Κάθε Θεία Λειτουργία αποτελεί σύνοψη της ζωής του Χριστού. Μια σύνοψη που δεν είναι συμβολική αλλά πραγματική. Αυτό που είδαμε, αυτό που ψηλαφήσαμε, το προσλαμβάνουμε. Είναι το Σώμα του Ιησού Χριστού. Έτσι, με τη Θεία Λειτουργία συμμετέχουμε στη Ζωή του Χριστού, που για όλους μας ονομάζεται Ζωή της Εκκλησίας, ενώ κοινωνώντας του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου είμαστε αναπόσπαστα μέλη της υπ’ ουρανόν Μίας, Αγίας, Αδιαιρέτου, Καθολικής Ορθόδοξου Εκκλησίας.
Η επίγεια ζωή του Χριστού ολοκληρώνεται με το παράγγελμά Του προς τους Αποστόλους να πορευθούν στα πέρατα του κόσμου για να μαθητεύσουν όλα τα έθνη και να τα βαπτίσουν στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Κατά την περάτωση της ευχαριστιακής συνάξεως, τα τελευταία λόγια του Λειτουργού μάς δίνουν «ευλογία Κυρίου και έλεος», αφού γευτήκαμε τον Ουράνιο Άρτο. Βγαίνουμε από την Εκκλησία πλημμυρισμένοι από την Ευλογία του Θεού, ατράνταχτοι μάρτυρες του ελέους Του.
«Ευλογία Κυρίου και έλεος» μεταφέρουμε, λοιπόν, με την ιεραποστολή στους Αφρικανούς αδελφούς μας. Ήρθαμε στους φιλόξενους τόπους τους και ιδρύσαμε τοπικές Εκκλησίες, με την χάρη του Θεού και την συμπαράσταση των Ελλήνων αδελφών, ώστε να έρχεται, να επιφοιτά Πνεύμα Άγιο και σε τούτη τη διψασμένη για αιώνια ζωή γη, για να έρθει το φως της Αλήθειας το φωτίζον κάθε άνθρωπο που έρχεται σε αυτόν τον κόσμο, είτε στην Ελλάδα είτε στη Ρωσία είτε στον Ισημερινό, στα μακρινά κράτη του Κονγκό-Μπραζαβίλ και της Γκαμπόν, στην κεντροδυτική – ισημερινή Αφρική…
Στο κέντρο του Κονγκό-Μπραζαβίλ Ορθόδοξος ναός δεν υπάρχει. Κι όμως, το κράτος έχει ήδη προσφέρει εκεί ένα μεγάλο οικόπεδο στην Ορθόδοξη επισκοπή, ζητώντας με τον πιο επίσημο τρόπο την ίδρυση χώρου λατρείας του Τριαδικού Θεού! «Διαβάς εις Μακεδονίαν, βοήθησον ημίν!». Βοηθήστε αδελφοί, να κτίσουμε ναό, να σημάνουν κι άλλες Ορθόδοξες καμπάνες στην ήπειρο του μέλλοντος, να διαλυθούν τα δαιμονικά σκότη, να λάμψει το φως του Χριστού «ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς»!
Αντίστοιχο πρόβλημα υπάρχει και στο κράτος της Γκαμπόν, μολονότι αναγνωρίστηκε επισήμως πριν από ένα χρόνο η Ορθοδοξία, πράξη αναγκαία ώστε να δρα ελεύθερα η Εκκλησία μας και στον τόπο εκείνον. Η απουσία ιερού ναού εμποδίζει την εδραίωση Ορθοδόξου κοινότητας, που θα αποτελέσει τον πυρήνα για να ταξιδέψει στο κράτος αυτό το μήνυμα της Ανάστασης.
Η Γκαμπόν μαστίζεται ιδιαιτέρως από νεοφανή θρησκευτικά κινήματα και νεοπροτεσταντικές οργανώσεις αμερικανικής προελεύσεως, από την αίρεση και την πλάνη, από τη δεισιδαιμονία και τους φόβους που καλλιεργούν οι ταγοί των παραδοσιακών θρησκειών με στόχο την χειραγώγηση διά της ανελευθερίας των ανθρώπων. Η αναγκαιότητα ίδρυσης Ορθοδόξου ενορίας στην Γκαμπόν εγείρει για όλους συναγερμό πνευματικό. Χωρίς τη λατρεία του Θεού τα πάντα γίνονται μάταια, ακριβώς γιατί κάθε έργο έχει αξία όταν είναι αγιασμένο. ‘Άλλωστε, από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια βλέπουμε ότι ο τόπος λατρείας του Τριαδικού Θεού και τέλεσης της Θείας Λειτουργίας ήταν σταθερός, σημείο αναφοράς μεταξύ των πρώτων χριστιανών. Σε κείνους τους ιερούς τόπους τελούσαν οι Απόστολοι την Θεία Λειτουργία και κοινωνούσαν οι πιστοί το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Αυτή είναι η παρακαταθήκη της Ορθοδοξίας.
Αν ο σκοπός της Εκκλησίας είναι ο αγιασμός του ανθρώπου, τότε στον σκοπό αυτό οδηγούν δρόμοι, τους οποίους ο ίδιος ο Κύριός μας εγκαινίασε. Δε μπορεί, λοιπόν, κανείς να λέει ότι σώθηκε από τον Χριστό, ότι βρίσκεται στην Εκκλησία, ότι έζησε την προσωπική του ανάσταση και να γυρνά την πλάτη σ’ εκείνους που ο Χριστός ονόμασε αδελφούς Του και μάλιστα ελαχίστους. Όσο πιο ταπεινός είναι κάποιος μέσα σε τούτον εδώ τον κόσμο, τόσο υπερυψώνεται στα μάτια του Θεού και η Εκκλησία του Χριστού αυτό δεν το ξεχνά ποτέ. Αν, λοιπόν, σκοπός της Εκκλησίας είναι ο αγιασμός του ανθρώπου, οδός προς τον αγιασμό γίνεται η θεραπεία του συνανθρώπου που πάσχει. Εκκλησία χωρίς έμπρακτη αγάπη δε μπορεί να εννοηθεί!
Η προστασία και η περίθαλψη των ορφανών δεν είναι ξένη προς την Ορθόδοξη παράδοση. Ήδη από την εποχή των Αγίων Αποστόλων και την μετέπειτα περίοδο των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας μέχρι σήμερα, η Εκκλησία του Χριστού σκεπάζει πνευματικά και υλικά τα παιδιά χωρίς οικογένεια, όχι απλώς βοηθώντας τα να επιβιώσουν αλλά ανδρώνοντάς τα πνευματικά, για να γίνουν χρήσιμοι Χριστιανοί πολίτες, ισότιμοι με τους υπόλοιπους μέσα στην κοινωνία.
Αυτή είναι η παράδοση της Εκκλησίας, που εμείς οι σύγχρονοι δεν μπορούμε να αφήσουμε στη λησμονιά. Από το 2007 που το Ορθόδοξο Ορφανοτροφείο «Άγιος Ευστάθιος» άνοιξε τις πόρτες του με την ευχή του Πατριάρχη μας Θεοδώρου Β’, αγκαλιάζει «τους μικρούς αδελφούς του Ιησού», τα παιδιά χωρίς οικογένεια, γενόμενο το ίδιο μία μεγάλη Ορθόδοξη οικογένεια, για να μεγαλώσουν και τούτα τα παιδιά όπως όλα τα υπόλοιπα του κόσμου, με ασφάλεια, σωστή διατροφή, Ορθόδοξη ανατροφή, ισότιμη παιδεία, αξιοπρεπή διαβίωση.
Λέγεται ότι «όσο αξίζει ένας άνθρωπος, δεν αξίζει ο κόσμος όλος». Αυτή είναι η κοσμοθεωρία και της Αγίας μας Εκκλησίας. Έτσι, αυτή στέκεται ξεχωριστά στον καθένα, αφού είναι υπεύθυνη για την σωτηρία του καθενός. Βοηθήστε, αδελφοί! Η χαρά στα πρόσωπα των παιδιών μας είναι η μεγαλύτερη υπόσχεση ότι ο λόγος του Σωτήρα Χριστού σε τούτην εδώ τη γη καρποφορεί. Γι’ αυτή τη χαρά και τη συνέχιση του σπουδαίου έργου που λαβαίνει χώρα είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Σ’ αυτό το δρόμο ας αγωνιστούμε, προσβλέποντας όχι στα επίγεια, αλλά στα ουράνια.
Η πατρίδα άλλωστε για όλους μας είναι κοινή. Αυτή είναι η Άνω Ιερουσαλήμ που ο Κύριος μάς υποσχέθηκε. Στ’ αλήθεια, πάνω στη σφαίρα της Υδρογείου, το Κονγκό και η Γκαμπόν είναι αρκετά μακριά από τις παραδοσιακά Ορθόδοξες χώρες. Κι όμως, ο Χριστός μάς έφερε όλους κοντά, μας έκανε μια οικογένεια. Πώς γίνεται να πονάει ο αδελφός μου κι εγώ να μην πονώ μαζί του, αφού ανήκουμε στο ίδιο Σώμα; Ας απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό με την στάση ζωής που θα τηρήσουμε.
† Ο Μπραζαβίλ & Γκαμπόν Παντελεήμων
