Τον κράτησαν για να εκπληρωθεί το «τον κράτησα και δεν τον άφησα»(Άσμα 3,4).
Ο Άγιος Κύριλλος συνεχίζει να παραθέτει μαρτυρίες της αναστάσεως από τους εκλεκτούς ανθρώπους του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης γράφοντας: «Εκείνοι που έκρυψαν την αλήθεια καταχωνιάστηκαν, ενώ αυτοί που την αποδέχτηκαν έζησαν με τη δύναμη του Σωτήρα, ο οποίος δεν αναστήθηκε μόνον ο ίδιος από τους νεκρούς, αλλά ανέστησε μαζί του και άλλους νεκρούς, τους οποίους εκπροσωπώντας ο προφήτης Ωσηέ γράφει: «θα μας θεραπεύσει σε δύο ημέρες, και την Τρίτη ημέρα θα σηκωθούμε, και θα ζήσουμε κοντά σου»(Ωσηέ 6,2)»[7]. Επίσης, ο επίσκοπος Ιεροσολύμων ελέγχει τους Ιουδαίους που δεν πείθονται από τις Γραφές και αμφισβητούν την Ανάσταση του Ιησού λέγοντάς τους: «Για ποιο λόγο, ενώ λέτε ότι ο Ελισσαίος και ο Ηλίας έχουν αναστήσει νεκρούς, προβάλλετε αντιρρήσεις για την Ανάσταση του Σωτήρα μας; Επειδή τάχα τώρα δεν έχουμε επιζώντες μάρτυρες των γεγονότων για τα οποία μιλάμε; Φέρτε μας λοιπόν και εσείς μάρτυρες για τα γεγονότα που έγιναν τότε. Θα πείτε βέβαια ότι είναι γραμμένο εκείνο, κι αυτό που ισχυριζόμαστε είναι γραμμένο. Γιατί λοιπόν το ένα το αποδέχεστε και το άλλο το αποδοκιμάζετε; Εβραίοι τα έγραψαν εκείνα, και οι Απόστολοι όλοι ήταν Εβραίοι. Γιατί, λοιπόν, δεν πιστεύετε στους δικούς σας; Ο Παύλος, ο κήρυκας των εθνών ήταν Εβραίος από Εβραίους και οι δώδεκα Απόστολοι επίσης κατάγονταν από Εβραίους. Έπειτα δεκαπέντε Ιεροσολυμίτες επίσκοποι, που ήταν Εβραίοι, διετέλεσαν διαδοχικά επίσκοποι Ιεροσολύμων. Για ποιον λοιπόν λόγο τα μεν δικά σας τα παραδέχεστε, ενώ τα δικά μας τα αποδοκιμάζετε, αν και είναι γραμμένα και αυτά από τους Εβραίους, τους δικούς σας;»[8].
Με το ίδιο σκεπτικό της απιστίας και της δυσπιστίας πολλοί από τους Ιουδαίους ισχυρίζονται πως οι νεκροί που αναστήθηκαν από τον Ηλία, μόλις είχαν πεθάνει, ενώ ο Ιησούς έμεινε τρεις μέρες στον τάφο. Πάνω σ’ αυτό ο Άγιος Κύριλλος τους παραθέτει έναν πανέμορφο παραλληλισμό του Ιωνά με τον Ιησού. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «την μαρτυρία που ζητάτε γι’ αυτά, μας την δίνει ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς στα Ευαγγέλια λέγοντας «όπως ο Ιωνάς βρισκόταν μέσα στην κοιλιά του κήτους τρεις μέρες και τρεις νύχτες, έτσι θα μείνει και ο Υιός του Ανθρώπου στα σπλάχνα της γης τρεις μέρες και τρεις νύχτες»(Ματθ. 12,40).
Καθώς όμως, εξετάζαμε τη διήγηση αυτή του Ιωνά, βρήκαμε ότι έχει μεγάλη ομοιότητα με τον Ιησού. Ο Ιησούς στάλθηκε να κηρύξει μετάνοια και ο Ιωνάς το ίδιο, αλλά αυτός μεν έφυγε χωρίς να ξέρει τι θα συμβεί, ενώ ο Ιησούς ήρθε με τη θέλησή του για τη μετάνοιά μας και τη σωτηρία μας. Ο Ιωνάς κοιμόταν στο πλοίο και ροχάλιζε, ενώ η θάλασσα είχε τρικυμία μεγάλη. Και όταν κοιμόταν ο Ιησούς, κατά θεία οικονομία φουρτούνιασε η θάλασσα, για να γίνει στη συνέχεια γνωστή η δύναμη εκείνου που κοιμόταν. Στον Ιωνά έλεγαν «γιατί ροχαλίζεις; Σήκω και επικαλέσου τον Θεό σου, για να μας σώσει ο Θεός», ενώ στον Δεσπότη έλεγαν «Κύριε, σώσε μας. Εκεί είπαν, «παρακάλεσε τον Θεό σου» και εδώ «σώσε μας». Αλλά ο Ιωνάς λέει «πάρτε με και ρίξτε με στη θάλασσα και θα κοπάσει η τρικυμία, ενώ αυτός, ο Χριστός δηλαδή, επέπληξε τους ανέμους και τη θάλασσα «και έγινε γαλήνη μεγάλη». Και ο μεν Ιωνάς ρίχτηκε στην κοιλιά ενός κήτους, ενώ ο Ιησούς κατέβηκε θεληματικά στον Άδη, για να ξεράσει ο θάνατος εκείνους που είχε καταπιεί, σύμφωνα με αυτό που είναι γραμμένο από τον Ωσηέ «θα τους γλυτώσω από τα χέρια του άδη και θα τους λυτρώσω από τον θάνατο»(Ωσηέ 13,14)»[9].
Αξίζει , επιπλέον ν’ αναφερθούμε και σε μια ακόμη προφητεία η οποία σχετίζεται με τις εμφανίσεις του Ιησού. «Μετά την ανάσταση ο Ιησούς φανερώθηκε μπροστά στους μαθητές Του μέσα από τις κλειστές πόρτες, αλλά αυτοί αμφέβαλαν ότι είναι ο ίδιος, νομίζοντας ότι βλέπουν κάποιο φάντασμα. Εκείνος όμως τους προέτρεψε: «ψηλαφίστε με και θα δείτε, βάλτε τα δάκτυλά σας στα σημάδια που άφησαν τα καρφιά, όπως ζητούσε να κάνει ο Θωμάς. Και ενώ αυτοί ακόμα από την χαρά τους δεν πίστευαν και θαύμαζαν, τους ρώτησε: «έχετε τίποτα φαγώσιμο εδώ;» Εκείνοι του πρόσφεραν ένα κομμάτι ψητό ψάρι και κηρήθρα από μελίσσι». Και όλα αυτά για να εκπληρωθεί το χωρίο του Άσματος Ασμάτων που αναφέρει «έφαγα τον άρτο μου και το μέλι μου»(Άσμα 5,1)»[10]. Τι φοβερό! Προλέγεται ότι ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του θα φάει μέλι από μελίσσι!!
Κλείνοντας, παραθέτουμε τη ρήση του προφήτου Σοφονία: «διότι τότε θα μεταβάλλω τις γλώσσες των λαών»(Σοφ. 3,9). Έτσι κι έγινε μετά την Ανάσταση. Με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, δόθηκε το χάρισμα των γλωσσών «με σκοπό να υπηρετήσουν τον Κύριο κάτω από ένα ζυγό κατά τον Σοφονία». Την ημέρα της Πεντηκοστής, παρ’ όλο που βρισκόταν εκεί, στο υπερώο, άνθρωποι διαφορετικών εθνοτήτων και επομένως διαφορετικών διαλέκτων και γλωσσών, και ενώ ο Πέτρος μιλούσε σε μία μόνο γλώσσα, καταλάβαιναν όλοι, διότι σύμφωνα με τον προφήτη μεταβλήθηκαν οι γλώσσες των λαών.
Συνοψίζοντας, ο Άγιος Κύριλλος αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων μάς παρουσιάζει ξάστερα και διδακτικά ένα πλήθος προφητειών γύρω από τα γεγονότα της Αναστάσεως και έτσι περίτρανα αποδεικνύει πως οι προρρήσεις των προφητών και γενικότερα των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώνονται στο πρόσωπο του Ιησού, τεκμηριώνοντας την πλήρη ταύτιση και αρμονία της Παλαιάς με την Καινή Διαθήκη, αλλά και την θεότητα του Ιησού δια του τεραστίου σημείου-θαύματος της προφητείας. Αυτό το θαύμα οφείλουμε και εμείς να το διατυμπανίζουμε, τόσο στα πλαίσια της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής ιεραποστολής και να το χρησιμοποιούμε ως εργαλείο της ορθόδοξης μαρτυρίας στα έθνη.
Βαθιά συγκινημένος, έχοντας ολοκληρώσει το τελευταίο άρθρο του ιεραποστολικού συναξαρίου στον φιλόξενο ιστότοπο της αδελφότητός μας στον οποίο αναρτήθηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια 60 άρθρα ιεραποστολικού περιεχομένου (ένα κάθε μήνα), θα ήθελα να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου κυρίως στον Άγιο Θεό για τη δύναμη και ανοχή Του καθόλη τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας. Έπειτα, βαθιά ευγνωμοσύνη οφείλω στον εμπνευστή του εγχειρήματος αυτού, σύμβουλο και συμπαραστάτη μου κ. Άγγελο Βογιατζή – επί σειρά ετών μέλος του διοικητικού συμβουλίου της αδελφότητός μας-, στην εκπαιδευτικό ομόζυγό μου Ροδονίκη για τις καθοριστικές διορθώσεις των κειμένων, στον φιλόλογο κ. Ηλιάδη Χριστόδουλο για την φιλολογική επιμέλεια των άρθρων, αλλά και στον συνεργάτη της αδελφότητός μας κ. Κιντσάκη Γεώργιο για τις ανάρτησεις των κειμένων στον ιστότοπο, την εύρεση των κατάλληλων εικόνων και την καλαίσθητη παρουσίασή τους.
Χριστός Ανέστη!
[1] Ιωήλ Γιαννακόπουλου, Η Παλαιά Διαθήκη, εκδ. «Λυδία», τ. 6, Θεσσαλονίκη 1986, σσ. 373-376.
[2] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 77.
[3] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 77.
[4] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 79.
[5] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 83.
[6] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 85.
[7] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 93.
[8] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 93.
[9] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 95-97.
[10] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 87.
