Από αγάπη ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και όλο τον κόσμο να τον διακονεί. Από αγάπη τον έβαλε στον παράδεισο και είχε συνεχή επικοινωνία μαζί του. Από αγάπη τον έφτιαξε κατ’ εικόνα και ομοίωση δική Του, δηλαδή με πρότυπο τον Ίδιο και με δυνατότητα να Του μοιάσει, να γίνει και ο άνθρωπος Θεός. Αυτό το κατ’ εικόνα, όμως, αποτελούνταν από δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα: πρώτον την αθανασία και δεύτερον την ελευθερία. Γι’ αυτόν τον λόγο υπήρχε στον παράδεισο ένα «μικρό παραθυράκι», που καθιστούσε τον άνθρωπο ελεύθερο να επιλέξει την ζωή κοντά στον Θεό ή να την απορρίψει τρώγοντας από τον καρπό του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού. Αρκετοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως ο Θεός αδίκησε τον άνθρωπο απομακρύνοντας τον από τον παράδεισο! Κι όμως κάνουν λάθος! Ο άνθρωπος, κάνοντας χρήση της ελευθερίας που του χάρισε ο Θεός, αδίκησε τον ίδιο του τον εαυτό και τους απογόνους του.
Ο Χριστός όμως, ως στοργικός πατέρας, κινούμενος από υπέρμετρη αγάπη για τα παιδιά Του, έγινε άνθρωπος για να μας σώσει, για να αποκαταστήσει την σχέση Του μαζί μας, για να μας ξαναδώσει την δυνατότητα –πάντοτε εν ελευθερία- να γίνουμε κάτοικοι του απολεσθέντα παραδείσου. «Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίων, ο πάντων, χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ εαυτού, προς τους αποδήμους της αυτού χάριτος. Και σχίσας το χειρόγροφον, ακούει παρά πάντων ούτως. Αλληλούια».
Από αγάπη έζησε ανάμεσα μας ως τέλειος άνθρωπος και ταυτόχρονα ως τέλειος Θεός. Θαυματούργησε και θεράπευσε κάθε πονεμένο στο διάβα του, κήρυξε και ως αποτέλεσμα της διδασκαλίας Του ήταν η αναδιάρθρωση των αρχών του κόσμου, η κατάργηση της ανισότητας των δύο φύλων, της δουλείας και του εθνοφυλετισμού. Από αγάπη προς τον άνθρωπο, ο «Υιός του Ανθρώπου» και συνάμα Υιός του Θεού συνέχισε το λυτρωτικό σχέδιο της Θείας Οικονομίας. Αμφισβητήθηκε, προδόθηκε, Τον απαρνήθηκαν, βασανίστηκε κουβάλησε τον σταυρό Του και σταυρώθηκε. Από αγάπη θυσιαστική υπέφερε την αχαριστία των ανθρώπων απέναντι σε όλα Του τα ευεργετήματα – με αποκορύφωμα το ξύδι στην τελευταία Του επιθυμία αντί νερού – και φυσικά τον θάνατο. Ωστόσο, η ανυπέρβλητη και αστείρευτη αγάπη Του δεν ολοκληρώθηκε στη θυσία, αλλά ως αληθινός Θεός αναστήθηκε, νίκησε τον θάνατο και κατήργησε την εξουσία του επάνω μας, ανοίγοντάς μας ξανά τις πόρτες του παραδείσου.
Τέλος, λίγο πριν αναληφθεί και πάλι στους ουρανούς, – από αγάπη προς όλες τις γενιές του κόσμου ως εσχάτου της γης και εις αιώνα αιώνων – προέτρεψε τους αποστόλους και όσους θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους να πορευθούν σ’ όλα τα έθνη της γης κηρύττοντας, βαπτίζοντας, χαρίζοντας την αλήθεια και την σωτηρία.
Ο απόστολος Παύλος μας προτρέπει: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού». Έχοντας ως πρότυπο τον Μέγα Ιεραπόστολο, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, μπορούμε να εκμαιεύσουμε σπουδαία ιεραποστολικά διδάγματα.
Ο ιεραπόστολος είναι πλημυρισμένος με ανιδιοτελή αγάπη. Δεν πορεύεται προς τα έθνη και τους λαούς με σκοπό να τους αλλάξει ήθη και έθιμα αλλά, αντιθέτως, γίνεται ένα μαζί τους, γίνεται ένας από αυτούς με μοναδικό στόχο να τους γνωρίσει τον Χριστό και την αλήθεια του Ευαγγελίου. Άλλωστε, αυτό έκανε και ο Χριστός και ο μιμητής Του Παύλος εξομολογούμενος πως «τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω». Ο βίος του ιεραποστόλου είναι πρότυπο χριστιανού, αληθινή μίμηση Χριστού, ζωή θυσιασμένη στο έργο Του μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού, γνωρίζοντας φυσικά πως μετά την θυσία των κόπων του, του ιδρώτα του, των δακρύων του ακόμα και της ζωής του ακολουθεί η ανάσταση των ανθρώπων και των λαών που διακόνησε…
Χριστός Ανέστη, αδελφοί!
