Ανάμεσα στις ομιλίες που απαρτίζουν το βιβλίο των «Κατηχήσεων» του Αγίου ιεραποστόλου Κυρίλλου Ιεροσολύμων, ξεχωριστή θέση κατέχουν – όχι τυχαία – δυο «διαμάντια» της πατερικής γραμματείας, αφιερωμένα στις προφητείες. Ο πρώτος λόγος αφορά στις προφητείες για τα γεγονότα της σταυρώσεως και ο δεύτερος σε αυτές περί Αναστάσεως του Σωτήρος. Ακολουθώντας το φρόνημα του Αγίου, οφείλουμε και εμείς με τη σειρά μας να αναδείξουμε την αξία της προφητείας- του οικουμενικού και διαρκούς αυτού σημείου της πίστεώς μας- στους χρείαν έχοντες κατηχήσεως αδελφούς μας.
Αναμφίβολα, η προφητεία διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στη ζωή της εκκλησίας και κατ’ επέκταση στη ζωή του καθενός μας! Πρόκειται για ένα ζωντανό θαύμα που μας χαρίσθηκε ως κληρονομιά να το μελετούμε μέχρι τη συντέλεια του κόσμου. Αναφέρω τα λόγια του Πασκάλ, του πρωτοπόρου αυτού επιστήμονα, ο οποίος τόνιζε: «μου αρκούν οι προφητείες ώστε να πιστέψω»[1]. Ο δε ιερός Χρυσόστομος επισήμαινε πως: «Οι προφητείες προέλεγαν εκείνα που επρόκειτο να συμβούν στο μέλλον για να μην νομίσει ο κόσμος ότι τα γεγονότα συμβαίνουν έτσι απλά και στην τύχη, σαν κάποιο δηλαδή αποτέλεσμα της φύσεως ή σαν ενέργεια των πραγμάτων, αλλά αυτά συμβαίνουν σύμφωνα με τον ουράνιο νόμο και την απόφαση του Θεού, γεγονός που βοηθούσε τον κόσμο να γνωρίσει τον Θεό»[2]. Γνωρίζοντάς Τον, Τον εμπιστεύονταν, γοητεύονταν από Αυτόν, Τον αγαπούσαν και συνειδητοποιούσαν πόσο ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο, αφού έχει βάλει σε εφαρμογή ένα σχέδιο, το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, ώστε να τον επαναφέρει -αν εκείνος θέλει-στον απολεσθέντα παράδεισο.
Παίρνοντας αφορμή, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, από την εορτή του Σταυρού, θα μελετήσουμε μερικές από τις προφητείες γύρω από το γεγονός της θυσίας του Ιησού. Είναι απαραίτητο, κατά την γνώμη μας, να διδαχθούν σε κάθε ιεραποστολικό κλιμάκιο αποδεικνύοντας την υπεροχή της πίστεως στο Χριστό έναντι του Ιουδαϊσμού και της ειδωλολατρίας. Την παρακάτω προσέγγιση του θέματος την εκμαιεύουμε -όπως ήδη προαναφέραμε- από μία συγκλονιστική ομιλία του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων προς τους φωτιζόμενους της επαρχίας του.
Ο Άγιος αρχίζει με τα εξής: «Αποτελεί βέβαια καύχημα για την καθολική εκκλησία κάθε πράξη του Χριστού, αλλά το καύχημα των καυχημάτων είναι ο Σταυρός Του. Κι’ αυτό γνωρίζοντας ο Παύλος, λέει, «Ἐμοί δέ μἠ γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μὴ ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6:14). Ήταν βέβαια θαυμαστό και το ότι βρήκε το φως του ο εκ γενετής τυφλός στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, αλλά ποια ωφέλεια παρείχε αυτό στους τυφλούς όλης της οικουμένης; Είναι μεγάλο και υπερφυσικό το ότι αναστήθηκε ο Λάζαρος τέσσερεις μέρες μετά τον θάνατό του, αλλά η χάρη της αναστάσεως περιορίστηκε μόνο σ’ εκείνον, ποιο το όφελος από αυτό για όλους τους νεκρωμένους της οικουμένης από την αμαρτία; Είναι θαυμαστό το ότι από πέντε άρτους εξασφαλίσθηκε τροφή για πέντε χιλιάδες, αλλά ποια η ωφέλεια από αυτό στους πεινασμένους από άγνοια του Θεού σ’ όλη την οικουμένη; Είναι θαυμαστό το ότι λύθηκε η γυναίκα που ήταν δεμένη από τον Σατανά επί δεκαοκτώ χρόνια, αλλά ποια ωφέλεια έχουμε από αυτό όλοι εμείς, που είμαστε δεμένοι με τις αλυσίδες των αμαρτιών μας; Όμως το στεφάνι της δόξας του Σταυρού φώτισε τους τυφλωμένους από την άγνοια του Θεού, έλυσε όλους τους δεσμούς της αμαρτίας, και έσωσε όλους τους ανθρώπους»[3]. Επομένως, πρωταρχικό μας μέλημα είναι να αναδείξουμε στους κατηχουμένους της εποχής μας πως η θυσία του Θεανθρώπου δεν επιτελέσθηκε μόνο για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, αλλά και για εμάς σήμερα.
Ας μη θεωρήσουμε παράξενο, αδελφοί μου, «που λυτρώθηκε όλος ο κόσμος. Αυτός που θυσιάστηκε για όλους δεν ήταν άνθρωπος απλός· ήταν ο μονογενής Υιός του Θεού. Και βέβαια μπόρεσε η αμαρτία ενός ανθρώπου, του Αδάμ, να φέρει στον κόσμο τον θάνατο. Eάν λοιπόν με το παράπτωμα του ενός κυριάρχησε ο θάνατος στον κόσμο, πως με τη δικαιοσύνη του ενός δεν θα βασιλεύσει πολύ περισσότερο η ζωή; Και αν τότε, επειδή έφαγαν από το δέντρο της ζωής, διώχθηκαν οι πρωτόπλαστοι από τον παράδεισο, δεν θα μπουν άραγε ευκολότερα στον παράδεισο, χάρη στον Σταυρό του Ιησού, όσοι πιστεύουν; Αν εκείνος, που πλάστηκε πρώτος από το χώμα, έφερε θάνατο οικουμενικό, δεν θα φέρει άραγε ζωή αιώνια εκείνος που έπλασε αυτόν από το χώμα, όντας ο ίδιος η ζωή;»[4]. Ας μην ντρεπόμαστε, λοιπόν, για τον Σταυρό του Σωτήρα, αλλά μάλλον να καυχόμαστε. Βέβαια, κατά τον θεσπέσιο Παύλο, το κήρυγμα του Σταυρού είναι σκάνδαλο για τους Ιουδαίους και για τους ειδωλολάτρες μωρία[5]· για εμάς όμως Σωτηρία, επειδή την Σταύρωση την διαδέχεται η Ανάσταση.
Σύμφωνα με τον οδοδείκτη μας Άγιο Κύριλλο, «πολλοί σ’ όλη την οικουμένη σταυρώθηκαν, αλλά κανέναν από αυτούς δεν τρέμουν οι δαίμονες. Του Χριστού όμως, που σταυρώθηκε για μας, και μόνο το σημείο του Σταυρού βλέποντάς το οι δαίμονες τρέμουν, διότι οι άλλοι πέθαναν για τις δικές τους αμαρτίες, ενώ ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες των άλλων»[6]. Στην αλήθεια αυτή προσανατολίζεται και η πρώτη προφητεία του Ησαΐα που θα μελετήσουμε: «ἁμαρτίαν γὰρ οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὐρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ»[7]. Την επιβεβαιώνουν τόσο ο ίδιος ο Πιλάτος – ο οποίος αναφέρει «δεν βρίσκω καμιά αιτία στον άνθρωπο αυτόν»[8] και «είμαι αθώος από το αίμα αυτού του δικαίου»[9]-, όσο και ο ένας από τους δύο ληστές, ο οποίος απευθυνόμενος προς τον συσταυρούμενό του λέει επιτιμητικά: «εμείς άξια απολαμβάνουμε τη συνέπεια των πράξεών μας, αυτός όμως δεν έκανε κανένα κακό»[10].
Μία ακόμη προφητεία συναντάμε στην Καινή Διαθήκη, η οποία ακολουθεί τον ίδιο κανόνα: «όλοι οι άλλοι που δεν γνωρίζουν την ώρα του θανάτου τους, πεθαίνουν χωρίς να το θέλουν, ενώ Αυτός μιλούσε από πριν για το πάθος του «ἰδού παραδίδεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου εἰς τό σταυρωθῆναι» (Ματθ. 26:2)-όπως και έγινε. Και γνωρίζεις γιατί δεν απέφυγε τον θάνατο ο φιλάνθρωπος; Για να μη χαθεί ο κόσμος από τις αμαρτίες του»[11].
Στη ροή του λόγου του ο Άγιος Κυρίλλος, εστιάζει σε μια ακόμη προφητεία προτρέποντας: «Διαβάστε τους θρήνους του Ιερεμία, όπου ο προφήτης, θρηνώντας για τους Ιουδαίους, έγραψε για την αξιοθρήνητη κατάστασή που περιήλθαν. Είδε την καταστροφή τους, οραματίστηκε τον ξεπεσμό τους και θρηνούσε την Ιερουσαλήμ της τότε εποχής. Γιατί εκείνη η Ιερουσαλήμ τον σταύρωσε. Θρηνώντας λοιπόν λέει: «Εκείνος που μας χάρισε την αναπνοή, δηλαδή ο Χριστός Κύριος, συνελήφθη στις βρώμικες παγίδες μας» (Θρήνοι. 4:20). Μήπως αυτά που λέω είναι δικά μου λόγια;-συνεχίζει ο σοφός Κύριλλος. Να ο προφήτης μαρτυρεί ότι ο Χριστός Κύριος συλλαμβάνεται από ανθρώπους. Πες μου όμως, προφήτη μου, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτού; Και εκείνος λέει: «είχαμε πει, ότι κάτω από τη σκιά αυτού θα ζήσουμε ανάμεσα στα έθνη» (Θρήνοι. 4:20). Υπαινίσσεται δηλαδή ότι στο εξής η χάρη του Χριστού δεν θα δίνεται στον Ισραηλιτικό λαό, αλλά στα έθνη»[12]. Ένα ακόμη δίδαγμά για τους νεοφώτιστους των ημερών μας είναι η οικουμενικότητα της θυσίας του Μεσσία, ο οποίος δεν σταυρώθηκε μόνο για τους Ιουδαίους ή τους Έλληνες, αλλά για όλα τα έθνη.
Παράλληλα, το βιβλίο των Ψαλμών βρίθει από χριστολογικές προφητείες, τις πιο αντιπροσωπευτικές από τις οποίες έχει σταχυολογήσει ο Άγιος για το γεγονός της θυσίας του Θεανθρώπου. «Ο Ιούδας ήταν ο προδότης, ο οποίος πήγε και στάθηκε απέναντί του, μιλώντας ειρηνικά, ενώ μέσα του προετοίμαζε πόλεμο. Λέγει λοιπόν γι’ αυτόν ο Ψαλμωδός «οἱ φίλοι μου καὶ οἱ πλησίον μου ἐξ ἐναντίας μου ἤγγισαν καὶ ἔστησαν» (Ψαλμ. 37:12) και ακόμη «ἠπαλύνθησαν οἱ λόγοι αὐτῶν ὑπέρ ἔλαιον, καὶ αὐτοί εἰσι βολίδες» (Ψαλμ. 54:22). Σε μετάφραση: «οι φίλοι μου και όσοι ήταν κοντά μου ήρθαν και στάθηκαν απέναντι μου» και «τα λόγια τους έγιναν απαλά, πιο πολύ και από το λάδι, και όμως ήταν αληθινά βέλη». «Χαίρε, Δάσκαλε», και παρέδωσε τον Δάσκαλό του σε θάνατο. Δεν σεβάστηκε την υπόμνηση εκείνου που του είπε «Ιούδα, με φίλημα παραδίδεις τον Υιό του ανθρώπου;» (Λκ. 22:48) Ήταν σαν να του έλεγε· θυμήσου το όνομά σου, διότι Ιούδας σημαίνει εξομολόγηση. Συμφώνησες, πήρες τα αργύρια, εξομολογήσου γρήγορα. Ακούστε ακόμα τον ψαλμωδό που προλέγει «Θεέ μου, μη περιφρονήσεις τη δοξολογία μου, επειδή ανοίχτηκε στόμα αμαρτωλού και στόμα δόλιου εναντίον μου. Μίλησαν εναντίον μου με γλώσσα δόλια, και με περικύκλωσαν με λόγια μίσους» (Ψαλμ. 108:13). Ότι ήταν παρόντες και μερικοί αρχιερείς και ότι οι φύλακες ήταν μπροστά στις πύλες της πόλεως το γνωρίζουμε, αλλά υπάρχει και ο ψαλμός που προλέγει την ώρα και τον τόπο της σύλληψής του Ιησού· «ἐπέστρεψαν εἰς ἑσπέρα, καἰ έλίμωξαν ὡς κύνες, καὶ ἐκύκλωσαν πόλιν» «γύρισαν-δηλαδή-το βράδυ, πεινασμένοι σαν σκυλιά, και κύκλωσαν την πόλη» (Ψαλμ. 58:7,15)»[13].
Συγκλονιστική, επίσης, είναι και η πρόρρηση του προφήτη Ζαχαρία για τα τριάντα αργύρια. «Καὶ ἔστησαν τὸν μισθόν μου τριάκοντα ἀργυρούς»[14] προκαλώντας τον Άγιο να αναφωνήσει: «Πόση αλήθεια προφητική ακρίβεια! Πόσο μεγάλη σύνεση αλάνθαστου Αγίου Πνεύματος! Διότι δεν είπε δέκα, ούτε είκοσι, αλλά τριάντα ακριβώς και όσα ήταν. Και συνεχίζει-πες όμως, προφήτη μου, και πού καταλήγει αυτό το τίμημα. Άραγε το κρατάει αυτός που το παίρνει, ή το επιστρέφει; Και μετά την επιστροφή, πού πηγαίνει; Λέει λοιπόν ο προφήτης «και έλαβαν τα τριάκοντα αργύρια και τα έβαλαν στο χωνευτήρι του ναού του Κυρίου» (Ζαχ. 11:13). Σύγκρινε τώρα την προφητεία με το Ευαγγέλιο, διότι λέγει, «μετανοιωμένος ο Ιούδας, έριξε τα αργύρια στον ναό και αναχώρησε» (Ματθ. 27:10)»[15].
Ο Λουκάς μας πληροφορεί ότι «έδεσαν τον Ιησού και τον οδήγησαν στην αυλή του αρχιερέα» (Λκ. 22:54) ενώ εκατοντάδες χρόνια πριν ο Ησαΐας γράφει: «Δήσωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῶν ἐστι» (Ησ. 3:9-10) και «αὑτός Κύριος εἰς κρίσιν ἢξει μετὰ τῶν πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ καὶ μετὰ τῶν ἀρχόντων αὑτοῦ» (Ησ. 3:14) δηλαδή, «αυτός ο Κύριος θα έρθει για να κριθεί από τους πρεσβυτέρους και τους άρχοντες του λαού». Ας μελετήσουμε, αδελφοί, και τη συνέχεια, είναι ακόμα πιο συγκλονιστική. Ο Ιωάννης στο ευαγγέλιό του μας διηγείται ότι, όταν ο αρχιερέας άκουσε την αλήθεια, αγανάκτησε και ο κακός υπηρέτης του έδωσε ράπισμα και έφτυσαν το πρόσωπο του Θεανθρώπου[16] . Ο Ησαΐας είχε αναφέρει: «έδωσα και τα σαγόνια μου για να ραπιστούν, και δεν έστρεψα το πρόσωπό μου για να αποφύγω την ντροπή από τα φτυσίματα»[17]. Ο Μάρκος με τη σειρά του μας πληροφορεί πως ο Πιλάτος, αφού μαστίγωσε τον Ιησού, τον παρέδωσε για να σταυρωθεί[18] και ο Ησαΐας -ως πέμπτος ευαγγελιστής- είχε πει: «άφησα να μαστιγώσουν τα νώτα μου»[19].
Επιπροσθέτως, υπάρχουν και άλλες αναφορές που επιβεβαιώνουν τη θεϊκή και αλάνθαστη προέλευση των προφητειών. Οδηγήθηκε ο Κύριος δεμένος από τον Καϊάφα στον Πιλάτο. Άραγε κι αυτό έχει γραφεί; «Και αφού τον έδεσαν, τον οδήγησαν σαν δείγμα φιλίας στον βασιλιά Ιαρείμ»[20] προφητεύει ο Ησαΐας. Κάποιος όμως από εμάς μπορεί να παρατηρήσει ότι δεν ήταν βασιλιάς ο Πιλάτος. Πώς λοιπόν Τον έδεσαν και Τον έστειλαν σαν δείγμα φιλίας στον βασιλιά; Και όμως, επιβεβαιώνει ο Λουκάς, «όταν ο Πιλάτος άκουσε ότι αυτός καταγόταν από τη Γαλιλαία, τον έστειλε πίσω στον Ηρώδη, ο οποίος ήταν τότε βασιλιάς»[21] και παραβρισκόταν στα Ιεροσόλυμα. Αξιοπρόσεκτη είναι, στο σημείο αυτό, η ακρίβεια του προφήτη· λέει ότι έστειλε τον Ιησού σαν μέσο συμφιλίωσης. «Και έγιναν πράγματι φίλοι ο Πιλάτος και ο Ηρώδης την ημέρα εκείνη μεταξύ τους, ενώ πριν ήταν εχθροί»[22], σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Λουκά. Διότι – όπως ερμηνεύει ο Άγιος Κύριλλος- «έπρεπε, αυτός ο οποίος επρόκειτο να συμφιλιώσει τη γη και τον ουρανό, να συμφιλιώσει πρώτα τους ίδιους τους δικαστές Του»[23]. Από αυτήν την αξιοθαύμαστη προφητεία εκμαιεύουμε ένα όμορφο συμπέρασμα τόσο για την «Χριστιανική κοινωνία» όπου ζούμε όσο κυρίως για την πολύπαθη αφρικανική ήπειρο, η οποία μαστίζεται από διχόνοιες και εμφυλίους πολέμους. Αληθινός χριστιανός είναι αυτός που δεν προκαλεί διχόνοια, είναι ο άνθρωπος της ειρήνης, αυτός που χάνει το δίκιο του για την ωφέλεια του αδελφού του, όπως ακριβώς έπραξε ο Ιησούς. Εκείνος χωρίς να φταίει σε τίποτα -όντας αναμάρτητος- ανέβηκε στον σταυρό για τη σωτηρία όλων μας.
Τα «Ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτόν»[24] ανακαλούν στη μνήμη μας τα λόγια του Ιερεμία, ο οποίος μιλάει εξ ονόματος του Χριστού: «ο λαός μου έγινε για μένα σαν λιοντάρι μέσα στο δάσος, έβγαλε βρυχηθμούς εναντίον μου»[25].
Η στάση των στρατιωτών που περικύκλωσαν και περιγελούσαν τον Κύριο επιβεβαιώνει το ψαλμικό «με είδανε και κουνούσαν τα κεφάλια τους εναντίων μου»[26].
Αξίζει επιπλέον να εξετάσουμε και μερικές προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη. «Τον τύπο αυτόν του Σταυρού προτύπωνε ο Μωυσής σταυρώνοντας το φίδι, ώστε, όποιος δαγκωνόταν από το ζωντανό φίδι, προσβλέποντας στο χάλκινο φίδι, να σώζεται πιστεύοντας (Αριθ. 21:9). Ε, λοιπόν – επισημαίνει ο αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων Κύριλλος -, το χάλκινο φίδι κρεμασμένο σώζει, και ο Υιός του Θεού, που έγινε και άνθρωπος, σταυρωμένος δεν σώζει; Ανέκαθεν η ζωή συνδέεται με το ξύλο. Στην εποχή του Νώε με την ξύλινη κιβωτό σώθηκε η ζωή. Την εποχή του Μωυσή πάλι η θάλασσα, βλέποντας τον τύπο της ράβδου, φοβήθηκε εκείνον που τη χτύπησε (Εξ. 14:21 και 27). Ώστε λοιπόν η ράβδος του Μωυσή έχει δύναμη, και ο Σταυρός του Σωτήρα δεν έχει;»[27].
Όμως, συγκλονιστικές προφητείες έχουμε και για τα γεγονότα της ώρας της σταυρώσεως. Σταυρώθηκε ο Κύριος σύμφωνα με την μαρτυρία του Μάρκου την τρίτη ώρα[28] και από την έκτη μέχρι την ενάτη έγινε σκοτάδι. Από την ενάτη και ύστερα ξαναέγινε φως[29]. Και ρωτάει ρητορικά ο Άγιος: «Είναι και αυτά γραμμένα; Και αναφέρει την προφητεία του Ζαχαρία: «εκείνη την ημέρα δεν θα υπάρχει φως» και ακόμα «εκείνη την ημέρα τη γνώριζε ο Κύριος, και δεν ήταν ούτε ημέρα ούτε νύχτα»[30]. Και επιμένει στο αποδεικτικό παραλήρημά του ο Άγιος Κύριλλος : «Αλλά ζητείς να μάθεις με σαφήνεια ποια ώρα χάθηκε ο ήλιος; Μήπως την Πέμπτη ώρα ή την ογδόη ή την δεκάτη; Πες, προφήτη μου, ακριβώς την ώρα στους απειθείς Ιουδαίους. Πότε έδυσε ο ήλιος; Λέγει λοιπόν ο προφήτης Αμώς∙ «θα συμβεί την ημέρα εκείνη, λέγει ο Κύριος και Θεός, ώστε να δύσει ο ήλιος το μεσημέρι (πράγματι από την έκτη ώρα έγινε σκοτάδι) (Ματθ. 27:45), και θα συσκοτισθεί στη γη το φως ενώ θα είναι ημέρα (Ζαχ. 14:7)». Ποια εποχή θα είναι αυτή, προφήτη μου, και ποια μέρα; «Και θα μεταβάλω τις γιορτές σας σε πένθος» (Αμώς 8:10), διότι η Σταύρωση έγινε κατά την περίοδο των αζύμων και τη γιορτή του Πάσχα. Και παρακάτω λέει∙ «και θα γίνει αυτός πρόσωπο αγαπητό που το πενθούν, και γι’ αυτούς που είναι μαζί του, θα είναι ημέρα οδύνης (Αμώς 8:10)». Διότι ήταν ημέρα αζύμων και γιορτή, κατά την οποία οι μεν γυναίκες τους θρηνολογούσαν και έκλαιγαν (Λκ. 23:27), ενώ οι Απόστολοι κρυμμένοι πονούσαν. Η προφητεία λοιπόν είναι άξια θαυμασμού»[31].
Ακόμη και για τον ιματισμό του Ιησού έχουμε επαληθευμένη προφητεία. Ο Ιωάννης μας πληροφορεί ότι οι στρατιώτες μοίρασαν το ιμάτιο, αφού το έσκισαν στα τέσσερα. Τον χιτώνα όμως δεν τον έσχισαν, διότι, αν σχιζόταν, δε θα χρησίμευε σε τίποτε, αλλά έγινε κλήρωση μεταξύ των στρατιωτών[32]. Εκπληρώνεται με αυτόν τον τρόπο το ρηθέν ψαλμικό: «διεμερίσαντο τὰ ἰμάτιά μου ἑαυτοῖς, καὶ ἐπὶ τὸν ἰματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον»[33].
«Γνωρίζουμε επίσης ότι όταν δικαζόταν από τον Πιλάτο φόρεσε κόκκινα, διότι λέει ο Ματθαίος «περιέθηκαν αὐτῷ χλαμύδα κοκκίνην» (Ματθ. 27:28). Άραγε και αυτό έχει γραφεί; Φανερώνει ο Ησαΐας: «Ποιος είναι αυτός που ήρθε από την Ιδουμαία; Από την πόλη Βοσόρρα με κόκκινα ενδύματα; Γιατί τα ρούχα σου είναι κόκκινα, και τα ενδύματά σου σαν να έρχεσαι από πατητήρι σταφυλιών;» Κι εκείνος απαντάει: «Όλη την ημέρα είχα απλωμένα τα χέρια μου προς λαό ανυπάκουο και ανυπότακτο» (Ησ. 63:1-2) [34].
Ολοκληρώνοντας, αδελφοί και αδελφές, σημειώνουμε την τελευταία προφητεία που αναδεικνύει το άκρο της κακοήθειας ημών των ανθρώπων, το έπακρο της αχαριστίας μας στο πρόσωπο του Ευεργέτη μας. «Διψώ» πρόφεραν τα Θεία χείλη προς τους σταυρωτές του κι αυτοί, αντί να σεβαστούν την ευεργετική Του παρουσία πάνω στην γη ή τουλάχιστον τον ανθρώπινο δυσβάσταχτο πόνο θανάτου που ένοιωθε, Τον πότισαν όξος. Ναι, είναι αλήθεια πως προφητεύεται και αυτό από τον Ψαλμωδό, ο οποίος αναφέρει «Καὶ ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμα μου χολήν, καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισαν ὄξος»[35].
Αδελφέ χριστιανέ, συμβουλεύει ο Άγιος, «λάβε τα όπλα εναντίον των εχθρών για να υπερασπιστείς αυτόν εδώ τον Σταυρό. Κάνε τρόπαιο την πίστη του Σταυρού εναντίον αυτών που αντιλέγουν. Και όταν πρόκειται να συζητήσεις για τον Σταυρό του Χριστού με απίστους, πριν αρχίσεις σχημάτισε με το χέρι σου το σημείο του Σταυρού του Χριστού προς το μέρος τους, και θα αποστομωθεί όποιος αντιλέγει. Μη ντραπείς να ομολογήσεις τον Σταυρό. Διότι ακόμα και οι άγγελοι καυχώνται λέγοντας «ξέρουμε ποιον ζητάτε τον Ιησού τον εσταυρωμένο (Ματθ. 28, 5). Άραγε, άγγελε, δεν μπορείς να πεις, ξέρω ποιον ζητάτε τον δικό μου τον Δεσπότη; Αλλ’ εγώ, λέει με παρρησία, γνωρίζω τον Εσταυρωμένο. Διότι ο Σταυρός είναι δόξα και όχι ατιμία»[36].
«Εμείς όμως ας επανέλθουμε στην απόδειξη που λάβαμε από τις προφητικές αποδείξεις. Σταυρώθηκε ο Κύριος, ακούσαμε όλες τις μαρτυρίες. Βλέπουμε τον τόπο του Γολγοθά. Αναπέμπουμε επαίνους συμφωνώντας. Ας προσέχουμε μήπως σε περίοδο διωγμών τον αρνηθούμε. Να μην ευφραινόμαστε μόνο για τον Σταυρό σε καιρό ειρήνης, αλλά και σε περίοδο διωγμών να έχουμε την ίδια πίστη. Να μην είμαστε φίλοι του Χριστού τον καιρό της ειρήνης, και να γινόμαστε εχθροί σε περίοδο πολέμου. Τώρα λαμβάνουμε συγχώρεση των αμαρτημάτων μας και τα χαρίσματα της πνευματικής δωρεάς του βασιλιά. Όταν έρθει πόλεμος αγωνίσου γενναία για τον βασιλιά σου. Ο αναμάρτητος Ιησούς σταυρώθηκε για σένα, αδελφέ και αδελφή μου, και εσύ δεν σταυρώνεσαι για αυτόν που σταυρώθηκε για χάρη σου;»[37].
Βαπτισμένοι, νεοφώτιστοι και κατηχούμενοι, ας αγωνιστούμε εναντίον των παθών μας ως ανταπόδοση στη σταυρική θυσία του Θεανθρώπου. Ποθείς, αδελφέ μου, την ηδονή; Κοίταξε τον πόνο του Σταυρού. Ποθείς την φιλοδοξία; Πρόσεξε την ταπείνωση του Σταυρού. Ποθείς την αφθονία των χρημάτων; Δες τη φτώχεια του Σταυρού. Ποθείς την ιεραποστολή; Ανέβα πάνω στον Σταυρό που οδηγεί αναμφίβολα στον πλούτο της Αναστάσεως!
Αμήν.
[1] Μελετίου Μητροπολίτου, Τι είναι ο Χριστός, εκδ.«Ι.Μ.Νικοπόλεως», Πρέβεζα 1999.
[2] Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις τον Ησαΐαν, Ε.Π.Ε. Θεσσαλονίκη 1983, 8, 442-446.
[3] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 11-13.
[4] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 13.
[5] Α΄ Κορ. 1, 18-23.
[6] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 15.
[7] Ησ. 53, 9.
[8] Λκ. 23, 14.
[9] Ματθ. 27, 24.
[10] Λκ. 23, 41.
[11] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 19.
[12] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 21.
[13] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 25-27.
[14] Ζαχ. 11,12.
[15] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 27.
[16] Ιω. 18,22.
[17] Ησ. 50,6.
[18] Μαρκ. 15,15.
[19] Ησ. 52, 6.
[20] Ωσηέ. 10, 7.
[21] Λκ. 6, 7.
[22] Λκ. 23, 12.
[23] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 33.
[24] Ιω. 19, 15.
[25] Ιερ. 12, 18.
[26] Ψαλμ. 108, 25.
[27] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 39-41.
[28] Μαρκ. 15, 25.
[29] Ματθ. 27, 45.
[30] Ζαχ.14, 7.
[31] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 47-49.
[32] Ιω. 19, 23-24.
[33] Ψαλμ. 21, 14.
[34] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 49.
[35] Ψαλμ. 68, 22.
[36] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 43.
[37] Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, έκδ.«Το Βυζάντιον», τ. 2, Θεσσαλονίκη 1994, σσ. 43-45.
