Ο άγιος Πέτρος ήταν αδερφός του αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Καταγόταν από τη φτωχή, ταπεινή πόλη της Βηθσαϊδά και πατέρας του ήταν ο Ιωνάς από την φυλή του πατριάρχη Συμεών, σύμφωνα με τον συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου. Ζούσε φτωχικά ασκώντας το επάγγελμα του ψαρά. Ήταν, ακόμη, άνθρωπος ευσεβής που αγαπούσε τον Νόμο του Θεού, γεγονός που αποδεικνύεται από την άμεση ανταπόκρισή του στην θεϊκή πρόσκληση. Όταν πέθανε ο πατέρας του, ο Πέτρος έλαβε για σύζυγο την κόρη του Αριστόβουλου – αδελφού του Αποστόλου Βαρνάβα – και απέκτησαν παιδιά.
Συγκλονιστική και ανατρεπτική στιγμή της όλης ως τότε «στρωμένης» ζωής του υπήρξε η συνάντησή του με τον Σωτήρα. Η πρόσκληση του Ιησού και η άμεση αποδοχή της με τις συνακόλουθες συνέπειες, δηλαδή την εγκατάλειψη της οικογένειάς του, της εργασίας του και άλλων μέχρι εκείνης της στιγμής υποχρεώσεων του, φανέρωναν την τόλμη του χαρακτήρα του καθώς επίσης και την πίστη του στον Ιησού.
Ο Πέτρος διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο Ευαγγέλιο, αφού παίρνει μέρος σε πολλά από τα γεγονότα και αναδεικνύεται ηγετική μορφή της ομάδος των μαθητών, λόγω κυρίως του χαρακτήρα του. Είναι αυτός που ισχυρίζεται και διαλαλεί κραυγαλέα την πίστη του στον Χριστό, αυτός που Τον αρνείται και έπειτα με δάκρυα μετανοεί, αυτός που αντιμετωπίζει τον Χριστό ως απλό άνθρωπο και θέλει να Τον προστατέψει, είτε συμβουλεύοντάς Τον είτε μαχαιρώνοντας τον δούλο που προσπαθεί να Τον συλλάβει. Είναι αυτός στον οποίο από την μια ο Κύριος εμπιστεύεται τα κλειδιά του παραδείσου και από την άλλη στηλιτεύει την απιστία του όταν κοντεύει να πνιγεί, ενώ περπατάει πάνω στην τρικυμισμένη λίμνη.
Συγκλονιστική ωστόσο είναι και η αλλαγή που ζει Πέτρος μετά την ανάληψη του Ιησού, κατά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους αποστόλους. Είναι αυτός ο οποίος με το κήρυγμα του την ημέρα της Πεντηκοστής οδηγεί στην αλήθεια του Ευαγγελίου χιλιάδες ανθρώπους. Αρχικά, κήρυξε το χαρμόσυνο άγγελμα της αναστάσεως του Χριστού στην Ιουδαία και την Αντιόχεια και έπειτα στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, στη Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία, στη Βιθυνία, ακόμα και στη Ρώμη, όπου και οδηγήθηκε στο μαρτύριο του σταυρού από τον Νέρωνα, αφού ταπείνωσε τον Σίμωνα τον μάγο και την συνομοταξία των δαιμόνων που τον περιέβαλαν.
(Αξίζει να σημειωθεί πως ορισμένοι επιστήμονες ισχυρίζονται με εμπεριστατωμένες μελέτες ότι ο Πέτρος δεν μαρτύρησε στη Ρώμη αλλά στη Βαβυλώνα).
Οι αδυναμίες των ιεραποστολικώς εργαζομένων
Είναι αλήθεια ότι εκατομμύρια άνθρωποι, γοητευμένοι από τη ζωή του Χριστού, περπάτησαν και περπατούν τον δρόμο που Αυτός χάραξε ακολουθώντας τις προτροπές τις δικές Του και των αποστόλων Του. Πράγματι, τι είναι πιο όμορφο από το να κηρύττεις την αλήθεια; Και μάλιστα ποια αλήθεια; Τη σπουδαιότερη αλήθεια του κόσμου. Την αλήθεια του Ιησού Χριστού, του «ταφέντα» και «αναστάντα» από τους νεκρούς, την αλήθεια που βεβαίωσαν οι απόστολοι με τη σφραγίδα του αίματός τους, της θυσίας της ζωής τους. Όμως, όλοι όσοι έχουμε ταχθεί στο ιεραποστολικό έργο, ως άνθρωποι, διακατεχόμαστε από κάποιες αδυναμίες που μας ακολουθούν στο διάβα μας, αδυναμίες σαν και αυτές του Πέτρου που συναντάμε στο ιερό Ευαγγέλιο.
Δυστυχώς, οι ευγενείς και κατά Θεόν υψηλοί στόχοι αρκετών από εμάς, η συμμετοχή μας στα εκ Θεού προερχόμενα σπουδαία έργα – όπως οι βαπτίσεις κατηχουμένων και η αξιόλογη φιλανθρωπική δράση – μας οδηγούν στα «μεγάλα», τα «περιττά» και υπερήφανα λόγια, που δεν πηγάζουν «εκ ταπεινής καρδίας». Λόγια σαν και αυτά του Πέτρου προς τον Ιησού: «εἰ πάντες σκανδαλισθήσονται ἐν σοί, ἐγὼ οὐδέποτε σκανδαλισθήσομαι»(Ματ. 26,33). Λόγια ψεύτικα, κεκαλυμμένης ευσέβειας, προσποιούμενης αγιότητας, τελείου ηθικισμού, όπως αποδεικνύονται από τις συνεχόμενες – όχι τρείς αλλά δεκατρείς ή εκατόν τρεις – αρνήσεις του Ιησού σε διάφορες στιγμές της ζωής μας.
Πόσες φορές και εμείς για να μην φανούμε οπισθοδρομικοί ή φανατικοί, για να μην πληγώσουμε – όπως ισχυριζόμαστε – τον άλλον άνθρωπο, δεν φορούμε προσωπείο προσποιούμενης διακρίσεως με σκοπό την προώθηση των συμφερόντων μας και δεν διακηρύττουμε «ὅτι οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπον»(Ματθ. 26,72) είτε με τα λόγια, είτε με τις πράξεις μας! Ακόμα, πόσες φορές σκεφτόμαστε, σχεδιάζουμε και ενεργούμε στη ζωή μας χωρίς την αίσθηση – ή καλύτερα την βεβαιότητα – της υιικής μας σχέσης με τον Θεό; Άραγε και εμάς ο Κύριος δεν θα μας επέπληττε με το φοβερό εκείνο «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων»;(Ματ. 16,23).
Τα παραπάνω δηλώνουν την έλλειψη αρκετών αρετών από μέρους μας: της ταπείνωσης, της ειλικρίνειας, της μετάνοιας και κυρίως της πίστης, της εμπιστοσύνης – με άλλα λόγια – της ζωή μας στην πρόνοια του Θεού.
Αυτή η έλλειψη της πίστης βεβαιώνεται, τέλος, από τους φόβους μας και την ανανδρία μας μπροστά στα πρακτικά εμπόδια της διακονίας μας. Μήπως ο Κύριος φωνάξει και σ’ εμάς μας «Ολιγόπιστοι, γιατί διστάσατε;»
«Ελθὲ Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος»… ώστε καμία μας αδυναμία να μην γίνει πρόσκομμα στη διακονία του δικού Σου έργου.
Αμήν.
