Ο Όσιος γεννήθηκε το 256 μ.Χ. πιθανότατα στην πόλη που ονομαζόταν Κορδούη, σημερινή Κόρδοβα της Ισπανίας. Ήταν πιστός και ευλαβής, γι’ αυτόν το λόγο εκλήθη από την Εκκλησία να την υπηρετήσει ως επίσκοπος της προαναφερθείσας πόλεως.
Τα πρώτα χρόνια της εμφανίσεως της αρειανικής έριδος, συναντάμε τον επίσκοπο Κορδούης Όσιο σε όλες τις προσπάθειες προς διευθέτηση και καταπολέμησή της. Ο Σωζομενός μάς πληροφορεί πως αυτόν επέλεξε να αποστείλει ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος για να βρει λύση στις αρειανικές ανταρσίες της Αιγύπτου:
«Νομίσας σὲ δύνασθαι προκαταλαβεῖν τὸ κακόν, πρὶν εἰς πλείους χωρήσαι, πέμπει ἄνδρα τῶν ἀμφ’ αὐτὸν πίστει καὶ βίῳ ἐπίσημον καὶ ταῖς ὑπὲρ τοῦ δόγματος ὁμολογίαις ἐν τοῖς ἔμπροσθεν χρόνοις εὐδοκιμηκότα, διαλλάξοντα τοὺς ἐν Αἰγύπτῳ διὰ τὸ δόγμα στασιάζοντας».
Ο ιστορικός Σωκράτης, μάλιστα, επισημαίνει την ιδιαίτερη εκτίμηση και τον σεβασμό που είχε ο Κωνσταντίνος απέναντι στον επίσκοπο Όσιο με τα εξής λόγια:
«πέμπει͵ δι’ ἀνδρὸς ἀξιοπίστου͵ ᾧ ὄνομα μὲν ἦν Ὅσιος͵ μιᾶς δὲ τῶν ἐν τῆ Ἱσπανίᾳ πόλεων͵ ὄνομα Κουδρούβης͵ ὑπηρχεν ἐπίσκοπος· πάνυ τε αὐτὸν ἠγάπα καὶ διὰ τιμης ἦγεν ὁ βασιλεύς».
Στη συνέχεια, προήδρευσε στη Σύνοδο της Αντιόχειας, η οποία προετοίμασε τον δρόμο για τη σύγκληση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια. Έπειτα, πρωτοστάτησε στη Σύνοδο αυτή, όπως επίσης στην καταδίκη του Αρείου και στη δημιουργία του Συμβόλου της Πίστεως μας. Ακόμη, ο Λατίνος επίσκοπος έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης, όχι μόνο από τον Αυτοκράτορα, αλλά και από τους εκκλησιαστικούς ηγέτες και τον απλό λαό. Η αποδοχή του ήταν καθολική, γι’ αυτό και ο Σωζομενός αναφέρει πως:
«ἔναγχός τε τῶν διωγμῶν πεπαυμένων εἰσέτι πλεῖστοι τῶν ὁμολογητῶν τῷ βίῳ περιόντες τὰς ἐκκλησίας ἐσέμνυνον, ὡς ὁ ῞Οσιος ὁ Κουρδούβης ἐπίσκοπος».
Τέλος, εκδιώχτηκε από τον αρειανό αυτοκράτορα Κωνστάντιο και υπέφερε πολλές δύσκολες καταστάσεις εξαιτίας της υποστηρικτικής του στάσης απέναντι στον Μέγα Αθανάσιο και τις αποφάσεις της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου.
Τέλος, αναπαύτηκε το έτος 358 μ.Χ και η μνήμη του τιμάται στις 27 Αυγούστου.
Η Ιεραποστολή και οι Οικουμενικές Σύνοδοι
Απαρχή των Οικουμενικών Συνόδων είναι η αποστολική Σύνοδος που έλαβε χώρα στα Ιεροσόλυμα, στο πρώτο μισό του 1ου αι. μ.Χ. Εκεί οι απόστολοι κλήθηκαν να λύσουν προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην πρώτη Εκκλησία. Την παρακαταθήκη αυτή ακολούθησαν και οι κατά τόπους Εκκλησίες, συγκαλώντας τοπικές συνόδους για να αντιμετωπίσουν ζητήματα που τις απασχολούσαν. Για τα θέματα, όμως, που αφορούσαν σε ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας, πραγματοποιήθηκαν Οικουμενικές Σύνοδοι. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι συγκαλούνταν από τον αυτοκράτορα, μετά από παρότρυνση εκκλησιαστικών προσώπων, με απώτερο σκοπό την επικράτηση της Ορθοδοξίας και της ειρήνης του κράτους.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει στο «Πηδάλιο»: «Όθεν και παρά πάντων, ουχί η Θεία Γραφή, αλλ’ η Οικουμενική Σύνοδος ανακηρύττεται ο έσχατος κριτής των Εκκλησιαστικών υποθέσεων» και καταλήγει πως «ουδείς δύναται να εναντιωθεί εις τας Οικουμενικάς Συνόδους, μένων ευσεβής και ορθόδοξος, αλλ’ απλώς και αδιορίστως ο καθείς χρεωστεί να πείθεται εις αυτάς. Ο γαρ αντιφερόμενος εις αυτάς και αντιπίπτων, εις αυτό αντιφέρεται, και αντιπίπτει το Πνεύμα το Άγιον, το λαλούν δια των Οικουμενικών Συνόδων και αιρετικός και αναθεματισμένος γίνεται».
Συνεπώς, η Οικουμενική Σύνοδος δεν είναι μόνο θεσμός που άφησαν ως παρακαταθήκη οι Απόστολοι, αλλά και ένας από τους τρόπους με τους οποίους το Πνεύμα το Άγιο καθοδηγεί την Εκκλησία. Έχει ως σκοπό την επίλυση των διαφόρων προβλημάτων που προκύπτουν εντός της Εκκλησίας με αποκορύφωμα τις αιρέσεις, αφού όλες οι Οικουμενικές Σύνοδοι λειτούργησαν ως εκκλησιαστικά δικαστήρια και καταδίκασαν αιρέσεις που πλήγωσαν το σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.
Αν η Ιεραποστολή είναι η διάδοση της Ορθοδοξίας στα έθνη αλλόθρησκα ή ετερόδοξα, ο θεσμός των Οικουμενικών Συνόδων είναι η διαφύλαξη της Ορθοδοξίας. Την οποία καθιστά ανόθευτη, γνήσια και απαράλλακτη, με στόχο τη διάδοσή της στην οικουμένη.
