Αγαπητοί αδελφοί,
Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!
Αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση για την συντρέχουσα αγάπη της Αδελφότητάς σας και την οικονομική βοήθεια που μάς προσφέρατε στις δύσκολες αυτές στιγμές που αντιμετωπίζουμε εδώ στην Ινδία. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι κάποιοι αδελφοί μάς θυμούνται. Σας ευχαριστώ που το κάνετε και τώρα, όπως το κάνατε από την αρχή του ιεραποστολικού έργου στην Ινδία με το μακαριστό π. Αθανάσιο Ανθίδη.
Είναι αλήθεια ότι άργησα να επικοινωνήσω μαζί σας, διότι διήλθαμε δια πυρός και ύδατος και ασθενειών και αναγκών και περιστάσεων, ειδικά το τελευταίο τρίμηνο. Χωρίς ηλεκτρικό, χωρίς ελεύθερο χρόνο για αλληλογραφία. Με το νου συχνά να σταματά μπροστά σε αδιέξοδα!….
Άνοιξαν οι καταρράκτες του Ουρανού… Έβρεχε νυχθημερόν από τις 19 Αυγούστου. Πλημμύρισε η πόλη Καλκούτα, πλημμυρίσαμε στο ορφανοτροφείο θηλέων! Ξεχείλισαν τα ποτάμια και οι λίμνες. Έγιναν οι δρόμοι ποτάμια και όλος ο τόπος μια λιμνοθάλασσα. Η κυκλοφορία γίνεται μόνο με αυτοσχέδιες βαρκούλες από κορμούς δένδρων.
Τις δυο πρώτες μέρες τα παιδιά το χάρηκαν. Το νερό ήταν καθαρό της βροχής και μπόρεσαν να κολυμπήσουν στην αυλή και να παίξουν, αλλά στη συνέχεια ανακατεύθηκε με κοπριές και απόβλητα βόθρων που υπερχείλισαν και μετατράπηκε σε βούρκο. Το μόνο καλό είναι ότι γέμισε η αυλή μας ψάρια. Επί τρείς μήνες δεν αγοράσαμε. Τα έφερε ο Θεός στη πόρτα μας! Μαζί με τα ψάρια όμως το νερό παρέσυρε μέσα και φίδια φαρμακερά που ζητούσαν να βρούν κάποιο στεγνό μέρος… Και στεγνό μέρος ήταν μόνο τα κτίριά μας που ευτυχώς είναι υπερυψωμένα και το νερό σταμάτησε μόλις 2 εκατοστά στο τελευταίο σκαλοπάτι της εισόδου.
Φτιάξαμε αυτοσχέδια γεφύρια, πάνω στα οποία πρέπει να κρατάς καλή ισορροπία, για να πηγαίνουμε από το ένα κτίριο στο άλλο.Ο μεγάλος εφιάλτης ήταν και είναι τα φίδια. Πέθαναν αρκετοί στη περιοχή μας από δάγκωμα φιδιού, μεταξύ αυτών και δυο παιδάκια. Μας φύλαξε ο Θεός μέχρι στιγμής και ελπίζω μέχρι τέλους.
Έπειτα, ξέσπασαν επιδημίες από τις οποίες δεν γλυτώσαμε. Αυτές τις ημέρες μένω στο ορφανοτροφείο αρρένων. Είναι τα περισσότερα παιδιά άρρωστα με ανεμοβλογιά. Κόλλησε και ο Χερουβίμ, ο Ορθόδοξος νέος που είναι εδώ υπεύθυνος, η μαγείρισσα με όλο το προσωπικό και ο θυρωρός και έφυγαν. 58 αγόρια θέλουν φροντίδα. Μετακόμισα εδώ και μόνη μου προσπαθώ να τα προλάβω και να τα καταφέρω κάνοντας τη νύχτα μέρα!… Εύχεσθε να βοηθήσει ο Θεός να αντέξω μέχρι να γίνουν όλοι καλά.
Η περιοχή μας είναι αγροτική. Οι σοδειές των ανθρώπων κατεστράφησαν ολοσχερώς και το κακό συμπλήρωσε ο τυφώνας που ξερίζωσε καρποφόρα δέντρα και γκρέμισε σπίτια στο πέρασμά του.
Βασικά είδη διατροφής έγιναν πλέον είδη πολυτελείας. Υπάρχει έλλειψη και οι τιμές εκτινάχθηκαν στα ύψη! Απρόσιτα για τους πολλούς. Οι άνθρωποι είναι σε απόγνωση. Άστεγοι και πεινασμένοι. Έρχονται στην Ιεραποστολή με ελπίδα και εκλιπαρούν για βοήθεια. Η καρδιά μου σφίγγεται. Κανείς δε με πιστεύει, όταν λέω ότι πολύ λυπάμαι αλλά αδυνατώ να τους βοηθήσω, διότι και η ίδια πλέον με πολύ κόπο, αγώνα και αγωνία τα βγάζω πέρα.
Τι να σας πώ; Στις 29 Οκτωβρίου χρειαζόμουν 3.800 ευρώ για τη μισθοδοσία δασκάλων, γιατρών και υπόλοιπου προσωπικού και μου είχαν απομείνει στο λογαριασμό μας ελάχιστα χρήματα. Γι’ αυτό σάς έγραψα στην αρχή ότι ο νους σταματά μπροστά σε αδιέξοδα… Αν δεν υπήρχε ο καλός Θεός και η αγάπη Του να βρεί τη τελευταία στιγμή μια λύση, δεν θα υπήρχαμε κι εμείς σήμερα. «Εν Αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν».
Η αγάπη του Θεού είναι μεγάλη, συχνά μάς δοκιμάζει «ως χρυσόν εν χωνευτηρίω» και στο τέλος απλώνει μειδιώντας το Χέρι Του και μας λέει: «Ολιγόπιστε γιατί δείλιασες;».
Με την ευχή ο Θεός να σας χαρίζει υγεία και δύναμη και να ευλογεί το έργο της Αδελφότητος.
Αδελφή Νεκταρία
