Η αλήθεια είναι ότι με τις ιεραποστολές δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις. Όπως όλοι έβλεπα φωτογραφίες των παιδιών από την Αφρική και ένιωθα μία γροθιά στο στομάχι…
Πριν από τρία χρόνια ο πρόεδρος της Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής κ Βάιος Πράντζος μας κάλεσε να τον ακολουθήσουμε στο Καμερούν και δέχτηκα αμέσως. Έτσι μαζί με τον οπερατέρ Χρήστο Καπρινιώτη βρεθήκαμε σε αυτήν την χώρα της Κεντρικής Αφρικής. Ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξίδι καταλήξαμε όλοι (ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεόδωρος Β’, ο Μητροπολίτης Καμερούν κ. Γρηγόριος, ο Πρόεδρος της Ορθόδοξης Εξωτερικής Ιεραποστολής και εμείς) στο Βόρειο Καμερούν, στο Κατράνγκ, όπου έχει δημιουργηθεί το ιεραποστολικό κέντρο της Μητροπόλεως Καμερούν. Όταν φτάσαμε ήταν νύχτα και ακούγαμε τύμπανα και φωνές. Εκατοντάδες, μικροί και μεγάλοι, είχαν συγκεντρωθεί έξω από την εκκλησία και έστησαν γιορτή να μας υποδεχθούν. Τα κινητά μας τηλέφωνα δεν είχαν σήμα και σταθερό τηλέφωνο δεν υπήρχε σε ακτίνα 200 χιλιομέτρων. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω που βρισκόμαστε…
Θα μέναμε σε «μπουκαρού» , σε στρογγυλές καλύβες από χώμα, και χόρτα για σκεπή. Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε στην περιοχή. Εμείς θα είχαμε μόνο 2-3 ώρες ρεύμα με γεννήτρια για να φορτίσουμε τις μπαταρίες από τις κάμερές μας. Οι δρόμοι την περίοδο των βροχοπτώσεων εξαφανίζονται αφού όλη η περιοχή πλημμύριζε και γίνονταν μια απέραντη λίμνη. Υπήρχαν μερικά πηγάδια απ’ όπου οι κάτοικοι προμηθεύονταν νερό. Όλα τα πηγάδια ήταν δωρεές Ελλήνων και κατασκευάστηκαν από την Μητρόπολη του Καμερούν. Υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν καθημερινά αρκετά χιλιόμετρα για να πάρουν νερό από αυτά τα πηγάδια. Εμείς πίναμε μόνο εμφιαλωμένο νερό που είχαμε πάρει από την πρωτεύουσα και όταν πετούσαμε στα σκουπίδια το άδειο μπουκάλι γίνονταν μεγάλη φασαρία, ποιος θα το πάρει. Όπως μας εξήγησαν τα μπουκάλια στο Καμερούν έχουν πολύ μεγάλη αξία, γιατί μόνο έτσι μπορούν να μεταφέρουν λίγο νερό στις καλύβες τους.
Σε μια ενορία οι κάτοικοι για να μας ευχαριστήσουν μαγείρεψαν μια μεγάλη κατσαρόλα με ρύζι. Στη θέα του φαγητού μαζεύτηκαν δεκάδες παιδάκια γύρω-γύρω. Την ώρα που τη μετέφεραν στην τραπεζαρία από τη γεμάτη κατσαρόλα έπεσε στο χώμα λίγο ρύζι, όλο κι όλο δέκα σπόροι. Τότε συνειδητοποίησαν την κατάσταση. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου πάνω από δέκα παιδία έκαναν βουτιά πάνω στους σπόρους και άρχισαν να μαλώνουν. Δεν ξέρω ποιος πρόλαβε να τους βάλει στο στόμα του γιατί σηκώθηκε ένα σύννεφο σκόνης και μας σκέπασε όλους. Περιττό να γράψω ότι εκείνη τη μέρα δεν κατέβαινε τίποτα στο στομάχι μου…
Εκεί στο Κατράνγκ μείναμε μια βδομάδα. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα στο ιατρείο του Ιεραποστολικού κενρου. Ένα παιδί 13-14 χρονών είχε έρθει μόνο του από το χωριό του, που ήταν 20 χιλιόμετρα μακριά γιατί πονούσε η κοιλιά του. Πριν μπει στο ιατρείο για να εξεταστεί έβγαλε και άφησε στο κατώφλι τις παντόφλες του. Είχαν λιώσει από το περπάτημα οι πατούσες αλλά αυτό το παιδί συνέχισε να τις φοράει. Όταν τις έδειξα στον π. Ευάγγελο που ήταν εθελοντής γιατρός, με τη σειρά του μου έδειξε κάποια παιδιά που φορούσαν μόνο μία παντόφλα και κάποια που κυκλοφορούσαν ξυπόλητα. Τα ρούχα τους ήταν σκισμένα και κάποια μικρά κυκλοφορούσαν εντελώς γυμνά.
Η διατροφή τους – όπως μου είπαν – ήταν το “ μίλι-μίλι“ το οποίο με το νερό φουσκώνει στο στομάχι τους και τους δημιουργεί την αίσθηση του κορεσμού…
Εκεί στο Κατράνγκ ένιωσα μια απέραντη απογοήτευση. Ποιόν να πρωτοβοηθήσεις;
Έβγαζες να δώσεις κάτι σε ένα παιδί και έπεφταν επάνω σου εκατοντάδες. Αν έκανες το λάθος να πετάξεις στο δρόμο καραμέλες, έπεφτε άγριο ξύλο για το ποιός θα τις πρωτοπάρει. Όσες φορές οι εθελοντές της Ιεραποστολής μοίρασαν φαγητό στα παιδιά χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε στρατιώτες για να τα βάλουμε σε μια σειρά.
Μια νύχτα που δούλευε η γεννήτρια αποφασίσαμε να τους δείξουμε σκηνές από τα γυρίσματα που κάναμε. Κρεμάσαμε ένα σεντόνι και προβάλαμε πάνω σ’ αυτό σκηνές από τα παιδιά. Τότε διαπιστώσαμε ότι κάποια παιδία γελούσαν με την ψυχή τους και κάποια κοιτούσαν φοβισμένα. Τα παιδιά που γελούσαν έδειχναν τα φοβισμένα παιδιά και εκείνα κοιτούσαν δεξιά-αριστερά… Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν ώσπου μας εξήγησαν οι άνθρωποι της Ιεραποστολής : Τα παιδιά στο Κατράνγκ δεν είχαν δει ποτέ το είδωλο τους γιατί δεν υπάρχουν καθρέφτες… Απίστευτο;
Μερικές φορές εμείς οι “πολιτισμένοι” Δυτικοί δεν μπορούμε να καταλάβουμε πολλά πράγματα. Όπως για παράδειγμα που βρίσκουν αυτοί οι πεινασμένοι άνθρωποι τόση χαρά. Κάθε βράδυ συγκεντρώνονταν κάτω από την μοναδική λάμπα, έξω από την εκκλησία και χόρευαν υπό τους ήχους των τυμπάνων. Και όταν σταματούσε η γεννήτρια και έσβηνε η λάμπα συνέχιζαν να χορεύουν και να γελάνε. Και εμείς που δεν μας λείπει τίποτα, μπορεί σ’ όλη μας τη ζωή να μην έχουμε γελάσει τόσο, όσο μία μέρα στο Κατράνγκ…
Από την άλλη δεν μπορούσα να κατα
λάβω πως οι εθελοντές της Ιεραποστολής , εγκατέλειψαν τις ανέσεις τους στην Ελλάδα και βρέθηκαν σ’ αυτόν τον έρημο τόπο;
Πως βρήκαν τόση δύναμη ψυχής, τόση αγάπη γι’ αυτά τα παιδιά;
Την απάντηση μου την έδωσε ένας εθελοντής λίγο πριν αποχωρήσουμε: “ Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι αν πας σε Ιεραποστολή πρέπει να δώσεις όλη την ενέργεια σου για να βοηθήσεις αυτόν τον πεινασμένο λαό, να γιατρέψεις τις πληγές του. Κι όμως αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι στο τέλος καταλαβαίνεις ότι ίσως δεν έδωσες τίποτα αλλά πήρες από αυτούς… Πήρες αγάπη, χαρά ευτυχία.. Πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Στην Ιεραποστολή δεν δίνεις αλλά παίρνεις… “
