Μπουρούντι, Ρουάντα: δυο όμορες χώρες στην κεντρoανατολική Αφρική, που από το 1884 είχαν κοινή πορεία, όντας μέχρι το 1916 γερμανικές αποικίες και μέχρι το 1962 βελγικές. Το ραντεβού τους με την ιστορία ήταν το 1990, όταν το μίσος ανάμεσα στις δύο κυρίαρχες φυλές, Τούτσι και Χούτου, οδήγησε στον πιο απάνθρωπο εμφύλιο πόλεμο στην Αφρική, που κορυφώθηκε με τη γενοκτονία, που δεν έχει όμοιά της στην ιστορία, απ’ όσο τουλάχιστον είμαι σε θέση να γνωρίζω.
Ο αδελφοκτόνος πόλεμος τελείωσε, αφήνοντας πίσω του δυο αιματόβρεχτες χώρες, ένα εκατομμύριο περίπου νεκρούς, χιλιάδες ακρωτηριασμένους, χιλιάδες πρόσφυγες, που είδαν από τη μια στιγμή στην άλλη να χάνουν ό τι είχαν και δεν είχαν, χιλιάδες ορφανά, που τριγυρνούν άσκοπα στους δρόμους και ψάχνουν ακόμη και στα σκουπίδια να βρουν κάτι να φάνε, για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Δειλά-δειλά, οι πρόσφυγες ξαναγυρίζουν και προσπαθούν να λησμονήσουν και να αρχίσουν μια καινούργια ζωή, που δε θα είναι καθόλου εύκολη.
Στην προσπάθειά τους αυτή, στεκόμαστε κοντά τους και προσπαθούμε κι εμείς, με όσα πενιχρά μέσα διαθέτουμε, να τους στηρίξουμε και να τους ενισχύσουμε ψυχικά και πνευματικά, ώστε να μη χάσουν την ελπίδα τους και την πίστη τους. Είναι άνθρωποι, που στερούνται των πάντων, στερούνται αυτά που για εμάς είναι αυτονόητα: το φαγητό, το νερό, την ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη, το σχολείο, την αγάπη…
Γι’ αυτό, είναι και ολιγαρκείς, ιδιαίτερα τα παιδιά. Μια καραμέλα, ένα μολύβι, ένα χαμόγελο, μια μικρή αγκαλιά, μια αποδοχή τα κάνει ευτυχισμένα.
Η υλική μας βοήθεια τους χαλεπούς αυτούς καιρούς είναι μικρή, όμως κατανοούν το ενδιαφέρον μας, τη συμπάθειά μας, την αγάπη, της οποίας παράδειγμα τέλειο είναι ο ευεργέτης όλου του κόσμου, ο Θεός, τον οποίον επιθυμούν, από τα τρίσβαθα της καρδιάς τους, να γνωρίσουν.
Οι Ορθόδοξοι του Μπουρούντι συμποσούνται σε περίπου τρεις χιλιάδες, οι Έλληνες είναι μόνο τριάντα. Στη Ρουάντα, οι ελληνικές οικογένειες μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού και δεν είναι οργανωμένοι σε κοινότητα. Το πλήρωμα της ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρουάντας αποτελούν μερικές οικογένειες Ρώσων, πολύ ευσεβών ομολογουμένως. Τους έχω επισκεφθεί μερικές φορές· μάλιστα, την τελευταία φορά, στις 15 και 16 Ιουνίου, με παρακάλεσαν να τους κάνω Ευχέλαιο στο σπίτι της μιας οικογένειας και την επόμενη ημέρα εξομολογήθηκαν και κοινώνησαν, ύστερα από πολλά χρόνια, των Αχράντων Μυστηρίων, σε λειτουργία που τελέσαμε στην αυλή της οικίας, μια που δεν υπάρχει ορθόδοξη Εκκλησία. Η εκκλησία, που έχει αρχίσει να χτίζεται είναι ημιτελής.
Εκεί ζήτησαν επίμονα να με δουν δυο ιερείς, της «Αγγλικανικής-Ορθόδοξης» Εκκλησίας (έτσι αποκαλούν την εκκλησία τους) και μου εξέφρασαν την επιθυμία τους καθώς και των πιστών της (2.000) να ενταχθούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Όσον αφορά στα του Μπουρούντι, η κατάσταση έχει ως εξής. Στη Μπουζουμπούρα, πρωτεύουσα του Μπουρούντι, υπάρχει ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που χτίστηκε με χρήματα της ελληνικής Κοινότητας το 1955, η οποία χρειάζεται επειγόντως συντήρηση. Είναι ναός μεγαλοπρεπής, που παλιότερα κάλυπτε τις λατρευτικές ανάγκες των πιστών ολόκληρης της κεντρώας Αφρικής. Ακόμη, υπάρχει ο ναός του αγίου Αρσενίου στη βιομηχανική περιοχή της Μπουζουμπούρας. Μέσα στο ίδιο οικόπεδο, υπάρχουν κτήρια, στα οποία φιλοδοξούμε να στεγάσουμε σχολές ηλεκτρονικών υπολογιστών, τεχνικά κι επαγγελματικά Λύκεια, καθώς και Σεμινάρια, που θα απευθύνονται σε όσους θέλουν να χειροτονηθούν. Σήμερα, όμως, δεν είναι δυνατό να λειτουργήσουν λόγω νομικών κωλυμάτων, που αφορούν στην ιδιοκτησία του οικοπέδου.
Ο Ι. Ναός του αγίου Δημητρίου είναι σχεδόν ημιτελής, ενώ τα κτήρια, που προορίζονται για πολυϊατρεία και ιατρικό κέντρο, προσκρούουν επίσης στη νομοθεσία του κράτους, η οποία απαγορεύει την παρουσία ασθενών στον προαύλιο χώρο εκκλησίας. Θέλω να σας βεβαιώσω ότι καταβάλλουμε προσπάθειες να ξεπεραστούν τα εμπόδια αυτά, ώστε να ικανοποιηθεί και η επιθυμία των δωρητών, που διέθεσαν χρήματα από το υστέρημά τους, αλλά και οι άνθρωποι να βοηθηθούν και να απολαμβάνουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Τέλος, στην επαρχία της Μπουραμάτας στα σύνορα, υπάρχει κοινότητα Ορθοδόξων, που τη συγκροτούν πρόσφυγες πολέμου, που επέστρεψαν στην πατρίδα τους.
Ο ναός των Αγίων Αλεξίου και Δώδεκα Αποστόλων είναι ημιτελής, το σχολείο δεν είναι δυνατόν να στεγάσει τους 600 μαθητές, απαιτούνται ακόμη τέσσερις αίθουσες διδασκαλίας για τις οποίες μού ζήτησαν 100.000 δολάρια. Πριν από λίγες ημέρες, μίλησα με κάποιον άλλον εργολάβο, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι μπορεί να μας τις φτιάξει με 60.000 δολάρια. Τα ποσά είναι μεγάλα, όμως, εκτός του ότι οι οικονομίες των χωρών αυτών είναι κατεστραμμένες από τον πόλεμο, οι ίδιες δεν παράγουν τίποτε και εισάγουν τα πάντα από την Κένυα και από άλλες κοντινές χώρες, με αποτέλεσμα οι τιμές να επιβαρύνονται.
Αυτή είναι, σε γενικές γραμμές, η κατάσταση στη Επισκοπή μας. Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι, όπως και στο παρελθόν, έτσι και τώρα θα δείξετε έμπρακτα την αγάπη σας στα πλάσματα αυτά του Θεού, του ενός Δημιουργού και Πατρός.
Με την εν Χριστώ Αγάπη μου,
Ο Μπουρούντι και Ρουάντας Ιννοκέντιος
