Στην τελευταία μου ολιγοήμερη επίσκεψη στα ιεραποστολικά κλιμάκια της Τανζανίας προβληματίστηκα πολύ για το χάσμα που υπάρχει στο βιοτικό επίπεδο μεταξύ υμών, των βολεμένων λαών του λεγόμενου δυτικού κόσμου, και των αδελφών μας στις φτωχές αυτές πλευρές του πλανήτη μας. Για τον λόγο αυτόν, αντί να κάνω μια στείρα περιγραφή της διαμονής μου εκεί, προτίμησα να καταθέσω ορισμένες απλές σκέψεις μου, που ίσως βοηθήσουν έστω και λίγους αδελφούς μας φίλους της Ιεραποστολής να πάρουν αποφάσεις που θα αλλάξουν τη ζωή τους .
Απλώς γράφω τι κατάλαβα εγώ ότι θέλει ο Κύριος από εμάς τους Ορθοδόξους.
Όταν πρόκειται να ταξιδέψουμε για λίγες ημέρες σε ένα ξένο τόπο, προετοιμάζουμε με σχολαστικότητα και την πιο μικρή λεπτομέρεια, έτσι ώστε να μην λείπει τίποτα από τις βαλίτσες μας.
Εάν ενδιαφερόμαστε τόσο για τις αποσκευές ενός ολιγοήμερου ταξιδιού, πόσο περισσότερο θα πρέπει να ενδιαφερθούμε για τις αποσκευές του τελευταίου μας ταξιδίου;
Τι θα έχουν τότε μέσα οι βαλίτσες μας; Θα είναι αδειανές; Θα έχουν τα καλά μας έργα; Ή θα έχουν τα σκουπίδια των αμαρτιών μιας ολόκληρης ζωής; Η πρόσκαιρη αυτή ζωή για τον Χριστιανό, (κυρίως η περίοδος της συνταξιοδοτήσεως του), θα πρέπει να είναι ο χρόνος προετοιμασίας της ψυχής του, για να παρουσιαστεί με ελπίδα σωτηρίας μπροστά στο δίκαιο Κριτή. Έχουμε δικό μας όσο χρόνο μας επιτρέψει ο Θεός για την προετοιμασία αυτή. Ορισμένοι θα προβάλουν το εξής επιχείρημα: Ξοδέψαμε τόσα χρόνια από την ζωή μας δουλεύοντας, ας απολαύσουμε τώρα τα αγαθά των κόπων μας και αργότερα βλέπουμε.
Εδώ υπάρχει η απάντηση του Κυρίου στην παραβολή του άφρονος πλουσίου. «Άφρων ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού, α δε ητοίμασας τίνι εσταί;»
Ποιος μας εγγυάται ότι θα προλάβουμε να ξοδέψουμε όσα έχουμε μαζέψει;
Όταν ο Κύριος βλέπει ότι η κατάσταση μιάς ψυχής τείνει να πάει προς το χειρότερο, με την αγάπη και την σοφία που Τον διακρίνει φροντίζει να την πάρει εγκαίρως πριν χειροτερέψει. Απεναντίας, εάν η ψυχή αυτή προσπαθεί να βελτιωθεί, της δίνει χρόνια να καρποφορήσουν οι κόποι της. Κάνουν λάθος αυτοί που πιστεύουν ότι το να υπηρετείς και να δοξάζεις τον Θεό με τα έργα σου στα χρόνια που σου έμειναν να ζήσεις, θα είναι κάτι το ανιαρό και χωρίς ενδιαφέρον. Αντιθέτως· γεμίζει η ζωή σου και αποκτά επιτέλους κάποιο νόημα. Μπορεί να εργάζεσαι πολλές ώρες, αλλά η εργασία αυτή δεν σε κουράζει. Δεν κερδίζεις τίποτα το υλικό, και όμως νιώθεις ολοκληρωμένος ως άνθρωπος και κοιμάσαι με αναπαυμένη τη συνείδηση τον ύπνο του δικαίου. Δεν γεμίζει η τσέπη σου, γεμίζει όμως η ψυχή σου. Δεν υπάρχει πιο καλοπληρωτής εργοδότης από τον καλό Θεό. Σε πληρώνει πολλαπλάσια από όσα Του δούλεψες, και σου δίνει πάντα αυτό που χρειάζεσαι τη στιγμή που το χρειάζεσαι και είσαι σίγουρος ότι αυτό είναι το καλύτερο, αρκεί να Τον εμπιστευτείς. Πόσο όμορφα νοιώθεις, όταν γεμίσεις την ζωή σου με έργα που αρέσουν στον Θεό! Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.
Όταν εσύ κάνεις τα πρώτα βήματα, έρχεται κατόπιν η Θεία Χάρη και ενεργεί μέσα σου. Ανοίγουν τα πνευματικά σου μάτια και βλέπεις διαφορετικά τα πάντα. Βλέπεις με αγάπη όλο τον κόσμο και όλα τα έργα του δημιουργού. Δεν μπορείς να ανεχθείς να χορταίνεις εσύ από όλα τα αγαθά και να πεθαίνουν κάπου στην γη εκατομμύρια παιδιά από έλλειψη τροφής και φαρμάκων. Δεν ανέχεσαι να απολαμβάνεις εσύ το νεράκι του Θεού πλουσιοπάροχα και κάπου αλλού να πεθαίνουν από γαστρεντερίτιδες που προέρχονται από τα βρώμικα νερά. Ο Κύριος μας είπε: «Εφ όσον εποιήσατε ενί των αδελφών μουτων ελαχίστων,εμοί εποιήσατε». Μας δείχνει ο Χριστός πώς μπορούμε να γίνουμε φίλοι Του, δικοί Του. Μας λέει καθαρά ότι, βοηθώντας τους αδελφούς μας που λιμοκτονούν, βοηθάμε τον ίδιο τον Κύριο.
Ας δούμε τώρα ποιοι είναι οι ελάχιστοι, για τους οποίους μίλησε ο Κύριος. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, στην χώρα μας οι ελάχιστοι σε σύγκριση με τις χώρες του τρίτου κόσμου, είναι ελάχιστοι. Δόξα στον Θεό, υπάρχουν σε κάθε πόλη σε πολλές ενορίες συσσίτια. Οι κυρίες των Φιλόπτωχων ταμείων κάθε ενορίας ψάχνουν και βρίσκουν τους ανήμπορους και τους βοηθούνε στα μέτρα των δυνατοτήτων τους. Η κοινωνική πρόνοια λειτουργεί αρκετά ικανοποιητικά. Η εκκλησία προσφέρει σημαντική βοήθεια με τις διάφορες φιλανθρωπικές της δραστηριότητες. Μπορούμε νομίζω να πούμε με σιγουριά ότι οι δικοί μας φτωχοί είναι οι δικοί τους πλούσιοι. Εδώ ανάγκη θεωρούμε το να αλλάξουμε το παλιό μας αυτοκίνητο ή σαλόνι. Από τα σκουπίδια μας μπορεί κανείς να στήσει ολόκληρο νοικοκυριό..
Τι γίνεται όμως εκεί; Εκεί που η πείνα θερίζει αλύπητα; Εκεί που πεθαίνουν άνθρωποι για έξι ευρώ (τόσο κοστίζουν τα χάπια για την ελονοσία). Εκεί που η λέπρα, που εμείς την ξέρουμε μόνο από την Καινή Διαθήκη, σαπίζει τα κορμιά των αδελφών μας; Εκεί που τα παιδιά ψάχνουν στα σκουπίδια, όπως τα δικά μας αδέσποτα γατιά, (και τι να βρουν στα δικά τους σκουπίδια;). Εκεί που το νερό το κουβαλάνε στα κεφάλια με κουβάδες πολλά χιλιόμετρα, για να καλύψουν με αυτό τις ανάγκες της οικογένειας για μια εβδομάδα; Όπου με την δική μας αγάπη οι ιεραπόστολοι ανοίξουν ένα πηγάδι η μία γεώτρηση, εκεί αμέσως στήνεται ολόκληρο χωριό. Το καθαρό νερό που εμείς σπαταλάμε ασυλλόγιστα, γι’ αυτούς σημαίνει ζωή, απομάκρυνση του θανάτου. Αυτοί είναι οι αδελφοί μας οι ελάχιστοι.
Εκτός από τη στέρηση της υλικής τροφής, στερούνται και την πνευματική, που είναι πιο απαραίτητη. Ποιος θα τους μιλήσει για την αλήθεια του Χριστού; Μήπως οι παπικοί ιεραπόστολοι, οι οποίοι εκτός από τις διαστρεβλώσεις του δόγματος, όπου πάνε παρεμβαίνουνε και στην πολιτική εξουσία; Μήπως οι προτεστάντες που μιλάνε για τον Χριστό, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια του Χριστού; Νομίζω πως οι μόνοι που μπορούν να βοηθήσουν τους ελάχιστους αδελφούς μας πνευματικά και υλικά είναι οι ορθόδοξοι ιεραπόστολοι μας, που αφήνουν τις ανέσεις της εύκολης ζωής και πηγαίνουν σε αυτούς τους μακρινούς τόπους με τις άθλιες συνθήκες ζωής, για να προσφέρουν την ψυχή τους. Δεν έχουν παιδιά, αλλά παιδιά τους είναι όλα εκείνα τα ορφανά και σκελετωμένα αφρικανόπουλα, που στο πρόσωπο του ιεραποστόλου βλέπουν τον πατέρα που δεν γνώρισαν. Χαίρονται σαν τα παιδιά, όταν τα βλέπουν χαρούμενα και κλαίνε, όταν κάποιο από αυτά χάσει την μάχη για την ζωή. Δεν νοιάζονται για την δόξα του κόσμου ή τα χρήματα.
Εάν έρχονται σε εμάς σαν τους ζητιάνους, το κάνουν για να έχουν στο σακκούλι τους λίγο ρύζι και λίγα φάρμακα για τα άρρωστα και πεινασμένα παιδιά. Πώς μπορείς να κάνεις Ιεραποστολή με άδεια τα χέρια; Πώς μπορείς να μιλήσεις για τον Χριστό στην μάνα που πεθαίνει το παιδί της από πείνα ή έλλειψη φαρμάκων; Πρώτα την βοηθάς στον πόνο της δείχνοντας όλη σου την αγάπη, και αυτή, όταν ανακουφιστεί από το πρόβλημα της, μόνη θα έρθει να σε ρωτήσει . «Γιατί με βοήθησες;» Για την αγάπη του Χριστού. «Και ποιος είναι ο Χριστός που έχει τόση αγάπη;» Κάπως έτσι αρχίζει να γίνεται η Ιεραποστολή . Πως θα μπορούσε όμως να γίνει με άδειο το σακκούλι του ιεραποστόλου; Ποιος θα σε ακούσει, εάν δεν μπορείς να τον βοηθήσεις; Είναι λοιπόν σημαντική η δική μας βοήθεια.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανός χρειάζεται και έργα. Λόγια χωρίς έργα είναι άδειοι τενεκέδες χωρίς περιεχόμενο, που μόνο θόρυβο μπορούν να κάνουν. Αξίζει να αναφέρουμε τα λόγια κάποιου επισκόπου: «Ίσως στην δευτέρα παρουσία Του ο Χριστός να μη μας ρωτήσει πόσα κομποσκοίνια, πόσες νηστείες ή πόσες μετάνοιες κάναμε, σίγουρα όμως θα μας ρωτήσει, εάν δώσαμε τροφή στον πεινασμένο, νερό στον διψασμένο, φάρμακα στον άρρωστο, στέγη στο ορφανό». Ο πιο απλός και σίγουρος τρόπος βοήθειας είναι να δώσουμε τα απαραίτητα εφόδια στους ιεραποστόλους μας. Χρήματα, φάρμακα, τροφή, νερό θα είναι τα εργαλεία στα χέρια τους, για να σώσουν ζωές από τον θάνατο, αλλά και ψυχές από τον πνευματικό θάνατο της ειδωλολατρίας και των αιρέσεων. Μπορεί ο καθένας να βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή. Όσο μικρό και να είναι το ποσό που θα διαθέσουμε, θα είναι σημαντικό για εκείνους.
Επίσης μπορούμε, εάν θέλουμε, να δώσουμε λίγο από τον χρόνο μας και από τα χαρίσματα που μας προίκισε ο Θεός, αγοράζοντας έτσι ουράνιες μετοχές, που δεν ξεφουσκώνουν, όπως του χρηματιστηρίου. Όπως είπε ο Κύριος, «Ο θερισμός είναι πολύς μα οι εργάτες λίγοι». Μπορεί ο καθένας μας να γίνει εργάτης του. Ο γιατρός και η νοσοκόμα, αντί να πάει σε κάποιο εξωτικό τουριστικό θέρετρο, ας περάσει απέναντι, σε κάποιο υποτυπώδες νοσοκομείο, από αυτά που στήνουν οι ιεραπόστολοι σε όλη την Αφρική, και ας μιμηθεί για λίγες μέρες το παράδειγμα των Αγίων Αναργύρων. Η νοικοκυρά χωρίς καμία ειδίκευση, μπορεί να μαγειρεύει και να δώσει τις γνώσεις της στους εκεί αδελφούς μας. Ο γεωπόνος να τους μάθει να καλλιεργούν το δικό τους καλαμπόκι. Ο μηχανικός ή ο τεχνίτης να τους βοηθήσει με τις γνώσεις της τέχνης του στο χτίσιμο σχολείων, νοσηλευτηρίων, ναών, στην κατασκευή πηγαδιών και γεωτρήσεων, για να έχουν και αυτοί λίγο από το καθαρό νεράκι που τόσο σπάταλα ξοδεύουμε εμείς. Αυτός που έχει γνωριμίες και ευχέρεια στις δημόσιες σχέσεις μπορεί να διαθέσει το τάλαντο αυτό που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, για να κάνει γνωστό το έργο των Ορθοδόξων ιεραποστόλων και να ευαισθητοποιήσει συνανθρώπους μας που δεν γνωρίζουν την άθλια κατάσταση που επικρατεί εκεί. Επίσης μπορεί να οργανώσει εκδηλώσεις με σκοπό τη συγκέντρωση αγαθών και χρημάτων για τα πεινασμένα παιδιά. Ο ζωγράφος μπορεί να κάνει εικόνες για τις εκκλησιές που χτίζονται εκεί ή εκθέσεις ζωγραφικής και να διαθέσει τα έσοδα. Ο μουσικός να δώσει συναυλίες για τον ίδιο λόγο. Οι κυρίες να οργανώσουν εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις εργόχειρων, με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων που θα γίνουν ψωμί, νερό και φάρμακα. Όλοι μπορούν να βοηθήσουν.
Μπορεί ο καθένας μας να διακονήσει, είτε εκεί στην πρώτη γραμμή είτε εδώ στα μετόπισθεν. Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να ταράξουμε τα βαθιά και θολά νερά της υποκρισίας και του βολέματος. Δεν είναι εύκολο να πάμε κόντρα στο ρεύμα της αδιαφορίας και του φιλοτομαρισμού που επικρατεί στις μέρες μας. Είναι όμως σίγουρα ωραίο, γιατί δεν θα μας ελέγχει η συνείδηση μας και θα μπορούμε να κοιτάξουμε τα παιδιά μας κατάματα, χωρίς να ντρεπόμαστε. Στο χέρι μας είναι να είναι δίπλα μας ως συνήγοροι υπεράσπισης τα πεινασμένα παιδιά όλου του κόσμου την ώρα της κρίσεως κι όχι να είναι απέναντι μας αυστηροί κατήγοροι, εάν γυρίσουμε τώρα την πλάτη στην δυστυχία τους. Εάν διαθέσουμε σωστά τον ελεύθερο χρόνο και το υλικό και πνευματικό περίσσευμα που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός να διαχειριστούμε, μπορούμε να αγοράσουμε ουράνιες μετοχές, που δεν ξεφουσκώνουν όπως του χρηματιστηρίου, γιατί μας το εγγυήθηκε ο ίδιος ο Χριστός. Θα έχουμε τον Κύριο συμπαραστάτη μας σε κάθε δυσκολία. Θα αυξηθούν οι ελπίδες μας για το έλεος Του και θα ελαττωθεί ο φόβος του θανάτου και της μέλλουσας κρίσης. Εάν προσθέσουμε σε όλα αυτά και τα μυστήρια της Μετανοίας και της Θείας Κοινωνίας με το λουτρό της καθαρής εξομολόγησης, τότε πια δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα εκτός από τον παλιό κακό εαυτό μας. Με δυο λόγια, η μέχρι τώρα ασπρόμαυρη ζωή μας θα γεμίσει χρώμα και φως.
Ας γράψουμε λοιπόν, αδελφοί μου, με φωτεινά γράμματα στο βιβλίο της ζωής μας όσες σελίδες επιτρέψει ακόμη ο Κύριος να γυρίσουμε, και ας δώσουμε την ευκαιρία στους ελάχιστους να γεμίσουν τις βαλίτσες μας για το τελευταίο ταξίδι μας.
Αναστάσιος Σεκέρογλου
Τακτικό Μέλος της Αδελφότητάς μας
