Κάτω στους πρόποδες του Άθωνα, μέσα στην πρωινή σιγή ακούς την πρώτη δέηση: «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ». Τα κελαηδήματα των πουλιών συνοδεύουν την τρεμάμενη φωνή του Γέροντα και βαθμιαία αυξάνουν την έντασή τους μαζί με τις πρώτες ηλιακές ακτίνες που ήδη απαλά και δειλά χαιδεύουν τη βορεινή ράχη του Άθωνα, θαρρείς και θέλουν να τον ξυπνήσουν όσο πιο ανάλαφρα γίνεται, όσο πιο αθόρυβα μπορούν, το «γέροντα» αυτόν μαζί με τα παιδιά του, γιατί ξέρουν ότι ακόμα και μέσα στον ύπνο της αυτή η ουράνια, και όχι επίγεια πια, συνοδεία απομυζά το αιώνιο κέρδος της ουράνιας αντιμισθίας από την αδιάλειπτη και αέναο δέηση: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Στα χέρια του Γέροντα, στα χέρια των πατέρων, ή μάλλον αγγέλων, στο τριμμένο κομποσχοίνι το γεμάτο δάκρυα και στεναγμούς.
…Κάτω στα κύματα του Ινδικού, στη γαλαζοπόρφυρη θάλασσα του Soalary, στο Αnkilibe, στο Beravy, Madio Rano και ακόμα πιο πέρα στην Androka, στο Mahatsandry, και όπου μπορεί να φτάσει το βλέμμα σου πλέον, στον ερημικό μα ποτέ ξεχασμένο από την καρδιά μου νότο, οι πρώτοι ψαράδες των Vezo ήδη έχουν βουτήξει την πιρόγα τους μέσα στα γαλαζοπόρφυρα νερά του Ινδικού, και κάνουν την πρώτη δέηση με τα χέρια και τα πρόσωπα ψηλά στον ουρανό. Τα μάτια δακρύζουν βλέποντας τον ακόμα κόκκινο ήλιο, καθώς ανατέλλει στον ορίζοντα, και τα χείλη μονολογούν: «Κύριε για τα παιδιά μας». Και αμέσως φυσάει εκείνο το πρωινό μελτεμάκι, η αύρα της Ειρήνης, η Πνοή θα έλεγες του Θεού, που σαν στοργικός Πατέρας μη θέλοντας να χαλάσει το χατίρι των παιδιών του, μα ούτε να τα τρομάξει, στέλνει αυτήν την πρωινή πρώτη ευλογία. «Κύριε, βοήθα με και σήμερα». Με το ξύλινο κουπί στα χέρια του δέεται. Δέεται ο πατέρας με το καμένο πρόσωπο από τον ήλιο και την αλμύρα. Τα χέρια του σφίγγουν το κουπί, το φτυάρι «αγκάντι», το τσεκούρι. Τα χέρια των πατέρων μας, τα τριμμένα και λερωμένα χέρια, τα γεμάτα από πόνο και μόχθο, ιδρώτα και στεναγμούς.
…Τα μάτια δε χορταίνουν να βλέπουν τώρα το υπέροχο τοπίο. Ένα φυσικό αμφιθέατρο η Σκήτη της Αγίας Άννης. Η Σκήτη μας. Καταπράσινη, με τις υπέροχες ιστορικές Καλύβες των πλέον ονομαστών Αδελφοτήτων, που σηματοδότησαν το σύγχρονο ασκητισμό των τεσσάρων τελευταίων αιώνων, έχουν να αναδείξουν ένα πλήθος γνωστών και άγνωστων, παλαιοτέρων και σύγχρονων Αγίων. Κάθε μια Καλύβα καθισμένη στο φυσικό αμφιθέατρο αυτό, με το Κυριακό της Αγίας Άννης να κατέχει ξεχωριστή και εξέχουσα, περίοπτη θέση, αφουγκράζεται αιώνες τώρα τους ήχους από τη μια της θάλασσας, από την άλλη του Άθωνα, και από την άλλη των καθημερινών δεήσεων των πατέρων. Καλύβες θεατές, μάρτυρες μιας παράστασης δίχως τέλος, μιας παράστασης-μαρτυρίας και μαρτυρίου. Μάρτυρες της μόνης Αλήθειας την οποία δεν μπορούν να αμφισβητήσουν οι σύγχρονοι πλανόδιοι πλάνοι-πλανώντες, που περιφέρονται στους δρόμους και στις τηλεοράσεις, προσπαθώντας μάταια να ρίξουν λάσπη στην αλήθεια και να κρύψουν το χρυσάφι που τόσο καλά είναι φυλαγμένο εδώ.
…Μετά την ολοήμερη πορεία, την κατήχηση, τον εσπερινό κάτω από το ευσκιόφιλο δέντρο «κίλι» του χωριού, τώρα κάθομαι με μερικούς από τους πιστούς μας της νέας αυτής ενορίας μας. Μερικοί από αυτούς είναι ήδη βαπτισμένοι. Άλλοι αναμένουν την κατήχηση και την επόμενη φορά θα είναι, αν θέλει ο Κύριος, αυτοί που θα εισέλθουν πια στο λουτρό της παλιγγενεσίας. Τους βλέπω και τους ακούω τώρα αν και το σούρουπο δεν αφήνει να διακρίνω πλέον πρόσωπα. Μα τώρα αυτή είναι η πιο όμορφη πραγματικά ώρα. Οι σιλουέτες και μόνο των ανθρώπων διακρίνονται, μα οι φωνές τους, οι φωνές της ψυχής, ακούγονται τόσο καθαρά. Ειλικρινά δεν υπάρχει πιο όμορφη από αυτήν τη στιγμή αργά το απόγευμα, μετά από την κούραση της ημέρας, όταν ακούς τα αδέλφια σου, τις φωνές τους, να βγαίνουν σαν από την αιωνιότητα, σαν να τις γνώριζες χρόνια, σαν να σε ενώνει κάτι υπερκόσμιο μαζί τους. «Σε ευχαριστούμε πάτερ. Είσαι πραγματικά αδελφός μας και πατέρας μας. Δεν είσαι πια ξένος για εμάς. Είσαι ό,τι και εμείς. Να έλθεις όσο πιο σύντομα γίνεται ξανά». Εδώ δεν χωράει πιά καμία επίσης αμφισβήτηση. Εδώ μαρτυρούν οι καρδιές. Τα δέντρα, οι πλατείες, τα παιδιά, οι γέροντες, οι μάνες. Όλα φλέγονται μέσα στο θαύμα και στην Πίστη του Αγίου Πνεύματος. Η Αφρικανική γη, η γη της Μαδαγασκάρης είναι θεατής και μάρτυρας.
…Ανεβαίνω τώρα την πλαγιά του Άθωνα. Και τα πόδια μου τρέμουν. Γιατί ξέρω ότι πατώ στις ίδιες αυτές πέτρες, που οι άγιοι Πατέρες μας βάδισαν, έκλαψαν, ίδρωσαν για τη σωτηρία της ψυχής τους. Και θέλω να γονατίσω και να φιλήσω τις άψυχες αυτές πέτρες που κάθε μια της είναι φυλαχτό και κειμήλιο.
…Τα πόδια μου βουλιάζουν τώρα μέσα στη λάσπη και σε λίγο το νερό του ποταμού έχει φτάσει μέχρι τη μέση μου. Πορευόμαστε προς την Antsarogaza. Πρέπει να δω την εκκλησία που χτίζεται. Να μιλήσω στους ανθρώπους μας στην ενορία μας αυτήν. Να τους στηρίξω στην πίστη τους. Να τους παρηγορήσω στον πόνο και στις αρρώστιες τους. Μα η κούραση από την οδοιπορία, το νερό που έχει ήδη διεισδύσει και ποτίσει τα ράσα μου και ο πόνος στην μέση δυσχεραίνουν την πορεία. Όμως η καρδιά φτερουγίζει. Γιατί σε λίγο θα δω τα αδέλφια μου. Το νερό αυτό το ακούς τώρα να σου μιλάει: «κάθε σου βήμα εδώ είναι μια μαρτυρία, κάθε σου πόνο τον σημειώνω και θα τον μεταφέρω από κάθε χωριό που περνώ. Κάθε σου ιδρώτα για τους ανθρώπους μου θα σ’ τον δροσίζω εγώ και θα σου γιατρεύω τις πληγές από τα αγκάθια και τις πέτρες στα πόδια σου».
…Με ευλάβεια τώρα και δάκρυα προσκυνώ την εικόνα της Αγίας μας Άννης. Γονατιστός μπροστά στην Μητέρα της Μητέρας της ζωής, την Γιαγιά μας, δέομαι.
…«Tα σα εκ τω σων». Σε μια λειτουργία στην προσωρινή εκκλησία από χόρτα, γονατίζω και η ξύλινη καλύβα γεμίζει ζωή. «Σέ ὑμνοῦμεν, σέ εὐλογοῦμεν, σοί εὐχαριστοῦμεν, Κύριε καί δεόμεθά σου, ὁ Θεός ἡμῶν». Από τα στόματα των νεοφώτιστων αδελφών μας στην πρώτη τους λειτουργία. Και δέεσαι.
Στην αγία Τράπεζα του Κυριακού τώρα στη λειτουργία «ἔτι προσφέρομέν Σοι τήν λογικήν ταύτην καί ἀναίμακτον λατρείαν»…
Στην προσωρινή αγία Τράπεζα, τραπέζι κάτω από το δέντρο, στη γη της Μαδαγασκάρης και πάλι «ἔτι προσφέρομέν Σοι τήν λογικήν ταύτην καί ἀναίμακτον λατρείαν»…
Καί δεόμεθα καί ἱκετεύομεν. Κατάπεμψον τό Πνεῦμά σου τό Ἅγιον ἐφ’ ἡμᾶς….
Αυτό είναι το θαύμα της Πίστεως. Δύο κόσμοι ξένοι. Δύο κόσμοι τόσο μακρινοί. Κι όμως ενωμένοι κάτω από τη σκέπη της Αγάπης του Θεού. Μαρτυρούν και ομολογούν καθημερινά το θαύμα της ζωντανής μας Πίστεως. Εδώ στον Άθωνα. Εδώ στην Ιεραποστολή.
Αρχ. Πολύκαρπος Αγιαννανίτης
Μαδαγασκάρη – Τουλιάρ
