Η εντολή του Κυρίου Ιησού Χριστού στους Αγίους Αποστόλους Του, και κατ’ επέκταση στην Εκκλησία και σε κάθε χριστιανό ξεχωριστά, υπήρξε σαφής: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱού καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28:19-20). Η εντολή αυτή αποτελεί την αφετηρία και την οδηγητική γραμμή κάθε ιεραποστολικής προσπάθειας της αποστολικής Εκκλησίας, ανά τους αιώνες. Είναι επίσης σαφές ότι η εντολή του Χριστού αναφέρεται σε μία σχέση διδαχής-μαθητείας μεταξύ των φορέων του ευαγγελικού μηνύματος («πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»), και των αποδεκτών αυτού του μηνύματος («πάντα τά ἔθνη»).
Η Εκκλησία καλείται να γίνεται ενσαρκωτής και δάσκαλος του μεγάλου, ομολογουμένως, μυστηρίου της ευσέβειας (1 Τιμ. 3:16), και τα έθνη καλούνται να μαθητεύσουν και να μυηθούν στο μυστήριο. Η διαδικασία της διδασκαλίας είναι επίπονη, προϋποθέτει συνθήκες κατάλληλες και ευνοϊκές, κατάθεση αίματος και πνεύματος εκ μέρους των δύο συντελεστών αυτής της μαθησιακής διεργασίας, που μπορεί να είναι μακρά, ισόβια, έως ότου καταλήξει, χάριτι Θεού, στη χριστοκεντρικότητα και τη χριστοείδεια.
Αυτή, συνεπώς, είναι η πεμπτουσία της ιεραποστολής. Ο λόγος, οι δραστηριότητες, τα οράματα του ιεραποστολικού έργου της Εκκλησίας θα πρέπει να διατρέχουν αυτή τη ραχοκοκαλιά του είναι της, να στρέφονται γύρω απ’ αυτόν τον άξονα. Τότε, και μόνο τότε, τα αποτελέσματα θα είναι θεάρεστα και ευεργετικά για το παρόν και το αιώνιο μέλλον των πενομένων σε Αλήθεια και Φως ανθρώπων της οικουμένης.
Στην πορεία της η Εκκλησία κηρύττει, κατηχεί, νουθετεί, ευαγγελίζεται με τον λόγο και την πράξη της, χρησιμοποιώντας μορφές και όρους του κόσμου τούτου, στα οποία προσδίδει νέα διάσταση και βάθος. Οι συνθήκες των διαφόρων λαών προσλαμβάνονται και αξιοποιούνται, ώστε να γίνουν τα εργαλεία της σποράς του Λόγου, του Χριστού. Αυτή η πορεία είναι η αδιάκοπη Ενσάρκωση του Υιού του Θεού στις καρδιές των παιδιών Του.
Στην περίπτωση της Αφρικής, και όχι μόνο, η ιεραποστολική αξίνη καλείται να προχωρήσει αργά και πολύ προσεκτικά, και να δαπανήσει πολύ χρόνο και κόπο στην προετοιμασία του εδάφους που παραλαμβάνει. Χρειάζεται πρώτα να διαμορφώσει πολιτισμό και στη συνέχεια να τον μεταμορφώσει και να τον Χριστοποιήσει. Ο δρόμος προς τον πολιτισμό περνάει διαχρονικά μέσα από την παιδεία. Δε θα ήταν, επομένως, υπερβολή να ισχυριστούμε ότι στην αφρικανική πραγματικότητα η ιεραποστολή προτού κτίσει, οργανώσει και λειτουργήσει μια εκκλησία, θα πρέπει να κτίσει, να οργανώσει και να λειτουργήσει ένα σχολείο.
Ξανά και ξανά, πάνω στο δίδυμο σχολείο-εκκλησία, σε μας επαφίεται και εναπομένει να χτίζουμε τα ιεραποστολικά μας οράματα και τους προσανατολισμούς μας.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
