Κοιτώντας κανείς τις φωτογραφίες των παιδιών μας, είναι δύσκολο να αναλογιστεί τα βάσανα που έχουν συναντήσει στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Βλέποντας κανείς τις συνθήκες ζωής και τις παροχές στα Ορφανοτροφεία μας δεν μπορεί να φανταστεί από πόσο τρομακτικές συνθήκες ξέφυγαν. Στο κείμενο που ακολουθεί σκιαγραφούμε το παρελθόν δύο εκ των παιδιών μας. Οι ιστορίες τους είναι διαφορετικές. Κοινό σημείο η εξαθλίωση, η παραμέληση/εγκατάλειψη που σημάδεψε τη βρεφική τους ηλικία, γεγονός που χαρακτηρίζει την πρότερη ζωή όλων των ορφανών μας.

Μαρία

Η Μαρία (Πότζα) μεγάλωσε στους δρόμους της Καλκούτας. Όταν έφτασε στο Ορφανοτροφείο πριν από 4 χρόνια, αντικρίσαμε ένα παιδί που το κορμάκι του ήταν πληγιασμένο από τα δερματικά προβλήματα. Αμέσως έτεινε το χέρι του προς εμάς λέγοντας «τακά, τακά ντάου», δηλ. «λεφτά, λεφτά δώσ’ μου», αφού από νήπιο γνώρισε το σκληρό πρόσωπο της ζωής: για να επιβιώσει, ζητιάνευε και τη νύχτα κοιμόταν μόνη της στους δρόμους. Με το που εισήχθη στο Ορφανοτροφείο, την απαλλάξαμε από τα βρώμικα, κουρελιασμένα της ρούχα και ένα ζεστό μπάνιο υποδέχθηκε το ταλαίπωρο κορμάκι της. Ήταν τόσο πληγιασμένη που πονούσε στην επαφή της με το νερό και το σαπούνι. Ακολούθησε μια μερίδα ζεστό φαγητό και αμέσως κι άλλο κι άλλο. Δεν πίστευε στα μάτια της η μικρή Μαρία: τόσο φαγητό, χωρίς να χρειαστεί να ζητιανεύσει! Και δεν ήταν μόνο το φαγητό: ιατρική φροντίδα και φάρμακα έκλεισαν τις πληγές στο σώμα της και ανακουφίστηκε από τα δερματικά προβλήματα που η παντελής έλλειψη φροντίδας και υγιεινής είχαν δημιουργήσει. Μα πάνω απ’ όλα η αγάπη έρχεται να επουλώσει τις πληγές της ορφάνιας και της εγκατάλειψης. Στα 4 χρόνια που είναι η Μαρία μαζί μας, γνώρισε τι θα πει φροντίδα, στοργή, χαρά, παρέα, παιχνίδι. Ήδη γράφει, διαβάζει και παρά τη μικρή της ηλικία (σε ένα μήνα θα πάει στα νήπια), γνωρίζει πολύ καλά να επικοινωνεί στα αγγλικά.

Ρόνι

Ανάμεσα στα αγοράκια του ορφανοτροφείου μας είναι και ο μικρός Ρόνι. Ο Ρόνι γεννήθηκε στα παραπήγματα, που φυτρώνουν σε κάθε γωνιά της Καλκούτας. Ήταν ένα αγρίμι, όταν πριν 2 χρόνια ήρθε στο Ορφανοτροφείο «Άγιος Ιγνάτιος». Ήταν ένα νευρικό και ζωηρό παιδί, που δεν ήξερε να επικοινωνεί παρά μόνο με βρισιές, που έκαναν και τους μεγάλους να κοκκινίζουν. Ένα θυμωμένο μικρό παιδί, που η σκληρότητα που αντίκρισε με τα παιδικά του μάτια στις παραγκουπόλεις, το έκανε να έχει βία και αντίδραση μέσα του. Κλωτσούσε, έβριζε, έφτυνε για να δημιουργήσει μια απόσταση ασφαλείας γύρω του. Ποιος ξέρει τι κακοποίηση είχε υποστεί, για να αντιδρά με αυτό τον τρόπο; Σάστισε από την πρώτη μέρα, που κανείς δεν αντέδρασε με βία στη στάση του. Μόνο αγκαλιά γνώρισε και αγάπη από τη συμπεριφορά μας. Πολύ γρήγορη και θεαματική ήταν η μεταστροφή του: είναι ένα από τα πιο πρόθυμα και υπάκουα αγοράκια μας, χαρούμενο και πολύ γλυκομίλητο. Του αρέσει το σχολείο και με χαρά φοράει το πρωί τη στολή του για να πάει στα νήπια. Έχει κλείσει 2 χρόνια στο ορφανοτροφείο.

Τα παιδιά αυτά, όταν μετά το διάβασμά τους παίζουν στην αυλή, κοιτάζουν κάποιες φορές με λαχτάρα την πύλη του Ορφανοτροφείου, μήπως έρθει κάποιος δικός τους συγγενής να τα επισκεφτεί. Μέχρι σήμερα δεν έχει εμφανιστεί κανείς.

Είναι πεντάρφανα, όπως πολλά από τα ορφανά μας. Δεν έχουν κανένα απολύτως. Όμως παρά τη μικρή ηλικία τους, ξέρουν ότι σε κάποια μακρινή χώρα που λέγεται Ελλάδα, υπάρχουν κάποιοι που τα νοιάζονται, κάποιοι που χωρίς να τα γνωρίζουν προσωπικά, στέργουν στις ανάγκες τους. Είναι οι συγγενείς της μεγάλης αυτής οικογένειας του Ορφανοτροφείου, χάρη στους οποίους μπορούν οι ανάγκες τους και τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα. Γι’ αυτό χαίρονται και ευγνωμονούν. Δεν έχουν τρόπο να ανταποδώσουν τη μεγάλη σας δωρεά, αλλά μέσα από την καθαρή παιδική τους καρδιά υψώνεται μια ευχή για εσάς στην καθημερινή τους προσευχή:

“Σας ευχαριστούμε”.

Αδελφή Νεκταρία