Αγαπητοί αδελφοί,
Αφού όλοι μας έχουμε γευτεί τη γλύκα και τη μοναδικότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι φυσικό αλλά και καθήκον μας να θέλουμε να τραβήξουμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία όσους αυτήν την στιγμή είναι από έξω. Είτε αυτοί είναι ειδωλολάτρες, είτε είναι αιρετικοί! Πώς λοιπόν θα τραβήξουμε τους αλλοδόξους στην Εκκλησία του Χριστού;
Την απάντηση μάς την δίνει ο Χριστός πάνω στον Σταυρό. Με τη θυσία Του. Η θυσία του αρχηγού της πίστης μας είναι το μοναδικό κήρυγμά του απέναντι στην λογική του κόσμου. Από τα πρωτοχριστιανικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Η θυσία του σύγχρονου ιερέα που έχει αναλάβει το χρέος να τελεί την αναίμακτη θυσία του Χριστού, ξανά και ξανά μέσα στην ιστορία του κόσμου, ώστε να δίνεται η ευκαιρία της σωτηρίας σε καθέναν από τους συνανθρώπους μας, να αποκτήσει προσωπική σχέση με τον Χριστό, είναι ένας φάρος μέσα στα σκοτάδια της εποχής μας…
Όταν εμείς οι ιερείς έχουμε καθαρή και αγία ζωή, όταν γνωρίζουμε και σεβόμαστε τους κανόνες και τα δόγματα της Εκκλησίας μας, όταν έχουμε δάκρυα μετανοίας και ζητάμε το έλεος του Θεού ταπεινά, όταν πονάμε για τους πληγωμένους αδελφούς μας που βρίσκονται σε άλλες ομολογίες, τότε κρατώντας και το κομποσχοίνι, μας βγαίνει έμπονη προσευχή για όλους τους ανθρώπους της γης, να γνωρίσουν την Πίστη μας, δηλαδή την ορθή πίστη!
Μεγάλος και αληθινός ιεραπόστολος δεν είναι αυτός που μεταδίδει την πίστη με τα λόγια, αλλά αυτός που τη ζει. Αυτός που προσεύχεται με δάκρυα μπροστά στο εικόνισμα του Χριστού και της Παναγιάς, να φωτίσει ο Θεός όλους τους ανθρώπους να γυρίσουν στη Μητέρα Εκκλησία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Αγκαλιάζει και περιμένει όλους να προχωρήσουν μπροστά και να ανταποκριθούν στο κάλεσμα που ο ίδιος ο Χριστός τούς κάνει: «έρχου και ίδε!».
Αν κάθε μέρα προσευχόμαστε έτσι στο Χριστό, οι εκκλησίες μας θα είναι γεμάτες. Έτσι θα τους φέρουμε όλους στο Χριστό, με μετάνοια και δυνατή θερμή προσευχή. Αν ζούμε μυστηριακή ζωή, με ειλικρινή εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία, τότε θα πετύχουμε τον σκοπό μας. Να μάθουν όλοι οι άνθρωποι την αληθινή Εκκλησία.
Καθαρή προσευχή και μετάνοια δεν θα καταφέρουμε να πετύχουμε μόνοι μας, εάν δεν έχουμε έναν πνευματικό πατέρα. Θα χάσουμε το μονοπάτι, που οδηγεί στον Χριστό και στη σωτηρία. Έτσι λοιπόν χρειάζεται συχνά να πηγαίνουμε στον πνευματικό πατέρα μας και να εξομολογούμαστε. Να λέμε με ειλικρίνεια τις αμαρτίες μας, τα λάθη μας και τις απορίες μας. Ο πνευματικός πατέρας είναι για τρία πράγματα. Να ακούει αμαρτίες, να μας λύνει απορίες και να δίνει συμβουλές, να μας κατευθύνει και να μας δίνει ευλογία για ό,τι κάνουμε στη ζωή μας.
Στη συνέχεια, θα αναφερθώ στο χρέος του ιερέα απέναντι στους ανθρώπους της ενορίας του. Μεγάλη ευθύνη έχουμε να κρατήσουμε αυτούς που έχουν ενδιαφερθεί για την Ορθοδοξία και να αγωνιστούμε να γίνουν συνειδητοί και αυτοί που είναι μέσα στην Εκκλησία αλλά φαίνονται ότι είναι πολύ χλιαροί.
Πώς λοιπόν να κερδίζουμε ψυχές από την τρικυμία του κόσμου και να τις οδηγούμε στο ασφαλές λιμάνι της Εκκλησίας; Όλοι οι Ορθόδοξοι ιερείς στις ενορίες μας πρέπει να είμαστε δραστήριοι. Ο όρθρος, ο εσπερινός, η παράκληση θα πρέπει να γίνονται κάθε μέρα, αν θέλουμε να τραβούμε τη χάρη του Θεού. Κάθε βράδυ, ο καθένας με τον κανόνα του, δύο ώρες με κομποσχοίνι και μετάνοιες, θα τραβάει τη χάρη του Θεού. Η χάρη του Θεού είναι που θα μας βοηθάει και θα μας λύνει τα προβλήματά και όχι το μυαλό ή οι πράξεις μας!
Επίσης, ο ιερέας να δείχνει έντονο ενδιαφέρον για την ενορία. Να τρέχει στους αρρώστους, να διαβάζει Ορθόδοξα βιβλία και να έχει σταθερή παρουσία στα μηνιαία σεμινάρια. Όχι δικά του κηρύγματα, ούτε νέες απόψεις που ακούγονται καλές και σύγχρονες. Μόνο ό,τι κατασταλάζει μέσα στη συνείδηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προέρχεται από τους Αγίους Πατέρες μπορεί να ειπωθεί και από τους Ορθόδοξους ιερείς.
Να τρέχουμε στα κατηχητικά, να οργανώνουμε αθλοπαιδίες και παιχνίδια με παιδιά, διάφορες δραστηριότητες, να δείχνουμε αγάπη στα παιδιά, να είμαστε κοντά στον κόσμο, να παρηγορούμε και βοηθούμε το ποίμνιό μας, και τότε θα γίνει το θαύμα και η ενορία μας θα είναι γεμάτη από συνειδητούς, ορθόδοξους Χριστιανούς! Αμήν.
π. Ερμόλαος Ιατρού
