Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας λίαν πρωί. Ο ουρανός είχε ένα απαλό πορτοκαλί χρώμα με τον οδηγό να φορτώνει το τζιπ με τα τελείως απαραίτητα. Έτοιμοι για αναχώρηση. Η περιοδεία μας καλώς εχόντων των πραγμάτων θα διαρκούσε μια εβδομάδα. Η διαδρομή απ’ό,τι είχα ακούσει θα ήταν ευχάριστη μόνο που, όταν νυχτώνει, υπάρχει κίνδυνος στην περιοχή Αμπούσητρα, από ληστές καθώς θα διασχίζαμε τα βουνά. Ξεκινήσαμε με την βοήθεια του Θεού ο Επίσκοπος Μαδαγασκάρης, ο οδηγός Ζαν Τετιέν, ο μεταφραστής μας κ.Σαμουήλ, ο Διάκος Αλέξιος και η γράφουσα. Μόλις βγήκαμε από την περιοχή όπου είναι η βάση της Επισκοπής από την Αλασούρα άρχισε να ξεδιπλώνεται η φύσις σαν ένας πίνακας ζωγραφικής με ποτάμια να ξεπετάγονται μέσα από τα βουνά και να ενώνονται στις μικρές κοιλάδες, όπου έδιναν ραντεβού πάπιες, χήνες, πουλιά διαφόρων ειδών και χρωμάτων. Πανέμορφα δέντρα με περίεργους καρπούς και φρούτα που πρώτη φορά έβλεπα στην ζωή μου. Σκεφτόμουνα ότι μάλλον έτσι θα ήταν και ο Παράδεισος.
Μετά από κάποια χιλιόμετρα άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες λασποκαλύβες και η ανέχεια της φυλής της περιοχής. Όλοι τους ρακένδυτοι, ξυπόλητοι να εργάζονται στην ύπαιθρο, για να βγάλουν τα προς το ζην που τις περισσότερες φορές δεν έφτανε για όλους. Τα αδυνατισμένα παιδιά από την ασιτία με τις φουσκωμένες κοιλιές από τα σκουλήκια ακολουθούσαν τους γονείς τους ξυπόλυτα και με ελάχιστα κουρελιασμένα ρουχαλάκια να ευελπιστούν το ελάχιστο, για να χορτάσουν την πείνα τους. Ένας πόνος διαπέρασε την καρδιά μου και το στομάχι μου σφίχτηκε λες και κάποιος με χτύπησε με δύναμη. Η ομορφιά της φύσης δεν έδενε με την ασχήμια της φτώχειας. Μιας φτώχειας που οι ισχυροί της γης αγνοούν. Εκούσια αδιαφορούν. Δεν τους νοιάζει αν υπάρχουν ψυχές που υποφέρουν από ασθένειες ή έχουν έλλειψη τροφής. Ενδιαφέρονται μόνο για την εξουσία που διαθέτουν ή κάποιοι τους παρεχώρησαν να την κάνουν μεγαλύτερη και ισχυρότερη.
Απορροφημένη από τις σκέψεις μου ξαφνιάστηκα που ο οδηγός σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Ο Επίσκοπος του ζήτησε να τον ξεκουράσει λίγο και πήρε την θέση του οδηγού. Πονόψυχος και ανήσυχος για το ποίμνιο του. Απλός ποιμένας με άδολη αγάπη για το ποίμνιο του. Με πόνο ψυχής μονολογούσε καθώς έβλεπε τους φτωχούς αδελφούς του Χριστού να υποφέρουν από την ανέχεια και να λέει συνεχώς «Πρέπει να περνάμε, να φέρνουμε ρούχα και τρόφιμα για τους ανθρώπους εδώ, είναι κρίμα, κάτι πρέπει να κάνουμε. Να ξεκινήσουμε να τους παρέχουμε και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, θα ήθελα να τους κάνουμε σχολεία, να τους δώσουμε λίγη χαρά να …». Θέλει να θέσει τη ζωή του εξολοκλήρου στην υπηρεσία του ποιμνίου του, διότι δεν σταματά στα λόγια αλλά κάνει έργα. Έργα, όχι για δόξα κοσμική αλλά για τη δόξα του Θεού. Θυσιάζει τον ίδιο του τον εαυτό για την Αγάπη του μεγάλου ποιμένος του Χριστού μας. Εδώ εφαρμόζεται στο έπακρο η εντολή του Θεού «Βοηθάτε αλλήλους».
Φτάσαμε στην Φιανατατσούα 450 χιλιόμετρα μακριά από την βάση της Επισκοπής. Εκεί υπάρχει η ενορία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Θα διανυχτερεύαμε στο ιεραποστολικό κέντρο, διότι ήδη η νύχτα είχε ρίξει το πέπλο της και όλοι είχαμε κουραστεί από την διαδρομή. Θα ήταν επικίνδυνο να συνεχίζαμε. Την επομένη θα ξεκινούσαμε πολύ πρωί για τον τελικό μας προορισμό που ήταν άλλα 300 χλμ.
Το πρωί δεν άργησε να έρθει, ήταν μέρα χαράς. Είμαι σίγουρη ότι οι Άγγελοι είχαν στήσει ήδη χορό μετά κιθάρων και σαλπίγγων για να υποδεχτούν τις νεοφώτιστες ψυχές των ανθρώπων που θα βαπτίζονταν μετά από την κατήχηση που είχε προηγηθεί τους προηγούμενους μήνες. Η κολυμβήθρα στήθηκε στη μέση του Ιερού Ναού και άρχισε το Μυστήριο της Βαπτίσεως. Οι κατηχούμενοι ήταν γύρω στα τριάντα άτομα, μικροί και μεγάλοι.
Φύγαμε αμέσως διότι θα συνεχιζόταν το ταξίδι μας για το Ιούση. Εκεί θα γινόταν η γιορτή του Αγίου Γεωργίου μιας και ο ναός τους ήταν αφιερωμένος στον Άγιο. Φτάσαμε αργά το απόγευμα και επισκεφτήκαμε το ναό, όπου μας περίμενε ο πατήρ Σεβαστιανός. Δυστυχώς ούτε εκεί υπάρχει Ιεραποστολικό κέντρο· γι’αυτό όμως δεν ανησυχώ, διότι όποιος διαβάσει αυτό το άρθρο, του κάνω έκκληση να συμβάλει με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο να γίνουν ιεραποστολικές εστίες, για να διευκολύνεται το έργο των ιεραποστόλων αλλά και των εδώ ιερέων που διασχίζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, για να κηρύξουν τον Χριστό και στο πιο απομακρυσμένο σημείο της Μαδαγασκάρης. Τέτοια ιεραποστολική βάση θα μπορεί να χρησιμοποιείται και ως εξωτερικό ιατρείο αλλά και ως καταφύγιο στους τυφώνες που πλήττουν το νησί πολύ συχνά. Είμαι λοιπόν σίγουρη ότι θα ανταποκριθείτε με την αγάπη σας για τους φτωχούς αδελφούς του Χριστού.
Αυτό το ταξίδι στην ενδοχώρα με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσες πολλές ανάγκες υπάρχουν εδώ και πόσα πολλά μπορούμε να τους δώσουμε όλοι εμείς χωρίς να στερηθούμε τίποτα απολύτως από τα αγαθά που πλουσιοπάροχα μας δίνει ο Άγιος Θεός.
Ευαγγελία Νύκταρη
