Συμπληρώθηκαν ἐφέτος, στίς 25 Νοεμβρίου, σύν Θεῶ, δέκα χρόνια ἀπό τήν στιγμή πού τό ἀνεξιχνίαστο καί ἄπειρον ἔλεος τοῦ Κυρίου μας μέ ἔθεσε ὡς ἐπίσκοπον νά διακονήσω τό γεώργιον τοῦ Ἀποστολικοῦ ἔργου στήν Ἱερά Μητρόπολη Καμερούν.
Τά δέκα χρόνια τῆς διακονίας μου δέν τά θεωρῶ ἀρκετά, γιά νά ἐξαγάγω συμπεράσματα καί νά θεωρηθῶ ὡς εἰδικός ἤ νά τά θεωρήσω ὡς ἀφορμήν καί ἀντικείμενον ἑορτασμοῦ. Βρίσκω ὅμως, ὅτι εἶναι μιά μεγάλη εὐκαιρία γιά περισυλλογή καί αὐτοκριτική ἐπάνω στήν ὁποία θά πρέπει νά σχεδιαστοῦν προσεκτικά τά βήματα τῆς ἐπομένης πενταετίας καί –Θεοῦ θέλοντος- ἴσως δεκαετίας.
Οἱ ἐμπειρίες αὐτῆς τῆς δεκαετίας πολλές καί συμπιεσμένες. Κάποια ἆρθρα πού εἶδαν κατά καιρούς τό φῶς τῆς δημοσιότητος σέ διάφορα ἱεραποστολικά περιοδικά θά τά χαρακτήριζα προσπάθειες “ἀπο-συμπιέσεως” αυτῶν τῶν ἐμπειριῶν καί περισσότερο προσπάθειες δημιουργίας ἑνός διαλόγου πρός ὅλες τίς ἐκκλησιαστικές καί μή κατευθύνσεις.
Τελικά, ὅλα αὐτά πιστεύω, ὅτι παρέμειναν στά ὅρια ἑνός μονολόγου μέ μιά γοητεία πού περισσότερο ὁφείλεται στήν σκληρή ὡραιότητα τοῦ Ἀφρικανικοῦ τοπίου, στήν ὡμή πραγματικότητα τοῦ κυκλοῦντος τά πάντα θανάτου καί στήν εἰκόνα τοῦ περιπλανωμένου -μέσα σ’ αὐτά- προσώπου της ἱερατικῆς τάξεως…
Ὑπῆρξαν ἄνθρωποι μεμονωμένοι ἤ οργανωμένοι σέ συλλόγους οἱ ὁποῖοι ὅλη αὐτήν τήν δεκαετία στήριξαν τό ἔργο μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη καί στούς ὁποίους ἀνήκει «ὁ δίκαιος τῆς Ἐκκλησίας ἔπαινος» τόν οποῖον θά λάβουν ἀπό τόν ἀδέκαστο Κριτή καί δωρεοδότη Κύριο.
Ὅμως το βαθύτερό μου κίνητρο δέν ἦταν ποτέ νά γίνω συγγραφέας ταξιδιωτικῶν ἐντυπώσεων, οὖτε μελετητής – ἀνθρωπολόγος, ἀλλά νά προσδιορίσω στήν Ἐκκλησία πού μέ ἀπέστειλε τά μέτρα τοῦ «γεωργίου» μου καί τήν ἀνεπανάληπτη εὐκαιρία πού μᾶς δίνεται μέσα στήν χαώδη ἐποχή μας νά κηρύξουμε Χριστό, νά εἰσδύσουμε σέ μιά κοινωνία πρωτόγονη καί στήν ἀρχή τῆς κατά τό εὐρωπαϊκό μοντέλο διαμορφώσεώς της καί νά θέσουμε τόν Χριστό ὡς βάση καί θεμέλιό της, ἐνσαρκώνοντας σέ ὅλη του τήν μεγαλοπρέπεια τήν σιωπηλη καί βοῶσα ἀγάπη τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτου» καί διορθώνοντας τήν ἀδιαφορία καί τήν ἐπιπολαιότητα τοῦ «ἱερέως» καί τοῦ «λευίτου», ἡ ὁποία φέρει πάντοτε τήν πικρή γεύση τοῦ «ἀψίνθου»…
Σ’ αὐτά τα δέκα χρόνια, ὁ Θεός μέ γέμισε μέ ἐκδηλώσεις καί χειρονομίες συγκινητικῆς ἀγάπης ἀπλῶν ἀνθρώπων, ἀλλά πάντοτε καί με συνεχεῖς, ἐξαιρετικές «γεύσεις ἀψίνθου» -μέ ἐλάχιστες έξαιρέσεις- ἀπό ανθρώπους πού πίστευω ἀκόμα ὅτι ὑπηρετοῦμε τόν ἴδιο σκοπό, δηλαδή τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά ἴσως σέ κάποια ἄλλη ἐκφρασή του, πού ἐμένα ἐπίμονα μοῦ διαφεύγει…
Εἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητο, ὅτι οἱ σύγχρονες κοινωνίες εἶναι κουρασμένες και γερασμένες ἀπό τήν συμπίεση τοῦ χρόνου καί τοῦ ὑπέρκαταναλωτικοῦ τρόπου ζωῆς στόν ὁποίο ἔχουν αὐθὑποβληθεῖ ἀπό μιά μακρά ἀδιαφορία καί ἀπουσία πού επέδειξαν γιά «τά κοινά»…
Κάποιοι ἐπαγγελματίες καί ἀνεπαίσχυντοι δημαγωγοί αὔξησαν καί ἐκμεταλλεύτηκαν αὐτήν τήν ἀδιαφορία, ρήμαξαν καί καταρράκωσαν «τά κοινά» καί τά ἐπακόλουθα αὐτῆς τῆς καταστάσεως τά ζοῦμε σάν κρίση καί ἀσθένεια, ἀναμένοντας την ἀνάρρωση ἤ τήν ἐπέμβαση ἑνός ἀπό μηχανῆς «οἰκονομικοῦ θεοῦ»…
Αὐτό ὅμως πού μοῦ εἶναι αδιανόητο νά κατανοήσω καί νά συλλάβω εἶναι «ὁ λήθαργος» τῶν φυλάκων του Εὐαγγελίου καί ἡ συμπόρευσή τους μέ τήν ἐκάστοτε δημαγωγία! Καί βεβαια τά συσσίτια καί τά κοινωνικά παντοπωλεία προσφέρουν πάρα πολλά ἀλλά δεν ἀποτελοῦν λῦση…
Ἡ φιλανθρωπία τήν οποια προσφέρει μια Ἱεραποστολή εἶναι ἀπαραίτητη ἀλλά δεν μπορεῖ να θεωρηθεῖ πρωταρχικός σκοπός… Σκοπός εἶναι μόνον ὁ Χριστός καί τό θέλημά του, δηλαδή τό Εὐαγγέλιο, καί αὐτό δέν εἶναι ἡ προσφορά μιᾶς ἰδέας ἤ μιᾶς κοσμοθεωρίας… Εἶναι «φῶς» καί «ἀλήθεια» καί «ὁδός» καί «ἡ ζωή τοῦ κόσμου» καί ἔτσι θά πρέπει νά μιλᾶμε γιά τόν Χριστό καί νά ζοῦμε μαζί Του.
Πάντα δέ, ὁ Χριστός ἔτσι μιλοῦσε στόν κόσμο μέ ἕναν τρόπο πού δέν εἶχε ποτέ μιλήσει ἄλλος καί οὐσιαστικά ἄνοιγε τά μάτια του κόσμου σέ ἕνα ἄλλο ἧθος καί ὄχι σέ μιά ἄλλη ἠθικιστική μορφή ζωῆς. Γι’ αὐτό δέν δίστασε νά κριτικάρει κάθε μορφή ἐξουσίας καί κάθε μορφή τῆς πίστεως τῆς ἐποχῆς Του καί κάθε ἱεραρχίας τοῦ κόσμου Του…
Θά ἔλεγα μέ βεβαιότητα ὅτι, αὐτήν τήν κριτική ματιά στόν κόσμο Του προσπαθοῦσε νά τήν μεταγγίσει στούς συγχρόνους Του στόν ἀπλό κόσμο καί ὄχι μόνον στούς μαθητάς Τους, θέλοντας νά τούς κάνει ἐξυπνότερους ἀπέναντι στήν ἐκκοσμίκευση τῶν ἀνθρώπων τῆς θρησκείας καί στήν ἀπληστία τῆς πολιτικῆς δημαγωγίας…
Βέβαια ἡ ἀντίδραση τῆς κοινωνίας Του ἦταν ὁ Σταυρός… Άλλά ἠ συνέχεια τοῦ Σταυροῦ ἦταν ἡ Ἀνάσταση, ἡ Ἀνάληψη, ἡ Πεντηκοστή καί ἡ ἁπτή εὐλογία πού πηγάζει γιά πιστούς καί ἀπίστους ἀπό ὅλα αὐτά…
Γιά μιά τέτοια μεταλαμπάδευση τοῦ Εὐαγγελικοῦ θελήματος περιπλανώμεθα στήν Ἀφρικανική Ἥπειρο καί κατά δύναμιν καταναλώνουμε ἑαυτούς, πιστεύοντας ὅτι αὐτά πού πράττουμε ἀποσκοποῦν στήν δόξα τῆς Ἐκκλησίας καί ἴσως εἰσακουστοῦν μετά τήν σταύρωσή μας…
Πόσα ὅμως θαυμαστά πράγματα θά μποροῦσαν νά γίνουν, ἄν ἡ ἀποστέλλουσα ἡμᾶς Ἐκκλησία ἐνέσκυπτε ἐν φιλαδελφίᾳ πρός ἐνίσχυσιν καί συνδρομή τοῦ ταπεινοῦ μας ἔργου;
Πόσα ὑπέροχα θαύματα θά ζούσαμε, ἄν κάποιοι κληρικοί εἶχαν τό θάρρος νά βγοῦν ἀπό τόν «ἐθνικό μονισμό» τῆς πίστεώς των καί συμπορεύονταν μαζί μας στίς ὀδούς τῶν ἐθνῶν καί στίς ἐσχατιές τοῦ κόσμου τῶν ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων;
Πόσο διαφορετική θά ἦταν ἡ εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας μας στόν κόσμο, ἄν πιστεύαμε στό Ἀποστολικό ἔργο «εἰς πάντα τά ἔθνη»;
Αὐτά ὀνειρεύομαι τά μακρά, βροχερά, τροπικά βράδια καί ἀπό τήν ὡραιότητα αὐτῶν τῶν ὀνείρων ἀντλῶ κουράγιο καί ἐλπίδα νά συνεχίσω αὐτήν τήν ἐν πολλοῖς μοναχική μου πορεία γνωρίζοντας κατά βάθος, ὅτι μᾶλλον κάποια ἄλλη γενιά ἐργατῶν τοῦ Εὐαγγελίου, μετά ἀπό πολλά χρόνια μπορεῖ νά τά πραγματοποιήσει καί νά τά ζήσει…
Εὐχαριστῶ Σοί Κύριε!
Τήν ἀγάπην πρός πάντας τούς νοσταλγούς τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου μας.
† Ὁ Καμερούν Γρηγόριος
