Η Αγία Ακυλίνα γεννήθηκε το έτος 1745 μ.Χ. στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης από χριστιανούς γονείς. Ο πατέρας της ονομαζόταν Γιώργης. Η μητέρα – της οποίας το όνομα δεν μας είναι γνωστό – ήταν βαθιά ευσεβής γυναίκα και της ενέπνευσε από αρκετά νεαρή ηλικία την αγάπη για τον Χριστό.
Ένα συγκλονιστικό γεγονός, όχι μόνο για την οικογένειά τους αλλά για ολόκληρο το Ζαγκλιβέρι, ήταν η αφορμή του μαρτυρίου της Ακυλίνας. Ο πατέρας της φιλονίκησε με έναν Τούρκο και πάνω στον θυμό του τον σκότωσε. Όλοι οι κάτοικοι του Ζαγκλιβερίου αναστατώθηκαν και κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια φοβούμενοι τα αντίποινα των Τούρκων. Ο Γιώργης καταδικάστηκε σε θάνατο, τον οποίο μπορούσε να αποφύγει μόνο αν αλλαξοπιστούσε, αν γινόταν μουσουλμάνος. Μπροστά στον φόβο του θανάτου αλλά και στην αγάπη του για τα υλικά αγαθά που του πρόσφερε ο πασάς, ο Γιώργης λύγισε και ασπάστηκε τον μουσουλμανισμό με την υπόσχεση ότι θα ακολουθούσε το παράδειγμά του και όλη του η οικογένεια.
Όταν άκουσαν οι Ζαγκλιβερινοί πως ένας χριστιανός αλλαξοπίστησε, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Αλλά και η γυναίκα και η κόρη του, η Ακυλίνα, φόρεσαν τα μαύρα και πενθούσαν την «πτώση» του άνδρα της οικογένειας. Μάνα και κόρη προετοιμάζονταν για το μαρτύριο καθιστώντας τους εαυτούς τους πρότυπα αγώνα πνευματικού.
Το 1764 μ.Χ. ο γιος του πασά συνάντησε την Ακυλίνα στην πηγή και την ζήτησε για γυναίκα. Τότε ο Γιώργης χάρηκε για την τιμή που του επιφύλαξε ο πασάς και, φυσικά, για την οικονομική ωφέλεια που θα είχε. Ξεκίνησε έτσι την προσπάθεια εξισλαμισμού της κόρης του. Στην αρχή την πήρε με το καλό, της πρόβαλε τα υλικά, οικονομικά και κοινωνικά πλεονεκτήματα που θα αποκτούσε. Η Ακυλίνα, όμως, ποτισμένη από αγάπη για τον Χριστό αρνήθηκε να τουρκέψει ομολογώντας πως χριστιανή γεννήθηκε, χριστιανή και θα πεθάνει. Ο άσπλαχνος πατέρας οδήγησε την κόρη του σε τρομερά βασανιστήρια που διήρκεσαν τρεις ολόκληρες ημέρες. Εκείνη, μένοντας αφοσιωμένη στον Νυμφίο της Χριστό, άφησε την τελευταία της πνοή στις 27 Σεπτεμβρίου 1764.
Μαρτύριο: ο καλύτερος τρόπος Ορθόδοξης Μαρτυρίας
Από τότε που ο Θεάνθρωπος Κύριός μας ήρθε στον κόσμο και ίδρυσε την Βασιλεία Του επί της γης, παρατηρείται στην ιστορία της Εκκλησίας το μαρτύριο, ο θάνατος δηλαδή των χριστιανών με διαφόρους φρικτούς τρόπους εξαιτίας της πίστης τους. Φαίνεται μάλιστα αυτό να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στη διάδοση του Ευαγγελίου.
Το παράδειγμα το έδωσε ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος υπέστη θάνατο σταυρικό από αγάπη για την Εκκλησία, όπως τονίζει ο απόστολος Παύλος «Καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπερ αυτής» (Εφ.5 25-26). Έτσι λοιπόν η Εκκλησία με τη σειρά της, ξεκινώντας από τους αποστόλους, συνεχίζοντας με τους μάρτυρες, έπειτα τους νεομάρτυρες και σήμερα τους «νεονεομάρτυρες» ανταπέδωσε και ανταποδίδει τη θυσία του Χριστού, μέσω του μαρτυρίου αυτών που αληθινά Τον αγαπούν.
Οι ειδωλολάτρες είχαν απέναντι στην Εκκλησία το ίδιο εχθρικό πνεύμα με τους Οθωμανούς και τους σημερινούς φανατικούς Ισλαμιστές, οι οποίοι – όπως στο παρελθόν έτσι και σήμερα – πιστεύουν ότι με τον θάνατο των χριστιανών θα αφανιστεί η πίστη τους. Επιτυγχάνεται όμως το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: Με τις απάνθρωπες σφαγές τους πότισαν και ποτίζουν το δένδρο της πίστεως στον Ιησού, ώστε αυτή να θριαμβεύει.
Αναλογίζομαι τι δώρο χάρισε στην Εκκλησία η φοβερή εκείνη πράξη του πατέρα της Ακυλίνας…
Αυτός ο δειλός, ο άνανδρος, που λύγισε μπροστά στο γιαταγάνι του πασά, ο προδότης της πίστης του, πρόσφερε στην Εκκλησία ένα ιεραποστολικό πρότυπο, όχι μόνο για τους κατοίκους του Ζαγκλιβερίου και των γειτονικών χωριών ή τους ανθρώπους την εποχής εκείνης, αλλά για όλους εμάς, τους ανθρώπους των επόμενων αιώνων.
Είναι πράγματι αλήθεια πως το μαρτύριο είναι ο καλύτερος τρόπος ορθόδοξης μαρτυρίας ή ιεραποστολής, διότι όπως οι απόστολοι μας βεβαίωσαν με την θυσία τους ότι ήταν αυτόπτες μάρτυρες της αναστάσεως του Χριστού, κατά τον ίδιο τρόπο οι μάρτυρες μας πείθουν ότι βίωσαν αναστημένο τον Χριστό.
