Χάριτι Θεού το Ιεραποστολικό μας έργο εδώ στη Μαδαγασκάρη συνεχίζεται παρά τις πολλές δυσκολίες και αντιξοότητες, που καθημερινά αντιμετωπίζουμε.
Είναι αλήθεια, ότι η κατάσταση λόγω της οικονομικής κρίσεως, έχει πλέον εξελιχθεί σε πολύ δυσχερή και ο αγώνας εδώ γίνεται υπό πολύ δυσμενείς συνθήκες. Δε χάνουμε όμως ποτέ την ελπίδα.
Το ορφανοτροφείο στην πρωτεύουσα Ανταναναρίβο έχει πλέον τελειώσει. Αναμένεται να στεγάσει πάνω από διακόσια ορφανά παιδιά. Τα έξοδα όμως σίτισης, ιατρικής περίθαλψης, και παροχής παιδείας, αναμένεται να είναι πολύ υψηλά. Αν δε στηρίξουμε το έργο, δυστυχώς η λειτουργία του ορφανοτροφείου θα συνεχίσει να βρίσκεται υπό αναστολή. Παρ’ όλα ταύτα δεν παύει να είναι ένα από τα μεγαλύτερα ορφανοτροφεία στη χώρα, ενώ ακόμα και οι κρατικοί φορείς περιμένουν με αγωνία την υλοποίηση των υποσχέσεων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας απέναντι στο φτωχό μας λαό, ξέροντας ότι οι διαθέσεις μας απέναντι στο λαό που υπηρετούμε είναι ειλικρινείς και ανιδιοτελείς, σε αντίθεση με τα άλλα δόγματα και ομολογίες.
Η ευαισθησία που έχουμε στα παιδιά της χώρας, και δη τα ορφανά, δεν είναι προϊόν αβασάνιστης σκέψης ή κρίσεως.
Τα παιδιά εδώ, και ειδικά στην επαρχία, καθημερινά πεθαίνουν από ασθένειες οι οποίες συνήθως έχουν άμεση σχέση με την έλλειψη σίτισης ή κακής διατροφής, έλλειψη κατάλληλης ένδυσης και ιατροφαρμακευτικής φροντίδας.
Πρόσφατα, βαπτίσαμε στην επαρχία του Τουλιάρ παιδιά ακρωτηριασμένα από κάποιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τα οποία δεν έχουν καμία υποστήριξη. Τα παιδιά αυτά, μικρά όντας, σε κάποιο παιχνίδι τους τυχαίνει να βγουν απρόσεκτα στο δρόμο. Πολλές φορές κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο, αφού τα χτυπήσει, τα αφήνει είτε ανάπηρα και ακρωτηριασμένα είτε πολλές φορές, ακόμα και νεκρά.
Στο άρθρο αυτό παραθέτουμε φωτογραφίες από μερικά από αυτά τα παιδιά μας τα οποία πρόσφατα παρακαλούσαν να κάνουμε οτιδήποτε γίνεται για να ανακουφίσουμε λίγο την δυστυχία τους. Σε μια από τις φωτογραφίες που παραθέτουμε θα δείτε ένα παιδί που προχωρά στην κυριολεξία στα τέσσερα χρησιμοποιώντας τα χέρια για πόδια και φορώντας σε αυτά τις παντόφλες αντί στα πέλματά του. Καθώς έφευγα για την Ελλάδα, παρακαλούσε να του φέρω όσο το δυνατόν γρηγορότερα ένα αναπηρικό καροτσάκι.
Στο Ιεραποστολικό κέντρο στο Τουλιάρ έχουμε τρία αδελφάκια τυφλά από κληρονομική ασθένεια. Τα βοηθάμε όσο μπορούμε. Είναι και τα τρία μαθητές σε σχολείο για τυφλά παιδιά. Γυρίζοντας από Ελλάδα περιμένουν να τα βοηθήσω στα δίδακτρα και να τους φέρω τσάντες και τετράδια από την Ελλάδα.
Καθημερινά μας πλησιάζουν γονείς και παιδιά ζητώντας βοήθεια. Ταλαιπωρημένοι και πικραμένοι πατέρες ή μητέρες με ένα από τα παιδιά τους σβησμένο στην αγκαλιά τους είτε από τον πυρετό της ελονοσίας, είτε από τυφοειδή, είτε γιατί το μικρόβιο έχει εισχωρήσει από κάποιο μικρό τραυματισμό και δημιούργησε συρίγγιο, γιατί δεν είχαν λίγο αντισηπτικό ή αντιβίωση. Πολλές φορές στην κλινική στο Τουλιάρ είδα παιδιά να σώζονται από βέβαιο θάνατο. Οι γονείς οι οποίοι είναι κατά 90% άποροι έρχονται και μας ικετεύουν να τους βοηθήσουμε…
Βλέποντας καθημερινά αυτές τις εικόνες, σκέφτομαι πολλές φορές την αγωνία, τον πόνο και την καρτερία αυτών των γονιών. Αυτών των ανθρώπων που περπατούν χιλιόμετρα για να φέρουνε το άρρωστο παιδί στην αγκαλιά τους. Που λιώνουν μέσα στον ήλιο και στον καύσωνα για να σώσουν το μικρό βλασταράκι τους από τα δόντια του χάρου. Αυτά λοιπόν τα χέρια και η ευχή των ανθρώπων, όταν φεύγουν από εμάς, είναι το πολύτιμο πετράδι που έχουμε καλά φυλαγμένο στην καρδιά μας εδώ στην Ιεραποστολή.
Μας λένε λοιπόν φεύγοντας και αγκαλιάζοντάς μας: “Πουθενά αλλού δε μας βοήθησαν. Όλοι μάς ζητούσαν λεφτά και πουθενά θεραπεία. Εσείς και λεφτά δε μας ζητήσατε και στον πόνο μας πονέσατε και στη θλίψη μας κλάψατε μαζί μας. Μα πάνω από όλα σώσατε το παιδί μας.
Tahin’ Zanahary. Ας είστε πάντα σπόρος και ευλογία του Θεού”.
Δεν νομίζω να περίμενε κανείς πιο όμορφη ευχή από στόματα μάλιστα πολλές φορές μη πιστών ανθρώπων. Μα ανθρώπων γεμάτων αγάπη, ελπίδα και, πολλές φορές, Θεό.
† Ο Μαδαγασκάρης Ιγνάτιος
