Ω, να ’χαμε φάτνη σαν τη δική σου….
Ο τίτλος μας έμεινε μόνο της «χριστιανικής» κοινωνίας. Σπάνια βρίσκεται καρδιά ευήκοη ν’ αφουγκραστεί το χαρμόσυνο μήνυμα τ’ ουρανού, χείλη ευγνώμονα να διαλαλήσουν το «Αληθώς ετέχθη»… Όλο και πιο ανεπιθύμητος επισκέπτης καθίσταται ο Θεάνθρωπος ανάμεσά μας.. κι αντί να πλαταίνει συρρικνώνεται, αντί να κηρύσσεται εκδιώκεται, αντί να θρονιάζεται εντός μας αποβάλλεται, αντί να δοξάζεται βλασφημείται… Πώς θέλουμε να ζήσουμε Χριστούγεννα; Πώς ελπίζουμε πως η χαρά τους θα γλυκάνει την ψυχή μας; Χάνουμε Αυτόν που γεννιέται, χάνουμε και τον προσανατολισμό μας… Τρέχουμε στα φιλανθρωπικά «events» και σε επίκαιρες εκδηλώσεις ζητιανεύοντας έντονες, στιγμιαίες συναισθηματικές ανατάσεις. Στριμώχνουμε το νόημα των ημερών στα μελωδικά τραγούδια, στα στολισμένα σπίτια και μαγαζιά, στην αγορά και στα πλουσιοπάροχα ρεβεγιόν. Γεμίζουμε ασφυκτικά κάθε γωνιά της ψυχής μας και για το διακριτικό βρέφος της Βηθλεέμ ουκ έστι τόπος εν τω καταλύματι…
Κι όμως ο Χριστός γεννιέται! Κι εκείνοι που Του δίνουν χώρο μέσα τους, ζουν αληθινά Χριστούγεννα. Γεννιέται κι έχει την δύναμη ν’ αλλάξει καρδιές, χωριά, πόλεις, κοινωνίες, χώρες! Ψάλλουν τη γέννησή Του εκεί που δεν ήταν γνώριμος και οικείος. Κηρύσσεται το χαρμόσυνο άγγελμα στα μέρη που για πρώτη φορά οι κάτοικοί του Τον συναντούν. Γιορτάζουν Χριστούγεννα με την αποκάλυψη της ιδιότητάς Του και της παρουσίας Του στην προϊστορία και ιστορία της ανθρωπότητας. Ζεστές φάτνες γίνονται οι καρδιές σε εκείνα τα μέρη που τα παιδιά του Θεού, μη γνωρίζοντας την ύπαρξη του Πατέρα τους, αντικρίζουν την αγάπη Του μέσα από τα έργα δικών Του ανθρώπων. Παρακολουθούν την ανέγερση των χώρων λατρείας Του και ωθούνται να Τον δοξολογούν. Αντίθετα, στην ορθόδοξη Ελλάδα, παρόλο που ο αληθινός Θεός είναι οικείος, προσιτός και διδάσκεται εκτενώς και ακωλύτως, ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της επιλέγουν την αποξένωση από Αυτόν και την ευεργετική Του παρουσία.
Ελεύθερος πλάστηκε ο άνθρωπος… έχει τη δυνατότητα να δέχεται ή και να απορρίπτει. Μα κάθε ψυχή, χωρίς εξαίρεση, βρίσκει ανάπαυση κοντά στο Δημιουργό της. Όταν Τον συναντήσει, ζει Χριστούγεννα μέσα της! Γιορτάζει Χριστούγεννα και κάθε φορά που ανανεώνει αυτή τη μοναδική συνάντηση.
Όλοι έχουν μερίδιο σ’ αυτή τη ανείπωτη χαρά! Όμως, κοντά στον νεογέννητο Χριστό δεν μπορεί να σταθεί εκείνος που Τον έχει περιορίσει σε συγκεκριμένα όρια και πρόσωπα, εκείνος που αγνοεί την οικουμενικότητα της ύπαρξής Του, αλλά εκείνος που δίνει το παρόν όπου επιτελείται το δικό Του έργο (μόνο ορθόδοξα επιτελείται έργο Του), εκείνος που αγωνίζεται να ετοιμάσει Χριστούγεννα για κάθε καρδιά και τα ζήσει μαζί της.
Δε βιώνει Χριστούγεννα αυτός που έχει βάλει τον Χριστό σε δεύτερη μοίρα, Τον έχει απαξιώσει και εκδιώξει από την ζωή του… όπως δεν βίωσαν Χριστούγεννα -εκείνη την άγια νύχτα- οι ξενοδόχοι και οι φιλοξενούμενοί τους που σφάλισαν τις πόρτες μπρος στη θέα Του. Μόνο η ετοιμασμένη για το σκοπό αυτό καρδιά θα μετάσχει στο μυστικό πανηγύρι… όπως είχαν την ευτυχία να ζήσουν τη Θεία Αποκάλυψη – τον αχώρητο να χωράει σε παιδικό σώμα – η αγνή και υπάκουη Παναγιά, ο δούλος του Θεού Ιωσήφ ο μνήστωρ, οι απλοί και ταπεινοί βοσκοί και οι Μάγοι από την Ανατολή που Τον προσδοκούσαν…
Χριστούγεννα ζει ο μιμητής του Χριστού και των προαναφερθέντων μαρτύρων της Γεννήσεώς Του. Ο ταπεινός, ο φτωχός, ο διωκόμενος, ο πονεμένος. Αυτός που δε τοποθετεί την οικογενειακή και οικονομική του κατάσταση παραπάνω από την σωτηρία της ψυχής του. Αυτός που δεν επιτρέπει στις υποχρεώσεις και τις μέριμνες που κατακλύζουν την καθημερινότητα της ζωής να κωλύουν την προσωπική του συνάντηση με το Θείο Βρέφος.
Ο παντοδύναμος Θεός επέλεξε να ενανθρωπίσει – όχι σε παλάτι, ξενοδοχείο ή σπίτι – αλλά σε μια ταπεινή φάτνη. Τέτοια φάτνη ας κάνουμε την ψυχή μας, ας την καθαρίσουμε με την εξομολόγηση, ας τη ζεστάνουμε με τη λειτουργική ζωή και ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να την φυλάξουμε ταπεινή… Αν έτσι κινηθούμε, θα μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό, θα κατανοήσουμε την ύψιστη ιεραποστολική και συνάμα θεϊκή πράξη της ενανθρώπισης, την οποία ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αποκαλεί «φρικωδεστάτη», αφού ως σκοπό έχει «να μας κάνει υιούς Θεού. Γεννήθηκε κατά σάρκα, για να γεννηθούμε εμείς κατά Πνεύμα, να συνάψει την Θεία με την ανθρώπινη φύση»… Αυτή την αποκεκαλυμμένη αλήθεια κηρύσσει και ο εξαίσιος Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα της εορτής των Χριστουγέννων: «ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. Ὅτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ. ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ’ υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ» (Γαλάτας 4:4-7).
Η Αδελφότητά μας εύχεται από καρδιάς να ξαναγεννηθεί ο Χριστός σε κάθε ψυχή της πατρίδος μας και όλου του κόσμου, να ακουστεί το σωτήριο «κλάμα» του Θείου Βρέφους σε κάθε γωνιά της γης. Και παρ’ όλο που αγωνίζεται να ζουν Χριστούγεννα στην Αφρική, ελπίζει να μην χρειαστεί να επισκεπτόμαστε την Αφρική για να ζήσουμε Χριστούγεννα εκεί.
