Εὐρισκόμενος στό Christ-church στά πλαίσια τῆς ἀρχικῆς ἐνημερωτικῆς ἐπισκοπικῆς περιοδείας μου, συνάντησα τόν Κυριάκο, ἄνθρωπο τῶν ἐπιχειρήσεων, ἐνεργό καί δραστήριο μέλος τῆς τοπικῆς Ἑλληνορθοδόξου κοινότητος, ὁ ὁποῖος ἀναλίσκει σημαντικό προσωπικό χρόνο γιά νά παρέχει βοήθεια καί ἀρωγή στά κοινά.
Μέ τόν ἄμεσο καί παραστατικό του τρόπο, μοῦ ἀνέφερε τήν ἰδιαίτερη ἐμπειρία πού εἶχε, ὅταν συνάντησε τόν πρώην Μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας καί νῦν Γάνου καί Χώρας κ.κ. Ἀμφιλόχιο καί ἄκουσε ἀπό τά χείλη του τίς σκέψεις καί τά σχέδιά του γιά τήν ἔναρξη τῆς ἱεραποστολικῆς προσπαθείας στά νησιά τοῦ Εἰρηνικοῦ Ὠκεανοῦ.
Τόν ἄκουγε μέ πολλή προσοχή καί σεβασμό καί προσπαθοῦσε νά κατανοήσει τό εὖρος τῶν σκέψεων τοῦ γέροντος. Ἄκουγε, δέν μιλοῦσε καί δέν μίλησε ἕως τό τέλος. Ἄν μιλοῦσε, μέ τήν τετράγωνη λογική πού τόν χαρακτηρίζει, θά τοῦ ἔλεγε ὅτι αὐτό τό ὅραμα, αὐτό τό ἐγχείρημα εἶναι πρακτικά ἀνέφικτο, ἀφοῦ γιά τήν ὑλοποίησή του θά χρειάζονταν τεράστιες ποσότητες πόρων οἰκονομικῶν, ἀνθρωπίνου δυναμικοῦ, ἐξειδικευμένης ἐργασίας, μηχανικῶν, νομικῶν κ.λπ. καί ὁ γέροντας δέν εἶχε παρά μόνο τό ἀντερί του. Ἐνδόμυχα ὁ Κυριάκος σκεφτόταν ὅτι λόγω τῆς ἡλικίας τοῦ ὁ γέροντας ἄρχισε νά τά «χάνει» καί νά μήν σκέφτεται λογικά.
Ἔφυγε ὁ γέροντας καί ξεκίνησε τήν ὑλοποίηση τοῦ ὁράματός του. Ὁ καιρός περνοῦσε καί ὁ Κυριάκος βρέθηκε γιά ἐπαγγελματικούς λόγους στά Φίτζι. Πῆγε νά δεῖ καί ἀπό κοντά ὅλα αὐτά πού ἄκουγε μέχρι τότε. Καί τί νά δεῖ; Τόν περικαλέστατο καί πεντακάθαρο μεγαλοπρεπῆ Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος νά κάθεται σάν λευκό περιστέρι στό καταπράσινο τοπίο τῆς ὑπαίθρου τοῦ νησιοῦ καί νά ἀκούγονται ἐντός του ὄμορφοι βυζαντινοί κατανυκτικοί ἐκκλησιαστικοί ὕμνοι ἀπό τά στόματα τῶν μικρῶν παιδιῶν τοῦ ὀρφανοτροφείου καί ντόπιων Φιτζιανῶν μοναζουσῶν, μέ τρόπο πού θά ζήλευαν πολλοί.
Κάθισε καί τούς χάζευε. Ἀπολάμβανε αὐτό πού ἄκουγε, δέν ἤθελε νά τελειώσει αὐτό πού ζοῦσε. Ὅμως ἡ λειτουργία τελείωνε. Τριάντα παιδιά καί ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι ἀνταποκρίθηκαν στό κάλεσμα τό ἱερουργοῦντος π. Βαρθολομαίου «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Ὅλοι, μηδενός ἑξαιρουμένου. Μόνο ὁ Κυριάκος στεκόταν σέ μία γωνία ἀποσβολωμένος καί ἔκπληκτος γιά ὅ,τι ζοῦσε.
Μόλις βγῆκαν ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία, ἡ ἥσυχη καί κατανυκτική ἀτμόσφαιρα τῆς ἀκολουθίας ἔδωσε τήν θέση της στά γελαστά πρόσωπα καί στίς χαρούμενες φωνές τῶν παιδιῶν. Ἡ χαρά τούς ἦταν ἔκδηλη στό πρόσωπό τους, στίς κινήσεις τους, στήν ὁμιλία τους, στήν συμπεριφορά τους πρός τούς ἄλλους. Ὁ Κυριάκος τούς ἔδωσε τέσσερις μπάλες πού τίς κρατοῦσε ὡς δῶρο. Τό τί πανηγύρι στήθηκε μέ τίς μπάλες δέν περιγράφεται. Ὅλη ἡ ἀλάνα τῆς ἱεραποστολῆς γέμισε μέ παιδιά πού ἔτρεχαν, ἔπαιζαν, χαίρονταν. Παιδιά πού αἰσθάνονταν ἀσφάλεια, ἐμπιστοσύνη καί τήν παρουσία ἀνθρώπων πού τά ἀγαποῦσαν καί τά νοιάζονταν. Τόν εὐχαρίστησαν μέ πολύ εὐγενικό καί ὥριμο τρόπο. Ὁ Κυριάκος ὅμως εὐχαριστήθηκε περισσότερο μέ τό χαμόγελό τους καί μέ τήν ἔκφραση τῆς χαρᾶς τους. Αὐτή ἡ κατάσταση ὑπάρξεως σπανίζει στίς δικές μας δυτικές ὀρθολογιστικές κοινωνίες, σκέφτηκε. Στά παιδιά μας δέν μαθαίνουμε πῶς νά εἶναι χαρούμενα, πῶς νά ζοῦν πραγματικά, πῶς νά χαίρονται τήν ζωή.
Ἐπισκέφτηκε καί τό μοναστήρι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τό safe home, τόν ξενώνα τῶν μεγαλύτερων ἀγοριῶν. Ἐνθουσιάστηκε, συγκινήθηκε, ἔνοιωσε μέσα του ποιό πραγματικά εἶναι τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ποιός εἶναι ὁ ρόλος της καί ποιά ἡ ἀποστολή της στόν κόσμο. Ἔνοιωσε καί λίγο ἔνοχος γιά τήν προηγούμενη ἐπιφυλακτική στάση του καί ἕνα δάκρυ κύλισε ἀπό τά μάτια του. Πῆγε καί ἀγόρασε μεγάλη ποσότητα τροφίμων, καινούργια κρεβάτια καί στρώματα καί πολλά παιχνίδια γιά τά παιδιά. Ἤθελε καί αὐτός μέ τίς δικές του δυνάμεις νά συμβάλει καί νά νοιώσει καί αὐτός μέλος τῆς κοινωνίας τῆς χαρᾶς. Ἔκτοτε ὁ σεβασμός του, ἡ εὐγνωμοσύνη του καί ὁ θαυμασμός του γιά τόν γέροντα Ἀμφιλόχιο καί γιά τό ἐπιτελεσθέν ἔργο εἶναι ἔκδηλος καί συνεχής. Καί ἐνθαρρύνει ὅλους μας νά συνεχίσουμε καί ἐπαυξήσουμε τό μεγάλο, θεάρεστο καί «τρελό» ὅραμα τοῦ γέροντος Ἀμφιλοχίου πρός δόξαν Θεοῦ.
†Ο Νέας Ζηλανδίας Μύρων
