Αγαπητέ αδελφέ κύριε Δαουδάκη, πρόεδρε της Αδελφότητας, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί του Διοικητικού Συμβουλίου και εσείς, όλα τα μέλη της Αδελφότητος,

Τα χρόνια περνάνε και είναι ζωτικής σημασίας θέμα, αν αφήνουμε τα ίχνη μας σ΄αυτά και αν αυτά τα ίχνη θα τα αναγνωρίσει ο Κύριος. Διότι αιώνια είναι μόνον η δική Του μνήμη, καθόσον βρίσκεται πέραν του χρόνου και του χώρου. Η δική μας μνήμη είναι περιορισμένη, φυλακισμένη από το χρόνο. Όμως, εμείς είναι ανάγκη να έχουμε καλή μνήμη και ξέρουμε ότι ο Κύριος χαίρεται για μας, αν αφήνουμε μνήμες που «βλέπουν» Εκείνον.

Εμείς, οι απολειπόμενοι, είμαστε ευεργετημένοι, αν έχουμε την ευλογία να μπορούμε να μιλάμε για πράγματα και πρόσωπα που βρέθηκαν στη ζωή μας και μας σφράγισαν με το ήθος που μας δίδαξαν, με την ευσέβεια που μας έδειξαν και με τη φιλανθρωπία, με την οποία περιέβαλαν και εμάς που ήμαστε κοντά και εκείνους που ο ιερός συγγραφέας ονομάζει «εν σκότει και σκιά κειμένους». Αλλά, μήπως αυτό δεν είναι η συμπύκνωση του ευαγγελικού μηνύματος, η εν Χριστώ ζωή και αγάπη;

Κλείνουν φέτος πενήντα χρόνια αφ’ ότου ο αείμνηστοι Παντελής Μπάγιας, Παναγιώτης Παπαδημητρακόπουλος κι εσείς ο ίδιος, μαζί με μερικούς φίλους της Ιεραποστολής και με τη πνευματική καθοδήγηση του μακαριστού π. Χρυσόστομου Παπασαραντόπουλου ιδρύσατε την Αδελφότητα που αργότερα, συμμορφούμενη με τα αιτήματα των καιρών πήρε το όνομα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής.

Είχα την καλή τύχη να γνωρίσω αλλά και να μαθητεύσω κοντά στον Παναγιώτη Παπαδημητρακόπουλο, νεαρός φοιτητής στη Θεολογική Σχολή πριν από είκοσι περίπου χρόνια. Θαύμαζα την αγάπη του για τη χώρα μου και το λαό μας και έμαθα πολλά για την ιεραποστολική διακονία. Το ήθος του, ο ιεραποστολικός του ζήλος και η καλοσύνη του μού έγιναν μαθήματα ζωής.

Εμείς, οι Ουγκαντέζοι, είμαστε ευγνώμονες στην Αδελφότητά σας, γιατί ήταν αυτή που πρώτη στήριξε την Εκκλησία στην Ουγκάντα και από τότε μας παραστέκεται με ιδιαίτερη κατανόηση, με θαυμαστή υπομονή και με κάθε θυσία, σεμνός βοηθός και παραστάτης. Σήμερα, ως επίσκοπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στο Μπουρούντι και τη Ρουάντα, σας ευχαριστώ για την προσφορά, την αγάπη και τη διακριτικότητά σας έναντι της όλης ιεραποστολικής προσπάθειας της Εκκλησίας μας.

Ήταν πλούσια και ευλογημένα τα πενήντα χρόνια διακονίας της Αδελφότητας. Σ’ εσάς, τη νεότερη γενιά, ευχόμαστε να τιμήσετε και να εμπλουτίσετε ό,τι παραλάβατε. Η μνήμη των προσώπων και της ζωής εκείνων που εργάστηκαν εδώ ας εμπνέει όλους μας.

Σας παρακαλώ, ας εύχεσθε και προσεύχεσθε να ανταποκριθώ κι εγώ επάξια στη διακονία, που μου εμπιστεύθηκε ο Μακαριώτατος κ. Θεόδωρος Β΄ και να συνεχίσω το έργο που παρέλαβα από όσους προηγήθηκαν εμού στην επισκοπή μου.

Ο Χριστός, νικητής του θανάτου, ο Ίδιος Ανάσταση και Ζωή, ας χαρίζεται στο λαό μου, που τόσο υπέφερε πρόσφατα από το θάνατο και τη βαρβαρότητα. Μακάρι να είμαστε πάντοτε δικοί Του καλοί υπηρέτες.

Εν Χριστώ ευχέτης,
† Ο Μπουρούντι & Ρουάντας Ιννοκέντιος