Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας μεταξύ των ανθρώπων για τη δικαιοσύνη του Θεού. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι τωρινό. Χαρακτηρίζει κάθε εποχή και η απαρχή του βρίσκεται τόσα χρόνια πριν, όσα αριθμεί και η ιστορία του κόσμου. Πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν την αγάπη του Θεού προς τα πλάσματά Του και τη δικαιοσύνη Του. Αναρωτιούνται πώς επιτρέπει να επικρατεί η αδικία, η θλίψη και ο πόνος αφού όλα αυτά είναι ξένα προς την Θεία αγάπη.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της υπάρξεως της ζωής στην γη, δημιουργούνται μέσα στον ανθρώπινο νου πολλαπλά εύλογα ερωτήματα, καθώς άλλοτε στέκεται μπροστά στην αδικία κι άλλοτε την υφίσταται…
Για ποιον λόγο η ανυπακοή των πρωτοπλάστων – του Αδάμ και της Εύας – να στερήσει τον Παράδεισο από ολόκληρο το ανθρώπινο γένος;
Γιατί επέτρεψε ο Θεός να φονευθεί ο Άβελ – του οποίου οι θυσίες τόσο πολύ Τον ευαρεστούσαν – από τον αδελφό του τον Κάιν;
Γιατί ο αγαθός Άβελ και ο ζηλόφθονος Κάιν μετά τον θάνατό τους βρίσκονταν στο ίδιο μέρος; Πού είναι η δικαιοσύνη του Θεού;
Την εποχή του φοβερού κατακλυσμού, τότε που το νερό σκέπασε ό, τι υπήρχε πάνω στη γη μας, σώθηκαν χάρη στην Κιβωτό μόνο ο Νώε και η οικογένειά του. Άραγε δεν υπήρχαν σ’ όλο τον πλανήτη παιδιά, μικρά παιδιά, αθώα, που χάθηκαν ανυπεράσπιστα μέσα στη λαίλαπα χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα;
Πώς ο Θεός ανέχτηκε την απάτη που χρησιμοποίησε ο Ιακώβ – ο δεύτερος γιος του Ισαάκ- προκειμένου να πάρει την ευλογία του πατέρα του, με αποτέλεσμα να αδικηθεί ο πρωτότοκος γιος Ησαύ;
* * *
Αλλά και στις μέρες μας τα ερωτήματα ορθώνονται κραυγαλέα…
Γιατί επιτρέπει ο Θεός την ύπαρξη της αδικίας;
Σήμερα, τον 21ο αιώνα, που η τεχνολογία και η επιστήμη καλπάζουν και τα πολιτισμένα κράτη έχουν επιδοθεί εξαρτημένα στον υπερκαταναλωτισμό, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα, παιδιά ορφανά και απροστάτευτα που δεν έχουν πού την κεφαλήν – αυτή την αγγελική κεφαλήν – κλίνη;
Πώς ο Θεός αφήνει να φεύγουν από την ζωή νέοι άνθρωποι ή μικρά παιδιά με βασανιστικό τρόπο, όπως για παράδειγμα από καρκίνο, από ποικίλες αρρώστιες ή εξαιτίας ατυχημάτων; Πως είναι δυνατόν να επιτρέπει ο γονιός να ζει και το παιδί να πεθαίνει; Πατέρας δεν είναι και Αυτός; Δεν καταλαβαίνει τον πόνο των ανθρώπων;
Γιατί υπάρχουν περιοχές που πλήττονται από πολέμους ή θανατηφόρες συνάξεις και οι κάτοικοί τους βασανίζονται;
Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πάσχουν από ασθένειες θανατηφόρες όπως ο ebola, το aids και άλλες; Δεν είναι ο Θεός -επαναλαμβάνω- Πατέρας όλων αυτών που ταλαιπωρούνται; Γιατί δεν τους λυπάται;
Πώς αντέχει, τέλος, να υφίστανται ακόμη χώρες που με φρίκη ονομάζουμε «τριτοκοσμικές» και πάσχουν από ανυπέρβλητα προβλήματα συντήρησης και υγείας;
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα «γιατί» και τα «πώς», ποιος μπορεί να ισχυριστεί και να υποστηρίξει ότι ο Θεός είναι Θεός αγάπης και δικαιοσύνης;
Και όμως η γιορτή των Χριστουγέννων είναι η αποκατάσταση της δικαιοσύνης από τον Θεό.
Ο Ησαίας το προφήτευσε:
«μεγάλη ἡ ἀρχὴ αὐτοῦ, καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον, ἐπὶ τὸν θρόνον Δαυὶδ καὶ τὴν βασιλείαν αὐτοῦ κατορθῶσαι αὐτὴν καὶ ἀντιλαβέσθαι αὐτῆς ἐν κρίματι καὶ ἐν δικαιοσύνῃ ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ εἰς τὸν αἰῶνα», δηλαδή «μεγάλη θα ‘ναι η εξουσία του, και η ειρήνη ατελείωτη. Στο θρόνο θα καθίσει του Δαυίδ και το βασίλειό του θα το θεμελιώσει και θα το στηρίξει στο δίκαιο και στο σωστό από τώρα και για πάντα». (Ησαΐας 9,6)
Ο απόστολος Παύλος το επιβεβαίωσε: «ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε, ὁ Θεός, ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου», δηλαδή «αγαπάς το δίκαιο και μισείς το άδικο. Γι’ αυτό, Θεέ, σε έχρισε Μεσσία ο Θεός σου με έλαιο αγαλλιάσεως τιμώντας σε παραπάνω από τους μετόχους σου». (Εβραίους 1,9)
Η θλίψη, η αδικία και ο πόνος, κάτω από το βάρος των οποίων στενάζει η ανθρωπότητα, είναι αποτέλεσμα της αποστασίας μας, της απομάκρυνσής μας από τον Θεό Πατέρα. Απορρίψαμε τον Ήλιον της Δικαιοσύνης και την παραδεισένια ζωή κάτω από το φως Του. Αμετανόητοι, θελήσαμε να ζήσουμε στο σκοτάδι της αμαρτίας μας κάτω από την κυριαρχία του άρχοντος του κόσμου τούτου, του διαβόλου.
Όχι, δεν άντεξε ο Θεός να βλέπει το πλάσμα Του σε αυτή την κατάσταση! Από τη στιγμή ακόμα της ανυπακοής του Αδάμ και της Εύας μέσα στον Παράδεισο, γνώριζε τι πρόκειται να υποφέρουν στη συνέχεια. Δεν τους κράτησε εκεί για να μην γίνει το κακό αθάνατο. Αμέσως, όμως, κατέστρωσε το θεϊκό Του σχέδιο για την σωτηρία του κόσμου υποσχόμενος ότι θα τους στείλει Εκείνον που θα τους λυτρώσει από την αμαρτία και θα τους ξαναφέρει στην αιώνια ευτυχία κοντά Του.
Κι Εκείνος δεν ήταν άλλος από τον αγαπημένο Του Υιό, τον Ιησού Χριστό που καταδέχτηκε να χωρέσει τη θεότητά Του μέσα στο ανθρώπινο σώμα και να γεννηθεί πάνω στην ταλαίπωρη γη μας.
Το πανηγυρίζουν και οι ύμνοι της Εκκλησίας ψάλλοντας και κηρύττοντας πως ο Χριστός με τον ερχομό του χάρισε την ελευθερία, τη ζωή και τη λύτρωση. Φωνάζουν : «Ακούστε όρη και βουνά και περίχωρα της Ιουδαίας, ότι έρχεται», ότι ήρθε ο Χριστός «για να σώσει αυτόν που έπλασε – δηλαδή τον άνθρωπο – ως φιλάνθρωπος» (Κυρ. πρ. Χριστ. Ηχος Β΄), να μας ανοίξει ξανά τις πόρτες του παραδείσου, να μας καταστήσει πάλι εν δυνάμει κληρονόμους της αιώνιας ζωής.
Με την γέννηση Του ο Χριστός δίνει τη δυνατότητα να μην συνεχίσουμε την πτωτική ανυπάκουη πορεία των πρωτοπλάστων. Ως νέος Αδάμ «γεννάται» για να αναστήσει, «την πριν πεσούσαν εικόνα», δηλαδή την πεσμένη εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο. Αποκαθιστά έτσι τον δίκαιο Άβελ που άδικα φονεύθηκε και μαζί του όλους του δίκαιους ανθρώπους της Παλαιάς Διαθήκης που ευαρέστησαν τον Θεό, στον Παράδεισό Του. Ενώ, μακριά από την αιώνια μακαριότητα μένουν όσοι δεν θέλησαν να είναι δικοί Του.
Όμως και στις μέρες μας ο Χριστός με την γέννηση Του αποκαθιστά την δικαιοσύνη. Πώς; Με ποιον τρόπο;
Με την δυνατότητα που παραχωρεί στον καθένα από μας, μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό, άρρωστο ή υγιή, να γίνει κάτοικος του Παραδείσου.
Για τον Χριστό δεν υπάρχει χρόνος. Ας θυμηθούμε το παλαιοδιαθηκικό: «χίλια έτη εν οφθαλμοίς Σου Κύριε ως η ημέρα η εχθές»(Ψαλ. 89,4) και το καινοδιαθηκικό: «Μία ημέρα παρά Κυρίου ως χίλια έτη και χίλια έτη ως ημέρα μία»(Β΄ Πέτρου 3,8). Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που υλοποίησε το έργο της θείας οικονομίας Του σε νεαρή ηλικία. Για το Χριστό υπάρχει και μετράει η αιωνιότητα. Το στοργικό Του βλέμμα σκεπάζει με το ίδιο ενδιαφέρον το βρέφος και τον ηλικιωμένο και η αγωνία του είναι μία: πότε θα τους βρει κατάλληλα προετοιμασμένους για να τους οδηγήσει στην παντοτινή ευτυχία κοντά Του. Πόσο κοντόφθαλμα εμείς τα ζυγίζουμε και τα μετράμε όλα με το χρόνο! Ξεχνάμε πως είμαστε φτιαγμένοι για την αιωνιότητα!
Όσο για τις δυσκολίες και τις θλίψεις, ο Κύριος μας έδωσε παράδειγμα τον φτωχό Λάζαρο ο οποίος, λόγω των κακοπαθειών και των ταπεινώσεών του στην επίγεια ζωή, αναπαύτηκε αιώνια στους κόλπους του Αβραάμ. Αλλά κι ο ίδιος ο Κύριός μας, πριν φτάσει στην Ανάσταση, έζησε μια ζωή δυσκολιών και δυστυχιών μέχρι θανάτου. Ας μην ξεχνούμε, λοιπόν, πως η οποιαδήποτε θλίψη που χτυπά την πόρτα μας, αν την αξιοποιήσουμε, εντείνει την προσπάθεια που επιτελούμε για να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας και μας φέρνει πολύ πιο κοντά στην αυλή του Παραδείσου.
Τον Ήλιον της Δικαιοσύνης, το θείο Βρέφος γιορτάζουμε κι ευχαριστούμε από καρδιάς για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και Τον παρακαλούμε θερμά να μας κρίνει όχι με δικαιοσύνη, αλλά με πλούσιο θείο έλεος ως οικτίρμων και φιλάνθρωπος.
Ευλογημένα Χριστούγεννα!
