Όταν καλούμαστε να γράψουμε για την Ιεραποστολική μας δράση αναφέρουμε συνήθως τις δραστηριοτητές μας, το έργο των κατηχήσεων, των βαπτίσεων, του εκκλησιασμού των πιστών, της ανοικοδόμησης των εκκλησιών, των σχολείων, της ανθρωπιστικής βοήθειας εν γένει και της προόδου της δράσεως που αναπτύσσεται με τη Χάρη του Θεού στον χώρο αυτό. Η Ιεραποστολή όμως όπως και κάθε κατά Θεόν έργο δεν είναι μόνο μια όμορφη και χαρούμενη παράταξη γεγονότων ούτε ένας ρομαντιστικός μονόλογος με σκοπό τον εντυπωσιασμό και την προσωρινή συγκινησιακή διέγερση των αισθήσεων αλλά μια πραγματικότητα πολλές φορές σκληρή καί η οποία κρύβει συχνά απροσδόκητη θλίψη στους βιώνοντες την αλήθεια της.

Κάθε όμως τέτοια θλίψη με τη σειρά της κρύβει την ειρήνη του Θεού και την θαυμαστή Πρόνοιά του. Το σχέδιο του Θεού που Το χέρι μου έπεσε ανεπαίσθητα στο παγωμένο μέτωπο του παιδιού. Τα μάτια κλειστά σαν να ονειρευόταν πλέον χωρίς κανένα εμπόδιο την αιωνιότητα που κάθε άνθρωπος προσδοκά σε αυτή τη ζωή, όσο και αν δεν θέλει να πιστεύει σε αυτήν. Το χέρι μου σταυρώνει το λευκό πλέον, αν και μαύρο μέχρι τώρα, μέτωπο του 22χρονου νεαρού και τα χείλη μου μετά το τρισάγιο μονολογούν “αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών“. Μα τα μάτια μου δε θέλουν να φύγουν από το γαλήνιο πρόσωπό του. Μέχρι χθες γεμάτο πόνο και βάσανα. Τώρα ατάραχο, ξένο γι’ αυτόν τον κόσμο, μακριά από εμάς αν και τόσο κοντά μας.

Το παλικάρι αυτό ήταν ένας από τους πιστούς μας. Κάποια στιγμή ένας απροσδόκητος σκανδαλισμός τον ώθησε να αφήσει την Εκκλησία μας. Πριν δέκα μήνες έπαθε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η πορεία της υγείας αν και πολύ δύσκολη γιατί υπέστη κάταγμα στην σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα την παράλυση των κάτω άκρων, μέχρι τώρα όμως όχι απογοητευτική και με πολλές ελπίδες. Γνώριζα την περίπτωση, αλλά οι δουλειές ποτέ δε με άφηναν να πάω στο νοσοκομείο να τον επισκεφθώ. Μια μέρα ένας ιερέας μας μου πρότεινε επιμόνως να πάμε. Δέχθηκα την πρόταση και τον ακολούθησα.

Όταν μπήκα στον θάλαμο είδα ότι ο νέος βρισκόταν ήδη σε ημικωματώδη κατάσταση. Το σώμα του πλέον είχε παύσει να δέχεται τον ορό που είχε στο χέρι εδώ και δέκα μήνες και έτσι τώρα φαινόταν πλέον ότι βρισκόταν στο τελικό στάδιο.Τα μάτια μόνο βλέπανε. Καμιά άλλη ένδειξη επικοινωνίας.

Το βράδυ προσευχηθήκαμε γι’ αυτό το παιδί. Είχα από νωρίς τη νύχτα την επιθυμία να διαβάσω μια συγχωρητική ευχή στον ασθενή, έστω και σε αυτή την ύστατη στιγμή που είχε χάσει κάθε επικοινωνία με το κόσμο. Μπορεί εξάλλου να είχε μετανοήσει αλλά τώρα πλέον δεν υπήρχε δυνατότητα για εξομολόγηση.

Αφού διαβάσαμε τις σχετικές ευχές, φύγαμε για ταξίδι 3 ημερών. Ο ιερέας που με οδήγησε στον άρρωστο μου είπε “Πάτερ δεν νομίζω ότι θα κοιμηθεί σήμερα αλλά αύριο. Θα μας περιμένει για την κηδεία“. Η υγεία του είχε μια μικρή βελτίωση τη νύχτα. Την τρίτη ημέρα όταν πλέον γυρίζαμε – γιατί μέχρι τότε δεν υπήρχε δυνατότητα επικοινωνίας – καλέσαμε τον πατέρα του παιδιού ο οποίος μας πληροφόρησε ότι ο νεαρός ειχε κοιμηθεί τη νύχτα της δεύτερης όντως ημέρας από τότε που φύγαμε.

Εκείνο το βράδυ, κάποιος από τους ιερείς της συνοδείας μας είδε στον ύπνο του το νέο να σπρώχνει το αυτοκίνητό μας. Την τρίτη μέρα ήμασταν όντως πίσω και οι γονείς μάς περιμέναν για την κηδεία.

Τώρα το χέρι μου πλέον πάνω στο παγωμένο του μέτωπο. Ο πατέρας δεν είχε χρήματα ούτε καν για την κηδεία. Ο νους μου γυρίζει χωρίς να το θέλει γύρω από δυο λέξεις: Ανθρώπινο δράμα. Και η ύστατη προσευχή μου μετατρέπεται ανεπαίσθητα σε απολογία:

“Συγχώρεσέ με, παιδί μου, που άργησα. Συγχώρεσέ με που δεν πρόλαβα να σου δώσω την αγάπη που σου άξιζε και σένα ως ανθρώπου. Συγχώρεσέ με που την παραμονή του μεγάλου ταξιδιού σου, μόλις που σε γνώρισα. Μόλις σου άνοιξα τα φύλλα της καρδιάς αναγκάστηκα να τα ξανακλείσω μπροστά στο μεγαλύτερο γεγονός της ζωής σου. Θα ήθελα να κάνω ως πατέρας και αδελφός σου πολλά περισσότερα για σένα. Όμως δεν πρόλαβα. Μέσα μου μένει ο πόνος. Αλλά και η ελπίδα. Γιατί Άλλος είναι ο Κριτής των πράξεών μας. Εμείς βλέπουμε κατά το ανθρώπινον. Εκείνος όμως εξετάζει ακόμα καί τους εσώτερους στεναγμούς μας.

Αντίο αδελφέ μου. Καλό ταξίδι. Καλό ταξίδι σε σένα, πολυβασανισμένε γιέ της Μαδαγασκάρης, φτωχέ μου αδελφέ του Τουλιάρ”.

Ιερομόναχος Πολύκαρπος Αγιαννανίτης